ตอนที่ 351 จำเป็นต้องดู
เฉิงหลิงหรานมองมาที่เขาและเห็นเสื้อผ้าบนร่างกายของเขายับยู่ยี่เขาพูดว่า “นายไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่มานานแค่ไหนแล้ว? ฉันจะพานายไปซื้อเสื้อผ้าใหม่”
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “เอาที่ไม่แพงเกินไป”
“เจ้าเล่ห์นักนะ!”
เฉิงหลิงหรานกล่าวว่า: “ก่อนหน้านี้ นายให้ฉันซื้อของให้นายไม่น้อย บอกว่าฉันซื้อหนังสือทำการบ้าน ผลที่ได้คือซื้อปืนของเล่น … “
เจียงซิ่วแตะหัวของเขา: “มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ”
เฉิงหลิงหรานกล่าวว่า: “ฉันไม่เชื่อว่านายจะจำไม่ได้ เอาปืนไปต่อหน้าเพื่อนๆของนาย มีเด็กมากมายรอบตัวนายแล้วก็ยังมาคุยโม้กับฉันอีก”
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “มันเป็นศักดิ์ศรีมากเลยนะ ในเวลานั้นฉันเป็นที่นิยมมาก… “
เฉิงหลิงหรานพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันมีความสุขที่พ่อแม่ของฉันจะให้เงินติดกระเป๋านิดหน่อย แต่ยังประหยัดเงินเพื่อไปที่ตงโจว เพื่อพบนายตรงทางรถยนต์ และยังซื้อของขวัญให้นาย สมุดการบ้านของฉันเองใช้ตั้งครึ่งภาคการศึกษาส่วนใหญ่คุณครูที่เห็นคิดว่าครอบครัวของฉันนั้นยากจน มากมองฉันด้วยความเห็นอกเห็นใจเสมอ “
เจียงซิ่วหัวเราะ
เมื่อเห็นว่ามีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เฉิงหลิงหรานถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขายังคงดิ้นรนกับการตัดสินใจของเขา แต่ในตอนนี้เธอตั้งใจมากกว่าเดิม
เธอจะชำระหนี้ของพวกเขาจนกว่าบาดแผลของเจียงซิ่วจะหายเป็นปกติ
“รถมาแล้ว!
เฉิงหลิงหรานนำเจียงซิ่ว ไปที่ห้างสรรพสินค้าและซื้อชุดชั้นในคู่หนึ่ง ดวงตาของ เฉิงหลิงหรานไม่ได้รับการปกปิดผู้คนเป็นนักแฟชั่น เสื้อผ้าของพวกเขามีรสนิยมมาก ในตอนแรกเธอได้เรียนเกี่ยวกับการออกแบบเสื้อผ้า ต่อมาเขาถูกบังคับให้เปลี่ยนวิชาเลือกของเธอ จากนั้นจึงไปที่เจียงซิ่วเพื่อซื้อมีดโกน
มีเสื้อผ้ามากกว่าสองพันและมีดโกนมากกว่าหนึ่งพัน ฉันจ่ายไปมากกว่า 3,000 หยวน เจียงซิ่วเห็นว่าสีหน้าของเฉิงหลิงหรานไม่ค่อยดี แต่เขาก็ไม่ลังเล
จากเด็กจนโต เฉิงหลิงหรานจะมอบสิ่งดีๆให้กับซู่ซู่และเจียงซิ่ว เหมือนสมุดการบ้าน ตอนนี้เธอใช้เงินมากกว่า 3,000 หยวน ด้วยสีหน้าสีแสนลำบาก จะเห็นได้ว่าเฉิงเป็นเรื่องลำบากมากในขณะนี้
และเธอยังยืมเงินบัตรเคดิต
เจียงซิ่วเอื้อมมือหยิบแขนและจูบหน้าผากของเธอ เฉิงหลิงหรานงรู้สึกอายและพูดว่า: “นายกำลังทำอะไรอยู่ ที่นี่มีคนเยอะแยะ”
พนักงานยังรอให้ เฉิงหลิงหรานลงนามในคำสั่งซื้อ
รอทั้งสองออกไป พนักงานหญิงไม่หยุดที่จะพูดกับเพื่อนร่วมงานด้านข้าง: ” มันเป็นดอกไม้ที่ใส่เข้าไปในมูลโค ชายคนนั้นไม่สมประกอบ และยังเป็นคนพิการอีก”
คนเขาไม่สอมประกอบยังจะแซวอีกหรอ!
