ระหว่างที่วิลเลียมกำลังดูเอลล่าต่อสู้กับก็อบลินทั้งสอง ทันใดนั้นไม้เท้าก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาบังเผื่อให้วิลเลี่ยมสนใจมัน
‘อืม? เกิดอะไรขึ้นกับไม้เท้า ?’
วิลเลี่ยมคิด
ราวกับอยู่ในคิว ไม้เท้าแตะแผนที่บนหน้าจอซึ่งแสดงจุดสีแดงที่แอบอยู่ข้างหลังเขา
ร่างกายของวิลเลียมแข็งทื่อเมื่อเห็นว่าจุดสีแดงใกล้จะถึงตำแหน่งของเขาแล้ว
ด้วยความตื่นตระหนก เขาคว้าไม้เท้าด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วค่อยๆหันศีรษะไปมองข้างหลัง และก็มือก็อบบลินยืนอยู่ห่างจากเขาสี่เมตร ก็อบลินที่ถือกระบองไม้สองอันอยู่ในมือ คำรามด้วยความโกรธ
“เอ๊ะ!” (แม่!)
ขณะที่ก๊อบลินกำลังจะโจมตีวิลเลียม มีภาพเบลอสีขาวผ่านเขาไปและกระแทกก็อบลินที่บินไปในทิศทางตรงกันข้าม
“มี๊!”
เอลลายืนอยู่ต่อหน้าวิลเลียมด้วยเจตนาที่จะปกป้องเขา ก็อบลินที่ถูกกระแทกอย่างช้าๆ ลุกขึ้นยืนเพราะการโจมตีของเอลล่าไม่แรงพอที่จะฆ่ามัน ก๊อบลินอีกสองตัวที่แพะเคยเล็งไว้ก่อนหน้านี้นั้นส่วนใหญ่ไม่ได้รับอันตรายและกำลังมุ่งหน้าไปในทิศทางของพวกมันด้วย
“เอ๊ะ!” (แม่ ไปกันเถอะ!)
“มี๊!”
เอลล่างับเสื้อผ้าของทารกและวิ่งหนีไป ขณะถูกหามไปยังที่ปลอดภัย วิลเลียมตระหนักว่าเขามั่นใจในความสามารถของตนมากเกินไป เขาคิดว่าด้วยความสามารถที่ได้รับใหม่ของเอลล่าและแผนที่ของเขา เขาจะอยู่ยงคงกระพัน
‘ฉันผยองเกินไป’
วิลเลียมคิด
‘ฉันลืมไปว่านี่คือดันเจี้ยน มอนสเตอร์สามารถเกิดได้ทุกที่ทุกเวลา’
จากเกมที่เขาเล่นในอดีต การเผชิญหน้าแบบสุ่มแบบนี้เป็นเรื่องปกติมากหากคุณเดินเข้าไปในถ้ำหรือในหญ้าสูง ถ้าไม่ใช่เพราะไม้เท้าที่คอยเตือนเขาว่ามีอันตราย วิลเลียมอาจโดนบีบเหมือนแพนเค้กไปแล้ว
เมื่อในที่สุดเอลล่าก็ลดวิลเลียมลงกับพื้น เด็กน้อยก็ยังครุ่นคิดอยู่ลึกๆ
“มี๊!”
“เอ๊ะ” (ขอโทษครับแม่)
“มี๊!”
“เอ๊ะ…” (คราวหน้าจะระวังให้มากกว่านี้…)
“มี๊!”
“เอ๊ะ” (ฉันสัญญา.)
“มี๊!”
เอลล่าได้สั่งสอนวิลเลียมเป็นเวลาห้านาทีก่อนที่เธอจะยอมอ่อนข้อในที่สุด ด้วยเหตุนี้ทารกและแพะจึงตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก หากพวกเขาไม่ล่าก็อบลิน พวกเขาจะไม่ได้รับคะแนนประสบการณ์ หากพวกเขาไม่ได้รับค่าประสบการณ์ พวกเขาจะไม่สามารถเพิ่มเลเวลได้
หลังจากเหตุการณ์นั้น เอลล่าไม่อยากจะทิ้งวิลเลียมว้ตัวคนเดียว เด็กน้อยเข้าใจความกังวลของแม่ เขาจึงไม่พูดอะไรอีก
‘ฉันควรทำอย่างไรดี?’
