ตอนที่ 345 เป็นหนี้
เธอจับเจียงซิ่วแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้นายไม่ใช่ว่าเป็นคนที่ยอดเยี่ยม? แกล้งฉันต่างๆนานา ดูถูกฉัน ตอนนี้ล่ะ?” เฉิงหลิงซู่รู้สึกย้อนกลับไปในยุคสมัยมัธยมปลาย เจียงซิ่วได้เปลี่ยนคำสัญญาของเด็กหนุ่มผู้ผู้ดูถูกตัวเอง ปล่อยให้เธอจับและควบคุม
เมื่อเห็นเจียงซิ่วหลบสายตาของเธอ เฉิงหลิงซู่ก็มองตาตาม: “ถามนายหน่อย ฉันจะไม่คืนเงิน นายยังต้องการหย่าไหม?”
“ทำไม ตอนนี้ไม่อยากหย่าแล้วเหรอ?”
เจียงซิ่วไม่ได้ยินทั้งซ้ายและขวาของเสียงนั่น: “บ้านหลังนี้ค่อนข้างดี” รูปลักษณ์คับแคบนั้น ราวกับว่ามันเคยเป็นที่พักอาศัยของใครสักคน
เฉิงหลิงซู่กำลังกดดันเขา: “นายเคยคิดที่จะหย่ากับฉันตลอดเวลา การข่มเหงต่างๆ อยากหย่ากับฉัน ตอนนี้ทำไม่อยากหย่าแล้วหล่ะ?”
“ออ ฉันรู้แล้ว ตอนนี้คุณไม่สมประกอบแล้ว ที่บ้านก็ไม่มีเงิน มันกลายเป็นดั่ผลไม้ที่ตายไปแล้วและยิ่งแย่กว่านั้นขานายก็เป็นแบบนั้น หากนายหย่าร้าง นายจะไม่สามารถหาภรรยาได้อีก”
เฉิงหลิงซู่แสดงความมั่นใจในตัวเองอย่างไร้ยางอาย
“ หนึ่งร้อยล้านแน่นอนว่าไม่มีแล้ว สิบล้านก็ไม่มี ดูนายสิ เสื้อผ้าสะอาดสุขภาพดี ฉันอยู่ในอารมณ์ที่ดีอีกครั้งบางทีฉันอาจจะให้นายห้าสิบ”
“ห้าสิบ?”
ตอนนี้แค่ห้าสิบจะเอาไปทำอะไรได้?
“ทำไม? ก็เยอะอยู่หนิ งั้นก็สามสิบพอ!”
ดวงตาที่เบิกกว้างของเจียงซิ่วเปิดกว้าง
“ยี่สิบ!”
ในเวลานี้เจียงซิ่วเป็นเหมือนมดที่อยู่ในกำมือ ทุกอย่างอยู่ที่เฉิงหลิงซู่ตัดสินใจ อยากให้เป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น
“โอเค ยี่สิบ!”
