บทที่ 338 ไฟมังกร
ในขณะที่ระเบิดนิวเคลียร์ระเบิดนั้น ประเทศทั่วโลกที่มีระบบต่อต้านระเบิดนิวเคลียร์ได้รับรู้ไปแล้ว ไม่มีทางปิดบังได้ เมื่อทุกคนในแต่ละประเทศได้รับรู้ ก็รู้สึกตื่นตัวยืนงงทันที
ผู้คนหวาดกลัวกันไปทั้งโลก!
น่าตกใจมาก จีนใช้อาวุธนิวเคลียร์เพื่อจัดการกับสัตว์ร้าย ตกใจกับความแข็งแกร่งของสัตว์ร้าย ในเวลาเดียวกันก็ตกใจกับการตัดสินใจของจีน
ไม่มีคนคิดว่าเจียงซิวยังมีชีวิตอยู่ เจียงซิวตายแล้วแน่ๆ นี่คืออาวุธนิวเคลียร์ เป็นอารุธที่สามารถทำลายดาวเคราะห์ได้ แต่แน่นอนก็เคยมีคนที่รอดได้ ประมาณสามคนได้ ซืออู๋เสียก็คือหนึ่งในนั้น แต่ก่อนที่พวกเขารู้ตัวว่าอาวุธนิวเคลียร์จะระเบิด ก็เลยหลบหนีไปก่อน ไม่ได้อยู่ศูนย์กลางของอาวุธนิวเคลียร์ แต่เจียงซิวไม่เหมือนกับสามคนนี้ เขากอดอาวุธนิวเคลียร์ไว้
คนหนึ่งเห็นว่าลูกระเบิดมือใกล้จะระเบิด ก็เลยใช้ร่างกายดันไว้ แต่อีกคนหนึ่งหมุนตัวและนอนราบ มันแตกต่างกันมาก
ไม่มีใครคิดว่าเขายังมีชีวิตอยู่ได้
“เจียงโหลวเซี่ย..ตายแล้ว!”
จีนที่ยกระดับตนเองให้สูงขึ้นอย่างฉับพลันเหมือนกับดาวหาง ทำให้ยุโรปต้องตกใจ มีชื่อเสียงทั้วโลก แต่ก็เสียใจที่ต้องกลายเป็นเลขศูนย์แล้ว คนจำนวนมากมองขึ้นบนท้องฟ้า
“เจียงซิ่ว….”
หนานกงโค่วเอ๋อร้องให้จนไม่มีเสียง
“ไป คุณหนูโค่วเอ๋อรีบไป……” กัปตันทีมลากหนานกงโค่วเอ๋อหนีอาวุธนิวเคลียร์ที่ระเบิดอยู่ที่บนท้องฟ้า ชีวิตของพวกเขาปลอดภัยแล้ว แต่อากาศที่นี่ไม่สามารถหายใจได้ แม้แต่ก๊าซที่ถูกผลักขึ้นก็มีพิษ มีรังสีนิวเคลียร์ที่รุนแรง ทำให้เกิดอันตรายต่อร่างกายมนุษย์ และอาจถึงตายได้
“เจียงซิว….”
ผู้คนเริ่มตระหนักถึงปัญหานี้ เริ่มกระเจิดกระเจิง หนีออกจากเมืองฮ๋า
“คุณหนู ตั้งสติหน่อย คุณชายเจียงเสียชีวิตไปแล้ว”
กัปตันทีมก็เศร้ามากเช่นกัน
ที่จีน แม้ว่าเจียงซิวจะใช้วิธีโหดเหี้ยม แต่ก็ไม่ได้มีผลกระทบต่อคำว่าผู้แกร่งอันดับหนึ่งมากนัก ผลการต่อสู้การที่เทียนเหมินนั้นเพียงพอที่จะทำให้นักสู้ชื่นชมเขา แม้แต่เหลียนเซียวหย่วนก็ชื่นชมเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่น
“เร็ว ทุกคนรีบย้ายออกจากเมืองฮ๋า!”
