บทที่ 227
คนงามที่ถูกทำลาย
ท่าทางของหลงหยิงชิงกลายเป็นขาวซีด ขณะที่เธอจับเท้าของตัวเองไว้ด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยว อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวดนี้เทียบอะไรไม่ได้เลยกับสิ่งที่เธอจะต้องพบเจอ แค่คิดถึงมัน มันก็แทบทำให้หัวใจของเธอแหลกสลายไปแล้ว แม้แต่กระทั่งผู้ชายจริงๆ ก็ไม่สามารถทนต่อมันได้ นับประสาอะไรกับผู้หญิงที่งดงามและนิสัยเสียอย่างเธอ
หลงติ๋งเหว่ยเลิกคิ้ว และวิ่งไปหาน้องสาวของตัวเองเพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บ เขากลายเป็นโมโห หลังจากที่เห็นเธอน้ำตาไหล เขาคำรามไปยังเจียงซิ่ว “เราทั้งหมดเป็นนักศึกษาด้วยกัน จำเป็นต้องลงมือหนักแบบนี้?”
เจียงซิ่วตอบ “เอามันไปไว้ด้านข้างเถอะ การต่อสู้ครั้งนี้ถูกเสนอโดยเธอ และที่สำคัญ ถังนั้นเองก็เหมือนกัน…”
“นายคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากให้ผู้เชี่ยวชาญสายดำเตะคนธรรมดา?”
“นายคิดว่าฉันควรปล่อยให้เธอเตะฉันทั้งๆ แบบนั้น?”
หลงติ๋งเหว่ยรู้ว่าพวกเขาผิด เขาจึงเผยสีหน้าอับอาย
น้องของเขาหลงหยิงชิง สามารถแตะกวาดข้างและทำลายกระดานไม้ 8 แผ่น ดังนั้นผลที่ตามมาจากการเตะลงไปบนหัวของใครสักซัก นั้นก็น่ากลัวเกินกว่าจะจินตนาการได้แล้ว
เมื่อเห็นว่าเขาไม่สามารถโต้เถียงใดๆได้อีก เจียงซิ่วมองไปที่หลงหยิงชิง “อีกนานไหม? ยอมรับสิ่งที่เราตกลงกันไว้ซะ…”
หลังจากที่เขาพูดจบ ใบหน้าของหลงหยิงชิงกลายเป็นสีเขียวอ่อน หัวใจของเธอเหมือนจะแตกสลายออกไป “นายทำให้ฉันบาดเจ็บ และตอนนี้นายยังต้องการราดสิ่งนั้นใส่ฉัน? นายกำลังฝัน…”
“เธอวางแผนที่จะกลับคำพูดของตัวเอง?”
“ถ้าฉันทำแล้วจะทำไม?”
หลงหยิงชิงยอมผิดสัญญามากกว่าปล่อยให้เขาสาดไอนั้นใส่เธอ ถ้ามันเกิดขึ้นเธอคงไม่สามารถอยู่ต่อไปได้อีกแล้ว
“ทำไมพวกแกถึงมั่วแต่ยืนงงอยู่ตรงนั้น? ไปเอาชนะเขา!”
ผู้ชายหนึ่งโหล หรือมากกว่านั้น การที่พวกเขายืนอยู่ด้านหลังไม่ได้เป็นเพียงการแสดง เมื่อพวกเขาได้รับคำสั่งจากนายหญิงพวกเขาก็ตะโกนออกมา และพุ่งเข้าหาเจียงซิ่วราวกับน้ำไหลบ่า
ใบหน้าของเฉิงหลิงหรานเปลี่ยนไปเป็นน่าเกลียด เธอตะโกนมาที่เขา “ซิ่วน้อย หนีเร็ว…” แต่แล้วเธอก็จำได้ว่าประตูโรงยิมถูกล็อค เนื่องจากที่หลงหยิงชิงทำอย่างแบบนั้น ดังนั้นพวกเธอคงหนีไม่พ้นแน่
เจียงซิ่วกล่าวออกมาเบาๆ “มายืนหลังฉัน!”