วิลเลียมครุ่นคิด
‘ถ้ามีที่ที่มอนสเตอร์ไม่สามารถโจมตีฉันได้…เดี๋ยวก่อน! มีเขตปลอดภัยในดันเจี้ยนนี้หรือไม่?’
วิลเลียมเปิดแผนที่และตรวจสอบสถานที่ที่พวกเขาเปิดโปง น่าเสียดายที่ไม่มีสิ่งใดที่ดูเหมือน
“เขตปลอดภัย”
ในสถานที่ที่พวกเขาเคยไป
‘เดี๋ยวก่อนอาจมีวิธีอื่น!’
วิลเลี่ยมเบิกตากว้างเมื่อเขานึกถึงสิ่งที่สำคัญมาก ความคืบหน้าในปัจจุบันของพวกเขาคล้ายกับ “เกม” ในนวนิยายเกมทุกเรื่องที่เขาอ่าน มีการดำรงอยู่อันทรงพลังที่ช่วยให้ตัวเอกทำให้ชีวิตของพวกเขาง่ายขึ้น
การดำรงอยู่อันยิ่งใหญ่นั้นคืออะไร? ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก…
“เอ๊ะ!” (ระบบ!)
วิลเลี่ยมหลับตาลงทันที เขามีความรู้สึกว่าทั้งหมดที่เขาต้องทำคือเรียกมันออกมาและมันจะปรากฏขึ้น ภายในความมืดมิด ก็มีบางสิ่งที่สว่างไสวอยู่ไกลๆ เด็กน้อยไปที่นั้นทันทีและพบสิ่งที่เขากำลังมองหา
การโฉบเหนือแท่นบูชาสามแท่นเป็นของขวัญที่เทพเจ้าทั้งสามมอบให้เขาก่อนที่เขาจะจากไปในวัฏจักรของการกลับชาติมาเกิด
ชิ้นส่วนหมากรุก แกน CPU และอมยิ้ม
แม้ว่าวิลเลียมจะไม่รู้ว่าหมากรุกและอมยิ้มนั้นสามารถทำอะไรได้บ้าง แต่ตอนนี้เขาเพิกเฉยและเดินตรงไปแตะ CPU Core
ขณะที่มือของเขาสัมผัสแกนกลาง มีแสงระยิบระยับปกคลุมสายตาของเขา
<ติ๊ง! >
< ระบบได้เปิดใช้งานแล้ว >
< กำลังเตรียมการระบุวิญญาณ… >
< โฮสต์ได้รับการระบุแล้ว! >
< กำลังโหลด… >
< ผิดพลาด >
< โฮสต์ไม่ได้รับข้อกำหนดขั้นต่ำในการเปิดระบบ >
< ระบบจะปิดตัวลงใน 3… 2… 1 >
แสงลดลงและความเรืองแสงของ CPU Core จางลง วิลเลียมมองด้วยความตกใจเมื่อเขาใช้ทักษะการประเมินเพื่อตรวจสอบข้อกำหนดในการเปิดใช้งานของขวัญของกาวินให้เขา
< CPU Core >
< ข้อกำหนดการเปิดใช้งาน: เลเวลอาชีพ 10 >
‘อาชีพต้องมีเลเวล 10 ?’
วิลเลียมเอียงศีรษะของเขา
‘ตอนนี้อาชีพฉันเพิ่งเลเวล 2 ฉันต้องการอีก8 เพื่อเปิดระบบ’
ทารกลืมตาและถอนหายใจ เขามีระบบ แต่เขาไม่สามารถเปิดได้ในขณะนี้
‘ฉันต้องเปิดใช้งานระบบไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น!’ วิลเลี่ยมครุ่นคิดอย่างหนักก่อนที่จะตัดสินใจ
“เอ๊ะ” (มาม่าเอลล่า กลับกันเถอะ)
“มี๊!”