สำนักงานใหญ่มีคำสังให้ทหารอพยพฝูงชน นำคนที่มีชีวิตอยู่อพยพออกจากเมืองฮ๋า
มนุษยเริ่มหลบหนีกัน!
สัตว์ร้ายก็รู้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้น และราชาสัตว์ก็ถูกฆ่าแล้ว พวกเขารู้สึกได้พื้นที่นี่ไม่ปลอดภัย ก็เริ่มอพยพไปภูเขาต้าซิ่ง
ความฝันที่จะสร้างเผ่านั้นได้แตกสลายไปแล้ว
เนื่องจากเป็นตอนกลางคืน และแสงสว่างปกคลุม อยู่บนท้องฟ้า 10,000 เมตร ไม่มีใครเห็นได้ชัด อย่างที่พวกเขาได้คาดเดาไว้ ความรุนแรงของแรงระเบิด ร่างเทพของเจียงซิวไม่สามารถเอาอยู่ได้ พลังที่คุมร่างกายใช้เวลาไม่นานก็หมดแล้ว ร่างกายถูกระเบิดจนไม่เหลือ แต่ก็ไม่มีใครเห็นลูกแก้วมีดตกลงมาจากฟ้า ตกอยู่ในภูเขาแห่งดินแดนมหัศจรรย์
ลูกแก้วมีดถูกหอเป็นเม็ดเล็กๆ หลังจากตกลงไปที่พื้น ไม่ได้ทำให้แตก เพราะได้สร้างจากหินยืดอายุแม้แต่เจียงซิวเองก็คิดไม่ถึงว่าผลจะเป็นแบบนี้
เขาไม่เห็น และไม่ได้ยิน ไม่ ถ้าจะพูดให้ถูกต้องก็คือความฉลาดลดลง ก็ไม่ถูก เขาในตอนนี้เขายิ่งเป็นเหมือนไข่ที่ปฏิสนธิดั้งเดิม
เสียงเท้าเบาๆ ค่อยๆผ่านมา เท้าเหยียบลงบนหญ้า พร้อมเสียงที่เหยียบหญ้า เสียงถอนหายของผู้หญิงที่หวานๆ น่าฟังมาก เธอนั่งลงที่กองหญ้า ยื่นนิ้วมือที่ขาวๆออกมาจิ้มลูกแก้วมีดเบาๆ ลูกแก้วมีดสั่นสองครั้ง เหมือนกับเด็กน้อยที่ถูกจิ้มรู้สึกคัน แล้วหลบหลีก ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะคิกคักเบาๆ ยื่นมือไปหยิบลูกแก้วมีดมาใว้ในมืออย่างระวัง เธอหันหลังและเดินจากไป
มาถึงที่กองหญ้า เธอลูบลูกแก้วมีดเหมือนกับลูบสัตว์เล็ก หลังจากนั้นนำลูกแก้วมีดวางไว้ข้างหญ้าเทพที่ประหลาด
ในเวลานี่เจียงซิวมองไม่เห็น และไม่ได้ยิน ถ้าเจียงซิวเห็นแล้วก็จะรู้ว่าหญ้าต้นนี้คือหญ้าหมิงจิง
ทัวร์ขั้วโลกเหนือจนถึงภูเขาไฟกระจก ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ไม่ส่องแสง มีมังกรพ้นไฟ สองแสงภูเขาสีขั้น ต้นไม้ดอกหญ้าที่แตกต่างกัน มีหญ้าหมิงจิง เหมือนกับไฟสีทอง พับเป็นเทียน ส่องเห็นภาพผี
จิตวิญญาณของเจียงซิวถูกส่องออกมา ลอยอยู่บนพื้น
แต่ไม่สามารถพูดได้ ตาสองข้างปิดแน่น
“รอเวลา!”
