“เพี้ยะ!”
“ไอ้โย่!”
“อะไรฟาดฉันเนี่ย!”
“เพี้ยะเพี้ยะ!”
“เจ็บโว้ย!”
“เพี้ยะเพี้ยะเพี้ยะ!”
“แม่ ช่วยผมด้วย!”
เทียบกับเสียงร้องหาพ่อแม่ให้ช่วยของเหล่าอันธพาลแล้ว เฉินห้าวกลับสะบัดแส้อย่างสนุกสนาน ความโกรธที่โดนเบรกไปก่อนหน้านี้ ตอนนี้ทยอยระบายออกมาตามจังหวะการฟาดแส้หมดแล้ว มิน่าถึงมีการระบายอารมณ์ด้วยวิธีการซาดิสต์ เห็นได้ชัดว่าการใช้กำลังเป็นวิธีระบายอารมณ์ที่เร็วที่สุด
เฉินห้าวในตอนนี้เหมือนเป็นแม่ทัพในยุคโบราณ สาดสะบัดแส้ยาวใส่บรรดาทหารที่ไม่เชื่อฟังพวกนั้น
เรี่ยวแรงของเฉินห้าวบวกกับความแข็งแกร่งของแส้หนังวัว ฟาดลงไปบนร่างคนทีก็ออกเลือดเลย แถมยังมีผลทำให้บาดเจ็บภายในอีก แผลด้านนอกคือเขียวช้ำ แขนชา พวกอันธพาลถือกระบองในมือไม่นิ่ง ต่างพากันทำร่วงกราว
พอถึงตอนสุดท้าย ก็คือเฉินห้าวคนเดียวทำเอาพวกอันธพาลร้องไห้โหยหวนหนีกับจ้าละหวั่น พวกอันธพาลต่างพากันโกรธที่ทำไมพ่อแม่ไม่ทำขาเพิ่มให้พวกเขาสักสองขา
พวกที่ฉลาดหน่อยก็วิ่งไปหลบหลังรถตู้ แส้หนังของเฉินห้าวตวัดไม่ถึงก็ไม่ตามละจากนั้นเขาก็เลือกพวกที่ฉลาดน้อยหลบไม่ทันฟาดต่อ
สุดท้ายมีอันธพาลคนหนึ่งทนไม่ไหว คุกเข่าลงก้มหัวให้เฉินห้าว ร้องว่า “พี่ครับผมผิดไปแล้ว อย่าตีอีกเลย ผมยอมแล้ว!”
อันธพาลในพื้นที่เล็กๆแบบนี้ไม่มีชื่อเสียงอะไรมาก ต่างเป็นพวกรู้ตัวดี พอรู้ว่าสู้เขาไม่ได้ หนีไม่รอดก็อ้อนวอนขอ จะได้ไม่ต้องทนรับความเจ็บปวดทางร่างกายอีก
ในเมื่อกล้าขอร้อง เฉินห้าวก็ยอมปล่อยคนนี้ และหันไปหาไล่อู่ที่กร่างที่สุดคนนั้น
ยังไงไล่อู่ก็เป็นตัวหัวหน้า ตอนแรกยังพยายามปั้นหน้าสู้กับเฉินห้าวระยะหนึ่ง ก็เลยยังอยู่ในพื้นที่ โดนเฉินห้าวเข้าหาพลางเตะถีบใส่เขาเลย
เฉินห้าวเหยียบเท้าลงบนท้องเขา ไม่พูดอะไร
“แก แกเป็นใครกันแน่? แกรู้ไหมว่าทำร้ายฉันแล้วอะไรจะเกิดขึ้น!” ไล่อู่เจ็บปวดไปทั่วร่างกาย โดนแส้ฟาดไปห้าหกที แต่ยังไม่ลืมด้านหน้ากร่างไม่เลิก
“อ๋อ? ทำร้ายแกแล้วจะได้อะไร บอกให้รู้หน่อยสิ”
เฉินห้าวล้อเลียนก่อนตวัดแส้เข้าที่หน้าเฮียไล่อู่อีก เขาโดนฟาดแส้ใส่จนเห็นดาว
“เดี๋ยว ยั้งมือได้ก็โปรดยั้งมือด้วย…”
เฮียไล่อู่ถือเป็นคนดังในอำเภอลี่ทงนี้ ตีรันฟันแทงมานับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยเจอใครต่อสู้เก่งแบบเฉินห้าวมาก่อน เขาโดนอัดจนมึนงง จนต้องเปลี่ยสไตล์การพูดจากกร่างมาเป็นอ้อนวอน
“งั้นหรอ ถ้าแกไม่ขอร้อง แล้วฉันจะยั้งมือทำไมล่ะ?”
