บทที่ 294
ตกน้ำ
หลินเยี่ยหลิงไม่เคยคิดว่านี่จะเป็นแผนการที่เจียงซิ่วใช้ลงโทษ เพื่อต้องการหย่าร้างกับเฉิงหลิงซู แน่นอนว่าเขาไม่มีวันให้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขแน่นอน
“ไม่เป็นไรค่ะ！” เฉิงหลิงซูจริงๆ แล้วก็ไม่ได้อยากมาที่นี่ ตอนหลินเยี่ยหลิงมาถึงนั้นทุกอย่างต่างก็เกือบเสร็จแล้ว คราบที่เลอะอยู่ด้านบนเสื้อนั้นหากไม่ซักวันนี้ เกรงว่าคงจะซักไม่ออกแล้ว
หลินเยี่ยหลิงพยักหัว
ตอนนี้ในบ้านต่างก็มีความสุขดีแล้ว สำหรับเสื้อผ้าชุดหนึ่งไม่นับว่าเป็นไร แต่หลินเยี่ยหลิงก็เคยผ่านประสบการณ์ชีวิตที่เลวร้ายมาก่อน ตอนนี้เธอก็ไม่ใช่คุณหนูหลินเหมือนแต่ก่อนแล้ว เธอรู้จักประหยัดขึ้น และเธอเองก็ชื่นชมความประหยัดของเฉิงหลิงซูเช่นกัน
“ว่านอนสอนง่ายจริงๆ！”
หลินเยี่ยหลิงรวบรวมเสื้อผ้าของเธอและนั่งลงบนโขดหินริมแม่น้ำ “ซูๆ ตอนนี้ที่บ้านก็ดีขึ้นแล้ว และแม่ก็เริ่มรู้สึกคุ้นชินแล้ว แต่อยู่ดีดีก็เริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเหมือนกัน แม่อยากหาอะไรทำ”
เฉิงหลิงซูหันหลังมายิ้มและกล่าวว่า “แล้วแม่อยากจะทำอะไร ทำธุรกิจหรอคะ？
หลินเยี่ยหลิงหัวเราะพร้อมกล่าว “เด็กโง่ แกล้งแม่หรือซื่อบื้อกันแน่？”
เฉิงหลิงซูทำหน้าตกใจและกล่าว “หนูไม่รู้จริงๆ ！”
หลินเยี่ยหลิงยิ้ม “เด็กนี่ แม่ก็พูดกับหนูแล้วนี่ แม่ทั้งวันไมได้ทำอะไร แค่เห็นลูกๆอยู่ด้วยแค่นี้ก็พอแล้ว แบบนี้เธอเข้าใจรึยัง?
แม่หนะรออุ้มหลานชายอยู่นะ”
ฟืดๆ (เสียงซักผ้าเร็วขึ้น)
เฉิงหลิงซูหน้าแดงเขินอาย “แม่ แม่พูดอะไร！”
พวกเขาไม่รู้ว่านายหญิงเฉิงยังเป็นดอกไม้แรกแย้มอยู่
“หนูยังเรียนอยู่เลยนะ？”
หลินเยี่ยหลิงกล่าว “ไม่เห็นเป็นอะไรเลย หนูกับซิ่วน้อยก็แต่งงานกันแล้ว พูดตามตรง หนูก็แค่ให้กำเนิดเจ้าตุ๊กตาอ้วนให้เราครอบครัวเจียงก็พอแล้ว หลังจากเวลานั้นหนูก็ค่อยกลับไปเรียนหนังสือต่อแบบนี้ก็ได้”
เรื่องแบบนี้ถือเป็นเรื่องปกติมากสำหรับพวกตระกูลใหญ่ๆ
การแต่งงานเพื่อผลประโยชน์คือเหตุผลโดยที่ทั้งสองฝ่ายไม่มีความรู้สึกใดใด แต่สิ่งที่ทำให้เธอเชื่อถือและยึดมั่นได้ นั่นก็คือความสัมพันธ์ในวัยเด็กของพวกเขา หากพวกเขามีลูก เรื่องราวหลายๆสิ่งก็จะเปลี่ยนไปและแตกต่างกัน
ดังนั้นคนที่ท้องเร็วและมีลูกเร็วจึงมีอยู่ไม่น้อย
ใบหน้าที่สวยๆ ของเฉิงหลิงซูแสดงถึงอาการเขินอายมากขึ้นเรื่อย ๆ สำหรับเธอแล้ว เรื่องแบบนี้ยังคงเป็นอะไรที่น่าอาย และไม่ค่อยคุ้นหูอยู่บ้าง เธอจึงพูดกลับไปเบาๆว่า “เรื่องนี้หนูทำคนเดียวไม่ได้หรอก”
