“เฉินห้าว ตื่นเร็ว เพราะคุณแท้ๆ ฉันสายหมดแล้วนี่！”
โจวซีถงโดนเฉินห้าวเหยียบเท้าอยู่ เธอออกแรงผลัก แต่ผลักอย่างไรก็ไม่ไป เฉินห้าวกล้ามเนื้อเป็นมัด แรงเล็กน้อยของโจวซีถงไม่พอหรอก
โจวซีถงอยากจะชักขาออก แต่ขยับไม่ได้ ราวกับถูกตรึงไว้กับเตียงอย่างไรอย่างนั้น
โจวซีถงจึงงี่เง่าขึ้นมา แนบไปกับหูเฉินห้าว ตะโกนร้อง：“นี่ ตาคนขี้เกียจ ตื่นได้แล้ว！”
“ห๊า ทำไมคุณตื่นเช้าจัง นอนต่อหน่อยสิ”
เฉินห้าวยืดแขน แล้วกดโจวซีถงลงบนเตียง
“นอนอะไรเล่า เก้าโมงกว่าแล้ว เมื่อวานเรานัดกันดิบดีว่าจะไปเมืองไป๋เหอนี่นา”โจวซีถงพูดแสนงอน
“อ้อ ใช่ ผิดคำพูดไม่ได้
เฉินห้าวถึงได้กระโดดขึ้นจากเตียง พอเห็นร่องรอยสงครามใหญ่ของตัวเองเมื่อวาน ก็รู้สึกเขินอาย ทำบ้านใหม่ของถงจื่อเซวียนเลอะเทอะได้ขนาดนี้
เสื้อผ้ากองเต็มพื้นก็ช่างเถอะ ของอนามัยที่ใช้แล้วก็สาดเต็มพื้นอีก บนผ้าปูที่นอนมีคราบกระดำกระด่าง ทำให้ไม่กล้ามองตรงๆ
ในที่สุดโจวซีถงก็ได้เคลื่อนไหวอิสระ เลยไปหาเสื้อผ้าตัวเองใส่ หลังจากไปอาบน้ำแต่งตัวในห้องน้ำแล้ว ไม่นาน ก็แปลงร่างเป็นผู้บริหารสาวสวย
เฉินห้าวสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เห็นเตียงสารรูปดูไม่ได้ จึงไปซื้อของใหม่ที่ซุปเปอร์มาร์เกตมาชดใช้ให้ ส่วนที่สกปรกสี่ชิ้นก็โยนเข้ากองถังขยะ
สำหรับขยะบนพื้น ใช้ไม้กวาดกวาดใส่ถุงขยะแล้วเอาไปทิ้ง ต่อให้ไม่ทำความสะอาดถงจื่อเสวียนก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่เป็นคนต้องมีศีลธรรม เฉินห้าวคงไม่เปลี่ยนแปลงเป็นคนไร้วินัยแบบปัจจุบันทันด่วน แต่ยังคงรักษาศีลลธรรมแบบเดิมไว้
เป็นเพราะต้องรีบกลับเมืองไป๋เหอ เฉินห้าวจึงได้ล้างหน้าแบบง่ายๆ แล้วออกไปกับโจวซีถงผู้เร่งรีบ ส่วนกุญแจของคฤหาสน์หลังนี้ เฉินห้าววางทิ้งไว้ในพงหญ้าข้างประตู ให้ถงจื่อเซวียนมาเอาเอง
ทั้งคู่ออกจากบ้าน เฉินห้าวกำลังจะเรียกแกร๊บ จู่ๆก็เห็นหน้าประตูแปะป้ายว่า“ตือโป๊ยก่าย”
พูดกันตามตรงคือ คนที่เหมือนตือโป๊ยก่าย เฉินห้าวดูละเอียด นี่คือไล่อู่ที่สอนไปเมื่อวานนี่นา
เห็นแต่ไล่อู่ที่หน้าตาบวมปูดไปทั้งหน้าแปะแผ่นยาอยู่ พอเห็นเฉินห้าวก็เท้าสะเอวขึ้นมาถามไถ่
“เถ้าแก่เฉิน เถ้าแก่โจว อรุณสวัสดิ์ครับ！”
ไล่อู่สีหน้าเปื้อนยิ้ม แต่ดูมีเลศนัยสุดๆ
“นายมาทำอะไรที่นี่”เฉินห้าวรู้สึกเซ็ง เห็นเขาเป็นแบบนี้ ดูท่าคงตั้งใจมาคอยเขาเต็มที
“เมื่อคืนผมทำผิดไม่ใช่เหรอ วันนี้เลยจะมาขอขมา”ไล่อู่พูด
“เอาล่ะ เมื่อวานยกโทษให้ ต่อไปก็อย่าทำเรื่องไร้ศีลธรรมแบบนี้แล้วกัน มีมือมีเท้า ไม่อดตายหรอก”เฉินห้าวสั่งสอน
