“เฮียไล่อู่ พวกมันสองคนนี่แหละ!”
ผู้หญิงผมแดงรีบวิ่งเข้าไป รายงานกับชายหัวโล้น ชายหัวโล้นคนนี้ก็คือเฮียไล่อู่ เจ้าถิ่นที่นี่
เฉินห้าวเห็นแต่ไกลว่า พวกเฮียไล่อู่เผยรอยยิ้มหยันไม่แยแสออกมา ถือกระเป๋ามือสองเดินเข้ามา ท่าทีดูแย่มาก
เฉินห้าวเคยประมือกับพวกเฮียสือในเมืองไป๋เหอ คนอื่นพาลูกน้องมา ล้วนเป็นรถดีอย่าง Audi Buick Canyenneเป็นต้น สุดท้ายนักเลงอำเภอนี้กลับขับรถตู้กับMINIEVแบบนี้ ระดับต่างกันเกินไป ดูท่าคงไม่ใช่คนใหญ่คนโตอะไร
เฮียไล่อู่พาลูกน้องโขย่งหนึ่งเดินกร่างเข้ามา กวางตามองเฉินห้าวกับโจวซีถงตั้งแต่หัวจรดเท้า และแปลกใจมาก ในใจคิดแม่สาวนี่สวยไปไหม ดูเหมือนไม่ได้ออกมาขายนะ เพราะในอำเภอนี้ก็มีแค่สองกลุ่มทำการค้าแบบนี้ มีสาวแบบไหนก็พอรู้หมด ไม่มีทางมีเกรดแบบโจวซีถงแน่
“นี่ คุณหนูคนนี้ เป็นของแก๊งโจ่วตัน?” เฮียไล่อู่ถามเป็นคำในวงการ แก๊งโจ่วตันคือตัวเองรับงานชั่วคราวเอง ไม่ได้อาศัยองค์กรหรือสังกัดไหน
“ไม่มีตาหรือไง เห็นพวกเราเป็นคนแบบเดียวกับพวกนายหรือไง?” เฉินห้าวพูดเสียงเย็น
ออร่าเขาแผ่ซ่านออกมา ทำให้เฮียไล่อู่ขมวดคิ้ว รับรู้ได้ว่าเฉินห้าวไม่ได้มาดี
“อยากแก้ตัวก็ไม่มีประโยชน์ เฮียอู่ ลองโทรกลับไปเบอร์ที่โทรมาดูเลยค่ะ ว่าเป็นเบอร์มันหรือเปล่า!” ผู้หญิงผมแดงเสนอความคิด
“ใช่!”
เฮียไล่อู่เรียกลูกน้องเข้ามา ลูกน้องคนนั้นหยิบมือถือออกมา โทรกลับเบอร์ที่โทรมาเรียกใช้บริการเมื่อกี้ ไม่นานก็โทรติด ซึ่งกลับไม่ใช่เบอร์ของเฉินห้าว กลับเป็นผู้ชายอีกคนรับสายแทน
“สาวที่ฉันเรียกทำไมยังไม่มาอีก? มันนานไปไหม?” ผู้ชายในโทรศัพท์ถามกลับ
“ห้องคุณห้องไหนหรือครับ ไม่ใช่309หรือ?” ลูกน้องคนนั้นถาม
“ห้อง209 ใครบอก309กัน!” อีกฝ่ายบอก
เฮียไล่อู่กับลูกน้องมองหน้ากัน ตอนนี้รู้เรื่องละ ที่แท้ก็แค่จำเบอร์ห้องผิด
“ตกลงใครบอกห้องผิดหะ?” เฮียไล่อู่ถามอย่างโมโห
ผู้หญิงผมแดงกับลูกน้องที่รับสายต่างยืนยันว่า ที่ตัวเองได้ยินคือ309 รับรองไม่ผิดแน่ สุดท้ายโยนความผิดให้แขกห้องนั้นไป ทั้งสองคนคาดว่าลูกค้าคงพูดผิดน่ะเอง
“แม่งเอ๊ย มัวยืนบื้อไรอยู่ รีบไปห้อง209ได้แล้ว!”
บัญชีมั่วนี่คงค้นไม่ได้แล้ว เฮียไล่อู่ตะคอกระบายอารมณ์ใส่ผู้หญิงผมแดง
ผู้หญิงผมแดงรู้สึกน้อยใจ รีบวิ่งเข้าโรงแรมไป ตอนนี้เหลือแค่พวกของเฮียไล่อู่และเฉินห้าวเท่านั้นเอง
เฮียไล่อู่รู้สึกเสียหน้า ไม่ว่ายังไง เรื่องนี้ก็เป็นฝั่งเขาที่ผิด ไม่เกี่ยวอะไรกับเฉินห้าวเลย
“ไป!”
เฮียไล่อู่ร้องสั่งอย่างเซ็งๆ พวกเขาเตรียมหมุนตัวจากไป
“เดี๋ยว ผมให้พวกคุณไปแล้วหรือไง?” เฉินห้าวจู่ ๆก็พูดขึ้น “รบกวนเวลาพักผ่อนผม ไม่คิดจะชดเชยสักหน่อยแล้วก็ไป?”