ในตอนแรกเธอเลือกที่จะฟังตัวเอง แต่เธอก็ไม่ได้คาดหวังว่า ในคืนที่เงียบสงบไร้เสียงผู้คนนี้ เสียงของหลินเยี่ยหลิงกลายเป็นชัดเจนมากขึ้น เธอไม่สามารถต่อต้านได้เลย
“ขอเพียงแค่หนูรับปาก ส่วนเจ้าเด็กโง่นั่นแม่จัดการเอง”
เฉิงหลิงซูได้ยิน ก็รู้สึกพอใจ หัวใจของเธอตัวรัวจนขนแขนลุกชัน อย่างไรก็ตามเธอไม่รู้ว่าริมน้ำที่หนาวเย็นแห่งนี้ บนพื้นนั้นทั้งลื่น และน่ากลัว ไม่ว่าใครก็สามารถตกลงไปได้ ทันใดนั้นเท้าของเธอก็ลื่น นั้นทำให้เธอตกใจเธออุทานเสียงดัง “ อ้า！”
หลินเยี่ยหลิงต้องการจะดึงเธอขึ้นมา แต่สายเกินไปแล้ว เธอทำได้แค่มองหญิงสาวตกลงไปที่แม่น้ำ
“มีใครอยู่มั้ย ช่วยด้วย ！”
เฉิงหลิงซูที่เป็นถึงนายหญิงของเจียงหนาน แน่นอนเธอย่อมว่ายน้ำได้ เพราะบ้านเธอแต่ก่อนมีสระว่ายน้ำ แต่ในวันที่อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ เพียงแค่ตกลงไปความหนาวก็ซึมลงเข้ามาจนถึงกระดูก เสื้อผ้าที่คลุมร่างกายก็ต้านไว้ไม่อยู่ เมื่อตกลงไปในน้ำ แม้แต่มือก็ขยับไม่ได้ อยู่ในน้ำที่หนาวเย็นเช่นนี้ไม่มีใครสามารถดึงตัวเองขึ้นมาได้
“ช่วยด้วยย ！”
“ซูๆ ตกน้ำ”
หลินเยี่ยหลิงตะโกนเสียงดัง แต่ในบริเวณรอบๆ แม่น้ำนั้นกลับไม่มีใครเลย เธอจึงมองไปยังรอบๆ แม่น้ำและพบกิ่งไม้อยู่ เธอหยิบขึ้นมาเพื่อยื่นให้เฉิงหลิงซูจับ ทว่า กิ่งไม้นั้นยาวไม่เพียงพอ
ความตื่นตระหนกครั้งใหญ่เกิดขึ้นในใจของเธอ ด้วยน้ำในแม่น้ำที่เย็นจัด ขาของเฉิงหลิงซูเย็นยะเยือกและ เธอกำลังจะถูกกลืนลงไป สีหน้าของเธอกลายเป็นซีดเผือก แย่แล้ว กำลังจมลงไปแล้ว
มันอาจถึงชีวิต！
ยิ่งตกอยู่ในเหตุการณ์ที่ยากลำบากก็ยิ่งกลายเป็นหวาดกลัว ไม่มีใคร ผ่านมาที่แม่น้ำแห่งนี้แน่นอน อย่างไรก็ตามในเวลานี้เองแสงสีขาวอันแรงกล้าก็โผล่ขึ้นมาในดวงตาของเธอ และเธอพบว่าแม่น้ำนั้นกลายเป็นตื้นขึ้น ที่เท้าขงเธอหยุดนิ่งนั้นไม่ใช่เพราะแม่น้ำที่กลายเป็นตื้น แต่เป็นเพราะแม่น้ำใต้เท้าของเธอนั้นกำลังกลายเป็นน้ำแข็ง นี่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย
เจียงซิ่วที่หลับไปแล้ว ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงบางอย่างที่เขาได้ยิน
“ช่วยด้วย ！”
สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนทันที นั่นคือเสียงของแม่เขา
ด้วยเสียงนั้น ทำให้เจียงซิ่วรีบบินออกไปคล้ายกับอัศวินขี่ม้าขาว เขาพุ่งทะลุกำแพงตรงไปยังที่แม่น้ำ