เจียงซิวไม่ได้สติ ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าใหล หลายปีผ่านไป มีไฟมังกรออกมา เปลวไฟออกมาจากพื้นดินและยังคงเผาไหม้วิญญาณอยู่
วิญญาณนี้ไม่ใช่วิญญาณของจริง เป็นแค่เงาที่หญ้าหมิงจิงส่องออกมา เปลวไฟไม่สามารถเผาได้ แต่ค่อยๆถูกดูดซึม
“รอนิ่งๆ”
วันแล้ววันเล่า……
ผิวนอกของลูกแก้วมีดมีรอยเส้นค่อยๆลอยขึ้น รอยเส้นนี้เหมือนกับรอยเส้นเสียงที่หนึ่งของฟ้าดินของเจียงซิว แต่ข้างๆรูปรอยเส้นที่สองลอยขึ้นมา รูปนั้นยังมีแสงที่ประหลาด เหมือนกับไฟ เหมือนกับแสง บางทีก็ออกมา บางทีก็ซ่อนไว้
แต่วิญญาณที่ลูกแก้วมีดส่องออกมา ตอนนี้นั่งไขว่ห้าง แสงสีทองที่สีเดียวกันส่องประกาย ทั้งคนดูเหมือนนักรบเปลวไฟทองคำ ทั้งร่างกายมีแสงทองเคลือบอยู่ ข้างในสามารถเห็นเนื้อเลือดกระตุกได้
ในเวลานี้ ร่างกายของเจียงซิวเริ่มมีเลือดเนื้อ และดูสมจริงขึ้น
“นี้ฉันเป็น……”
ตาของเขาค่อยๆเปิด ในสมองว่างเปล่า ความจำค่อยๆกู้คืนช้าๆ
“ฉันตายแล้วหรอ”
“หรือยังมีชีวิตอยู่”
เจียงซิวจำได้ว่าตนเองกอดระเบิดนิวเคลียร์บินขึ้นฟ้า และความแรงของระเบิดนิวเคลียร์เกินกว่าที่เจียงซิวได้คิดไว้ ตอนที่ระเบิด ความร้อนและความแรงของระเบิดทำให้เขาใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวิ ทั้งร่างกายก็รู้สึกเจ็บมาก ร่างกายก็แตกออกแล้ว ตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นน่าจะตายแล้ว
แต่ทำไมยังมีชีวิตอยู่
เขาดูบรรยากาศรอบตัว ในใจรู้สึกดีใจ นี้คือโชดที่ดีมากๆแน่ เม็ดกระบี่ของเขาตกอยู่ข้างๆหญ้าหมิงจิง และยังมีไฟมังกร นี้คืออาบไฟเกิดใหม่
โชดดีเกินไปแล้ว
สิ่งที่ยกโทษให้คือสภาพจิตสามพันกว่าปีของเจียงซิว ในเวลานี้ก็เป็นที่น่าประหลาดใจเช่นกัน ดีใจจนเกือบกระโดดขึ้นมา แต่ร่างกายของเขายังขยับไม่ได้
วันแล้ววันเล่า เดือนแล้วเดือนเล่า ….
