ลูเซียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นว่าไฮดี้ตกตะลึงและสับสนเพียงใดว่า “ถ้าข้าว่าง ข้าก็ชอบฟังและแต่งเพลง ส่วนท่านโอลิเวอร์ก็ชอบดูและแต่งบทละคร นั่นก็เหมือนกับที่เจ้าเล่นเกม นี่ก็เป็นแค่การพักผ่อนรูปแบบหนึ่งเท่านั้น ตราบใดที่ไม่มีผลต่อการศึกษาอาร์คานาศาสตร์และความสามารถทางเวทมนตร์ การที่เจ้าจะเล่นเกมก็ไม่มีปัญหาเลย”
สิ่งใดดีหรือไม่ดีขึ้นอยู่กับทัศนคติของบุคคลที่มีต่อสิ่งนั้น
ไฮดี้ และนักเรียนคนอื่นๆ ไม่กลัวที่จะถูกอาจารย์วิพากษ์วิจารณ์ เพราะการวิจารณ์ของลูเซียนมักมาพร้อมกับ “การบ้าน” มากมาย เช่น การศึกษาทฤษฎีสนามควอนตัม และวิชาคณิตศาสตร์ที่มีแบบฝึกหัดเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ใหม่ๆ นี้ต่างหากที่เป็นฝันร้ายที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถลืมเลือนได้ตลอดชีวิต
“วางใจได้เลยอาจารย์ เราได้คิดค้นเกมขึ้นมาเพื่อทดสอบโมดูลบางอย่างเท่านั้น เราจะหมกมุ่นเด็ดขาด” ไฮดี้เป็นตัวแทนกลุ่มให้สัญญากับลูเซียน
ลูเซียนมีความรู้สึกผสมปนเปกันมากมาย เมื่อมองดูเกมที่อยู่บนหน้าจอ แม้ว่าจะค่อนข้างเก่า แต่ก็มีรูปแบบของเกมที่เขาคุ้นเคยอยู่แล้ว “เรียกมันว่า แอลลี่ เตตริส ความจริงแล้วการออกแบบเกมก็เป็นสิ่งที่ดี”
ฮะ? แม้แต่คนขี้อายและเก็บตัวอย่างแอนนิคก็ยังแปลกใจ
“แม้แต่นักเวทก็ต้องการการพักผ่อนและความบันเทิงเช่นกัน เจ้าไม่รู้สึกว่าความบันเทิง เช่น โอเปร่า การแสดง คอนเสิร์ต บอล กับเสียงแห่งอาร์คานานั้นน้อยเกินไปหรือไม่?” ลูเซียนพูดติดตลก ส่วนการล่าสัตว์ และกิจกรรมอื่นๆ ที่ขุนนางชอบกลับไม่ค่อยได้รับความนิยมในหมู่นักเวทนัก “อีกอย่างมันยังช่วยสร้างภาพลักษณ์ให้กับเหล่าจอมเวทและนักเวทอีกด้วย คิดอีกที หากมีเกมจำลองเกี่ยวกับการผจญภัยที่ให้คนธรรมดาๆ สามารถเล่นเป็นนักเวทและให้สัมผัสถึงความมหัศจรรย์ของเวทมนตร์ในตอนที่จัดการกับสัตว์ประหลาด และได้ใช้งานในชีวิตประจำวัน จากนั้นพวกเขาก็จะเข้าใกล้โลกเวทมนตร์มากขึ้นเรื่อยๆ”
ไฮดี้ถึงกับตาเป็นประกายด้วยความสนใจ แต่นางก็ขมวดคิ้วทันทีและกล่าวว่า “แม้ว่าตอนนี้คนทั่วไปจะสามารถซื้อเกมได้ แต่ ‘ปัญญาประดิษฐ์’ ในปัจจุบันก็ยังไม่สามารถส่งเสริมเกมที่ซับซ้อนขนาดนั้นได้ อีกอย่าง พวกเรายุ่งอยู่กับโครงการวิจัยที่มีอยู่ในมือมากกว่าที่จะออกแบบเกมต่างๆ เรายังต้องศึกษาผลึกเวทมนตร์ และยังต้องพยายามหลอมชีวินรสายนเวทและปัญญาประดิษฐ์ต่อ…”
“ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าออกแบบด้วยตัวเอง ยังมีนักเวทอีกหลายร้อยคนที่กำลังศึกษา ‘ปัญญาประดิษฐ์’ กับเจ้าไม่ใช่เหรอ? เจ้าก็ให้พวกเขามาช่วยสิ นอกจากนี้ การออกแบบเกมยังแยกออกจากเวทมนตร์ได้ด้วย มันก็เหมือนกับการเขียน ‘ละคร’ ในภาษาของ ‘ปัญญาประดิษฐ์’ นั้นล่ะ ถ้าเราทำแบบนี้เราก็สามารถจ้างคนธรรมดาๆ ที่ไม่มีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ให้มาทำงานนี้ได้อีกด้วย เจ้าจะได้สร้างอาชีพใหม่ให้กับอาณาจักร” ลูเซียนแนะนำอย่างเป็นกันเอง
“จ้างคน?” นี่เป็นครั้งแรกที่ไฮดี้ได้ยินแนวคิดนี้ แต่นางก็เข้าใจความหมายที่อาจารย์ต้องการจะสื่อ อย่างไรซะอาจารย์ของนางก็มีชื่อเสียงมากที่สุดในการคิดค้นคำต่างๆ “ถ้าอย่างนั้น เกณฑ์การวัดอย่างง่ายๆ ก็สามารถจ้างคนได้เช่นกัน แต่เราต้องออกแบบหลักสูตร… แต่ไม่ว่าอย่างไร สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือการพัฒนาประสิทธิภาพของ ‘ปัญญาประดิษฐ์’”
เมื่อพูดถึงเกมขึ้นมา นางก็นึกอย่างอื่นขึ้นมาได้และถามด้วยความสงสัยว่า “ท่านอาจารย์ เมื่อครึ่งปีก่อน หน้าจอสำหรับถ่ายทอดสดขนาดใหญ่ก็ผลิตพร้อมแล้ว แต่ทำไม ‘เสียงแห่งอาร์คานา’ ถึงยังไม่ถ่ายทอดสดอีกล่ะ?”
ต้องขอบคุณที่พวกเขาศึกษาเกี่ยวกับ “ปัญญาประดิษฐ์” เพราะหลังจากนั้นหน้าจอที่สามารถฉายภาพได้ก็ถูกสร้างขึ้น แม้ว่าจะใช้ความพยายามอย่างมากในการลดต้นทุน ปรับปรุงสี และลดขนาดลง และยังไม่มีขุนนางคนไหนเลยที่มีของสิ่งนี้ แต่หน้าจอถ่ายทอดสดขนาดใหญ่สามารถผลิตและนำไปติดตั้งในพื้นที่จัตุรัสของเมืองสำคัญได้ๆ แล้ว โชคดีที่แต่ละเมืองมีจัตุรัสไม่มากนัก ดังนั้นสภาเวทมนต์ก็ยังพอจ่ายไหว อีกอย่างไฮดี้ยังมีรายได้มากมายจากสิทธิบัตรอีกด้วย
“’เสียงแห่งอาร์คานา’ เป็นสถานีวิทยุ รายการทั้งหมดถูกออกแบบมาให้มีแค่เสียงเท่านั้น ถ้ามีหน้าจอให้ฉายภาพแล้ว หลายๆ รายการก็ไม่บอกอีกต่อไป พวกเราเลยต้องคิดค้นรายการใหม่ๆ เช่น การสัมภาษณ์ การอธิบาย และการแสดงดนตรีที่สามารถถ่ายทอดสดได้ แต่เราไม่สามารถถ่ายทอดรายการอื่นๆ ได้ ไม่อย่างนั้นเราจะคอยกังวลว่าจะฉายภาพอย่างไร? ต้องคอยดูว่านักเล่าเรื่องหน้าตาเป็นอย่างไร?” ลูเซียนได้สอนแนวคิด และสรรหาพนักงานใหม่ๆ ของสถานีวิทยุสกายไปด้วย
สมาชิกใหม่บางคนถึงแม้จะเป็นคนธรรมดาที่ไม่มีพรสวรรค์ด้านเวทย์มนต์ แต่พวกเขาก็ฉลาดและมีความคิดสร้างสรรค์ที่สุด
ไฮดี้เข้าใจสิ่งที่อาจารย์ต้องการจะสื่อและพยักหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย “ข้าแค่สงสัยว่าเมื่อไหร่เราจะได้ดูถ่ายทอดสดครั้งแรกจริงๆ สักที…”
“บางที มันอาจจะเร็วกว่าที่เจ้าคิดไว้ก็ได้…” ลูเซียนยิ้มอย่างมีเลศนัย
…
ไม่กี่วันต่อมา เริ่มต้นเดือนแห่งเพลิงผลาญ (สิงหาคม) ใจกลางจตุรัสนครเรนทาโต …