“ใช่ๆ เช้านี้ผมไล่พวกสาวๆไปหมดแล้ว นี่เป็นตั๋วรถที่ผมซื้อให้พวกหล่อน ให้พวกหล่อนกลับบ้าน ไม่เชื่อลองดู！”
ไล่อู่ควักตั๋วออกมาจากกระเป๋า มีประมาณยี่สิบใบ ดูชื่อบนตั๋วมีแต่ผู้หญิง เจ้าหนูนี่เชื่อฟังจริงๆ
“ดี ทำได้ไม่เลว รู้ผิดแล้วแก้ไข”เฉินห้าวพยักหน้า
จากนั้นไล่อู่เห็นว่าเฉินห้าวจะใช้รถ จึงเปิดประตูรถตู้ พูด“เชิญทั้งสองท่านขึ้นรถ ผมจะไปส่ง”
ไล่อู่นี่รู้เรื่องดีจริง อัดมันไปทีเดียว กลับรู้ที่จะประจบ นับว่าเป็นคนที่“อยู่เป็น”
ไม่ว่าจะว่าอย่างไร ยื่นมือออกไปก็ไม่ควรตบหน้าคน เฉินห้าวเห็นฝ่ายตรงข้ามดูสนใจ จึงถามโจวซีถง ว่าจะนั่งรถตู้มั้ย
รถตู้ของเขาไม่มีที่รองด้านใต้ กลัวว่าโจวซีถงจะนั่งรถถูกๆแบบนี้ไม่ไหว
“ได้สิ เหมือนกันแหละ ตอนฉันไปบ้านนอก ก็ได้นั่งรถตู้เหมือนกัน”
โจวซีถงแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้สำออย จึงขึ้นรถไป เฉินห้าวก็เดินตามขึ้นไป
ไล่อู่เห็นว่าประจบสำเร็จ ในใจดีใจมาก จึงช่วยปิดประตูรถ จากนั้นจึงขับรถออกถนนไป
“เถ้าแก่ทั้งสองท่าน จะไปไหนครับ”ไล่อู่ถาม
“ไปที่ว่าการอำเภอ”รถของเฉินห้าวจอดอยู่ตรงนั้น
ไล่อู่ขับรถไปถึงที่ ยามที่นี่ยืนยันว่าไล่อู่เป็นเด็กเร่ร่อน จึงระมัดระวังตัวขึ้น ไม่ให้เข้า
“รู้ไหมว่าบนรถผมมีใครนั่งอยู่ ยังไม่รีบหลบอีก！”คราวนี้ไล่อู่ก็ซ่าห์ได้ ราวกับได้รับคำสั่งประกาศิษย์มา
“เจ้าหนูอย่างแกจะพาคนดีๆที่ไหนมาได้ ระวังข้าแจ้งความนะโว้ย！”
ยามเองก็รักษาหน้าที่ ไม่เลอะเลือน
ตอนที่ถกเถียงกัน เฉินห้าวเปิดกระจกรถ พูดกับยามว่า“สหายท่านนี้ รถผมจอดอยู่ข้างใน ขอเข้าไปขับแล้วจะรีบออกมา”
“รถของคุณเหรอ”
ยามพินิจดูเฉินห้าว รู้สึกคุ้นหน้า แต่พอเห็นโจวซีถงสาวสวยนั่งข้างๆ จึงนึกขึ้นมาได้ทันที นี่คือวีไอพีทั้งสองท่านที่มาเมื่อวาน
ขนาดเจ้านายเขายังให้ความสำคัญ คงเป็นคนที่เขาล่วงเกินไม่ได้
“อะพิโธ่ ขออภัยขอรับ ไม่ทราบว่าเป็นท่าน เชิญครับ！”
ยามไม่กล้าล่วงเกิน จึงรีบกดปุ่ม เปิดประตู ให้รถตู้เข้าไป
ไล่อู่รู้สึกตัวเองเท่ห์ไม่เบา ที่แท้ศาลาว่าการอำเภอที่ดูตระการตาก็เข้ามาได้ง่ายๆแบบนี้นี่เอง พูดออกไปคงได้หน้าเป็นสองเท่า ดีที่ได้อาศัยใบบุญเฉินห้าว
เห็นได้ถึงบารมีเฉินห้าว ศักยภาพล้ำลึก ไล่อู่รู้สึกว่าเมื่อวานที่โดนซ้อมนี่ไม่คุ้มเลย ถ้ามาประจบแต่แรก ยังไงก็คงพาเด็กอย่างเขาไปร่วมด้วย เขานี่มันหาเรื่องแท้ๆ
ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเป็นเกียรติ ดีที่เฉินห้าวลงมือเป็น ซ้อมเขาแบบนี้ ถ้าเขาพาคนมาซ้อมเฉินห้าว เกรงว่าวันนี้คงอยู่ในคุก เฉินห้าวเป็นคนที่ล่วงเกินไม่ได้จริงๆ