วิลเลียมเปิดใช้งานแหวนและกลับไปที่ห้องนั่งเล่น แม้ว่าการผจญภัยของพวกเขาจะจบลงก่อนเวลาอันควร วิลเลียมไม่คิดว่าเขาจะไม่ได้อะไรจากการสำรวจของเขา
ประการหนึ่งเขาได้รับเลเวลและค่าประสบการณ์
ประการที่สอง เขาสามารถเข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งของที่เกวินมอบให้เขา สิ่งที่วิลเลียมไม่รู้ก็คือสิ่งของสามชิ้นที่ลอยอยู่ในทะเลแห่งจิตสำนึกของเขาไม่ใช่สิ่งของธรรมดาๆ แต่เป็นของศักดิ์สิทธิ์
เทพเจ้าเหล่านี้สามารถเรียกได้ว่าเป็น “แก่นแท้ของพระเจ้า” และมีพลังที่อาจส่งผลต่อกฎของโลก แน่นอนว่าเทพเหล่านี้ก็มีข้อจำกัดบางอย่างเช่นกัน
เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น วิลเลียมรอให้มอร์เดร็ดและแอนนาออกจากห้องก่อนทำการทดลอง
เขานั่งลงบนพื้นเรียกไม้เท้าออกมา ไม้เท้าถอยห่างจากเขาหนึ่งเมตรราวกับรอคำสั่งของเขา
“เอ๊ะ!” (แม็กนั่มระเบิด!)
ไม้เท้าเคาะพื้นและก็เกิดลมแรงผลักเอลล่าให้ห่างจากวิลเลียมเพียงไม่กี่เมตร พรมและเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ เขาก็ปลิวไปเช่นกัน
วิลเลียมเปิดหน้าสถานะของเอลล่าทันทีเพื่อดูว่าเธอได้รับบาดเจ็บหรือไม่ แต่แถบ HP ของเธอยังเต็มอยู่ นี่หมายความว่าทักษะนี้ไม่ได้ทำร้ายเธอ แน่นอน เขายังคิดถึงความเป็นไปได้ที่ทักษะนี้จะไม่ส่งผลต่อพันธมิตรของเขา
‘ฉันต้องการหาเป้าหมายที่เหมาะสม’ วิลเลียมคิด
“เอ๊ะ” (แม่พาผมไป)
“มี๊?”
“เอ๊ะ” (ฉันอยากออกไปข้างนอก)
“มี๊”
แพะนอนลงและปล่อยให้วิลเลียมขึ้นขี่ วิลเลียมรู้สึกว่าเขาและเอลล่ากลายเป็นหนึ่งเดียวกัน มันเป็นความรู้สึกที่เหนือจริง เขายังคิดว่าแม้ว่าเขาจะโยกตัวไปด้านข้าง เขาก็จะไม่หลุดออกจากหลังของเธอแม้ว่าเขาจะต้องการ
เมื่อทั้งสองออกจากห้องไป พวกเขาก็ถูกค้นพบโดยคุณปู่ของวิลเลียม เจมส์
“โอ้?” เจมส์มอง
“ทั้งสองจะไปไหน”
“เอ๊ะ” (ข้างนอก.)
“มี๊”
“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ แต่อย่าลืมห่างจากบ้านมากเกินไป ตกลงไหม?”
“เอ๊ะ!” (ตกลง!)
“มี๊!”
เจมส์มองดูอย่างสนุกสนานเมื่อแพะกับลูกออกจากบ้านทางประตูหน้า
“เด็กคนนั้นทำให้ฉันนึกถึงวัยเด็กของฉัน”
เจมส์พึมพำ
“เพิ่งจะอายุขวบขวบและออกไปผจญภัยข้างนอกแล้ว”
