“เถ้าแก่เฉินฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?” จูหมิ่นถามอย่างกะทันหันขณะเดิน
“ได้เลยครับ ฉันจะตอบทุกคำถามของคุณ ยกเว้นสิ่งที่ฉันไม่สามารถตอบได้”เฉินห้าวกล่าว
“ประธานเฉินนี่เป็นคนอารมณ์ดีจริงๆ เลย” จูหมิ่นถามด้วยรอยยิ้มว่า: “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่ตึกบริษัทโจวซื่อ ฉันได้ยินมาว่าอาคารของพวกเขาไม่ได้ปล่อยเช่าให้คนนอก ถ้าอย่างนั้นบริษัทโจวซื่อก็เป็นผู้ถือหุ้นของบริษัทการค้าห้าวหรานของคุณใช่ไหมคะ?”
“ปัจจุบันฉันเป็นเจ้าของบริษัทแต่เพียงผู้เดียว และฉันกับบริษัทโจวซื่อมีความสัมพันธ์แบบหุ้นส่วนเชิงกลยุทธ์”
เฉินห้าวตอบไปอย่างนั้น แต่กลับคิดในใจว่า: เขากับประธานโจวซีถงได้“ร่วมมือ”กับบ่อยๆ อยู่แล้ว และทั้งคู่ก็เพิ่งจะมี“การแลกเปลี่ยนที่แสนเชิงลึก”ในไม่นานนี้ คำตอบนี้จึงเป็นคำตอบที่เหมาะสมอย่างมาก
“บริษัทของคุณจะต้องมีความโดดเด่นที่ไม่เหมือนใครแน่เลย ถึงสามารถร่วมมือกับกลุ่มใหญ่อย่างบริษัทโจวซื่อได้” จูหมิ่นยิ้ม
“ไปดูแล้วคุณก็จะรู้เอง เชิญทางนี้ครับ!”
ลิฟต์เปิดออกและเฉินห้าวก็พากลุ่มนักข่าวไปที่สำนักงานของบริษัทการค้าห้าวหราน และให้พวกเขาสัมภาษณ์อย่างตามสบาย
ในปัจจุบันบริษัทการค้าห้าวหรานมีพนักงานประมาณสิบคน เมื่อพวกเขาเห็นเจ้านายมากับผู้สื่อข่าวพวกเขาทุกคนก็ให้การต้อนรับอย่างดี และพนักงานทุกคนก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน บรรยากาศในตอนนี้จึงผ่อนคลายอย่างมาก เวลาทำงานพวกเขาก็มีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และเมื่อเทียบกับบริษัทขนาดใหญ่หลายแห่งที่พนักงานอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีความกดดันสูง สถานการณ์ของการขาดรอยยิ้มนั้นจึงแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เหตุผลก็คือลักษณะการดำเนินงานของบริษัทของพวกเขาไม่เหมือนกับบริษัทอื่นๆ เฉินห้าวไม่เคยกดดันพนักงานด้วยผลงาน และเป็นระบบการทำงานที่ยืดหยุ่นด้วย ถ้าหากสามารถทำงานที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จภายในเวลาที่กำหนดได้ ไม่มาเข้างานที่บริษัทก็ได้ พอถึงสิ้นเดือนเงินเดือนก็เยอะด้วย ทำงานในบริษัทที่มีสวัสดิการดีแบบนี้พนักงานก็สบาย ทุกคนจึงตั้งใจทำงาน และก่อเกิดวัฏจักรที่ดีงาม
พนักงานคนหนึ่งเตรียมเครื่องดื่มและของว่างให้จูหมิ่น หลังจากที่ทำความคุ้นเคยกับโครงสร้างของบริษัทเธอก็พร้อมที่จะเริ่มการสัมภาษณ์
ครั้งนี้เธอตั้งใจจะโฆษณาให้กับบริษัทบริษัทการค้าห้าวหราน ดังนั้นจูหมิ่นจึงสัมภาษณ์เนื้อหาในบริษัท และถามปรัชญาการดำเนินธุรกิจของบริษัทการค้าห้าวหรานโดยเฉพาะ เมื่อเธอรู้ว่าสถานที่แห่งนี้ขายสินค้าที่หายากเป็นหลักและทางบริษัทก็มีสินค้าทุกชนิดที่มีวางขายในตลาดด้วย ซึ่งในส่วนนี้กระตุ้นความสนใจของจูหมิ่นอย่างมาก
“จริงเหรอครับ?”
