บทที่ 32 ชายขี้เหร่ก่อกวนความสุข
“สาวสวยทั้งสอง ผมมาช้าไปหน่อย” เฉินห้าวเดินเข้าไปพูดกับสาวสวยทั้งสองด้วยรอยยิ้ม
“คุณคือเฉินห้าวเหรอคะ? ยินดีที่ได้รู้จัก!”
หญิงสาวผมหยิกยื่นมือออกมา ฟังจากเสียงก็รู้ว่าเธอคือพี่เจินที่อยู่ในโทรศัพท์
เฉินห้าวสังเกตว่ามีรอยหางปลาอยู่ที่หางตาของเธอ กะดูว่าน่าจะอยู่ในวัยสี่สิบ แต่เธอดูแลตัวเองได้ดูเด็กเหมือนราวๆ สามสิบปีเท่านั้น ยังคงอ่อนช้อยมีเสน่ห์คล้ายพี่สาวคนสวยที่อยู่ข้างบ้าน ตุ้มหูแฟชั่นขนาดใหญ่คู่หนึ่งที่สวมใส่อยู่บนหูกำลังเป็นที่นิยมมาก
“คุณไม่ได้มาช้าหรอก เราไม่ได้นัดเวลากันนี่คะ”
คนที่พูดคือโจวซีถง วันนี้เธอทาลิปกลอสคริสตัล ริมฝีปากสีแดงของเธอแวววาวสดใสราวกับเกล็ดน้ำแข็ง เห็นแล้วอยากอยู่ใกล้ คนสวยเช่นนี้มีพลังดึงดูดผู้ชายอย่างร้ายแรง
“วันนี้คุณสวยมาก” เฉินห้าวชื่นชมด้วยใจจริง
“ขอบคุณค่ะ จะดื่มอะไรก็สั่งได้เลยนะคะ”
ดูเผินๆ โจวซีถงไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ความสวยและฐานะทางสังคมของเธอทำให้เธอได้ยินคำพูดในลักษณะเช่นนี้บ่อยจนเกินไปแล้ว แต่คำพูดของเฉินห้าวก็ยังทำให้เธอค่อนข้างหวั่นไหวอยู่ภายในใจ
ผู้ชายคนนี้ลึกลับเกินไป ราวกับว่าเมื่อคุณต้องการสิ่งใดเขาจะมีสิ่งนั้น ดังนั้นเฉินห้าวจึงมีอิทธิพลสำคัญในหัวใจของโจวซีถง
พี่เจินเห็นท่าทีที่โจวซีถงและเฉินห้าวมองซึ่งกันและกันก็ยิ้มอย่างรู้ทันพลางถามว่า “คุณเฉิน ดื่มเหล้าอะไรดีคะ?”
สายตาของเฉินห้าวเลื่อนไปที่พี่เจินพลางกล่าวว่า “ผมขับรถมา ไม่ดื่มดีกว่า ขอเป็นน้ำผลไม้แล้วกันครับ”
พี่เจินรินน้ำส้มคั้นสดให้เฉินห้าวหนึ่งแก้วก่อนจะเริ่มคุยธุระ
เฉินห้าวหยิบสุราอู่เหลียงเย่ที่ระลึกปริมาณขวดครึ่งออกมาวางไว้บนเคาน์เตอร์บาร์ ที่บอกว่าขวดครึ่งก็เพราะว่ามีเปิดไว้แล้วครึ่งขวดเพื่อนำมาใช้เป็นยาฆ่าเชื้อในการทำความสะอาดแผลให้กับเฉารุ่ย
แต่พี่เจินเป็นคนชอบเหล้า เหล้าดีซึ่งมีมูลค่าสะสมมากแบบนี้ ต่อให้มีเพียงขวดเปล่า เธอก็จะเก็บสะสมมันไว้
พี่เจินเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องเหล้า เธอพลิกดูขวดเหล้าก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่ของปลอม แล้วที่เป็นครึ่งขวดก็ยังมีเหล้าเหลืออยู่ เธอเปิดฝารินออกมาเล็กน้อย จิบคำหนึ่งเริ่มชิมรสชาติเหล้า
เธอหลับตาชิมรสชาติ หลังจากสุราที่เข้มข้นเข้าสู่ลำคอได้ไม่นาน เธอก็พยักหน้าชมว่า “เป็นเหล้าที่ดีจริงๆ มีอายุ กลิ่นหอม ฉันเอาทั้งหมดขวดครึ่งเลย รวมทั้งหมดเท่าไรคะ?”