“คิดไม่ถึง โชดดีจนได้ แต่ก็เสียดายไม่สามารถกลายเป็นเทพขั้นสูงได้ ได้แค่หยูดนิ่งที่เทพกลาง แต่แบบนี้ก็ถือว่าดีแล้ว “
เจียงซิวพูดว่า ทำดีก็จะได้ดีจริงหรอ ตอนนี้เขารู้สึกผิดหวังตอนนั้นทำไมไม่เรียนวิชามองฟ้ากับเซวี๋ยนอู่ต้าลู่ ถ้าทำอะไรก็จะได้ค่าตอบแทน การฝึกแบบนี้ก็ไม่เลว ยังจะได้ชื่อเสียงที่ดีอีกด้วย
ตอนที่เจียงซิวได้เกิดใหม่ที่ภูเขาเซียนจิ้ง โลกภายนอกมีการเปลี่ยนแปลงไปมาก ตอนที่จีนได้โยนอาวุธนิวเคลียร์ลงไปทุกคนก็คิดว่าป็นอุบัตติเหตุ แต่ใครจะไปนึกถึง สิ่งนี้จะทำให้โลกเปลี่ยนแปลง ไม่ไช้แค่จีน ประเทศอื่นๆก็เริ่มใช้อาวุธนิวเคลียร์ แม้จะเป็นแบบนี้ ก็ไม่ได้รับผลดีอะไรเลย การตำหนิกัน และยังมีสัตว์ร้าย การต่อสู้ของผู้แกร่งกล้า ทำให้แต่ละประเทศวุ่นวายกันมาก
สหภาพยุโรปได้ร้วมแล้วแบ่งแยก แบ่งแยกแล้วรวม แต่แผ่นดินพวกเขากำลังแคบลงไปทีละนิด หลายๆเมืองอยู่ในวุ่นวาย ไม่ต้องพูดถึงสหภาพยุโรป แม้แต่ประเทศที่มีการควบคุมที่แข็งแกร่งอย่างเหม่ยปางกั๋วและจีนก็หนีไม่พ้นโชคชะตาแบบนี้ เมืองฮ๋าของจีนแค่เป็นจุดเริ่มต้น ต่อไปเป็นภาคเหนือ ภาคใต้ของจีนก็เป็นแบบนี้ แต่พวกเขาไม่มีเจียงโหลวเซี่ยคนที่สอง หลายๆที่ก็อยู่ในความวุ่นวาย
สภาพแวดล้อมระบบนิเวศกำลังเปลี่ยนแปลง ก่อนที่ความวุ่นวายกำลังจะมาถึง มนุษย์ก็นำการระบาดครั้งใหญ่นี้มา ผู้คนที่มีพลังเทพเริ่มเยอะ และเริ่มแข็งแกร่งขึ้น แต่มีสิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนก็คือคนที่มีเงินและอำนาจยังคงอยู่สูงในสังคม คนที่ไม่มีเงินทำได้แค่ดิ้นรน
รัฐบาลจีน ยังคงแข็งแกร่งมาก อย่างน้อยก็รับประกันความปลอดภัยของพื้นที่ส่วนใหญ่
หลังจากหนึ่งปีผ่านไป
ในภูเขาเซียนจิ้งร่างกายของเจียงซิวไม่มีอะไรปิดบัง ดูเหมือนว่าไม่แตกต่างกับก่อนที่บาดเจ็บหนัก แต่เขาก็ยังรู้สึกอาย เขาเอาใบไม้มาคลุมส่วนที่สำคัญ ใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ยุคเก่าบนภูเขา
ก้มหัวเดินอยู่ในภูเขา ยื่นมือออกไปเก็บหญ้าและผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ แก้หิว ต้องรู้ว่าของพวกนี้กินแค่หนึ่งลูกก็จะให้พลังมากมาย แต่เขาเอามากินเล่นแก้หิว
หลังจากนั้น จิตใจพบว่าสิ้นเปลืองเกินไป ภูเขาเซียนจิ้งถึงจะใหญ่ก็กินเล่นแบบนี้ไม่ใด้ จากนั้นก็ทำเตาขึ้นมา เริ่มพลิตลูกแก้ว นำเอาหญ้าและผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ มาทำเป็นลูกแก้ว
ผ่านไปหลายวัน
หลังจากทุกอย่างพร้อมแล้ว เจียงซิวเริ่มนำจิตเข้าสู่มิติไท่เซวียนจิ้งอีกครั้ง ไปเก็บแสงเทพ เขาจากเทพน้อยเติบโตไปถึงเทพกลาง ถ้าตามกฏ แสงเทพของเขาก็ต้องเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งขั้น แต่ไม่เป็นแบบนี้ เขาคิดว่าต้องไปเก็บเพิ่ม