“ซูๆ ตกน้ำ ！”
เฉิงหลิงซูเห็นเจียงซู่ที่บินมายังแม่น้ำ ในใจนึกว่ารอดแล้ว และรู้สึกสบายใจ เหตุผลเป็นเพราะขาของเธอที่ติดอยู่ในแม่น้ำนาน อาจทำให้หมดเรี่ยวแรงได้ เฉิงหลิงซูจึงจมหายไปในแม่น้ำ
“แย่แล้ว！”
เจียงซิ่วขมวดคิ้ว เขากระโดดเข้าไปยังแม่น้ำ ใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องเจียงซิ่วตอนนี้ราวกับปลาที่แหวกว่ายอยู่ในแม่น้ำ ดวงตาทั้งคู่ของเฉิงหลิงซูนั้นได้ปิดลง และเธอได้หมดสติไปในที่สุด
“ซิ่วน้อย ซูๆ…”
หลินเยี่ยหลิงกระวนกระวายจนเหงื่อท่วมไปทั้งตัว
ในแม่น้ำที่ไหลกระเซ็น ทันใดนั้นเจียงซิ่วก็อุ้มเฉิงหลิงซูขึ้นมาจากน้ำ และวางไว้อีกฝั่ง หลินเยี่ยหลิงที่อยู่อีกฝั่งก็รีบมาเพื่อดูอาการของเฉิงหลิงซูที่หมดสติไป “ซูๆ เป็นยังไงบ้าง？”
เจียงซิ่วมองดูคนที่เพิ่งจะจมน้ำไปได้ไม่นานนัก “เธอไม่ตายง่ายๆหรอก！”
หลินเยี่ยหลิงกล่าว “อากาศหนาวขนาดนี้ ถ้าตกลงไปในน้ำต้องป่วยแน่ๆ เร็วเข้า รีบอุ้มเธอกลับเข้าไปเร็ว”
“อืม ！”
เจียงซิ่วพาเฉิงหลิงซูไปที่บ้าน แต่เมื่อเขามองย้อนกลับไปที่แม่น้ำ เขาเห็นน้ำแข็งที่แตกละเอียดซึ่งมันเป็นเรื่องแปลกมาก แม้ว่าอากาศจะเย็นจนร่างกายแข็ง แต่แน่นอนว่าในแม่น้ำนั้นมันไม่ถึงกับแข็งตัว และยิ่งไปกว่านั้นอุณหภูมิในตอนนี้ก็ไม่ได้ต่ำจนถึงขั้นที่น้ำเหลวๆ กลายเป็นแข็งได้
เมื่อเขามาในห้อง ปรับแอร์ให้อุ่นขึ้น หลินเยี่ยหลิงนำเสื้อมาให้เฉิงหลิงซู เมื่อมองไปยังเจียงวซิ่วผู้ไม่สนใจใดใด เธอจึงรีบพูด “เจ้าเด็กโง่ ยังจะยืนทำอะไรอยู่อีก รีบมาช่วยเร็วเข้า”
“หือ？”
“หืออะไร ยังไม่ถอดเสื้อผ้าออกอีก ซูๆกำลังป่วยอยู่นะ ตัวผู้หญิงไม่ควรหนาวจนแข็งแบบนี้ ถ้าปล่อยไปมันจะเป็นเรื่องใหญ่” หลินเยี่ยหลิงกล่าว “ภรรยาตัวเองยังจะกลัวอะไร …”
เรื่องในวันนี้ ตอนแรกเกิดขึ้นที่บ้านของเย่ปิง และตอนนี้ที่บ้านของตัวเอง
“เพราะแม่อยู่ เลยไม่กล้าถูกไหม โอเค งั้นแกเข้ามา” หลินเยี่ยหลิงได้จัดการดูแลเฉิงหลิงซูไปส่วนหนึ่งแล้ว เมื่อคิดถึงปัญหานี้ก็ดูน่าอึดอัดใจ
“รีบเดินเร็วเข้า แล้วเอาผ้าอุ่นๆ มาเช็ดตัวเธอด้วย แม่จะเข้าไปในครัวไปเอาซุปขิงร้อนๆมาให้…”
หลินเยี่ยหลิงพูดเสร็จก็รีบออกไป
“แม่…”
เจียงซิ่วทำสีหน้าไม่ถูก มองดูเฉิงหลิงซูที่ถูกแม่ของเขายัดให้อยู่ในอ้อมแขนของเจียงซิ่ว เขาก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี
“เธอกล้าสร้างปัญหาให้เทพคนนี้จริงๆ?”