“ไอ้โย่ เฮียอู่ไม่หาเรื่องแก แกยังมีหน้าหาเรื่องกลับ อยากตายหรือไง!” ลูกน้องคนหนึ่งชี้หน้าด่าเฉินห้าว
เฮียไล่อู่เองก็หัวเราะ เขากำลังเซ็งเลยเจอที่ระบายแล้วไง เขาหันกลับมายิ้มเย็นพลางว่า “ไอ้หนู วันนี้แกนี่ดวงซวยจริงนะ พวกเฮียจะมาฟรีๆแบบนี้ไม่ได้หรอก แกออกค่าน้ำมันมาห้าร้อย รับประกันว่าแกไม่เป็นไรแน่ ไม่งั้นคืนพวกเฮียไม่กลับไปแล้วนะ”
ระหว่างพูด ลูกน้องของเฮียอู่พากันดาหน้าเข้ามาหนึ่งก้าว จ้องมองเฉินห้าวเขม็ง เป็นการแสดงความข่มขู่
“ไม่ไปก็ได้ อยู่ยืนเฝ้าโรงแรมที่นี่ พอดีที่นี่เงียบไปหน่อย” เฉินห้าวกระเซ้าแหย่
“ว้าว กล้าต่อปากต่อคำกับเฮียอู่ของเรา ต้องสั่งสอนคนต่างถิ่นอย่างแกหน่อยแล้ว!”
ลูกน้องข้างเฮียไล่อู่นิสัยมุทะลุ เข้ามาก็ยกมือจะตบเฉินห้าว
เฉินห้าวจู่ ๆออกหมัดไวมาก คว้าหมับข้อมือลูกน้องคนนั้นกลางอากาศ ลูกน้องคนนั้นสีหน้าเปลี่ยนทันที ไม่ว่าจะสะบัดมือแรงแค่ไหน ก็เหมือนโดนล็อคไว้ สลัดยังไงก็ไม่หลุด
“วันนี้จะสอนหลักโบราณให้อย่างหนึ่ง จะชกคน ต้องแกร่งก่อนถึงทำได้!”
เฉินห้าวจู่ ๆยกอีกมือขึ้นตบไปที่หน้าลูกน้องคนนั้น “เพี้ยะ” เสียงตบดังขึ้น ลูกน้องคนนี้โดนตบจนหมุน360องศา จากนั้นลงไปล้มกลิ้งกับพื้น ตบนี้ยังทำเขามึนสมองไปด้วย
“กล้าทำร้ายคนของฉัน!”
เฮียไล่อู่กร่างจนเคยชิน เดิมตัวเองก็ผิดอยู่แล้ว กลับโบ้ยมาโทษเฉินห้าวซะงั้น เขาดึงกระบองจากมือลูกน้องมาถือ และง้างขึ้นเตรียมฟาดลงไปที่หัวเฉินห้าว “อาห้าว ระวัง!” โจวซีถงร้องอย่างตกใจ
“ไม่เป็นไร คุณดูก็พอแล้ว”
จังหวะคับขัน เฉินห้าวยังไม่ลืมปลอบโยนแฟนสาว เขาหันเบี่ยงตัวหลบกระบองไม้ แส้หนังในมือตวัดไป สายหนังแน่นหนาประหนึ่งงูพิษเลื้อยปราดในความมืด พริบตาเดียวก็โดนเข้าที่หน้าปูดโปนของเฮียอู่เต็มๆ
“เพี้ยะ” เสียงดังสดใสในความมืดเงียบ นั่นเป็นเสียงแส้หนังตวัดโดน
“ไอ้โย่!”
เฮียไล่อู่รู้สึกว่าครึ่งหน้าชาไปเรียบร้อยแล้ว เขาผงะถอยสองก้าว ยกมือขึ้นไปลูบ ตอนนี้หน้ามีรอยแส้พาดอยู่
“แม่งเอ๊ย มันกล้าเอาแส้ฟาดฉัน พวกเราลุย!”
เฮียไล่อู่ตะคอกดัง พวกลูกน้องกรูกันเข้าไปประดุจหมาป่าโผเข้าหาเหยื่อ
เฉินห้าวยิ้มน้อยๆ พวกนักเลงพวกนี้มีเต็มถนนดาษดื่นไปหมด มาเจอยอดฝีมืออย่างเขาถือว่าพวกมันดวงซวยละกัน
เฉินห้าวใช้วิชา “ท่าเสือก้าว” ซึ่งเป็นกระบวนท่าเสือในวิชาห้าท่าสัตว์ ซ้ายหนึ่งก้าว ขวาหนึ่งก้าว ลอดผ่านคนไปมา แต่กลับไม่มีใครตามย่างก้าวของเขาทันเลย
ท่ามกลางการปกปิดของความมืด เฉินห้าวประหนึ่งวิญญาณไปมาไร้ร่องรอย ทุกย่างก้าวจะตวัดแส้ออกไปโดนพวกอันธพาลหนึ่งคน