เสาน้ำสีขาวพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าจากสระน้ำที่ทำด้วยหิน และตกลงสู่เบื้องล่างเหมือนน้ำตกจนก่อให้เกิดคลื่นซัดสาดบนผิวน้ำใส มีเสียงดังโครมครามปรากฏขึ้นแต่ไม่มีใครใส่ใจกับมัน พวกเขายังพยายามเข้าใกล้และพยายามไล่ความร้อนจากตัวเองอีกด้วย
ฝั่งตรงข้ามของน้ำพุมีชื่อนี้ มีหน้าจอประหลาดขนาดใหญ่วางตั้งอยู่ มันทั้งโปร่งแสง และสลับซับซ้อน และสามารถมองเห็นได้ชิ้นส่วนที่เป็นเอกลักษณ์ภายในได้อย่างลางๆ
“ทำไมเจ้าถึงคิดว่าจะไม่มีการถ่ายทอดสดในเมื่อเราสร้างจอขึ้นมาแล้วมา 5 เดือนแล้ว” พลเมืองคนหนึ่งถาม ลองแมนที่เป็นลูกของเขา
ลองแมนที่ตอนนี้สูงกว่าเมื่อก่อนมากนั้นในฐานะนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ในโรงเรียนสามัญแห่งแรก ในสายตาของเพื่อนบ้านและเพื่อนฝูงเขาเป็นนักวิชาการที่มีความรู้ แม้ว่าเขาจะไม่มีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ แต่เขาก็มีความสามารถทางคณิตศาสตร์ที่โดดเด่นจนได้รับการยกย่องจากอาจารย์ของเขา พ่อแม่ของลองแมนภูมิใจในตัวเขามาก และพวกเขาจะถามลูกของเขาทุกครั้งที่มีคำถาม โดยถือว่าลูกของพวกเขาเป็นนักวิชาการโดยที่ไม่รู้ตัว
“’การถ่ายทอดสด’ ไม่ใช่กิจกรรม แต่เป็นรายการเหมือน ‘เสียงแห่งอาร์คานา’…” ลองแมนอธิบายตามสิ่งที่เขาเรียนรู้จากในโรงเรียน
ทันใดนั้น หน้าจอขนาดใหญ่ก็เปล่งแสงออกมาอย่างอ่อนโยน
“มันแวววาว! มันระยิบระยับ!”
“จะมีการแสดงสดไหม?”
“ทำไม ‘เสียงแห่งอาร์คานา’ ถึงไม่เริ่มสักทีล่ะ?”
ใจกลางจัตุรัส ทุกคนต่างกำลังส่งเสียงดังจนทำให้สถานที่นี้เต็มไปด้วยความสับสนและตื่นเต้น
ลองแมนและพ่อแม่ของเขายุติการสนทนาลงและจ้องมองไปที่หน้าจอ
การแสดงสดจะเป็นอย่างไร? พวกเขาตั้งตารอมันจริงๆ!
หลังจากการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เกิดจากการพัฒนาอาร์คานาศาสตร์ และเวทมนตร์ ทำให้พลเมืองของเรนทาโตใช้ชีวิตด้วยความตกใจและมีความสุขในทุกวัน ดังนั้นพวกเขาจึงตั้งตารอการแสดงสดอย่างไม่คาดคิด
เมื่อแสงสว่างมีความเสถียร ร่างสองร่างก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ เป็นผู้ชายคนหนึ่งและผู้หญิงอีกคนหนึ่ง
ผู้หญิงคนนั้นมีผมยาวและสวมชุดยาว ผู้คนยังจำนางได้จากการถ่ายทอดสดครั้งล่าสุดและรู้ดีว่านางคือท่านหญิงไนติงเกล แต่อีกด้านหนึ่ง ชายคนนั้นเป็นชายชาวโฮล์มธรรมดาๆ ที่มีผมสีดำ ตาสีฟ้า และมีหนวดที่แสดงถึงความเป็นลูกผู้ชาย เขาสวมชุดทักซิโด้เรียบร้อยราวกับกำลังจะไปทานมื้อค่ำ
