“รีบไป ปลาติดเบ็ดแล้ว!”
อยู่ๆเฉินห้าวก็ลุกขึ้น วิ่งออกจากร้าน จูหมิ่นเองก็รีบเอากระเป๋าของตัวเองแล้วตามออกไป
เธอวิ่งไปด้วยแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายไปด้วย และปากก็กำลังพูดอธิบาย “ตอนนี้พวกเราพบเจอเบาะแสของหัวขโมย กำลังรีบเข้าไปทำการจับกุม เชิญทุกท่านรอดูกันต่อไปค่ะ”
สุดท้ายจูหมิ่นตามเฉินห้าวไม่ทัน เธอจึงเก็บโทรศัพท์ แต่ก็ไม่ได้ปิดการถ่ายทำ ในตอนที่ตัดต่อ ผู้ชมก็สามารถได้รับรู้ถึงความตื่นเต้นที่เธอกำลังวิ่งอยู่
เฉินห้าวดูโทรศัพท์เพื่อหาทิศทาง ทันใดนั้นเขาพบว่าจุดแดงนั้นอยู่ใกล้ๆทางด้านซ้ายของเขา แทบจะเป็นจุดเดียวกับของเขา
นี่ก็น่าแปลกแล้ว ในมหาวิทยาลัยมีไฟข้างถนน รอบด้านก็มีนักเรียน เฉินห้าวไม่ปกอะไรที่ผิดปกติ แต่ว่าเมื่อดูวิธีการเคลื่อนที่ของจุดแดงอย่างละเอียด รวมทั้งบวกกับผู้คน สุดท้ายยังข้ามผ่านอาคารก่อสร้างแห่งหนึ่ง ตรงนั้นมันเป็นกำแพงแท้ๆ
มนุษย์ลอดกำแพงไม่ได้ นี่ทำเอาเฉินห้าวนึกอะไรขึ้นได้
“ขโมยอยู่บนท้องฟ้า!”
เฉินห้าวเงยหน้ามอง พึ่งพาสายตาระดับ 1.5 เท่าของเขา สามารถเห็นได้ว่ามีบางอย่างลอยผ่านอยู่บนท้องฟ้า สิ่งนั้นรวดเร็วและมั่นคง นั่นก็คือโดรนขนาดเล็ก
“ที่แท้ก็ใช้โดรนขโมยเสื้อผ้า แกนี่ทำออกมาได้จริงๆนะ!”
ตอนนี้เฉินห้าวเข้าใจทั้งหมดแล้ว ก็ว่าทำไมไอ้นั่นถึงชอบขโมยเสื้อผ้าของชั้นบน ที่แท้ก็ใช้โดรน ขโมยเสร็จก็ใช้ความมืดของท้องฟ้าแอบหนีไป อย่างนี้ก็ไม่ถูกใครจับได้แล้ว
แต่ว่าตอนนี้เฉินห้าวจับตามองเขาแล้ว ขโมยหนีไม่รอด
เฉินห้าวตามสัญญาณ มาจนถึงด้านหน้าอาคารแห่งหนึ่ง ที่นี่เหมือนว่าจะเป็นอาคารหอพัก แต่ว่าคนเข้าออกน้อย หัวขโมยมีโอกาสอย่างมากที่จะเป็นคนในมหาวิทยาลัย
โดรนตัวนั้นวนไปมาอยู่ที่ใกล้ๆ เหมือนว่ากำลังมองรอบๆ จะต้องมีกล้องอยู่แน่นอน เฉินห้าวรีบดึงจูหมิ่นเข้าหลบที่มุมหนึ่งของอาคาร เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายพบเห็น
ตอนนี้ทั้งสองคนตัวใกล้กันมาก หัวใจของจูหมิ่นเต้นแรงเนื่องจากว่าวิ่ง แล้วตอนนี้ยังได้กลิ่นความเป็นสุภาพบุรุษของเฉินห้าว จึงมีความรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกจะเป็นลม เป็นความรู้สึกที่ลึกลับมาก
จูหมิ่นอยากจะหลบเข้าไปในอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้มาก นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่เธอมีความคิดน่าอายแบบนี้
“จูหมิ่น เธอทำแบบนี้ไม่ได้ เฉินห้าวมีแฟนแล้ว เธอจะเป็นมือที่สามไม่ได้….”
นักข่าวหญิงให้กำลังใจตัวเองในใจ แก้ไขสิ่งที่ผิด แต่ว่าร่างกายกลับซบลงไปอย่างไม่รู้ตัว เม้มปากแน่น
“หนาวเกินไป ใช่ เพราะว่านายเกินไปแน่ๆ ฉันก็แค่ต้องการความอบอุ่นนิดหน่อยก็เท่านั้น” ในที่สุดจูหมิ่นก็หาเหตุผลปลอบใจตัวเองได้ แล้วกอดเข้าไปอย่างสบายใจ
ตอนนี้ จูหมิ่นลืมหัวขโมย ลืมเวลา ลืมทุกอย่าง เพียงใช้แค่ใจรับรู้ความรู้สึกดีข้างกาย
ส่วนตอนนี้ ความสนใจของเฉินห้าวนั้นอยู่ที่เครื่องโดรนจนหมด ไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของผู้หญิงในอ้อมกอดเลยสักนิด
เขายกโทรศัพท์ทำการถ่ายรูปเก็บหลักฐาน รุ่นที่ดีที่สุดของหัวเว่ยนี่ประสิทธิภาพดีจริงๆ ระยะห่างกี่สิบเมตร มืดแค่ไหน ก็ยังสามารถถ่ายได้อย่างชัดเจน หน้าต่างหนึ่งที่ชั้นบนสุดของตึกนั้นเปิดออก โดรนบินเข้าไป ถูกผู้ชายคนหนึ่งเก็บเข้าไป แล้วชายคนนั้นก็ปิดหน้าต่างแล้วยังปิดผ้าม่านด้วย
“หึ ในที่สุดก็จับแกได้แล้ว!”
