บทที่127 หนุ่มหล่อสาวงาม
ระหว่างทางก็เห็นได้ว่ามีหลายช่วงที่ถูกน้ำท่วมล้น ยังดีที่ท่อระบายของท้องถิ่นทำได้ดี ไม่ขัดต่อการเดินทางรถยนต์ เฉินห้าวเห็นโคลนข้างทาง ผืนนาถูกท่วมด้วยน้ำ ก็รู้สึกได้ว่าผู้คนในท้องถิ่นอยู่อย่างยากลำบาก
ระหว่างทางใช้เวลาเกือบ 1 ชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงปลายทาง หมู่บ้านเฉา ที่นี่ส่วนมากเป็นคนตระกูลเฉาทั้งนั้น
ทางในหมู่บ้านเป็นดินโคลน ยังมีระยะทางอีกนิดหน่อยจากบ้านเฉารุ่ย แต่รถเข้าไปจมอยู่ในกองโคลน เหยียบเร่งเครื่องก็ไม่ไป ทั้งสองจึงต้องลงรถ
หลังจากลงรถ เมื่อเห็นว่าคนขับเครียดกับโคลนตม เขาก็ขอร้องให้เฉารุ่ยช่วยหาคนในหมู่บ้านมาช่วยเอารถของเขาออกไป
“ไม่ต้องไปรบกวนคนอื่นหรอก ฉันคนเดียวก็พอแล้ว”เฉินห้าวรูดแขนเสื้อขึ้นแล้วไปยืนหน้ารถ หวังจะพึ่งแรงของเขาดันรถออกจากโคลน
“นายคนเดียว?”คนขับตะลึงมาก ตามประสบการณ์ อย่างน้อยนี่ก็ต้องใช้ 3-4 คนถึงจะดันไหว
“สบายใจเถอะ นายจับพวงมาลัยให้ดี”
เฉินห้าวเตือน แล้วก็เริ่มใช้กำลัง รองเท้าของเขาจมลงในโคลน แล้วกล้ามเนื้อที่ไหล่ก็แข็งขึ้น แรงของเฉินห้าวก็ระเบิดออกมา
รถขยับ คนขับรถดูคันเร่ง แล้วก็เหยียบคันเร่งตาม ไม่กี่วินาทีต่อมา เฉินห้าวเพียงคนเดียวก็ดันรถออกจากหลุมโคลนได้
ตอนนี้รถสามารถขยับได้แล้ว หลังจากคนขับจอดรถ พูดอย่างตกใจว่า “พี่น้อง นายแข็งแกร่งจริงๆ!”
“ยังพอได้แหละมั้ง”เฉินห้าวพูดนิ่งๆ นี่เป็นเพียงแค่เรื่องเล็ก
คนขับแสดงออกถึงความขอบคุณต่อเฉินห้าว จากนั้นก็กลับรถขับออกไป
เฉินห้าวมองดูรองเท้าที่เต็มไปด้วยโคลน สกปรกจนดูสภาพไม่ออกแล้ว แล้วก็ถอดรองเท้ามาถือไว้ เดินเท้าเปล่าบนโคลนยังสะดวกกว่าหน่อย
เฉารุ่ยเสนอตัวไปรับรองเท้าในมือของเฉินห้าว พูดอย่างรู้สึกผิดว่า “ขอโทษนะคะประธาน ให้คุณมาสถานที่แบบนี้ สกปรกไปทั้งตัว”
เฉินห้าวพูด “ไม่เป็นไร ตอนเด็กเวลาฝนตกในหมู่บ้านก็เป็นแบบนี้ ตอนนั้นก็ชอบเล่นโคลน สกปรกเหมือนกับลิง กลับบ้านก็โดนแม่ด่าไม่น้อย”
เฉารุ่ยยิ้มอย่างรู้สึกไม่ดี จากนั้นตัวเองก็ถอดรองเท้าออก เดินเท้าเปล่าเป็นเพื่อนเฉินห้าว
แต่ว่าเธอยังใส่ถุงน่องสีดำไว้ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสีเนื้อ แต่ว่าช่วงขาที่สวยงามนั่น ดูแล้วก็ยังเป็นอาหารตาเหมือนเดิม
ระหว่างทางหมู่บ้าน จะเห็นต้นผลไม้อยู่ทุกที่ ที่นี่ไม่ได้มีแต่แอปเปิล ยังมีต้นสาลี่ ต้นท้อ เป็นต้น บางต้นก็เก็บขายเรียบร้อย บางต้นผลยังเขียวอยู่บนต้น ไม่เสียแรงที่เป็นหมู่บ้านผลไม้
“โอ๊ะ นี่มันนังหนูไม่ใช่รึไง?สวยแล้วนี่ เกือบจะจำไม่ได้เลย”เมื่อผ่านบ้านหลังหนึ่ง ป้าคนหนึ่งก็พูดอย่างตื่นเต้น
“ป้าคะ หนูเอง”เฉารุ่ยพูดอย่างเขินอาย
คุณป้ามองดูเฉารุ่ย แล้วสายตาก็เป็นประกาย แล้วก็เริ่มเมาท์ “นี่พาแฟนกลับมาหรอ?ร่างกายกำยำดีจริงๆ!”