“สวัสดีทุกคน ข้าเป็นเพื่อนเก่าของท่านหญิงไนติงเกล นี่เป็นการทดลองถ่ายทอดสด ดังนั้นจึงไม่มีการประกาศแจ้งให้ทราบล่วงหน้าใน ‘เสียงแห่งอาร์คานา’ ตอนนี้ท่านจะได้เห็นการถ่ายทอดสดครั้งแรกจากช่องทีวีดาวเทียมของอัลลิน” หลุยส์กลัวว่าจะประหม่าเกินไปจึงร่ายเวทสะกดจิตตัวเองเอาไว้ นางพูดด้วยรอยยิ้มหวานๆ แต่ไม่ได้จริงจังนัก “สุภาพบุรุษที่นั่งข้างๆ ข้าคนนี้เป็นคนที่ท่านคุ้นเคย เขาคือท่านคารอนพิธีกรจาก ‘มนุษย์และธรรมชาติ’”
“มนุษย์กับธรรมชาติ?” ลองแมนและชาวเมืองคนอื่นๆ ดูหน้าจออย่างใจจดจ่อ และสงสัยว่าทำไมท่านคารอนจึงกลายมาเป็นพิธีกรร่วมกับท่านหญิงไนติงเกล
คารอนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนนี้ข้าตื่นเต้นเกินไปจนพูดไม่ออก ดังนั้น เรามาเริ่มเรื่อง ‘มนุษย์กับธรรมชาติ’ ของวันนี้กันเลยเถอะ”
ทันทีที่เขาพูดจบ “กระจก” โปร่งใสที่อยู่ข้างหลังพวกเขาก็เปล่งแสงอันอ่อนโยนส่องเข้ามาเต็มหน้าจอ
เมื่อแสงค่อยๆ จางลง ทุ่งหญ้าสีเขียวสดชื่นก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาผู้ชม
ทุ่งหญ้าที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ไม่ว่าพวกเขาจะมองไปที่ใดก็ยังเห็นเป็นสีเขียว และปีศาจที่มีเขาสามเขาน่าสะพรึงกลัวซุ่มอยู่ในดงหญ้า โดยที่ไม่รู้ว่ามนุษย์หลายแสนคนกำลังเฝ้ามองมันอยู่
“นี่คือ…” ลองแมนมองไปที่หน้าจอ เขาตกใจกับการที่มองเห็นทุ่งหญ้าอย่างมาก ถ้าไม่เคยเห็นทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่และเขียวขจีแบบนี้มาก่อน
ความตกใจแพร่กระจายเข้าสู่หัวใจของทุกคนในจัตุรัส ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ที่ใด เจน อาลี และบานัสก็ต้องตกตะลึงจากส่วนลึกของจิตใจหลังจากที่ได้เห็นทิวทัศน์ของทุ่งหญ้า มันช่างงดงามและสวยงามเกินกว่าที่พวกเขาจะจินตนาการได้
“นี่คือทุ่งหญ้าทางใต้ของทะเลทรายอาณาจักรกัสตา …” คารอนอธิบายด้วยน้ำเสียงที่ดึงดูดใจ
นี่เป็นทุ่งหญ้าอย่างนั้นหรือ?
อยู่ทางใต้ของอาณาจักรกัสตาหรือ?
ตลอดชีวิตของผู้คนส่วนใหญ่ในสี่อาณาจักรทางช่องแคบ และชายฝั่งทางเหนือ สถานที่ที่ไกลที่สุดที่พวกเขาเคยไปคือเมืองที่อยู่ถัดจากพวกเขาเท่านั้น อาณาจักรกัสตาเกือบจะเป็นโลกที่แตกต่างสำหรับพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เคยคิดว่าจะได้ทุ่งหญ้าด้วยตาของตัวเอง
แต่มันก็แค่ดูเหมือน!
ท่ามกลางการเฝ้ามองของผู้คน ปีศาจสามเขาซ่อนตัวอยู่ในดงหญ้าอย่างระมัดระวัง ก่อนที่มันจะพุ่งออกมาและกัดเข้าที่คอของแพะ!
“อ๊ากกกกก!!!” ภาพคมชัดจนทำให้ทุกคนอุทานด้วยความตกใจ!
ในทางกลับกัน ลองแมนกลับมีเพียงหนึ่งความคิดที่อยู่ในศีรษะของเขาเท่านั้น นั่นคืออาร์คานาศาสตร์… นั่นคือเวทมนตร์… พวกเขาเปลี่ยนสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้ และอนุญาตให้คนธรรมดาได้เห็นถึงวิวทิวทัศน์อันไกลโพ้นโดยที่พวกเขาไม่ต้องออกจากบ้านเกิดเลย!
