Girl, I’ll Teach You Cultivation – ฉันจะสอนเธอบ่มเพาะเอง – ตอนที่ 331

บทที่ 331

สงครามปะทุขึ้นแล้ว

เมื่อใกล้เขาเซียนจิ้งมากขึ้น ไม่ว่าจะหันไปทางเห็นก็เห็นนักสู้กับทหารรับจ้างไปทั่ว นี่ทำให้เจียงซิ่วและกลุ่มของเขารู้สึกได้ถึงความปลอดภัย แสงไฟแผดเผาไปทั่วทุกที่ ทัศนวิสัยยังคงชัดเจน ที่สำคัญที่สุดคือที่นี่มีทหารของรัฐบาลอยู่เยอะพอควร มีผู้นำที่มีความยุติธรรมอยู่ มีความรู้สึกสบายใจอยู่น้อยๆ หลังจากนั้นก็หาพื้นที่ว่างๆเพื่อพักและมองหาสิ่งต่างๆ

ไกด์เฉินและคนอื่นๆทุกคนอยู่ในอาการประหม่าและเคร่งขรึม เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่มากในชีวิต ถึงอย่างไรก็ตามโอกาสแบบนี้เกิดได้ยากมาก คนทุกคนมีความโลภเหมือนกันหมด

“มีแผนที่รอบๆภูเขาไหม” เจียงซิ่วพูด

ตอนนี้เขากังวลเป็นอย่างมาก ภูเขาลูกนี้มีสิ่งของที่ตกทอดมาจากอดีต ดีที่สุดคือเป็นแผนที่แบบสามมิติ แค่เขามองก็มองออกว่ามันอยู่หรือไม่อยู่

“นี่อาจจะไม่มีหรอก ภูเขานี้แตกต่างจากที่อื่นมาก รอบๆ ล้วนแต่ดำมืด ถึงแม้เป็นตอนกลางวันก็ยังเป็นสีดำ รูปที่ถ่ายออกมายังมืดๆมัวๆเลย”ไกด์เฉินพูด

“หือ?”

ในใจของเจียงซิ่วเต้นแรง เขาเคยอ่านเรื่องเรื่องหนึ่ง ไปทางเหนือ ถึงเขาจิ้งหัว ดวงอาทิตย์และดวงจันทรามิอาจถูกเห็น เปลวไฟทอดยาวสองข้างทาง ภูดขาส่องแทงไปสี่ทิศทาง

“ถึงเขาจิ้งหัวแล้วหรอ?”

สถานการณ์แบบนี้ค่อนข้างเป็นไปได้ ที่นี่น่าจะมีมังกรเพลิงอยู่!

มังกรเพลิงนี้ไม่ได้อยู่ในกองเพลิง แต่อยู่เหนือโลกมนุษย์ขึ้นไปด้านบน ทุกสรรพสิ่งถูกเผาให้มอดไหม้และสิ่งมีชีวิตในโลกนี้ไม่มีอะไรที่มันเผาไม่ได้ ถ้าสามารถพิชิตมันได้ บนโลกใบนี้ก็จะเหมือนตอนสงครามโลกครั้งที่สองที่สหรัฐอเมริกามีอาวุธนิวเคลียร์อยู่ในมือ

ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอสิ่งที่ทรยศสวรรค์อยู่ที่นี่ ไม่แปลกใจเลยที่สวรรค์จะลงโทษมัน

“ปีก่อนๆฉันก็เคยมาที่นี่ ตอนนี้ทั้งภูเขามีแสงออกมา คนหลายคนค้นพบปาฏิหาริย์ ในขณะเดียวกันเหตุการณ์นั้นก็ถูกถ่ายไว้ได้จากภาพถ่ายทางอากาศ พื้นที่ส่วนใหญ่มีหมอกหนาปกคลุม เห็นได้แต่เพียงกวางที่วิ่งไปมาอย่างสุดกำลัง ขนลุกสุดๆเลยล่ะ” ไกด์เฉินพูด

“ตามที่คาดไว้ ใจกลางของภูเขามีเทพอยู่ แต่เหมือนว่าตอนนี้จะไม่มีแล้ว ถ้าเกิดว่ายังมีเทพอยู่ล่ะก็ทำไมถึงยอมให้พวกสัตว์ร้ายออกมากัน”