เมื่อถึงเวลากลางคืนเฉิงหลิงหรานก็รู้สึกไม่สบายใจและความไม่สบายใจทำให้เธอรู้สึกท่วมท้น ทั้งสองอยู่ในอาคารของเฉิง ตอนนี้เธออาศัยอยู่ในเฉิงโดยตรงและในห้องทำงานของเธอยังมีห้องพักผ่อนอีกห้องหนึ่ง
สถานที่ที่เธอสามารถซ่อนได้เป็นเพียงห้องน้ำ อย่างไรก็ตามหญิงสาวอาบน้ำเป็นเวลานานเธอสามารถอยู่ได้พักหนึ่งและมีความสับสนวุ่นวายในใจเธอ ในใจของฉันกลัวมาก ฉันจมลงไปในน้ำในห้องอาบน้ำล้างตัวเอง บนใบหน้าของเขาชาไปหมด
ปากของเจียงซิ่วที่ประตูยืนยิ้มมุมปากวิญญาณชั่วร้ายกำลังจะออกมา
การได้ยินของเขาช่างน่าตกใจ เขาไม่หยุดที่จะฟังเสียงของน้ำ แม้กระทั่งสามารถฟังออกว่าเฉิงหลิงหรานกำลังยืนอยู่นิ่งๆ มันน่าเบื่อมากที่จะยืนอยู่ตรงนั้น
เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออกและคลายเกลียว ได้ยินเสียงเปิดประตู เฉิงหลิงหรานเป็นเหมือนกวางน้อยที่ขี้ตกใจ เธอไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร เพราะว่ามีเพียงพวกเขาแค่สองคน
เงาที่อยู่บนกระเบื้องผนังห้องน้ำที่สะอาด เงาที่ลากยาวเข้ามา เต็มไปด้วยความชั่วร้าย ท่าเดินที่แปลกๆนั้นมันเป็นการเขย่งเขย่งเข้ามา ความชั่วร้ายนั้นก็มากขึ้น
เจียงซิ่วเดินเข้าไปและฉีดน้ำบนตัวของเขา เขาเห็นว่าดวงตาของเฉิงหลิงหรานเป็นสีแดง ใบหน้าของเธอไม่หยุดที่จะมีน้ำไหลออกมา แต่มีคราบน้ำและน้ำตา หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความสงสาร เจียงซิ่วรู้ว่าที่จริงแล้วเฉิงหลิงหรานยังไม่พร้อม แม้ว่าเธอจะเตรียมพร้อมแล้วก็ตาม เธอก็อาจถูกตราหน้าจากใจ
เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของเธอ แต่ก็เริ่มมีน้ำไหลออกมาอีก และอีกไม่นานหน้าเธอก็เปียกอีกครั้ง เธอพูดว่า: ” ฉันจะไม่เป็นผู้หญิงเลวในสายตาของคนอื่นใช่ไหม”
เสียงของเจียงซิ่วต่ำลงและผ่อนคลาย:“ มันอาจจะใช่ แต่พี่สมบูรณ์แบบและยอดเยี่ยมในใจของฉัน พี่คือนางฟ้าของฉัน … ”
เฉิงหลิงหรานพูดว่า: “ตอนนี้ฉันเสียใจทันอยู่ไหม?”
เจียงซิ่วส่ายหัวแล้วพูดว่า “มันสายเกินไปแล้ว”
คืนนั้นเงียบมาก มีเสียงรถบนถนนด้านนอก แต่เสียงอาบน้ำไม่เหมือนกัน พื้นที่ในห้องอาบน้ำมีขนาดเล็ก เมื่อความปรารถนาถูกยั่วยุมันจนกลายเป็นคลั่งไคล้ ดวงตาของ เฉิงหลิงหรานอ่อนโยนมาก พูดเสียงเบาๆว่า: “ฉันเห็นว่านายมีรอยยิ้ม ฉันรู้สึกว่ามันคุ้มค่ามาก”
เจียงซิ่วกล่าวว่า “นั่นคือเสน่ห์ของพี่!”
เฉิงหลิงหรานกล่าวว่า: “นายกำลังประจบฉัน … “
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “ไม่ พี่สวยจริงๆ … “
“จริงเหรอ?”
ใบหน้าที่สวยของเฉิงหลิงหรานหน้าแดง เธอไม่ถอย แต่เธอเอนตัวกลับไปหาเขาดวงตาคู่หนึ่งค่อย ๆ ห้อยลงกระพริบเบา ๆ และกระซิบและถามอย่างกล้าหาญ: ” มันเป็นยังไงบ้าง”
“ดีมาก!”