ช่างภาพทุกคนรู้สึกไม่น่าเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน แต่พวกเขาไม่ได้พูดออกมาตรงๆ เพราะพวกเขามาเพื่อโปรโมต แต่ก็แอบคิดในใจว่าบริษัทการค้าห้าวหรานเป็นบริษัทที่ “ขี้โม้”
“เราขอติดตามกระบวนการค้าขายทั้งหมดของบริษัทได้ไหมคะ?” จูหมิ่นรู้สึกว่าถ้าอยากจะรู้ความจริงก็ต้องถ่ายทำจริง
“แน่นอน” จานอี้เฟยซึ่งเป็นพนักงานขายเหรียญทองตอบตกลงทันที เขามีคำสั่งซื้อผลิตภัณฑ์ดิจิทัลและกำลังส่งมอบให้กับลูกค้าอยู่พอดี
“คุณกำลังขายโทรศัพท์มือถือiPhoneอยู่เหรอคะ” จูหมิ่นถามหลังจากที่เห็นภาพสนทนา
เธอเห็นแต่ไอคอนโทรศัพท์มือถือiPhone แต่โทรศัพท์มือถือเครื่องนี้ดูแตกต่างจากโทรศัพท์มือถือiPhoneที่วางขายในตลาด มีหน้าจอพับโปร่งใสด้วย ดูเหมือนว่าบริษัท Apple จะไม่เคยมีผลิตภัณฑ์ดังกล่าวมาก่อน
มีเครื่องหมายคำถามมากมายปรากฏขึ้นมาในหัวของจูหมิ่น ทันใดนั้นเธอก็ตกใจและคิดในใจว่านี่เป็นของก๊อปที่ผลิตภายในประเทศหรือเปล่า ซึ่งเป็นเหตุให้มีเทคโนโลยีสีดำนี้ ถ้าเป็นไปตามที่เธอเดาจริงๆ วิดีโอนี้จะถูกเผยแพร่ออกไปไม่ได้เด็ดขาด มิฉะนั้นบริษัทการค้าห้าวหรานจะถูกฟ้องในข้อหาขายสินค้าลอกเลียนแบบและสินค้าคุณภาพต่ำ
“นี่คือiPhoneTX แบบพับได้โปร่งใสรุ่นใหม่ของบริษัทApple ซึ่งจะเปิดตัวในเดือนมกราคมปีหน้า ราคา31,880 หยวนซึ่งเป็นรุ่นคอนเซ็ปต์ระดับไฮเอนด์”
ในขณะที่พูดจานอี้เฟยก็สวมถุงมือยางไปด้วย จากนั้นเขาก็เปิดโทรศัพท์ให้จูหมิ่นดู อินเทอร์เฟซเป็นระบบIOS ทำงานได้อย่างราบรื่นพื้นผิวคล้ายกับเครื่อง Appleจริงและมันเป็นของแท้อย่างแน่นอน
“เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่มีการซื้อขายในตลาด และยังไม่สามารถเปิดใช้งานและปลดล็อกได้ แต่ลูกค้ายอมรับข้อบกพร่องเล็กน้อยเหล่านี้ได้” จานอี้เฟยกล่าวเสริม
จูหมิ่นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาค้นหาทันที และในเว็บไซต์อย่างเป็นทางการของAppleก็มีการแนะนำเกี่ยวกับโทรศัพท์รุ่นนี้จริงๆ ด้วย และรูปทรงก็เหมือนกับรุ่นนี้ในทุกประการ แต่ระบุว่าวันที่หนึ่งมกราคมในปีหน้าถึงจะมีการจัดจำหน่ายในทั่วโลก แต่ทำไมบริษัทการค้าห้าวหรานถึงมีโทรศัพท์มือถือรุ่นนี้ ทั้งๆ ที่ยังไม่มีการวางจำหน่ายเลย?
