บทที่ 44 เฉารุ่ยย้ายบ้าน
เฉินห้าวรู้สึกสงสัยมาก ถามเธอว่าทำงานเกี่ยวกับอาชีพอะไร
เซี่ยจิ้งได้ตอบว่า：“ฉันไม่มีอาชีพหรอก อยู่บ้านถูกบ่นให้ไปฝึกทำอาหารและหาแฟน น่ารำคาญมาก ฉันเลยออกมาผ่อนคลายน่ะ และตอนนี้เงินก็ใกล้ใช้หมดแล้ว เดิมว่าจะหาคนมาเลี้ยงระยะยาวซะหน่อย แต่ว่ามีบางคนเขาไม่ตกลง ”
“เรื่องนี้ ตกลงไม่ได้จริงๆ ”เฉินห้าวได้ตอบอย่างอึดอัด
“ฮ่าฮ่า ล้อนายเล่นน่ะ นายจริงจังด้วยเหรอ？คนที่ตามจีบฉันเยอะจะตาย ทำอย่างกับว่าขาดนายไม่ได้งั้นแหละ ”
เซี่ยจิ้งได้ขยิบตาให้เฉินห้าวอย่างกวนๆ แล้วก็หัวเราะ หึหึ กลับโรงแรมไป เหลือไว้เพียงแต่เสียงหัวเราะที่เหมือนกับกระดิ่งเงิน
เฉินห้าวอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เซี่ยจิ้งคนนี้นี่น่าค้นหาจริงๆ แค่ไม่รู้ว่าเรื่องที่จะให้เลี้ยงนี้ เป็นเรื่องจริงหรือแค่ล้อเล่น
จากนั้นเฉินห้าวก็กลับไปถึงบ้าน ชำระร่างกายไรเสร็จก็ได้หลับไปอย่างเร็ว อย่างไรก็ตามวันนี้ได้ออกแรงเยอะไปหน่อย เข้าฟิตเนสและยังต่อยนักเลงอีก ชีวิตช่างมีสีสันจริงๆ
……
เช้าของวันที่สอง หลังที่เฉินห้าวตื่นนอน เฉารุ่ยก็ได้ยกอาหารเช้าที่ถูกปากมา แม่ศรีเรือนมาก เฉินห้าวได้เคี้ยวกินอาหารไปอย่างมีความสุข
จู่ๆเขาก็นึกขึ้นได้ ว่าวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ส่วนเฉารุ่ยได้ใส่ชุดเลขา คู่ผ้าไหมดำขายาวดูแล้วเย้ายวนมาก
เฉินห้าวกล่าว：“วันหยุด เธอไม่ต้องทำโอทีก็ได้ ดูเหมือนว่าผมเองก็ไม่ใช่เจ้านายที่ใจดำซะหน่อย ไม่เคยจัดตารางงานให้เธอมาก่อน ”
เฉารุ่ยตอบว่า：“ฉันเองก็ไม่มีที่จะไป ก็นั่งดูเมลอยู่บ้านไปพลางๆ ร้านอาหารฝรั่งของเราได้ลงประกาศรับสมัครออกไปแล้ว มีเมลและเบอร์โทรตอบกลับการสมัครมาก ฉันอยากรวบรวมให้ถึงบ่ายโมง จากนั้นก็ให้คุณสัมภาษณ์พร้อมกันซะหน่อย ”
“ได้ เรื่องเล็กพวกนี้เธอเองตัดสินใจเองก็ได้ ”เฉินห้าวได้มอบอำนาจทั้งหมด ณ ตอนนี้บริษัทเขารวมเขาแล้วก็มีพนักงานสองคน ที่ทำงานอย่างอิสระ
ตอนที่เฉารุ่ยเก็บจานชามอยู่นั้น จู่ๆพูดกับเฉินห้าวว่า：“ใช่แล้วค่ะเจ้านาย ช่วงบ่ายฉันอาจจะขอลางานซะสองชั่วโมงนะคะ ห้องที่เคยเช่าร่วมกับคนอื่นถึงกำหนดแล้ว ฉันอยากย้ายของของฉันออกมา ”
“เดิมวันนี้ก็เป็นวันหยุดของเธอ ไม่ต้องลางานหรอก ของเยอะหรือเปล่า？ผมช่วยหารถขนของไปขนให้ ”เฉินห้าวกล่าว
“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร มันก็แค่เสื้อผ้าและของเก่าๆ ประมาณสองกระเป๋าสัมภาระก็ขนหมดแล้ว ฉันขนเองได้ค่ะ ”เฉารุ่ยรีบปฏิเสธโดยเร็ว เพราะเธอไม่อยากรบกวนเฉินห้าว
“ไหนๆผมก็ไม่มีอะไรทำ ช่วงบ่ายผมไปกับเธอละกัน ตอบตกลงกันอย่างมีความสุข ”เฉินห้าวกล่าว
“ขอบคุณค่ะ ”เฉารุ่ยยิ้มอย่างเขินอาย เจ้านายที่รวยอย่างเฉินห้าวยังยอมช่วยเหลือพนักงานน้อยๆอย่างเธอ เธอรู้สึกซาบซึ้งมาก พอถึงช่วงบ่าย เฉินห้าวก็ได้พาเฉารุ่ยออกไป เพราะว่าครั้งนี้จะไปขนของ ฉะนั้นรถที่ขับไปคือHummer ไม่เพียงแต่แข็งแรงเท่านั้น ยังใส่ของได้เยอะอีก