เจียงซิ่วยิ้มเยาะในใจ แน่นอนว่าเทพน่ะไม่มีอยู่แล้ว ถ้าเกิดมีเทพจริงๆล่ะก็ การลงโทษนั้นจะไม่มีทางโจมตีภูเขาแน่นอน แต่จะเป็นการโจมตีเซียนแทน ไม่อย่างนั้นหมอกหนาจะบดบังภูเขาให้หายไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาเดาว่าพวกวิญญาณคงจะชนะล่ะนะ

กลุ่มสำคัญๆส่งคนของพวกเขาเข้าไปที่เมืองฮา แน่นอนว่าการฝึกฝนนั้นน่ะไม่ได้ง่ายเลย น่าจะต้องการแบ่งวิญญาณของเซียนบนภูเขานั่น ใครรู้เข้าก็อยากจะได้แบ่งกันทั้งนั้น

รวมทั้งกองกำลังของรัฐบาลเช่นกัน

จากอดีตที่ผ่านมาฝั่งด้านซ้ายของประเทศไม่เคยให้ใครมาย่างกรายเลยแม่แต่น้อย แต่พอมาวันนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เห็นได้ชัดสังคมไม่ได้สงบเหมือนเดิมแล้ว ถ้าเกิดกองกำลังของรัฐบาลยังแข็งแกร่งอยู่ นั่นจะทำให้ประชาชนข้องใจเอาได้ง่ายๆ ดังนั้นทางที่ดีที่สุดคือการมีกลุ่มพวกนี้เกิดขึ้น และยังมีพวกทหารรับจ้างเข้ามาเอี่ยวด้วย

“เริ่มแล้ว!”

เดิมทีคนที่กำลังนอนหมดสภาพอยู่บนก็ลุกขึ้นมาทันที สายตาจ้องมองไปยังเขาเซียนที่อยู่ไกลๆ ถนนที่ตัดขึ้นไปบนภูเขาไม่นานก็กลายเป็นถนนที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด มีทั้งมนุษย์และสัตว์ประหลาด การฆ่าที่นี่มันเกิดขึ้นในทุกๆวัน

กองกำลังของรัฐใช้ขีปนาวุธหลายต่อหลายครั้ง แต่โครงสร้างของภูเขานั้นแตกต่างจากภูเขาอื่น ความแข็งแกร่งสูงนั่นทำให้คนต่างหวาดกลัว เสียงปืนยังคงดังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง

นี่ทำให้กองกำลังของรัฐสูญสิ้นอำนาจไป

มีอิสระในการใช้อาวุธนิวเคลียร์ แต่ภายใต้ความกดดันของประเทศในวันนี้ ใครจะกล้าใช้มั่วซั่วกัน ยิ่งไปกว่านั้นเขตการสู้นี่ก็อยู่ภายในประเทศของตนเองด้วย

ด้วยเหตุนี้เลยต้องเอาแต่พึ่งพวกกองกำลังใต้ดิน ในวันเดียวกันนั้นนายใหญ่ก็มาที่บ้านของเจียงซิ่ว เชิญเขาไปอยู่ตำแหน่งสำคัญของพวกทหาร การเผยแพร่ศิลปะการต่อสู้เป็นสิ่งที่เขาสนใจที่สุด

เจียงซิ่วคิดไว้แล้วว่ามันจะเป็นเช่นนั้น หลังจากที่โลกผ่านการลงโทษของสวรรค์มา จริงๆแล้วปืนใหญ่ทั่วๆไปอาจจะทำให้มันสะเทือนได้ เขาเกรงว่าอาวุธนิวเคลียร์ที่ทำลายโลกนี้ได้อาจจะทำอะไรเขาลูกนี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

“เซี่ยถิง สิ่งที่เธอหวังตอนนี้เกิดขึ้นจริงๆ แล้ว”

สตรีศักดิ์สิทธิ์นางนั้นตัดสินใจให้ตนเองโดนเผาตาย แถมยังต้องการให้โลกของเธอนั้นบังเกิดขึ้น แต่ใครจะรู้ว่าความเกลียดชังในใจของเธอลึกลงไปได้แค่ไหน

“ปัง!”

ขีปนาวุธมาจากที่ไกลๆ มันมีไฟพุ่งออกมาจากภูเขา หนึ่งนัดและอีกหนึ่งนัด เปลวไฟของมันโค้งอย่างสวยงาม สวยงามอย่างยิ่ง

“บึม บึม บึม….”

