บทที่130 ความหวังของทั้งหมู่บ้าน
แอปเปิลขายออกหมดแล้ว ใบหน้าของคุณพ่อเฉาจึงได้แสดงออกถึงรอยยิ้มออกมา แอปเปิลก็ขายได้ 2 หมื่นกว่า บวกกับรายได้จากผลไม้อื่นๆ แล้วทำงานอื่นเล็กน้อย หนึ่งปีได้เงิน 6-7 หมื่น ก็ไม่มีปัญหา นี่ถือเป็นรายรับที่ดีของบ้านนอกแล้ว
คุณพ่อเฉาเชิญเฉินห้าวกลับเข้าไปกินข้าวเที่ยงที่บ้าน เฉินห้าวปฏิเสธบอกว่าจะไปขนส่งแอปเปิล เดี๋ยวตอนเย็นค่อยมา
หลังจากคนตระกูลเฉาจากไป คนขับรถส่งของก็ถามเฉินห้าวว่าจะให้ไปส่งที่ไหน?
“รถฉันใช้ก่อน ตอนกลางคืนนายมาขับไปก็พอ ฉันจะหาคนมาจัดการแอปเปิลพวกนี้เอง”เฉินห้าวพูด
จริงๆแล้วนี่ไม่ถูกกฎ แต่ว่าเฉินห้าวให้คนขับเพิ่มขึ้นอีก 1000 หยวน คนขับจึงตกลง เอากุญแจรถให้เฉินห้าว
เมื่อคนขับรถจากไป เฉินห้าวก็ใช้งานแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้าน จากนั้นก็เข้าขั้นตอนการขาย หลังจากถ่ายรูปแอปเปิลเป็นลังบนรถแล้ว ก็ตั้งราคาที่ 4 หยวน/ครึ่งโล ตามคุณภาพของพันธุ์ฟูจินี้ นี่เป็นราคาที่ถูกกว่าตลาดมาก อย่างน้อยก็ 1-2 หยวน ดูแล้วน่าจะขายดี
และแอปเปิลพวกนี้เฉินห้าวซื้อมาในราคา 7 เหมา/ครึ่งโล ขาย 4 หยวนก็ได้กำไรมากแล้ว เนื่องจากไม่มีพ่อค้าคนกลาง อีกอย่างก็ไม่มีค่าขนส่ง กำไรล้วนเป็นของเขาทั้งนั้น ไม่พูดไม่ได้ว่าแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านนี้สุดยอดจริงๆ จัดการความเสียหายของการค้าได้หลายจุด
แอปเปิลทั้งรถส่วนมากหายไปทันที แต่ยังมีเหลืออยู่กับที่อีก 2 ลัง เฉินห้าวกำลังแปลกใจ แอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านก็มีแจ้งเตือน “สินค้าที่กำลังขายถึงขีดจำกัด”
ที่แท้ขายของก็มีจำกัด แต่ก็ไม่เป็นไร แอปเปิล 2 ลังนี้จัดการได้ง่ายๆ
เฉินห้าวหยิบแอปเปิลขึ้นมาหนึ่งลูก เช็ดๆที่เสื้อแล้วก็กัด อร่อยเหมือนเดิม อีกอย่างแอปเปิลนี้ตระกูลเฉาก็ไม่ได้ฉีดยาฆ่าแมลง นี่เป็นสินค้าปลอดสารพิษจริงๆ
ชิมแอปเปิลที่อร่อยขนาดนี้แล้ว เฉินห้าวรู้สึกว่าไม่ให้คนอื่นๆได้ชิมก็น่าเสียดาย จึงได้ขับรถบรรทุกไปยังไปรษณีย์ ส่งให้โจวซีถงและเซี่ยจิ้งคนละลัง
ดังนั้น แอปเปิลทั้งคันรถนี้ก็จัดการเรียบร้อย
เฉินห้าวจอดรถบรรทุกทิ้งไว้ที่ลานจอดรถของหมู่บ้าน โทรศัพท์ไปหาให้คนขับรถมาขับรถไป และเขาก็นั่งรถกลับไปยังหมู่บ้านเฉา
ระหว่างทาง โทรศัพท์เฉินห้าวได้รับข้อความที่ขายแอปเปิลออกไม่หยุด มีแต่ 2-3 โล 5-6โล ทั้งนั้น แต่ว่าเพิ่งรับของเสร็จ จึงยังไม่มีการให้คะแนน แต่เฉินห้าวเชื่อว่า แอปเปิลของเขาจะต้องทำให้ผู้ใช้แอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านพอใจแน่นอน
ในเมื่อเรื่องการขายแอปเปิลจัดการเรียบร้อย เฉินห้าวกลับหมู่บ้านก็เตรียมตัวจะกลับ แต่เมื่อมาถึงบ้านเฉารุ่ย พบว่าในบ้านของเขามีพวกชาวบ้านเบียดเต็มไปหมด เมื่อเห็นเฉินห้าวกลับมา คนพวกนั้นก็ไปล้อมไว้
เมื่อเห็นเฉินห้าวมึนงง เฉารุ่ยก็เข้ามาอธิบายเสียงเบา “ประธานคะ ชาวบ้านพวกนี้ได้บินว่าคุณซื้อแอปเปิลบ้านฉันในราคาสูง จึงได้มาถามว่าคุณอยากได้ผลไม้ของพวกเขามั้ย”
ชาวบ้านพวกนั้นพูดว่า “ประธาน แอปเปิลบ้านฉันก็ดี ไม่เชื่อคุณชิมดู ซื้อของล้านฉันไปด้วยเถอะ ฉันไม่ขอ กิโลละ 7 เหมา 6 เหมาก็ขาย!”