ในฐานะที่เฉิงหลิงหรานมีแกนกลางอยู่ คนธรรมดาจะไม่สามารถทำอันตรายเธอได้ แต่เจียงซิ่วได้ลืมสิ่งนี้ไปท่ามกลางความโกลาหลทั้งหมด เขาจ้องมองชายร่างสูง 1.9 เมตรที่กำลังมาหาเขาเขาต่อยเข้าไปที่คอ เพียงลมที่เกิดจากการเคลื่อนไหวก็เพียงพอแล้วที่จะบอกได้ว่าหมัดนั้นค่อนข้างหนักหน่วง
ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวจากเจียงซิ่ว ชายคนนั้นถูกส่งไปบินกลับไป ไถลไปกับพื้นโรงยิมหลายเมตร
วูสสส!
ชายคนที่ 2 เข้ามาด้วยการเตะ…
วูสสส!
คนที่สาม …
วูสสส!
กลุ่มคนที่วิ่งเข้ามาหาเจียงซิ่วแยกออกไปด้านข้าง ขณะที่เจียงซิวยืนอยู่ตรงกลาง เขาไม่แม้แต่จะขยับเท้าออกจากตำแหน่งเดิม คนเหล่านั้นดูเหมือนจะบินออกไปด้วยตัวเอง ร่อนลงมาที่พื้นอย่างรุนแรง มาพร้อมกับเสียงกรีดร้องโหยหวนไร้สิ้นสุด อีกคนน่าสังเวชตามอีกคนไปเรื่อยๆ
ไม่กี่นาทีต่อมา ชายทั้ง 30 คนก็ถูกทิ้งให้นอนบนพื้นหลังจากถูกโจมตีโดยเจียงซิ่ว ไม่มีใครสามารถลุกขึ้นยืนได้อีก แต่ละคนคร่ำครวญไปด้วยความเจ็บปวด
ทุกคนกลายเป็นมึนงง
ดวงตาของหลงหยิงชิงเกือบโผล่ออกมาจากเบ้า พระเจ้า ผู้ชายคนนี้สู้ได้ดีขนาดนี้? อันที่จริงแล้ว เจียงซิ่วออมแรงไว้เยอะแล้ว และไม่ได้ลงมือโหดเหี้ยมใดๆ ก็ในเมื่อที่นี่เป็นมหาวิทยาลัย และมันจะเกิดฉากที่น่ากลัวเกินไป หากเขาไม่ได้ทำอย่างนั้น
หลังจากถูกมึนงงไปชั่วครู่ หลงหยิงชิงก็ตระหนักรู้ได้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายแล้ว เธอลุกขึ้นยืน กระโดดออกไปด้วยขาที่บาดเจ็บของเธอ เดินโซซัดโซเซไปที่ทางออก แม้ว่าขาเธอจะใช้ได้แค่ข้างเดียวเธอก็จะทำมันอยู่
คราวนี้พวกเธอเตะแผ่นเหล็กเข้าให้แล้ว
แต่สถานการณ์ในตอนนี้มันแทบทำให้เธอร้องไห้ ประตูถูกล็อคไว้อยู่ มันถูกปิดโดยคนของเธอ และเธอก็ยังสั่งให้พวกเขาถอดกุญแจออกเพื่อป้องกันไม่ให้เจียงซิ่วหลบหนี และตอนนี้ มันได้กลายเป็นหลุมฝังศพของเธอแทน
เสียงของเจียงซิ่วดังมาจากด้านหลัง “อีกนานไหม?”
“เธอพร้อมรึยัง?”
หลงหยิงชิงหันกลับมาด้วยการแสดงออกที่ดูแปลกประหลาด “นักศึกษา เราทุกคนมาจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องไร้ความปรานีก็ได้ วันนี้เราหยุดที่ตรงนี้เป็นไง?”
ความเย็นชาส่องผ่านประกายตาของเจียงซิ่ว “ถ้าฉันแพ้ พวกเธอจะหยุดมันไหม?”
หลงหยิงชิงมีนิสัยที่เย็นชา และไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตาของเธอ เธอไม่เคยอ่อนน้อมให้ใครมาก่อนและนี้ก็เป็นครั้งแรก แต่เจ้าเวรนี้ก็ยังไม่เต็มใจที่จะปล่อยเธอไป
“เฮะเฮะ นั้น เรื่องนั้นฉันแค่ล้อเล่น”
มองไปยังถังที่เต็มไปด้วยสิ่งนั้น หลงหยิงชิงไม่กล้าจินตนาการว่าถ้าสิ่งนั้นกระเด็นใส่เธอหายนะอะไรจะเกิดขึ้น
“นักศึกษา นายปล่อยผ่านมันไปได้ไหม?”