เฉินห้าวรีบพุ่งตัวนำออกไปจับโจร แต่กลับทำเอาผู้สื่อข่าวใหญ่จูที่ยังมึนเมากับสิ่งตรงหน้าเซไป เขารีบจับเธอไว้
“เธอไม่เป็นไรนะ?” เฉินห้าวถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่ ไม่เป็นไร” จูหมิ่นตอบพึมพำ
“เปิดโทรศัพท์ซะ ต่อไปนี้คือช่วงเวลาการจับโจรแล้ว จำไว้ด้วยถึงตอนนั้นให้ชื่อฉันด้วยละ”
เฉินห้าวพาจูหมิ่นเดินเข้าหอพักนี้อย่างไว จูหมิ่นถึงได้รู้สึกตัว ที่คือหอพักของอาจารย์ชาย ที่แท้ขโมยโรคจิตที่ขโมยเสื้อผ้า ก็คืออาจารย์ของมหาวิทยาลัย น่าอัศจรรย์จริงๆ!
“นี่ๆ ผู้หญิงคนนั้นหน่ะ เธอบุกเข้ามาที่หอพักครูชายมั่วๆไม่ได้นะ!”
ทั้งสองเพิ่งเข้ามา คุณลุงที่เฝ้าประตูก็ตะโกนใส่จูหมิ่น
แต่ว่าทั้งสองคนไม่ได้มาเล่น จึงไม่ได้สนใจคุณลุง ตรงเข้าไปที่บนตึก พวกเขาเล็งห้องของหัวขโมยไว้แล้ว
“นี่ พวกเธอสองคนหยุดเดี๋ยวนี้นะ คิดว่าลุงฉินผู้ดูแลหอพักอันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัยเฉาหยางไม่มีตัวตนงั้นหรอ?”
คุณลุงเฝ้าประตูคนนี้ยังมีฉายาด้วย เขาถือไม้พลาสติกแท่งหนึ่งแล้วตามขึ้นไป
เฉินห้าวดูตามตำแหน่งเมื่อกี้ให้ชัดเจน เจอห้อง 702 ที่อยู่ชั้นเจ็ดเช่นกัน โดรนบินเข้ามาที่นี่แหละ
“ระวังการถ่ายทำ เดี๋ยวเธอยืนอยู่ข้างประตู ถ้าหากว่าเกิดการขัดแย้งอย่าลืมหลบละ” เฉินห้าวสั่ง
“ฉันรู้”
เรื่องนี้ไม่ต้องย้ำ นักข่าวล้วนมีการฝึกอบรมในหน้าที่ ส่วนมากจะไม่มีเรื่องขัดแย้งกับผู้ให้สัมภาษณ์โดยตรง และทำเป็นเหมือนพระเจ้าที่มองดูเท่านั้น
เฉินห้าวดึงประตู พบว่าประตูถูกล็อก เขาเห็นว่าที่นี่เป็นประตูไม้ธรรมดา จึงได้ยกขาแล้วเตะประตูออก
ในห้อง นายหนุ่มใส่แว่นอายุน่าจะประมาณ 30 กว่าปี กำลังเอาเสื้อเซ็กซี่ตัวหนึ่งของผู้หญิงแนบชิดจมูกและสูดดม อยู่ๆก็ได้ยินเสียงประตูดังมาก ทำเอาสะดุ้งตกใจ เขารีบเอาเสื้อผ้าในมือยัดเข้าไปในผ้าห่ม
“พวกนายเป็นใคร ทำไมถึงบุกรุกห้องของฉัน!” หนุ่มแว่นทำเป็นใจเย็น
“ฉันมาทำอะไรใจนายรู้ดี เสื้อผ้าที่หายในหอหญิงนายเป็นคนขโมยใช่มั้ย?” เฉินห้าวเดินไปที่ตรงหน้าของเขา ถามอย่างเย็นชา
“พูดมั่วอะไร แล้วก็ผู้หญิงคนนั้นด้วย ห้ามถ่ายแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะให้มหาวิทยาลัยไล่พวกนายออก!”
หนุ่มแว่นคนนี้เริ่มขู่ทั้งสอง แต่ว่าเขาถูกภาพลักษณ์ที่หน้าเด็กของจูหมิ่นหลอกเข้าแล้ว เธอไม่ใช่นักศึกษาของมหาวิทยาลัย แต่เป็นนักข่าวคนหนึ่งที่ตอนนี้เขาหวาดกลัวมากที่สุด
อาจารย์คนหนึ่งถูกถ่ายเรื่องแบบนี้ ต่อไปก็ถูกลบออกจากวงการกลุ่มอาจารย์แล้ว
จูหมิ่นไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าบันทึกภาพในตอนนี้ไว้อย่างเป็นจริง