“นี่มันไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์เลย!” จูหมิ่นรู้สึกสับสนเล็กน้อย
“โทรศัพท์มือถือเครื่องนี้เป็นเครื่องต้นแบบที่พัฒนาขึ้นจากโรงงาน โดยมีประสิทธิภาพการทำงานสูงมาก และการกำหนดค่าก็สูงกว่าเครื่องที่จำหน่ายภายนอกด้วย และการกำหนดค่าแบบนี้จะไม่สามารถหาซื้อได้จากร้านค้าทั่วไป” จานอี้เฟยยิ้ม
“ว้าว ถ้าอย่างนั้นเครื่องนี่ก็เป็นรุ่นใหม่ที่เปิดตัวล่วงหน้านะสิ หากสามารถซื้อล่วงหน้าสักสองสามเดือน ฉันเดาว่าเหล่าบรรดาสาวกAppleจะต้องดีใจสุดๆ แน่เลย” จูหมิ่นตะโกน
“ใช่ครับ ลูกค้าที่สั่งสินค้าไว้ล่วงหน้าคนนี้ก็เป็นแฟนพันธุ์แท้ของAppleเลยครับ เขาได้รวบรวมผลิตภัณฑ์Appleทุกรุ่น และเขายินดีที่จะจ่ายเพิ่ม30%สำหรับการซื้อโทรศัพท์นี้ด้วย”
ในขณะที่พูดนั้นจานอี้เฟยก็ได้ทำธุรกรรมกับลูกค้ารายนี้เสร็จสิ้นแล้ว และอีกฝ่ายก็จ่ายเงินตามราคาซื้อ และจานอี้เฟยได้นำเครื่องต้นแบบการพัฒนาAppleระดับไฮเอนด์หนึ่งเดียวของโลกนี้ไปแพ็คใส่กล่องและส่งให้ลูกค้าผ่านไปรษณีย์ และเพื่อหลีกเลี่ยงการสูญเสีย เขาเลือกจัดส่งด่วนเพื่อประกันมูลค่าของสินค้าด้วย
เมื่อเห็นว่าการขายเป็นเรื่องง่ายเช่นนี้ จูหมิ่นก็อดไม่ได้ที่จะอิจฉาพนักงานขายที่หาง่ายเงินได้อย่างง่ายดาย แต่เธอสนใจแหล่งที่มาของโทรศัพท์มือถือมากกว่า สิ่งแบบนี้ที่ควรจะเป็นความลับอย่างสูงของบริษัทApple จะไหลออกมาล่วงหน้าได้อย่างไร และยังเข้าสู่อาณาเขตแห่งการค้าปลีกอีกด้วย?
“เรื่องนี่คุณคงต้องไปถามเจ้านายเองแล้ว เพราะเจ้านายเป็นคนจัดหาแหล่งสินค้ามาให้พวกเรา” เจนนิเฟอร์กล่าวตามความเป็นจริง
จูหมิ่นวิ่งไปถามเฉินห้าวว่าเขายังมีแหล่งสินค้าอยู่หรือเปล่า เพราะเธอต้องการจะซื้อให้ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นสาวกAppleของเธอ
“รุ่นนี้หมดสต๊อกแล้ว มีตัวเดียวเท่านั้น”
เฉินห้าวแสดงความเสียใจต่อเธอ ท้ายที่สุดแล้วการซื้อสินค้าด้วย app เงินอุดหนุนหมื่นล้านก็มีจำนวนจำกัดเช่นกัน ในเวลานั้นเครื่องต้นแบบรุ่นนี้มีอยู่เพียงเครื่องเดียวเท่านั้น และเขาก็ไม่สามารถทำเพิ่มได้ด้วย
อย่างไรก็ตามมันก็น่าทึ่งอยู่แล้ว จูหมิ่นถามอีกครั้ง: “สรุปก็คือเราสามารถหาซื้อได้ทุกอย่างจากบริษัทการค้าห้าวหรานใช่ไหมคะ?”
“มันก็ไม่ได้มีทุกอย่างหรอก เช่นปืนรถถังเรือบรรทุกเครื่องบิน สิ่งเหล่านี้ฉันคงขายไม่ได้หรอก” เฉินห้าวพูดติดตลก
จูหมิ่นแอบหัวเราะ เฉินห้าวเป็นคนที่มีความสามารถและมีอารมณ์ขันแถมยังร่ำรวยอีกด้วย เธอจึงมีความคิดที่อยากจะกลั่นแกล้งเขาขึ้นมา และต้องการที่จะทดสอบเขาด้วย