“ด้านในกองกำลังของรัฐกำลังเริ่มโจมตีแล้ว เป็นพวกท้องถิ่นจริงๆด้วย ว่ากันว่าค่าใช้จ่ายดังกล่าวมากกว่าร้อยล้าน หนึ่งสองสาม…เจ็ด เจ็ดร้อยล้านที่ถูกโยนทิ้งไปเฉยๆเนี่ยนะ ถ้าเกิดเป็นที่เกาะเปาของพวกเราล่ะก็ พวกผบ.ไม่รู้ว่าจะต้องรับความกดดันอะไรบ้าง” หลี่เยียนพูดอย่างตื่นเต้น

พูดแบบนี้ถือว่ามีมารยาทอยู่บ้าง แต่ว่าใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยการดูถูก คนที่เกาะเปามักจะมีแผนรับมือกับแผ่นดินใหญ่เสมอ พวกผู้ใหญ่ชอบคิดว่าตนเองนั้นยอดเยี่ยม คนอื่นๆ นั้นต่ำต้อย คุณมีเงินแล้ว ก็ถือว่าคุณเป็นเจ้าถิ่นแล้ว

สัตว์ประหลาดต่างๆ ต่างพากันไปกลางภูเขา การทิ้งระเบิดเป็นเพียงทางเลือกหนึ่งถึงแม้มันจะเผาผลาญเงินไปมากก็ตาม

“พอละเบิดลงแล้ว พวกสัตว์ประหลาดนั่นคงตายแล้วล่ะ หวังว่าสมบัติที่อยู่ด้านในจะไม่โดนเผาจนหมดนะ” หลี่เยียนพูดราวกับว่าสมบัติที่อยู่ด้านในนั้นเป็นของเธออย่างไรอย่างนั้น

“ไม่ได้!” เจียงซิ่วพูด

สถานที่ที่เต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ จะต้องเป็นกลิ่นของพวกวิญญาณที่อยู่มานานแน่ๆ พลังความร้อนและพลังทำลายล้างของขีปนาวุธจะถูกทำให้ไม่มีผล

“นายเข้าใจอะไรรึไง?” หลี่เยียนพูดกับเจียงซิ่วด้วยท่าทีรังเกียจ “สงครามนี่น่ะพลังของมันก็เป็นแค่หลักเศษเท่านั้น”

“ฮ่าๆ…..”

“น้องชายเจียง นายยังวัยรุ่นอยู่เลย ฉันรู้สึกว่านายก็เก่งเหมือนกัน ตอนที่พวกเราโดนพวกสัตว์ประหลาดล้อมอยู่ ถึงจะเตรียมทางหลบหนีไว้แต่ก็ยังกลัวจนตัวสั่น แต่นายกลับสงบไม่กลัวเลยแม่แต่น้อย ความสงบนี่เป็นของพวกกังฟูแน่ๆ ทำให้นายได้ใช้ประโยชน์จากศัตรูได้” ไกด์เฉินพูด

แต่เจียงซิ่วไม่คิดเช่นนั้น พูดถึงสงครามแล้ว สามพันปีมานี้มันคือความสนุกหลักๆ ในชีวิตเขาเลย

“สงบก็จริง แต่ถ้าไม่แข็งแกร่งก็ไร้ประโยชน์” หลี่เยียนส่ายหัว

ขีปนาวุธลูกแรกจบลงไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะห่างจากตรงนี้ไกลมาก แต่ก็รับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือน แถมยังมีลมร้อนที่แผ่ออกมาปะทะและกลิ่นควันที่เหมือนอยู่ในสนามรบอย่างไรอย่างนั้น

“ด้านในนั่นนอกจากพวกสัตว์ประหลาดแล้ว เมื่อไม่นานมานี่ก็มีคนเห็นงูขาวยักษ์ด้วยล่ะ ขี่เมฆหมอกได้ แล้วก็หายเข้าไปกลางของภูเขา”ไกด์เฉินพูด

เจียงซิ่วได้ยินเช่นนั้นสายตาของเขาก็เปลี่ยนไป เขากำลังคิดว่าปีศาจงูทางตะวันตกของหางโจวนั่นมีสติปัญญาสูงมาก แถมยังหลบสายตาจากเจียงซิ่ว ทำให้เขาคลาดสายตาไปได้ น่าจะคุ้นเคยกับสังคมของมนุษย์มากๆ เขาเซียนไม่ได้มีแต่สมบัติ ซ้ำยังเป็นที่บำเพ็ญเพียรที่ดีที่หนึ่งของเธอเลย

“มีทางสวรรค์ดีๆแกไม่ไป นรกก็ไม่มีประตูเปิดให้ก็ไม่เข้า” มุมปากของเทพซิ่วยกขึ้น ครั้งที่แล้วว่าโดนปีศาจงูหนีไปได้ เขาถือว่ามันเป็นสิ่งที่น่าอายมาก ครั้งนี้เขาจะกลับมาเอาคืน

บึมบึมบึม!