จากนั้นลงไปนั่นคือสิบหรือแม้แต่หนังสือเงินที่จะซื้อบุหรี่หายไป หลังจากนั้นเจียงซิ่วยืนขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องที่เฉิงหลิงซู่ชี้
เดินไปสองก้าว ก็หยุดถาม “พี่สาวล่ะ”
เฉิงหลิงซูพูดว่า: “ฉันขอเตือนนาย นายต้องอยู่ให้ห่างจากพี่สาวของฉัน ห้ามรบกกวนความคิดของเธอ เธอไม่ได้หาเงินมาง่ายๆ จำคำพูดของฉันไว้ ไม่งั้นจะเจอดีแน่”
เจียงซิ่วพูดว่า: “ฉันไม่ได้หมายความว่าอะไรเลยW
หลังจากหยุดไปเขาพูดว่า “พี่สาวของเธอรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันก่อนหน้านี้”
เฉิงหลิงซู่ถอนหายใจลึกแล้วพูด: ” รู้แล้ว ทุกคนคิดว่านายตาย หายไปนานกว่าหนึ่งปี และพี่สาวของฉันแน่นอนว่าเธอรู้แล้ว ทำไม คิดถึงวันเก่าๆในอดีตหรอ “
ดวงตาของเธอหล่นจากใบหน้าของเจียงซิ่วมาอยู่ที่ขาของเขา :”ตื่นเถอะ นายถูกทิ้งแล้ว ตอนนี้นายเป็นคนที่ถูกทิ้ง ศักดิ์ศรีในอดีตก็เป็นแค่อดีต”
นัยน์ตาของเจียงซิ่วเต็มไปด้วยความโศกเศร้า :“ ฉันรู้!” เสียงของเขาเบามากเผยให้เห็นความไร้อำนาจ เขาหันหลังและผลักประตูแล้วเข้าไปข้างใน
แต่ในขณะนี้บันไดหน้าประตูก็ส่งเสียงฝีเท้าเร่งรีบประตูก็ไม่ปิดเสียงของเฉิงหลิงหรานเข้ามา:“ ซู่ซู่เจียงซิ่วละเขากลับมาจริงเหรอ”
เจียงซิ่วมองกลับมาเฉิงหลิงหรานยังคงเหมือนเดิมทั้งหมด เธอผู้นั้นอารมณ์อ่อนโยนและเงียบสงบ แต่เธอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยในขณะนี้
“พี่!”
เสียงนั้นสั่นเล็กน้อยและการแสดงออกก็ตื่นเต้นเล็กน้อยใบหน้าที่น่ารักของ เฉิงหลิงหราน พุ่งออกมาเป็นรอยยิ้ม รอยยิ้มเผยให้เห็นฟันขาวและดวงตาก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน หัวใจของเจียงซิ่วรู้สึกอบอุ่นมาก
“เสี่ยวซิ่ว…..”
เฉิงหลิงหรานมาที่ด้านหน้าของเจียงซิ่วอย่างตื่นเต้น ดวงตาของเธอจับจ้องที่เจียงซิ่วโดยกลัวว่าช่วงเวลาต่อไปของเขาจะหายไปเช่นนี้ ดวงตาของเขาเป็นสีแดงและเขาต้องการที่จะโอบแขนของเจียงซิ่ว แต่จิตสำนึกของเธอ การทำเช่นนี้ไม่ถูกต้องพยายามที่จะควบคุมตนเองจากความรู้สึก
“นายจะทำให้พวกเราตกใจตายแล้ว ใช่นายจริงๆด้วย … “
เฉิงหลิงซู่พูดว่า: “คนดีไม่ได้อยู่นาน แต่ตัวหายนะในรอบพันปีแบบนี้ เขาจะตายได้ง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร”
ดวงตาของเฉิงหลิงหรานมองลงบนเท้าของเจียงซิ่ว “เท้าของนาย?”
เจียงซิ่วยิ้มอ่อนๆ : ” ด้วนแล้ว W
“นายเดินสักสองก้าว เดินสองก้าวให้ฉันดู….” ดวงตาสีแดงของเฉิงหลิงหรานหลั่งน้ำตาอย่างเงียบ ๆ เจียงซิ่วก้าวไปหนึ่งขั้น เฉิงหลิงหรานรีบวิ่งไปพยุงเขาแล้วพูดว่า: “ไม่ต้องเดินแล้ว … “
เจียงซิ่วกล่าวว่า: ” ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องตกใจ นี่ไม่มีอะไรเลย”
หลังจากที่เฉิงหลิงหรานกลับมาที่เจียงหนานเป็นเวลาหนึ่งปีในวิทยาลัยเขาได้รับประกาศนียบัตรระดับปริญญาตรีและฉันเข้ามาทำงานที่บริษัทเฉิง ตอนนี้สถานการณ์ของบริษัทเฉิงแย่มาก ตัวอาคารถูกสร้างขึ้นและไม่ได้รับอนุญาตให้ขาย
“เสี่ยวซิ่ว…..”
