บทที่ 109 กลับไป๋เหอ
“พวกเขาดื่มไวน์อะไรกัน ทำไมขวดถึงมีสีฉูดฉาดขนาดนี้?” มีหญิงสาวคนหนึ่งถามขึ้น
“ไวน์อะไรจะดีเท่าไวน์ของคุณชายถูล่ะ นี่เป็นไวน์วิสกี้ระดับไฮเฮนด์เชียวนะ” หญิงสาวที่ชอบประจบประแจงคนหนึ่งยกขวดไวน์ขึ้นนำเสนอ แล้วก็เปิดไวน์รินให้เขา
“ไวน์นี้ดูคุ้นๆ”
ถูเซินเซินบ่นพึมพำ เขาจำได้ว่าตัวเองเคยเห็นไวน์แบบนี้ที่ไหนมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออก เลยแอบถ่ายรูปแล้วส่งรูปให้เพื่อนที่ทำธุรกิจผลิตไวน์ดู
“สองอย่างนี้คือไวน์อะไร” ถูเซินเซินส่งข้อความถามเพื่อน
หลังจากนั้นไม่นานเพื่อนของเขาก็ตอบด้วยเสียง น้ำเสียงของเขาประหลาดใจและอึ้ง: “ประธานถู ไวน์สองชนิดนี้สุดยอดมาก ขวดสีทองขนาดใหญ่คือ Amanda Binakmita Champagneขวดละ 120,000 ปอนด์ ฉันมีขวดนึง และมีแค่คนรวยระดับประเทศที่ติดอันดับเท่านั้นที่ซื้อขวดนี้เพื่อดื่มเป็นครั้งคราว อีกอันขวดที่หุ้มด้วยเพชรยิ่งสุดยอดไปใหญ่ Henri IV Du Donnon Grand Champagne Cognacมีอายุยาวนานถึง 100 ปี ตัวขวดประกอบด้วยทองคำขาว 24k แพลตตินัมบริสุทธิ์และเพชร 6,500 เม็ด แค่ขวดก็มีราคาเป็นครึ่งนึงแล้ว เป็นงานหัตถกรรมและเป็นสัญลักษณ์ของสถานะและทรัพยากรทางการเงิน ไวน์ที่ขวดละ 2 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะดื่มได้อย่างแน่นอน ”
จากนั้นเพื่อนก็ถามจุกจิกว่า “ประธานถูใครกินเหล้าคุณช่วย แนะนำให้ฉันรู้จักหน่อยได้ไหม ขวดบรั่นดีนั่นฉันไม่มีปัญญาซื้อ ฉันอยากจะถามเขาว่าถ้าดื่มหมดแล้วจะขายขวดรึเปล่า ฉันอยากเก็บสะสมไว้”
“อะไรนะ 2ล้าน แล้วยังเป็นดอลลาร์สหรัฐด้วย”
ถูเซินเซินแทบสำลักคำพูดเหล่านี้ เขาไม่คาดคิดว่าเฉินห้าวจะดื่มไวน์หรูทั้งสองอย่างนี้ สิ่งที่เขาดื่มไม่ใช่ไวน์ แต่เป็นธนบัตรของรถยนต์สำเร็จรูป ในทันใดเขาก็รู้สึกได้ว่าวิสกี้ระดับไฮเฮนด์ในมือนั้นไม่หอมอีกต่อไปแล้ว
“หมอนั่นเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้มีเงินขนาดนั้น”
ถูเซินเซินรู้สึกสงสัยในชีวิตเล็กน้อย มรดกที่เขาได้รับ ถ้ามาอยู่ต่อหน้าเฉินห้าวก็คงเป็นแค่ขยะ และสิ่งรอบข้างที่สร้างขึ้น และสาวๆ ที่นำมารายล้อมเพื่อขายความเท่ แล้วดูบรรยากาศทางฝั่งของเฉินห้าวและกิริยาท่าทางของโจวซีถง แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
เงินเทียบไม่ได้ ผู้หญิงก็เทียบไม่ได้ เขารู้สึกหงุดหงิดโดยไม่รู้ตัว
“พวกเขาเผาปลาหอมจัง” หญิงสาวที่สมองไม่ค่อยจะมีความคิดคนนั้นเริ่มพูดขึ้นอีกแล้ว
“หอมแม่มึงสิ ให้กูโยนมึงไปดีไหม”
ถูเซินเซินเอาอารมณ์ความแค้นในใจมาลงกับผู้หญิงคนนี้ ทำให้สาวน้อยเสียใจจนร้องไห้
ตอนนี้ถูเซินเซินไม่มีอารมณ์จะกินข้าวแล้ว เขาตะโกนเสียงดัง “ขับเรือกลับไป” ตัดสินใจที่จะไม่อยู่โมโหที่นี่ต่อ
แล้วเรือยอทช์ก็กลับหัวขับไป หนีไปอย่างสะบักสะบอม
กัปตันก็เงยหน้าขึ้นและเห็นเรือยอทช์อีกลำขับออกไปและถามด้วยความสงสัยว่า: “ทำไมพวกเขาถึงออกไปกะทันหันแบบนั้นล่ะ”
เฉินห้าวยิ้ม: “ถูเซินเซินนี้ไม่ได้ไร้ประโยชน์ อย่างน้อยเขาก็รู้ด้วยตนเอง”
โจวซีถงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเพราะคิดว่าคงเป็นเรื่องซวย ที่เพื่อนอย่างถูเซินเซินจะเจอคนลึกลับอย่างเฉินห้าว