ใบหน้าที่งดงามของเธอกลายเป็นซีดอีกครั้ง เธอแสดงออกราวกับต้องการประจบประแจงเขา แต่มันน่าเสียดายที่มันดูค่อนข้างตลก เพราะเธอชินกับการทำตัวเย็นชามากเกินไป และพยายามที่จะมาทำตัวน่ารัก มันช่างแปลกประหลาด
เธอพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อหนีให้พ้นจากหายนะครั้งนี้ได้
หลังจากทั้งหมดแล้ว ความภาคภูมิใจคงต้องทิ้งไว้ชั่วคราว
“เธอคิดว่าฉันจะทำแบบนั้นไหมล่ะ?” เจียงซิ่วตอบ
“อย่าเพิ่งไม่ชอบเรื่องที่เกี่ยวกับเจ้านั้นไป ฉันได้ยินมาว่าเจ้าสิ่งนั้นสามารถใช้ลดน้ำหนักได้”
หลงหยิงชิงตกใจมาก “ลดน้ำหนักได้?”
“หลังจากถูกสาดด้วยสิ่งนี้ เธอก็จะไม่สามารถทำอะไรได้อย่างแน่นอน เธอจะอาเจียนเมื่อเห็นอาหาร โดยเฉพาะสิ่งที่เป็นสีน้ำตาล เธอจะจำกลิ่นนั้นได้เมื่อตอนที่เธอเห็นพวกมัน เธอจะรู้สึกท้องปั่นป่วน เพราะเป็นงั้นแล้ว ตามเรื่องราวเธอก็จะไม่สามารถกินข้าวได้อีกต่อไป น้ำหนักเธอก็จะลดลงเป็นผลตามมา”
การแสดงออกของหลงหยิงชิงกลายเป็นไร้ชีวิตชีวา
“นายปล่อยฉันไม่ได้จริงๆเหรอ?”
ตอนนี้เธอแทบจะคล้ายขอทานแล้ว
เจียงซิ่วส่ายหัวของตัวเอง
“คนสกุลเจียง อย่าให้มากเกินไป แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?” ตั้งแต่ที่ไม้อ่อนไม่ได้ผล เธอตัดสินใจที่จะเล่นไม้แข็งแทน
“ถ้าแกกล้าทำมัน ตระกูลหลงของฉันจะไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่”
เจียงซิ่วยิ้มให้เธอ
ทันใดนั้นเอง หลงหยิงชิงก็เอื้อมมือออกไปเพื่อไปเปิดประตู ในความเป็นจริง เหตุผลที่เธอพิงประตูมาตั้งนานก็เพื่อพยายามเปิดประตู และเธอถ่วงเวลาเขาไว้ด้วยคำพูด แต่ขณะที่เธอกำลังจะหนี เธอได้ยินเสียงดังจากด้านหลัง ถังนั่นกำลังบินไปหาเธอ
ภายใต้สายตาของทุกคน ถังพุ่งไปด้วยเส้นโค้งที่งดงาม และมันก็เป็นอย่างที่ควรจะเป็นสิ่งที่มีสีน้ำตาลอมเหลืองข้างในทะลักออกมา
เวลาเดียวกันกับที่เธอเห็นถังนั่นกำลังบินมาหาเธอนั้น หัวใจน้ำที่แสนเย็นชา ก็พังทลายลงอย่างรวดเร็ว มันกระทันหันเกินไป ถังไม้นั้นร่อนมาที่เธอเสร็จสิ้น ส่งผลทำให้สิ่งที่มีสีน้ำตาลอมเหลืองที่เปอะเปื้อนไปทั่วตัวเธอ
อ๋าห์!
มันโหดร้ายเกินไป!
สิ่งนี้ทิ้งเงาดำไว้ในใจของเธอ
“นายหญิง!”
“หยิงชิง!”
คนที่นอนอยู่ที่พื้น เช่นเดียวกับหลงติ๋งเหว่ยก็มองเธอด้วยสายตาที่โง่เง่า มองดูเธออยู่ตรงนั้นอย่างอึดอัดใจ เธอเหมือนกับว่ามีใครมาผนึกการเคลื่อนไหวไว้
เพ้ง!
ชีวิตของเธอในฐานะคนงามของมหาวิทยาลัยถูกทำให้แปดเปื้อนไปแล้ว!
สำหรับลูกน้องที่น่ารังเกียจเหล่านี้ ไม่มีใครมาช่วยเธอเลย
ไม่มีใครอยู่ในระยะ 10 เมตรรอบตัวเธอ
“แกเข้าไป!”