พูดแล้วก็เอาแอปเปิลฟูจิที่พกมามอบให้เฉินห้าว ให้เขารับไว้ให้ได้
เฉินห้าวทำตัวไม่ถูก ก็ลองชิมแอปเปิล รสชาติคล้ายๆของบ้านตระกูลเฉา เป็นฟูจิพันธุ์ดีทั้งนั้น
เฉินห้าวเองก็อยากซื้อแอปเปิลพวกนี้ แต่ว่ารายการขายในแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านถึงขีดจำกัดแล้ว ไม่สามารถขายผ่านแอพได้แล้ว ถ้าหากเขาซื้อแอปเปิลพวกนี้ ก็จะมาอยู่ในมือ เมื่อขายออกไม่ทันก็เสียเปล่า
นี่คือเรื่องยาก เฉินห้าวมองดูสายตาของชาวบ้านพวกนี้ ไม่สามารถปฏิเสธพวกเขาได้ ในเมื่อพึ่งแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านไม่ได้ งั้นก็ต้องหาทางอื่น
เฉินห้าวยืนในที่สูง พูดกับทุกคนว่า “ตกลง ทักคนสบายใจได้ ผมจะคิดวิธีช่วยซื้อแอปเปิลของทุกคน แต่ว่าตอนนี้ยังไม่มีผู้รับซื้อต่อ ทุกคนรอผมไปติดต่อก่อน”
“ได้ครับ ท่านประธาน รอคำตอบจากคุณ!”
เมื่อชาวบ้านพวกนี้มีความหวัง ต่างก็ยิ้มแย้มกัน
แต่ว่าเฉารุ่นรู้ว่าแอปเปิลเยอะขนาดนี้มาอยู่ในมือนั้นจัดการยากมาก รวมทั้งหมู่บ้านก็ขึ้นหลักร้อยหลักพันตันแล้ว เธอจึงแอบถามเฉินห้าวว่ามีทางแก้ยังไง
“ร้านที่รับซื้อผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดของถิ่นพวกเธอคือร้านไหน?”
เฉินห้าวอยากไปคุยกับนายหน้าของท้องถิ่นดู ถึงแม้ว่าจะไม่ได้กำไร แต่ก็อยากช่วยจัดการแอปเปิลของพวกชาวบ้านพวกนี้
เฉารุ่ยพูด “ร้านผลไม้ใหญ่ๆส่วนมากเจ๊งแล้ว ถ้าจะบอกว่าแถวนี้ที่มีโอกาสจะซื้อแอปเปิล ก็คือร้านโรงเหล้าเจียเฟิ่ง พวกเขามีเหล้าชิ้นชื่อตัวหนึ่งที่ใช้แอปเปิลหมักออกมา ปกติราคาซื้อต่ำ แต่ว่าเกณฑ์รับก็ต่ำ ส่วนมากจะรับซื้อผลไม้ที่ไม่สด ปกติราคายังพอรับได้ แต่ว่าปีนี้เริ่มกดราคาหนักเกินไป ราคาโลละ 2.5 เหมา ขายให้พวกเขาก็เหมือนกับให้ฟรี”
“นี่มันราคาขูดเลือดขูดเนื้อแล้วไม่ใช่หรอ?ไป พาฉันไปโรงเหล้าร้านนี้ คว้าโอกาสที่จะกล่อมให้พวกเขารับซื้อในราคาปกติ”เฉินห้าวพูด
“ได้ค่ะ”
มีเฉินห้าว เฉารุ่ยก็มีที่พึ่งพาทางใจแล้ว หยิบสิ่งของของตัวเองแล้วออกเดินทางกับเฉินห้าว