ตอนนี้ไม่มีแมลงวันน่ารำคาญแล้ว เฉินห้าวและคณะของเขาก็รับประทานอาหารกลางวันที่เพอร์เฟคภายใต้ทะเลสีครามและท้องฟ้าสีคราม
อิ่มกับอาหารและเครื่องดื่ม มีความเหนื่อยเล็กน้อย เฉินห้าวและโจวซีถงเลยตัดสินใจนอนบนดาดฟ้า
ตอนนี้โจวซีถงเปลี่ยนเป็นบิกินีอีกชุด แบบชุดว่ายน้ำนี้จัดจ้านมากผิวส่วนใหญ่ถูกเปิดเผย แต่บนดาดฟ้ามีแค่เฉินห้าวคนเดียว เธอก็ไม่ได้สนใจอีก เธอใส่และนอนบนเบาะหลังจากนั้นไม่นานฉันก็หลับไป
เฉินห้าวก็อยู่ข้างๆ เธอ มองดูสาวสวย ยิ้มที่มุมปาก การเดินทางไปซานย่าครั้งนี้ไม่ได้มาเสียเที่ยว ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับโจวซีถงดำเนินไปไกลกว่านั้น
หลังจากนอนหลับไปจนถึงบ่ายสองกว่า ๆ เฉินห้าวก็ตื่นขึ้นมาและเมื่อเห็นว่าไม่เช้าแล้วเขาจึงแจ้งให้กัปตันขับกลับไปและพวกเขาก็กลับไป
กัปตันเปิดเครื่องเต็มกำลังและขับตรงไปที่ฝั่งทันที
หลังจากนั้นไม่นานภายใต้ดวงอาทิตย์ทางทิศตะวันตก เฉินห้าวก็กลับไปถึงท่าเรือ เฉินห้าวจ่ายเงินให้กับพนักงานเรือและพ่อครัว และปล่อยให้พวกเขานำปลาที่เหลือที่ยังไม่ได้ปรุงกลับบ้านใน เพราะไม่อยากเสียเปล่า
ทุกคนเลยดีใจ และในเวลาเดียวกันพวกเขาก็ชอบพ่อเลี้ยงที่ใจดี และบอกว่าถ้ามีอะไรให้ทำ ก็ให้โทรหาพวกเขาได้เลย
เฉินห้าวพยักหน้าและทิ้งข้อมูลติดต่อให้ทุกคน ทุกคนกล่าวลากันและจากไป
เฉินห้าวและโจวซีถงก็ลงจากเรือและเตรียมตัวกลับไป แต่เรือตำรวจลำนี้เอากลับไปยาก เลยทำได้แค่วางไว้ที่นี่เท่านั้น และต้องจ่ายค่าธรรมเนียมค่าฝากให้กับท่าเรือ
โดยยึดมั่นในหลักการที่ว่าความเกียจคร้านเป็นสิ่งที่สิ้นเปลือง เฉินห้าวเลยติดต่อ เถ้าแก่สวี่เจ้าของบริษัทการค้าที่เขารู้จักมาก่อน และขอให้เขาช่วยเช่าเรือซึ่งถือเป็นการใช้ประโยชน์ได้อย่างคุ้มค่า เขาไม่สนใจเรื่องค่าเช่าอย่าปล่อยไว้ที่นี่ให้สนิมขึ้นก็พอ
เถ้าแก่สวี่ตอบตกลงอย่างเต็มใจ ทำให้เฉินห้าววางใจ
ตอนนี้ปัญหาก็ถูกแก้ไขแล้ว เฉินห้าวและ โจวซีถงได้ไปทำการเช็คเอาต์จากนั้นจึงนำกระเป๋าเดินทางไปที่สนามบิน
เฉินห้าวจองตั๋วไปกลับและเครื่องบินของทั้งสองคนก็จะออกเดินทางในตอนเย็นและจะกลับไปที่เมืองไป๋เหอได้ภายในสามชั่วโมง
อาหารเย็นของพวกเขาถูกจัดขึ้นบนเครื่องบิน อาหารกล่องบนเครื่องบินนั้นดูมีคุณภาพ แต่ก็ไม่ดีเท่าที่ได้กินในช่วงสองวันที่ผ่านมา โจวซีถงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงอาหารอันโอชะที่กินกับเฉินห้าวในสองวันที่ผ่านมา
“ต่อไปถ้ามีโอกาส เราไปเที่ยวด้วยกันอีกนะ” โจวซีถงเริ่มเสนอการนัดขึ้น
“โอเค ไม่มีปัญหา” เฉินห้าวยิ้มแล้วพูด
ไม่นาน เครื่องบินก็ลงจอดและ เฉินห้าวก็ขับรถของเขาไปส่งโจวซีถงที่บ้าน หลังจากกลับถึงบ้าน เธอยืนอยู่ที่ประตูและโบกมือลา เฉินห้าวด้วยความรัก
“บาย กลับไปก็พักผ่อนดีๆ อย่าคิดถึงผมมากเกินไปล่ะ” เฉินห้าวพูดติดตลก
“คุณพยายามไปเถอะ” โจวซีถงพูดลอยๆ “แต่อย่าว่าลืมฉันจะเตรียมพื้นที่สำนักงานให้คุณในวันพรุ่งนี้และคุณก็แค่ย้ายไป ก็ได้แล้ว”
โจวซีถงกำลังพูดถึงงานที่ทั้งสองร่วมมือกัน แน่นอนว่าไม่ควรพลาดสิ่งดีๆ อย่างการมอบอาคารสำนักงานฟรี แล้วเฉินห้าวก็พยักหน้าเพื่อบอกว่าเขารู้แล้ว