เฉินห้าวพูดเสียงเบา แต่ลงมือไม่เบาเลย ฟาดแส้เข้าที่ใบหน้าอีกข้างของเฮียไล่อู่
คราวนี้พอกันละ ใบหน้าสองข้างบวมดปูดพอกัน
ไล่อู่เจ็บจนร้องหาแม่ แต่แล้วเสียงร้องกลับชะงักลง เพราะรู้สึกในปากมีของแข็งบางอย่าง พอเอามือไปจับ ที่แท้ฟันซี่ด้านในหักออกมา แถมในปากมีแต่กลิ่นคาวเลือด
คราวนี้เฮียไล่อู่แทบบ้า ไม่เคยเจอใครเก่งแบบนี้มาก่อน รีบอ้อนวอนขอร้อง “พี่ชาย ผมยอมแล้ว อย่าฟาดอีกเลย!”
“แกบอกยอมก็ยอม? ฉันไม่เห็นความตั้งใจจริงเลย”
เฉินห้าวลงน้ำหนักที่เท้ามากขึ้น เฮียไล่อู่โดนเหยียบจนหายใจไม่สะดวก อ้อนวอนต่อไป “ผมผิดไปแล้ว ผมจะชดใช้เงินให้”
“ฉันไม่เดือดร้อนเงิน” เฉินห้าวบอก
“งั้นคุณพูดมาเลยว่าต้องการอะไร ขอแค่คุณบอก ผมจะทำทั้งหมด”
เฮียไล่อู่พูดสะอึกสะอื้น เขาตีรันฟันแทงมาไม่น้อย ไม่เคยหงอแบบนี้มาก่อน แต่เฉินห้าวมือหนักเกินไปแล้ว ฟาดแส้เพี้ยะเพี้ยะๆน่ะ ความกดดันรอบด้านที่ถาโถมเข้ามาทำให้เขายอมหงอแต่โดยดี
“ฉันต้องการคำขอโทษ ขอโทษที่รบกวนฉันกับแฟนพักผ่อน ไม่ควรขอโทษหรือไง?” เฉินห้าวบอก
“แค่ขอโทษ?”
เฮียไล่อู่อึ้ง เดิมเขาคิดว่าต้องจ่ายซักห้าหมื่นหนึ่งแสน ไม่คิดว่าเฉินห้าวจะต้องการแค่คำขอโทษ
เฉินห้าวยกเท้าออก พลางว่า “เรียกลูกน้องแกกลับมาให้หมด มารวมกันขอโทษตรงนี้ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วนะ”
“ครับ ได้ครับ! “
เฮียไล่อู่ล้มลุกคลุกคลานไปตะโกนสั่ง “รีบไสหัวกันมาเร็วๆ”
คำพูดไม่ค่อยชัด เพราะหน้าบวมปูดหมดแล้ว
พวกลูกน้องเขาก็ไม่ได้ไปไหนไกล พอได้ยินเสียง ก็รีบวิ่งกรูกันมา ต่างก้มหน้านิ่ง แอบเหล่มองเฉินห้าว ถ้าพบว่าเฉินห้าวยกแส้ขึ้นมา พวกเขาคงรีบหนีก่อนคนแรก
ต่อไปพวกนี้เจอแส้เมื่อไหร่ก็คงผวาเมื่อนั้น ได้ผลดีกว่ายิงปืนอีก
“มาขอโทษพี่เขาเร็วๆ”
ภายใต้การพูดจาไม่ชัดของเฮียไล่อู่ อันธพาลพวกนี้พากันโค้งหัวขอขมาเฉินห้าวกับโจวซีถง
“พี่ชายพี่สาว พวกเราผิดไปแล้วครับ”
ฟังเสียงพูดเซ็งแซ่ไม่พร้อมเพรียงกันเลย
“พูดดีๆ ไม่ได้กินข้าวเย็นมาหรือไง?” เฉินห้าวตะคอกเสียงเย็น
“พี่ชายพี่สาว พวกเราผิดไปแล้วครับ!”
คราวนี้เสียงตะโกนดังกระจ่างใส พัฒนาขึ้น
เฉินห้าวหันกลับถามโจวซีถง “เมียจ๋า แบบนี้โอเคหรือยัง? ให้สั่งสอนอะไรเพิ่มเติมไหม?”
โจวซีถงหัวเราะออกมา ในใจคิดผู้ชายตนนี่เจ๋งจริง แป๊บเดียวก็สะกดอันธพาลพวกนี้ซะหงอเชียว ดูสงบเสงี่ยมกว่าพวกลูกน้องเธอซะอีก ก็อดเคารพชื่นชมไม่ได้
แต่โจวซีถงไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนั้น รู้สึกว่าพวกอันธพาลนี่โดนสั่งสอนพอแล้ว เลยพยักหน้าเบาๆ
“เอาล่ะ แฟนฉันใจกว้างยอมอภัยให้พวกแกละ รีบไสหัวไปเลย!” เฉินห้าวตะคอกดัง
พวกอันธพาลเหมือนโดนประกาศพ้นโทษ ต่างวิ่งหายกันไปไวเชียว
“เฮียไล่อู่ รอก่อน” เฉินห้าวจู่ ๆเรียกขึ้น
