บทที่ 233
กำลังจะกลายเป็นบ้า
เจ้าหน้าที่กล่าว “คุณเป็นคนที่รู้ดีที่สุดว่ากระทำสิ่งนั้นหรือไม่!”
หลงหยิงชิงไม่เคยต้องทรมานด้วยความอัปยศแบบนี้มาก่อนในช่วงชีวิตของเธอ เธอกัดริมฝีปากของตัวเอง “คุณเจ้าหน้าที่ นี่เป็นความเข้าใจผิดจริงๆ เราเป็นเพื่อนกัน และไม่ใช่สิ่งที่คุณได้รับรายงานแน่นอน”
เจียงซิ่วก็ค่อนข้างเขินเช่นกัน รวมทั้งยังโกรธเนื่องจากเขาทำหนังสือเดินทางหาย “ใช้สมองของคุณหน่อยไม่ได้หรือไง? ฉันแต่งตัวประนีตและเรียบร้อย มีจะมีอะไรเกิดขึ้นที่นี่บ้าง?”
เจ้าหน้าที่ชี้ไปที่หลงหยิงชิงที่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำและผมที่กำลังชื้น มันไม่ชัดเจนว่าเธอสวมอะไรอยู่ใต้เสื้อคลุมหรือไม่ เจ้าหน้าที่ยักไหล่ ความตั้งใจของเขาค่อนข้างชัดเจน คุณยังต้องการให้ฉันอธิบายอีก?
“ฉันไม่สนใจเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะถูกส่งไปที่เตียงของฉันก็ตาม แม้ว่าฉันจะต้องการหาผู้หญิงคนนึง ฉันก็อยากไปหาคนที่มีรูปร่างเซ็กซี่อยู่แล้ว ถูกไหม?”
คำพูดเหล่านี้ทำให้คนงามหลงของเราไม่พอใจทันที เธอสาปแช่งเขา “ไอ้ชั่ว ไอ้เลว แค่ดูรูปร่างหน้าตาของนายที่เหมือนกับผู้ลี้ภัยแทบแอฟริกัน หญิงคนนี้จะไม่มองนาย แม้ว่าฉันจะตาบอดก็ตาม”
“เธอยังคิดว่าตัวเองเป็นคนงามอันดับ 1 ของมหาวิทยาลัยจักรพรรดิอยู่? อย่ามาผายลม คนงามกะโลโป เธอตกจากอันดับแล้ว และไม่แม้แต่จะอยู่ในการจัดอันดับคนงาม”
หลงหยิงชิงกระชากเสียงไปที่เขา “วันนี้ผู้หญิงคนนี้จะฆ่านาย!”
เจ้าหน้าที่กล่าว “หยุด!”
เขาชี้ไปที่เจียงซิ่วในขณะที่ถามหลงหยิงชิง “คุณปฏิเสธที่จะยอมรับมัน ใช่ไหม? แล้วชื่อของเขาคืออะไร?” นี่เป็นวิธีมาตรฐานในการตรวจสอบกรณีการค้าประเวณี
หลงหยิงชิงจำได้เพียงแค่ว่านามสกุลของเขาคือเจียง เมื่อใดก็ตามที่เธอสาปแช่งเขาในหัวใจของเธอ เธอมักจะว่าเขาด้วยนามสกุลอยู่เสมอ และเธอก็ไม่รู้ชื่อจริงของเขา “เอ่อ… เจียง เจียง…”
เจียงซิ่วกล่าวอย่างเย็นชา “เจียงซิ่ว!”
“ใช่! เจียงซิ่ว!”
เจ้าหน้าที่ตำรวจหัวเราะแล้วชี้ไปที่หลงหยิงชิง เขาถามเจียงซิ่ว “แล้วเธอชื่ออะไร?”
เจียงซิ่วไม่อยากจำชื่อที่ไม่พึงประสงค์ของเธอ “หลง หลง…”
หลงหยิงชิงกลายเป็นโกรธ นายยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า? นายทำอะไรตลอดทั้งวัน? ฉันเป็นคนดังในมหาวิทยาลัย แต่นายกลับจำชื่อฉันไม่ได้ เธอกล่าวออกมาอย่างไม่พอใจ “หลงหยิงชิง!”