หัวใจของเฉิงหลิงหรานอ่อนโยนมาก อารมณ์ก็ค่อนข้างอ่อนไหว น้ำตาทำไมถึงไหลไม่หยุดนะ
“กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว!”
เฉิงหลิงซู่อึดอัดมาก เมื่อเจียงซิ่วอยู่ต่อหน้าเฉิงหลิงหราน เธอพูดด้วยความรำคาญ: “โอเคแล้ว พี่สาวก็เจอเขาแล้ว พี่ไปทำงานกันเถอะ ฉันมีอะไรจะคุยด้วย “
เฉิงหลิงหรานพยักหน้า คุยกับเจียงซิ่วไม่กี่คำก็ออกไปกับเฉิงหลิงซู่ซะแล้ว
เจียงซิ่วเดาได้ว่าเฉิงหลิงซู่ต้องการพูดคุยกับเฉิงหลิงรานมันต้องเป็นการหย่า ไม่ใช่แค่เฉิงหลิงซู่คิด ซุนเสี่ยวหงยังต้องการให้พวกเขาหย่าร้าง
ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเจียงซิวก็เหมือนโคลนหลังจากกินและนอนหลับเขา เขาก็กินและนอนต่อ เฉิงหลิงซู่ ขอให้เขาล้างและซักเสื้อผ้าเขาก็ทำเช่นกัน
และยังไร้ยางอาย แม้กระทั่งชุดชั้นในเฉิงหลิงซู่ก็ยังให้เขาซัก แต่เฉิงหลิงซู่กลับด่าเขาว่าบิดเบือน
เย็นวันนี้เฉิงหลิงซู่กลับมาอาบน้ำ เช็ดผมที่เปียก อากาศยิ่งร้อนขึ้นเรื่อยๆ และเฉิงหลิงซูก็ใส่เสื้อผ้าที่บ้านสบาย ๆ บาง ๆ ลมพัดที่นอกหน้าต่างเสื้อผ้าจะติดอยู่กับร่างกาย เส้นโค้งบนร่างกายที่ไร้ที่ติถูกเปิดเผย ในตอนแรก เฉิงหลิงซู่ไม่ได้สังเกตเห็น หลังจากนั้นเฉิงหลิงซู่ค้นพบว่าดวงตาของเจียงซิ่วผิดสังเกต ชั่วร้ายและเป็นครั้งคราวที่เขาจะมองร่างกายของเธอ หน้าอก ก้น และส่วนอื่นๆ
สิ่งนี้ทำให้ใบหน้าเฉิงหลิงซู่เย็นชา และดวงตาของเธอก็เผยอาการดูถูกเหยียดหยามต่อเจียงซิ่วมากขึ้นและเธอก็รู้สึกรังเกียจมากขึ้น
เธอรู้ว่าเมื่อก่อนเจียงซิ่วมีผู้หญิงมากมาย แต่ตอนนี้จะมีใครที่สนใจเขา คนที่ยากจน คนที่เหมือนหาดโคลน เขาพูดอย่างไร้สำนึก “ดูสิว่าว่าเห็นอะไร ดูเมียของแกสิ”
เจียงซิ่วก้มหัวของเขาลง
จั่วหยี่เฉินเสียการติดต่อกับครอบครัวไปแล้ว อาจเป็นไปได้ว่าเขาไม่สามารถหาวิธีที่จะติดต่อได้หลังจากนั้นเขาไม่ได้มาที่เจียงหนาน และไม่รู้ว่าบ้านของเจียงซิ่วอยู่ที่ไหน แม้ว่าจะรู้ เจียงซิ่วกลับมาพบปัญหาที่ยุ่งยากก็คือเธอ นอกจากนี้ก็คือหยุดการติดต่อ
คำพูดทั้งหมดมันหายไปแล้ว
เฉิงหลิงซู่ก็กลับไปที่บ้านและไม่ได้อยู่กับเจียงซิ่ว มันราคาถูกที่จะตาย แต่มีบางอย่างในตอนกลางคืนของวันคืนนั้น มืดและเงียบมาก เฉิงหลิงซู่กำลังนอนหลับอยู่