“เนื่องจากคุณเป็นเพื่อนกับโจวซีถง จึงจะขายราคาเดิมคือ 70 หยวนให้คุณ ที่มีอยู่ครึ่งขวดไม่คิดเงิน” เฉินห้าวพูดอย่างใจกว้าง
“ตกลง ประธานเฉินเป็นคนตรงไปตรงมาดี ฉันตกลงซื้อ”
ต่อมาพี่เจินก็โอนเงินเจ็ดแสนให้เฉินห้าวตรงนั้นเพื่อซื้อเหล้าขวดนี้ทันที
“ถ้ามีเหล้าดีแบบนี้อีกก็โทรหาฉันได้เลยนะคะ ฉันจะรับไว้ทั้งหมด” พี่เจินกล่าว
“ตกลง”
เฉินห้าวพยักหน้ารับ
เขาสามารถซื้อสุราเกรดสูงจากแอพได้ตลอดเวลา แต่เขาไม่ต้องการหาเงินด้วยวิธีนี้ เพราะเขาพบว่ามีสินค้าลิมิเต็ดที่คล้ายกันจำนวนมากในแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้าน ถ้าซื้อมาหมดมันก็จะแสดงว่าขาดตลาด ตัวเขาเองก็กำลังจะเริ่มต้นธุรกิจอาหารและเครื่องดื่ม ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่เขาจะเหลือเหล้าชั้นดีเหล่านั้นเอาไว้ในแอพสำหรับจุนเจือธุรกิจ
ไม่นานก็มีกลุ่มลูกค้าประจำเข้ามาดื่ม พี่เจินเข้าไปต้อนรับลูกค้า ทางนี้จึงเหลือเพียงเฉินห้าวและโจวซีถง
“คุณโจวสาวสวยทำไมวันนี้คุณถึงมีเวลามาดื่มที่นี่ล่ะ?” เฉินห้าวพูดอย่างไม่ทันคิด
“ได้โปรดอย่าเรียกฉันว่าสาวสวยเลย มันรู้สึกไม่ดี” โจวซีถงกล่าวพร้อมกับส่ายหน้า
“งั้นเรียกคุณว่าซีถงเป็นไง?” เฉินห้าวพูดด้วยรอยยิ้ม
เรียกแบบนี้มันดูสนิทสนมเกินไป แต่ก็สนุกดีที่ได้ยั่วเย้าโจวซีถง
“เรียกชื่อเต็มก็ได้ค่ะ” โจวซีถงยกแก้วขึ้น
เฉินห้าวเอาแก้วไวน์ชนกับแก้วของเธอ จากนั้นทั้งสองก็ดื่มด้วยกัน
เมื่อสุราเข้าสู่ลำคอก็ทำให้สีแดงจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาวบอบบางของโจวซีถง ดูงดงามเหลือเกิน ดวงตาที่สวยงามของเธอยังคงมองสำรวจเฉินห้าวหนุ่มหล่อลึกลับคนนี้อย่างอาลัยอาวรณ์
บรรยากาศในตอนนี้ค่อนข้างลุ่มลึก เฉินห้าวรู้สึกว่าโจวซีถงก็มีความรู้สึกเดียวกันกับเขา หากต้องการหักกุหลาบหนามดอกนี้ก็จำเป็นต้องโจมตีเชิงรุก
“ปกติคุณมีงานอดิเรกอะไร?” เฉินห้าวถาม
“ฉันเหรอ?” ดูเหมือนจะไม่มีงานอดิเรกอะไรเลย” โจวซีถงกล่าว
“แล้วดูหนังล่ะ? ไปสวนสนุก ท่องเที่ยว หรือว่าชิมอาหารอร่อย? น่าจะมีชอบบ้างแหละนะ?” เฉินห้าวรุกถาม
“ท่องเที่ยวเหรอ? ฉันมักจะเดินทางไปทั่วโลกเพื่อทำธุรกิจอย่างเร่งรีบ ยังไม่เคยเที่ยวแบบจริงๆ จังๆ เลย” โจวซีถงพูดอย่างสะเทือนใจ
“งั้นก็ดี วันหลังเราไปเที่ยวด้วยกัน ตอนนี้หน้าร้อน ไปว่ายน้ำเล่นชายหาดเป็นไง?” เฉินห้าวเสนอความคิด
เขามีความเห็นแก่ตัวที่เลือกชายทะเล เพราะการใส่ชุดว่ายน้ำลงเล่นน้ำทะเลมันคือกระจกปีศาจของผู้หญิง เขาจะมองเห็นว่าเธอหุ่นดีหรือไม่ แต่งหน้าหรือไม่ เขาไม่คิดว่าโจวซีถงจะสวยได้ด้วยการแต่งหน้าและฟองน้ำหนุน แต่มันเป็นเรื่องดีเหลือเกินที่จะได้ยลโฉมคุณโจวสาวสวยในชุดว่ายน้ำ
“ได้ค่ะ เอาไว้มีโอกาสค่อยคุยกันอีกที” โจวซีถงไม่ปฏิเสธและทิ้งท้ายประเด็นสนทนาเอาไว้
ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงที่น่ารังเกียจดังขึ้น “ถงถง คุณอยู่ที่นี่เอง บังเอิญจัง!”
เฉินห้าวหันกลับมาทันที ชายที่มีหน้าตาน่าเกลียดเดินเข้ามา แต่เมื่อพิจารณาจากการแต่งตัวด้วยสร้อยทองเส้นใหญ่และนาฬิกาข้อมือทองเรือนเล็กของเขา ดูท่าทางฐานะทางบ้านจะไม่ธรรมดา แต่รสนิยมแบบนี้ไม่มีอะไรพิเศษเช่นเดียวกับรูปร่างหน้าตาของเขา
โจวซีถงรู้สึกสะอิดสะเอียนกับการมาของเขา เธอทำไม่รู้ไม่ชี้อย่างสิ้นเชิง แม้แต่หน้าก็ไม่อยากมองด้วยซ้ำ ที่จริงเธออยากจะมองผู้ชายที่หล่อเหลาอย่างเฉินห้าวมากกว่า ผู้ชายขี้เหร่ที่ตกกระทั่วใบหน้า จมูกหัวกระเทียม เห็นทีไรก็กินข้าวไม่ลง
“คุณไปเถอะ ฉันไม่อยากพบคุณ” โจวซีถงกล่าวอย่างเย็นชา
“อย่าทำแบบนี้สิถงถง คุณยังไม่รู้เจตนาของผมอีกเหรอ? ต้องทำยังไงคุณถึงจะยอมรับผม?” ชายขี้เหร่อธิบายความรู้สึกอย่างเสแสร้ง มันน่าสะอิดสะเอียน
โจวซีถงรู้สึกรำคาญจนทนไม่ไหวจึงหยิบกระเป๋าลุกขึ้นเดินจากไป