เจ้าหน้าที่ทั้งสองกล่าว “เอาหล่ะ แสดงมาพอแล้ว และพวกเธอพูดว่าเป็นเพื่อนกัน เราเห็นกลอุบายดังกล่าวมามากมาย การค้าประเวณีไม่ได้รับอนุญาตที่นี่และถือว่าผิดกฎหมาย”
หลงหยิงชิงคำรามไปที่พวกเขา “คุณจะไม่มีวันได้กลับมาทำงานอีกถ้ายังพูดไร้สาระอีกครั้ง”
เจ้าหน้าที่กล่าว “อะไร? หากคุณทำสิ่งที่ผิดศีลในธรรมสาธารณะ คุณก็ไม่สามารถห้ามคนอื่นไม่ให้พูดถึงมันได้ หากคุณคิดว่ามันน่าอาย และรู้สึกละอายใจ คุณก็ไม่ควรขายตัวเองตั้งแต่แรก”
หลงหยิงชิงดึงเสื้อคลุมอาบน้ำของเธอขึ้น จากนั้นก็เอาขาของเธอเตะออกไป
ปั๊ง!
เจ้าหน้าที่สองคนถูกส่งบินกลับไป
ปั๊ง!
ประตูถูกปิดโดยเธอ
จากการสังเกตของเจียงซิ่ว ซี่โครงของเจ้าหน้าที่คนนึงหัก ขณะที่อีกคนถูกกระแทกอย่างรุนแรง นี่ถือได้ว่าเป็นอาชญากรรม “เธอค่อนข้างโหดเหี้ยมทีเดียว ฉันเกรงว่าสิ่งนี้จะจบลงไม่ดี”
หลงหยิงชิงจ้องมองเขาอย่างคุ่นเคือง “ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะนาย…”
หลังจากเธอเข้าไปในห้องน้ำ เธอปิดประตู และออกมาหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอเสร็จแล้ว ผมของเธอเปียกเล็กน้อย เธอสวมเสื้อกันหนาวสีแดงเข้มด้านนอก เจียงซิ่วค้นพบว่าเธอชอบใส่ชุดสีแดงจริงๆ มันจับคู่กับผิวที่ซีดเซียวของเธอได้ดี เธอพูดกับเขา “ไปกันเถอะ!”
“จะไปไหน?” เจียงซิ่วถามด้วยความประหลาดใจ
“ไปมอบตัว!” หลงหยิงชิงตอบ เธอเตะพวกเขาเพียงเพราะความโกรธ อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ประเทศจีน เธอวางแผนที่จะไปที่กรมตำรวจเพื่อจัดการกับเรื่องนี้
อย่างไรก็ตามเจียงซิ่วหัวเราะเสียงดัง “เธอจะยอมแพ้ให้กับชาวตะวันตกหรือไร?”
หลงหยิงชิงกล่าว “นายคิดว่าที่นี่เหมือนจีนรึไง?”
“ถ้าเป็นที่นี่ประเทศของเราฉันก็ไม่จำเป็นต้องไปไหนทั้งนั้น หากพวกเขากระตุ้นฉัน ฉันจะล้างบ้างอโกลล์ให้หมด”
หลงหยิงชิงสถบ “ประสาท!”
เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร? แม้แต่ประธานาธิบดีของสหรัฐอเมริกาก็ไม่กล้าพูดคำนั้น
“อย่าสร้างปัญหาอีกแล้วมากับฉัน ฉันสามารถจัดการเรื่องนี้ได้…” ตั้งแต่เรื่องของวันนี้มีต้นกำเนิดมาจากพวกเธอทั้งสอง หลงหยิงชิงจึงไม่มีทางเลือกนอกจากจะดึงเขาไปด้วย ไม่งั้น เธอก็คิดไม่คิดที่จะไปกับเจียงซิ่ว
ที่สถานีตำรวจท้องถิ่น เจียงซิ่วเอนกายอยู่ที่ทางเข้าประตู ขณะที่หลงหยิงชิงเดินเข้าไป
เจ้าหน้าที่เห็นว่าหญิงสาวจากตะวันออกที่น่ารักนางนี้เดินเข้ามา และก็ต้อนรับเธออย่างอบอุ่น “สุภาพสตรีท่านนี้ อะไรที่คุณต้องการ?”
หลงหยิงชิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันมาเพื่อยอมความ”
“ยอมความ?”
“เพื่อนร่วมงานของคุณสองคนกล่าวหาฉันอย่างไม่ยุติธรรม ดังนั้นฉันเลยหักซี่โครงหนึ่งในพวกเขาไป และอีกคนก็แตะกระแทกแรงๆ ไป” กล่าวได้แบบนั้น เธอก็นั่งลงบนเก้าอี้
ใบหน้าที่หยิ่งยะโสของเธอนั้นห่างไกลจากสิ่งที่เรียกว่าการยอมความ
เจ้าหน้าที่สำรวจหลงหยิงชิง เธอไม่ได้สูง 1.7 เมตร แต่ก็ดูสูง มันก็เพราะขาของเธอยาว อย่างไรก็ตาม เปรียบเทียบกับน้ำหนักตัวของเธอ เธอดูค่อนข้างบอบบาง ดังนั้นชายคนนี้ก็เริ่มหัวเราะทันที เจ้าหน้าที่คนอื่นก็เริ่มหัวเราะเช่นกัน
“คุณผู้หญิง คุณมาจากไหน?”
“จีน!”
“ผู้หญิงที่มาจากประเทศจีน คุณบอกว่าคุณหักซี่โครงเจ้าหน้าที่ของเรา และทำให้อีกคนหนึ่งกระเด็นออกไป?”
“ฮ่าๆๆๆ…”
สถานีตำรวจทั้งหมดเริ่มหัวเราะ
ปั๊ง!
หลงหยิงชิงกระโดดขึ้น และส่งลูกเตะไปยังเจ้าหน้าที่คนนั้น เจ้าหน้าที่คนนั้นรู้สึกว่าวิสัยทัศน์ของเขาพร่ามัว จากนั้นก็บินออกไปและหมดสติลง
รวดเร็ว! แม่นยำ! และไร้ความปราณี!
เสียงหัวเราะหยุดลงทันที ไม่มีใครกล้าดูถูกผู้หญิงที่บอบบางนางนี้อีก
“นามสกุลของฉันคือหลง…”
หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เสียงเฮลิคอปเตอร์ก็ดังกึกก้องอยู่นอกสถานีตำรวจ ชายวัยกลางชาวจีนคนออกมาจากมัน เขาดูแล้วอายุราวๆ สี่สิบ และความหยิ่งผยองก็ติดแปะอยู่บนใบหน้าของเขา ชายผิวขาวอ้วนท้วมก็กำลังติดตามเขามาเช่นกัน
“ขออภัยที่ทำให้คุณหนักใจ นายกเทศมนตรีฮามิล!”
ฮามิลยิ้มให้เขา “ฉันจะเข้าไปข้างในและให้พวกเขาปล่อยตัวบุคคลนั้น”
ฮามิลเข้าไปในสถานีตำรวจ และมองไปที่หลงหยิงชิง “คุณหลง ยินดีที่ได้พบคุณ ฉันเป็นเพื่อนที่ดีของลุงคุณ”
เขาวางแผนที่จะกล่าวคำทักทายตามมาตรฐานของชาวยุโรป เพื่อแสดงการต้อนรับในรูปแบบของเขาเอง แต่หลงหยิงชิงก็ฟื้นพฤติกรรมที่เย็นชาของเธอกลับมา และไม่สนใจที่จะยื่นมือออกไป นี่ทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอาย
“ฉันได้จัดการเรื่องของคุณแล้ว เหล่าเจ้าหน้าที่ที่ไปตรวจสอบห้องพักของคุณในโรงแรม วางแผนที่จะปรับคุณเพียงไม่กี่ร้อยยูโร แต่ก็ไม่คาดว่าจะเตะแผ่นเหล็กเข้า”
“ฉันเสียใจจริงๆ ที่สิ่งนี้เกิดขึ้นกับคุณ”
หลงหยิงชิงยืนขึ้นและกล่าว “ฉันและเพื่อนสามารถออกไปได้รึยัง?”
“แน่นอน คุณสามารถไปได้ ลุงของคุณกำลังรออยู่!”