“ไม่ แกนั้นแหละไปก่อน!”
ไม่มีใครพยายามช่วยเธอเลย!
หากหลงหยิงชิงมีกริชในมือเธอ เธอหวังที่จะแทงหัวใจของตัวเองให้ตาย เพราะความตายอาจจะดีกว่าสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ ท้ายที่สุดแล้วเธอก็หยิบถังไม้ออกจากหัวของตัวเอง บางทีอาจเป็นเพราะเธอทนไม่ได้ที่จะต้องอยู่ข้างในนั้น
มีก้อนของสิ่งนั้นอยู่บนหัวของเธอ ใบหน้าของเธอก็มีมันเต็มไปหมดเช่นกัน และร่างกายของเธอ… ก็เหมือนกัน
การแสดงออกของเธอไม่เย็นชาประดุจน้ำแข็งอย่างก่อนหน้านี้ แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเธอก็จะบอกได้ว่าเธอเหมือนจะไม่มีจุดประสงค์ในการใช้ชีวิตต่อไปอีกแล้ว ปากของเธอกระตุก ก่อนที่จะหันไปทางแม่น้ำที่อยู่ใกล้ๆ
“หยิงชิง!”
พวกเขาต้องการไล่ตามเธอ แต่พื้นใกล้กับทางเข้าตรงนั้นกลายเป็นหายนะไปแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่มองหาทางออกอื่นได้แต่เพียงเท่านั้น หลังจากออกจากโรงยิม พวกเขาก็มุ่งไปที่งแม่น้ำและได้ยินเสียงซุ่มของน้ำที่กระเด็น หลงหยิงชงได้กระโดดลงไปในแม่น้ำแล้ว
“ระ รีบเอาแชมพูและเจลอาบน้ำมาให้นายหญิงเร็ว!”
เจียงซิ่วออกความเห็ฯอยู่ที่ด้านข้าง “มันไร้ประโยชน์ เธอล้างมันไม่ออกหรอก!”
นี่ราวกับส่งระเบิดไปที่หลงหยิงชิง
“คนงามอันดับ 1 ของมหาวิทยาลัยจักรพรรดิ เปียกปอนไปด้วยสิ่งนั้น ฉันสงสัยว่าจะมีซักกี่คนยังคิดว่าเธอจะเป็นคนงามของมหาวิทยาลัยอยู่อีก ในฐานะที่เป็นคนเจ็บตัว ฉันสงสัยว่าผิวขาวๆ ของเธอเหม็นรึเปล่า”
หลงหยิงชิงมุดหัวของตัวเองลงไปในน้ำ และล้างหัวของเธอด้วยแรงทั้งหมดที่มี
เจียงซิ่วเยาะเย้ย “คนที่ชอบทำให้ผู้อื่นขายหน้า ย่อมต้องได้รับความขายหน้าจากผู้อื่น”
“เธอเชื่อว่าคุณสามารถทำให้ใครอับอายก็ได้ตามที่เธอต้องการ เพียงเพราะเธองดงงาม? มาดูกันว่าตอนนี้เธอจะทำยังไง … ใช่! ระหว่างที่เธอวิ่งมาที่นี่ไม่ใช่ว่ามีใครบางคนวิ่งออกไปพอดี? มีใครถ่ายรูปเธอรึเปล่า?”
“ถ้ามีคนเอารูปไปอัพโหลดในฟอรัมของมหาวิทยาลัยแล้วละก็…”
เจียงซิ่วไม่จำเป็นต้องพูดส่วนที่เหลือ หลงหยิงชิงก็เข้าใจดี ชื่อเสียงของเธอจะถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง ขณะนี้เอง ไม่ว่าเธอจะเย็นชาแค่ไหน หรือว่ามีความภาคภูมิใจมาเท่าใด เธอก็ไม่สามารถหยุดน้ำตาให้ไหลลงมาในครั้งนี้ได้
เธอไม่เคยร้องไห้มาตั้งแต่อายุ 3 ขวบ และวันนี้ เจียงซิ่วทำให้เธอร้องไห้ออกมาอย่างน่าสังเวช
“คนสกุลเจียง…”
เธอไม่เคยพบคนที่น่ารังเกียจเช่นเขามาตลอดชีวิตของเธอ เธอเกลียดเขามาก จนกระทั่งเธอหวังไว้ว่าเธอจะกินเนื้อและดื่มเลือดของเขาได้
“เรื่องนี้ยังไม่จบ!!!!!!!!”