ท้องฟ้ากำลังร้องคำราม ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองแต่ก็มีนักรบสามคนที่บินมาจากบนท้องฟ้า การระเบิดบนพื้นดินเพียงพอแล้ว จากวิทยาการปัจจุบันนี้ ขีปนาวุธอยากจะโจมตีภูเขาที่ไหนก็ล้วนทำได้ แต่ไม่สามารถละทิ้งนักรบได้ ถ้าวันนี้ไม่เกิดผล ดูเหมือนว่าจำเป็นที่จะต้องเปิดการโจมตีทั่วไป

“ครืกกกก!”

ราชาสัตว์ร้ายตัวนั้นคำรามอย่างเกรี้ยวกราด มันจะไม่มีวันให้มนุษย์ย่างกรายเข้าไปยังดินแดนที่มันปกครองอยู่ เสียงคำรามนี้สัตว์ตัวอื่นๆ ที่อยู่ด้านนอกก็เหมือนจะได้รับเป็นสัญญาณให้เร่งการล้างบางด้านนอก ร่นระยะจากเมืองฮาจนไปถึงเขตภูเขาเซียน

ราชาสัตว์ตนนั้นขยับแล้ว มันเป็นเหมือนเนินเขา วิ่งอย่างกะทันหันและวิ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า กระแทกอย่างจัง ขณะนี้มันมีความสูงกว่าหนึ่งร้อยเมตรแล้ว รูปร่างที่สมบูรณ์ของราชาสัตว์ถูกเผยให้เห็นอย่างชัดเจนบนท้องฟ้า อุ้งมือหน้ากำลังมุ่งไปยังทางนักรบ กรงเล็บของมันมีขนาดใหญ่ราวครึ่งหนึ่งของนักรบ

ปัง เครื่องบินรบทำเหมือนกับมันเป็นแค่โคลน โดนตบแหลกละเอียด ชั่วครู่เดียวก็ระเบิดขึ้น นักบินไม่มีเวลากระโดดร่ม

ปัง ปัง เครื่องบินรบอีกสองลำถูกทำลาย

ยังเข้าใกล้เขาเซียนไม่ได้ ข้อมูลของขีปนาวุธที่ถูกใช้ไปจะรายงานไปยังสำนักงานใหญ่ เป็นการสังเวยอย่างกล้าหาญ

คนที่อยู่รอบๆมองอย่างตกตะลึง

“แข็งแกร่งมาก”

“มนุษย์จะรับมือได้ไหม?”

เมื่อหัวหน้าแผนกควบคุมทางทหารของรัฐบาลเห็นภาพนี้ ก็ตาเบิกโพลงอย่างตกตะลึง “แย่แล้ว นี่สรุปมันคืออะไรกันแน่ ทำไมแข็งแกร่งแบบนี้”

ตอนนี้ทุกคนล้วนนึกถึงคนๆหนึ่ง

เสือเหลียวตง เซียวหยวนฉาน

เวลานี้เขายืนอยู่บนหลังคาตึกร้างสูง ก่อนหน้านี้เป็นครั้งแรกที่เหลียวตงเจ้าสัตว์ร้ายแห่งสายน้ำสัตว์ก็พ่ายแพ้ต่อเขา ตอนนี้เขาคงต้องลงมืออีกครั้ง

กลุ่มคนที่อยู่ด้านล่างมองขึ้นไป “ลงมือเถอะ!”

ลูกศิษย์ที่อยู่ด้านหลังเซียนหยวนฉานก็ค่อยๆ กระจายไปทีละคน รอเวลาที่อาจารย์เตรียมตัวที่จะลงมือ เวลานี้อดไม่ได้ที่อยากจะเอาชนะราชาสัตว์ร้ายนั่น แต่จะต้องฆ่าไม่ให้เหลือ

ถึงเวลาแล้วสำหรับการต่อสู้ที่เด็ดขาด