ชายวัยกลางคนนั้นมาต่อหน้าเจียงซิ่วและสำรวจเขา เขาไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งใดเป็นพิเศษ และเสื้อผ้าของเขาเองก็ดูธรรมดาเช่นกัน ดูเหมือนว่าเจียงซิ่วจะเป็นเพียงบุคคลทั่วไป เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่การแสดงออกของเขากลายเป็นน่าเกลียด เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าหลงหยิงชิงออกมาจากสถานีตำรวจแล้ว “พ่อแม่ของคุณบอกว่าคุณมาคนเดียว ทำไมคุณถึงบอกว่ามีเพื่อนมากับคุณด้วย?”
หลงหยิงชิงกำลังจะอธิบาย แต่ชายคนนั้นก็บอกกับเธอว่าไม่จำเป็นต้องอธิบาย “ตระกูลหลงของเราให้ความสำคัญกับหน้าตาเสมอ ไม่ว่าเราจะทำอะไร พวกเราควรพิจารณาผลลัพธ์ของการกระทำตัวเอง โชคยังดี นี่คือประเทศอื่น ถ้าเป็นที่จีน ตระกูลหลงของเราจะเหลืออะไรไหม?”
ดวงตาของหลงหยิงชิงเบิกกว้างขณะที่เธอจ้องมองไปยังชายวัยกลางคนๆ นี้ การแสดงออกของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เธออ้าปากเพื่ออธิบาย แต่ชายคนนั้นก็ก้าวไปก่อนเธอก้าวนึงเสมอ “คุณเสียหน้ามากพอรึยัง? ออกจากที่นี่กันเถอะ”
เธอโกรธมาก และท่าทางที่ดูโกรธแค้นไปทางเจียงซิ่ว มันเป็นเพราะไอ้ชั่วนี่ โชคของฉันเลวร้ายมาก ตั้งแต่ที่ฉันวิ่งเข้าไปเจอไอชั่วนี่ในห้องอาหาร
“คุณไปก่อน…”
หลงหยิงชิงเดินไปทางเฮลิคอปเตอร์อย่างช่วยไม่ได้
ชายวัยกลางคนจ้องมองที่เจียงซิ่วด้วยความตั้งใจที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่หลังจากจ้องมองเขาระยะหนึ่ง เขาก็กล่าว “ที่ที่อยากไปคืออโกลล์ ถูกไหม? หากฝนตกหนักอีกครั้ง มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะขึ้นเฮลิคอปเตอร์”
เนื่องจากเขาวางแผนที่จะไปที่อโกลล์ เขาจึงตัดสินใจที่จะนั่งเฮลิคอปเตอร์ฟรีๆ ไป
ดวงตาของหลงหยิงชิงเบิกกว้างมากกว่าเดิม เมื่อเธอเห็นเจียงซิ่วติดตามลุงของเธอมา นายไม่มีความละอายบ้างเลย? นายต้องการขึ้นเฮลิคอปเตอร์ของเราด้วยเหมือนกัน? “ลุง ฉันไม่คุ้นเคยกับเขา ไม่จำเป็นต้องพาเขาไปด้วย”
ชายวัยกลางคนกล่าว “ดูเหมือนว่าในที่สุดคุณก็รู้ว่าแล้วว่าทำตัวเองเสียหน้าไปมากแค่ไหน เรามาดูกันว่าคุณจะอธิบายเรื่องนี้ให้คนอื่นฟังอย่างไร เมื่อเราไปถึงที่บ้าน”
เขาตบที่นั่งของนักบิน “เตรียมตัวออกเดินทาง!”
หลงหยิงชิงยิ่งตกตะลึง “ลุง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขากับฉัน”
พรึบๆๆๆๆๆๆๆ…
เฮลิคอปเตอร์เปล่งเสียงออกมา ชายวัยกลางคนใส่หูฟังรับไปเรียบร้อยแล้วและก็ทำเป็นหูทวนลมต่อสิ่งที่หลงหยิงชิงพูด เธอมองไปยังที่มาที่ไปของเรื่องทั้งหมดนี้ เจียงซิ่ว เธอรู้สึกอยากจะผลักเขาลงออกจากเฮลิคอปเตอร์