“ไม่ใช่ๆ เข้าคือเจ้านายของฉันค่ะ!”เฉารุ่ยรีบอธิบาย
แต่ว่าคุณป้าไม่เชื่อคำพูดของเฉารุ่ย คิดว่าสาวน้อยขี้อายไม่กล้ายอมรับ จ้องมองทั้งสองคนอย่างยิ้มแย้ม แล้วก็ชมทั้งสองว่า “เหมาะสม” “หนุ่มหล่อสาวสวย”
ทั้งสองทนความกระตือรือร้นของคุณป้าไม่ไหว จึงรีบจากมา
ระหว่างทางยังมีญาติพี่น้องคอยทักทาย แต่ว่าคนพวกนี้ส่วนมากหน้าตาเคร่งเครียด ขายผลไม้เลี้ยงชีพ แต่นี่ไม่มีที่ขายแล้ว คนพวกนี้จะยิ้มออกได้ยังไง
ไม่นาน เฉารุ่ยก็หยุดลงตรงหน้าบ้านสองชั้นเล็กๆ พูดว่า “นี่คือบ้านของฉันค่ะ”
เฉินห้าวมองดู ถึงแม้ว่าสนามหญ้าจะดูเรียบง่าย แต่ว่ารักษาได้อย่างสะอาด ครอบครัวชาวสวนฐานะระดับกลางทั่วไป
“พ่อ แม่ หนูกลับมาแล้วค่ะ”เฉารุ่ยเข้าไปพื้นที่บ้านก็ตะโกน
“รุ่ยกลับมาแล้ว ท่านนี้ก็คือประธานเฉินที่เธอพูดถึงหรอ?”
สาววัยแก่ผมขาวที่เดินออกมาจากตัวบ้าน ดูออกว่าคล้ายกับเฉารุ่ยอยู่บ้าง นี่ก็คือแม่ของเฉารุ่ย
“แม่ค่ะ หนูแนะนำให้แม่นะ ท่านนี้ก็คือเจ้านายของหนู เฉินห้าว ประธานคะ นี่แม่ฉันเองค่ะ”เฉารุ่ยแนะนำให้ทั้งสองฝ่าย
“สวัสดีครับคุณป้า”เฉินห้าวก้มหัวทักทาย
“เชิญในบ้านค่ะประธานเฉิน เดินทางลำบากใช่มั้ยคะ คุณต้องมารับความลำบากแล้ว”
แม่ของเฉารุ่ยกระตือรือร้นมาก ให้เฉินห้าวเข้าไปในบ้าน
เฉารุ่ยเอารองเท้าวางไว้ แล้วไปตักน้ำ ให้เฉินห้าวล้างโคลนบนตัวออก
เฉินห้าวล้างโคลนที่เท้าออก เฉารุ่ยก็เอาผ้าเช็ดเท้ายื่นให้เขา แล้วก็เอารองเท้าแตะคู่ใหม่มาให้เขาใส่ ช่วยเหลืออยู่รอบข้างอย่างดี ส่วนตัวเธอเอง ยังสกปรกอยู่เลย
“เธอไม่ต้องดูแลฉัน เธอก็ไปล้างเถอะ”เฉินห้าวพูด
“ค่ะ”
สาวสวยอย่างเฉารุ่ยรักสวยรักงามอยู่แล้ว ระวังรูปลักษณ์ของตัวเอง แล้วก็จากไปอย่างเขินอาย
ตอนนี้แม่ของเฉารุ่ยก็ยกน้ำชาร้อนๆมา พูดว่า “คุณดูสิ บ้านพวกเราก็ไม่มีอะไรจะต้อนรับ ประธานใหญ่อย่างคุณอย่าถือสานะคะ”
“คุณป้าครับ ไม่ต้องเกรงใจ อย่าเรียกผมท่านประธานอะไรเลยครับ เรียกผมเสี่ยวเฉินก็พอครับ”
เฉินห้าวก็เกิดจากบ้านฐานะธรรมดา ไม่มีอีโก้อะไร
“อย่างนี้ความสัมพันธ์ดี คุณไม่เหมือนกับเจ้านายคนอื่นๆ เจ้านายพวกนั้นอวดเบ่งสุดๆ…..เสี่ยวรุ่ยบ้านเราพูดถึงคุณไม่น้อย บอกว่าคุณดูแลเธอดีมาก และยังให้เงินเดือนเธอสูงขนาดนั้นด้วย”
คุณแม่เฉามีความเคยชินแบบสาวบ้านนอก พูดบ่นๆถึงเรื่องทั่วไปอยู่ข้างๆ
“นั่นเป็นเพราะว่าเฉารุ่ยทำงานได้ดี เงินเดือนคือสิ่งที่เธอสมควรได้ครับ”เฉินห้าวพูดอย่างเกรงใจ