เจียงซิ่วทำหน้านิ่ง แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร เพียงแค่รอให้แม่ของเขานำซุปขิงร้อนๆมาเท่านั้น แต่เรื่องนี้อาจจะทำให้เขาถูกตำหนิได้
เขารีบวิ่งไปที่ห้องน้ำแล้วนำน้ำร้อนมาเช็ดตัวให้กับเธอ
ชีวิตก่อหน้านี้คือความเกลียดชัง ชีวิตนี้คือความรังเกียจ สำหรับความรู้สึกที่มีต่อเฉิงหลิงซูนั้นเป็นเพียงแค่สิ่งที่ถูกบีบบังคับเท่านั้น และสุดท้ายยังไงซะเขาก็หนีไม่พ้นวงจรนี้ เขาสามารถให้อภัยเฉินเหลียงซูได้แต่กลับไม่สามารถเปิดใจให้เฉิงหลิงซูได้ และอย่าได้คิดถึงเรื่องการยอมรับเธอเลย
แต่ การเช็ดตัวให้กับร่างกายที่ขาวผ่องและบอบบางเช่นนี้
มันเป็นสิ่งที่ผู้ชายไม่สามารถทนที่จะไม่ทำได้
มันเป็นบางสิ่งที่คล้ายกับการบินอยู่บนท้องฟ้า
เจียงซิ่วรู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของเธอสูงขึ้นและเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ไม่หยุด เขาจึงช่วยเธอ ด้วยการนำผ้าห่มมาคลุมให้เธอ พอช่วยเสร็จ แม่ของเขาก็เข้ามาทันที “ซูๆ เป็นยังไงบ้าง？”
มองไปยังเฉิงหลิงซูที่หน้าแดงกร่ำและยังไม่ได้สติอยู่บนเตียง “เธอยังไม่ฟื้น”
หลินเยี่ยหลิงส่ายหัว “นี่ยา และซุปอย่างดี ดูซิว่ายังร้อนอยู่รึเปล่า”
เจียงซิ่วกล่าว “น่าจะใช้ได้”
“ต้องไปโรงพยาบาลไหม？”
“เจียงซิวกล่าว “ไม่จำเป็น”
“ซูๆ ซูๆ …” หลินเยี่ยหลิงเรียกเธอสองสามครั้ง เฉิงหลิงซูตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจและงัวเงียเล็กน้อย หลินเยี่ยหลิงดีใจมาก เธอรีบพยุงหญิงสาวให้ดื่มซุปขิงทันที
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ดื่มซุปนี้น่าทำให้เหงื่ออกนิดหน่อย…”
เฉิงหลิงซูจจำได้ว่าเมื่อครูนั้นเธอเพิ่งจะตกน้ำ
“แม่ตกใจหมดเลย！”
อาการตกใจของหลินเยี่ยหลิงยังคงไม่จางหายไป ยิ่งเป็นเรื่องที่เธอยื่นไม้ที่ความยาวไม่เพียงพอให้เฉิงหลิงซูด้วยแล้ว
ตอนยื่นไม้ เธอรีบมากและตกใจจนตัวเองเกือบจะตกลงไปด้วย แต่เธอเป็นหญิงสาวทางเหนือ เธอจึงว่ายน้ำไม่เป็น
เมื่อมองดูเฉิงหลิงซูที่ดื่มซุปจนหมดชาม เธอก็ถอนหายใจอย่างสบายใจ
“โอเค นอนพักก่อน พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาก็คงไม่เป็นไรแล้ว”
“ซิ่วน้อย เฝ้าเธอไว้นะ ถ้ามีอะไรไม่แปลกไปให้เรียกแม่”
เจียงซิ่วพยักหน้า หลังจากนั้นก็เดินออกไปข้างนอกตามแม่ของเขา
เขาต้องเฝ้าเฉิงหลิงซูเลยต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เฉิงหลิงซูไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรบ้าง สายตาของเธอนั้นมองไปยังแก้วน้ำที่อยู่บนหัวเตียง ในแก้วน้ำนั้น มีน้ำอยู่ครึ่งแก้ว และเมื่อเธอมองลงไปยังพื้นนั้น ทันใดนั้นน้ำในแก้วก็เริ่มแข็งตัวและมีเสียงเอี๊ยดดังขึ้นมา
หลังจากนั้นไม่นาน เฉิงหลิงซูก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเจียงซิ่วที่กำลังเดินมา
มองไปยังข้างๆเตียงเธอเห็นเสื้อผ้าของเธอกองอยู่ เธอจึงเลิกผ้าห่มออกเพื่อที่จะดู และเมื่อเธอรู้ว่าตัวเองไม่ได้ใส่ชุดที่ใส่ไว้ในตอนแรก เธอจึงรีบวิ่งไปที่หัวเตียงทันที ใครกันที่ถือวิสาสะสวมชุดนอนให้กับเธอ เธอนำเสื้อผ้าทั้งหมดไปไว้ในห้องน้ำ และทำความสะอาดหยดน้ำบนพื้น ก่อนที่จะดึงผ้าปูที่นอนออกมาและเข้า ทว่า ใบหน้าของเธอนั้นกลับแดงระรื่อ และเธอก็คิดว่าใครกันนะที่แอบถอดเสื้อผ้าของเธอ
เจียงซิ่วผลักประตูเข้ามาพอดี