ประตูถูกผลักโดยเงาและมีร่างหนึ่งก็ลงมาจากประตู เฉิงหลิงซู่คิดไม่ถึงว่าเจียงซิ่วจะมีความกล้าขนาดนี้ นี่คือสิ่งที่กล้าที่จะเอาชนะความคิดของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ล็อคประตู
หลังจากเจียงซิ่วดันประตูเข้าไปเขาก็มาถึงด้านหน้าของเฉิงหลิงซู่
เฉิงหลิงซู่นอนหลับไปด้านข้างและรูปร่างท่าทางของเธอเย้ายวนมาก เจียงซิ่วเข้าไปใกล้ๆ แล้วใช้จมูกดมบนเรือนร่างของเธอ ความหอมกระจายจนทำให้เขาประทับใจ
การหายใจของเจียงซิ่วเริ่มหนักขึ้นและหนักขึ้น แค่จับความสูงตระหง่านในใจนั้นเป็นเหมือนเสือที่หิวกระหายที่จะกิน
เฉิงหลิงซู่ตื่นขึ้นมาจากความฝันของเธอและดิ้นอย่างหนักเธอจำเจียงซิ่วได้จากลมหายใจและพบว่าเขาจูบตัวเอง เขาตะโกนด่าว่า: “เจียงซิ่ว นายมันเป็นสัตว์ร้าย นายกล้าทำสิ่งนี้ได้ยังไง?”
เจียงซิ่วกล่าวว่า: ” เธอเป็นภรรยาของฉัน เธอต้องให้ฉันนอนหลับด้วย”
เฉิงหลิงซู่จู่ ๆ ก็ผลักเจียงซิ่วออก เจียงซิ่วรู้สึกถึงพลังที่ทรงพลังกระทบ ดวงตาของเขาส่องประกาย ความแข็งแกร่งของผู้หญิง เธอเป็น ซู่ซู่เป็นเทพเจ้า
เขากรีดร้องและล้มลงกับพื้น
“สกุลเจียง นี่เป็นคำเตือนของฉัน สำหรับนายนี่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่นายจะได้สัมผัสฉัน ถ้านายยังกล้าอีกละก็ เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่ ฉันจะฆ่านายซะ” ในคืนนั้นสายตาของซู่ซุ่น่กลัวมาก
เดินไปและหนีจากเจียงซิ่ว
ไม่กี่วันต่อมา สถานการณ์ก็ยังไม่เกิดอะไรขึ้น ครอบครัวมารวมตัวกัน เฉิงหลิงซู่ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ เจียงซิ่วตัดสินใจที่จะเพิ่มไฟ
ในวันนี้เจียงซิ่วได้ถือโอกาสดูแลและแอบเก็บกระเป๋าเงินของเธอมากกว่า 600 หยวน เฉิงหลิงซู่แน่นอนจะไม่ไปตรวจกระเป๋าและออกไปพร้อมกับมัน แต่เธอขับรถเข้าไปในปั๊มน้ำมัน เมื่อเติมน้ำมันเสร็จเธอก็พบว่าเงินในกระเป๋าสตางค์หายไปเงินที่เธอเพิ่งเอาไป เธอก็นึกถึงเจียงซิ่วทันที
“มันกล้าขโมยเงินของฉันจริงๆ”
เฉิงหลิงซู่กลับไปทันที และเจียงซิ่วผู้งุนงงไม่อยู่บ้าน นี่ทำให้มั่นใจมากขึ้นว่าเจียงซิ่วเอาเงินของเธอไป