ช่วงบ่ายเฉารุ่ยได้เปลี่ยนใส่ชุดกระโปรงขาว อันนี้เป็นกระโปรงที่เฉินห้าวซื้อให้ครั้งก่อน กระโปรงตัวนี้ราคา5800เป็นผ้าเนื้อดีทั้งตัว นอกจากนี้ยังมีเพชรขนาดเล็กตกแต่งปลายกระโปรง เดินในท่ามกลางแสงแดดแพรวพราวสะดุดตา ดูสง่างามและสูงส่ง ช่างเหมาะกับสไตล์ของเฉารุ่ยจริงๆ
“เออ เธอใส่ชุดนี้สวยงามมาก ”เฉินห้าวชื่นชมอย่างจริงใจ
“มันก็เป็นเพราะเจ้านายมีวิสัยทัศน์ที่ดี ”เฉารุ่ยกล่าว
“เป็นเพราะเธอมีสไตล์และหน้าตาที่ดี เธอใส่ชุดนี้แล้วราวกับดาราหญิงเลย ถ้าหากเป็นพี่เฟิ่งมาใส่นั้น อย่างนั้นคงกลายเป็นไอดอลละ ไอดอลที่เห็นแล้วอยากอาเจียน ”เฉินห้าวได้พูดหยอกล้อไป
เฉารุ่ยได้ปิดปากแล้วแอบยิ้ม ได้รับคำเชยชมจากเฉินห้าว ภาย ในใจรู้สึกดีใจอย่างมาก
ไม่นานนักก็ถึงที่ที่เฉารุ่ยให้ไว้ เฉินห้าวพบว่านี่เป็นชุมชนเก่า ทางเข้าแม้แต่ยามคนเดียวก็ไม่มี มีคนมากมายเข้าๆออกๆ มีผู้คนมากหน้าหลายตาอยู่รวมกัน
เฉินห้าวรู้ว่าสถานที่นี้ เป็นเพราะค่าเช่าถูก คนมากมายที่มาจากต่างแดนเลือกที่จะมาร่วมเช่าห้องกันที่นี่ นี่อาจเป็นเหตุผลเดียวกันกับเฉารุ่ยที่เคยพักที่นี่
รถHummerของเฉินห้าวได้ขับเข้ามาที่นี่ ทำให้ผู้คนรอบข้างมาล้อมรอบ ยังไงซะก็เป็นชุมชนระดับเล็ก น้อยมากที่จะมีรถดีดีเข้าถึง
หลังเฉินห้าวได้ลงจากรถนั้น ก็พบว่าพนังที่พังทลายและประตูนั้นได้มีใบโฆษณาติดไปหมด ช่างมีความเป็นวิถีคนจีนจริงๆ
“ฉันพักอยู่ชั้นสี่ ที่นี่ไม่มีลิฟท์ สิ่งแวดล้อมแย่ไปหน่อย ต้องขออภัยเจ้านายด้วยนะคะ ”ตอนที่เฉารุ่ยขึ้นบันไดนั้น ยังพูดอยู่เหมือนรู้สึกผิด
“นี่จะเป็นไรไป ต่อจากนี้ไปพักที่บ้านของเรา ก็จะไม่มีปัญหาพวกนี้เกิดขึ้นแล้ว ”เฉินห้าวได้พูดปลอบ
เฉารุ่ยนึกถึงคอนโดเฟ่ยชุ่ยทั้งห้าตึกนั้นที่เป็นบ้านของเฉินห้าว จู่ๆก็เกิดความรู้สึกภารกิจขึ้น ต้องดูแลบ้านของเจ้านายให้ดีที่สุด
พอถึงหน้าประตูห้องของชั้นสี่ หลังเฉารุ่ยได้หยิบกุญแจเปิดประตู เฉินห้าวก็ถูกลิ่นไม่พึงประสงค์ของห้องโชยมาจนไม่ไหว เปิดตาแล้วดู ในห้องเต็มไปด้วยกล่องข้าว เสื้อผ้าผู้หญิง และยังมีผู้หญิงสองคนที่ใส่เสื้อปลอดโปร่งนั่งไขว้ขาดูดบุหรี่อยู่ เพื่อนร่วมห้องเก่าของเฉารุ่ยเป็นผู้หญิงที่ดุเดือดจริงๆ
“โอ้ ขอโทษด้วยค่ะ ห้องนี้รกไปหน่อย ”
เฉารุ่ยรู้สึกเกรงใจมาก ที่ให้เฉินห้าวเห็นสภาพที่รกรุงรังแบบนี้ นี่ต้องโทษพวกเพื่อนร่วมห้องของเธอที่ขี้เกียจ แต่เดิมที่เฉารุ่ยพักที่นี้มีเธอที่ทำความสะอาดห้องก็ยังดีหน่อย สองวันนี่ที่เฉารุ่ยย้ายออกไป ที่นี่ก็กลายเป็นเล้าหมูซะงั้น
เฉินห้าวได้เห็นข้างในห้องมีผู้หญิง และยังมีเครื่องใช้ส่วนตัวต่างๆ ไม่สะดวกที่จะเข้าไป เลยบอกว่ารอหล่อนข้างนอกละกัน รอเฉารุ่ยจัดเก็บเรียบร้อยแล้ว เขาจึงไปช่วยขนของลงไป
“ได้ค่ะ รอฉันสักครู่นะคะ ฉันจะรีบจัดเก็บ ”เฉารุ่ยได้ก้มหัวลงเพื่อเป็นการขอโทษ จากนั้นก็ปิดประตูห้องไป