คืนแห่งความสับสนแรงกดดันของชีวิตดวงตาของโลกและผลกระทบของชีวิตและความตายนั้นไม่มีเหตุผลมากเกินไปและอารมณ์ก็จะหายไป เฉิงหลิงหรานยกแขนที่ทรงพลังของเจียงซิ่วเธอดูเหมือนจะลอยอยู่ในเมฆเธอกลัว เจียงซิวไปที่ ** เพราะซู่ซู่ไม่ยอมให้เขาสัมผัส ดังนั้นหัวใจที่บอบบางและด้อยกว่าของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเธอไม่กล้าปฏิเสธและไม่สามารถทนที่จะปฏิเสธหัวใจ
“ไม่ ไม่เอา ไม่เอาที่นี่…..”
กลางคืนที่ยอดเยี่ยม รถยนต์บนถนนกำลังบินอย่างรวดเร็วแสงสีเขียว ความเจ็บปวดเจ็บปวดจนเฉิงหลิงหรานหายไปและจิตสำนึกก็ตกลงไปในที่ว่างเปล่า ในเวลาอันสั้นเพียงเพื่อตระหนักว่าการคงอยู่ของเขาเป็นเวลาหลายปีได้พังทลายลงในขณะนี้
ลมยามค่ำคืนพัดมาน้ำบนริมน้ำก็ถูกปลิวไปด้วย ดอกไม้ชิ้นหนึ่งที่อยู่ไกลออกไปดูเหมือนจะไม่สามารถทนต่อเสียงลมของแม่น้ำได้มันร่วงลงและลมและฝนก็ยิ่งเร่งรีบมากขึ้น
นักเขียนหญิงผู้ยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่งเคยเขียนประโยคเช่นนี้ วิธีการไปที่ห้องของผู้หญิงก็คือแบบนั้น ดังนั้นในเวลานี้พวกเราก็นำ 18 ศิลปะมาใช้และพิชิตอย่างสมบูรณ์
กลางคืนไม่ได้เป็นศูนย์กลางของแสง สุภาพบุรุษจนถึงที่สุดเสียงก็ดังกระหึ่ม
เมื่อเฉิงหลิงหรานตื่นขึ้นมานอนอยู่ในอ้อมแขนของเจียงซิ่วที่เตียงของเธอ ในห้องนั่งเล่นไม่กว้าง ดวงอาทิตย์ยามเช้าเดินเข้ามาจากหน้าต่างเธอนั่งลงพร้อมกับหน้าแดงและเธอก็ตกใจเมื่อเห็นเวลา ฉันสั่งและฉันจะไปทำงานที่เก้าโมงเช้า แต่ฉันเห็นเจียงซิ่วเหล่ที่ตัวเองเฉิงหลิงหรานรู้สึกอายที่จะกัดริมฝีปากสีแดง และทันใดนั้นก็ยื่นมือออกมาส่ายหูของเขา: “คนขี้โกง … คนที่เป็นอันตราย … คนเลวที่ยิ่งใหญ่”
ปากของเจียงซิ่วเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและทุกสิ่งที่เขาได้ลองได้รับรางวัล ความรู้สึกพึงพอใจนี้ทำให้เขาภูมิใจและหันกลับมาต่อสู้อีกครั้ง
เฉิงหลิงรานตกใจมาก: “นายอยากให้ฉันตายเหรอ”
“ฉันจะอ่อนโยน”
เฉิงหลิงหรานแตะเบา ๆ บนจมูกของเขา: “นายพูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นั่นก็ต้องโทษความสวยของเธอแล้ว”
ทั้งสองมีรากฐานทางอารมณ์ที่ดีมาก หน้าต่างกระดาษนี้แตก นั่นคือความใกล้ชิดยิ่งขึ้น หลังจากนั้นพวกเขาเข้าไปในห้องน้ำและดูห้องที่เปียกฝนของพวกเขา จำได้ว่าสิ่งมีค่าที่สุดของพวกเขาถูกปล้นที่นี่ ในใจฉันมีทั้งความหวานและความโศกเศร้า
“พี่สาว แปดโมงห้าสิบห้าแล้ว”
เฉิงหลิงหรานตกใจมาก: “มันเป็นเพราะนาย รีบแปรงฟันและล้างหน้า … ” แต่ใบหน้าที่สวยนั้นไม่ธรรมดาอย่างยิ่งและส่วนที่ไม่สามารถบรรยายได้นั้นกำลังลุกไหม้
โชคดีที่สำนักงานอยู่ไม่ไกลจากข้างนอกเดินไม่กี่ก้าวก็ถึง
“ฉันออกไปทำงานหล่ะ”
เจียงซิ่วยกนิ้วให้เธอสรรเสริญอย่างจริงใจ: “ผู้หญิงฮีโร่!” อารมณ์ของเฉิงหลิงหรานตอนนี้ เธอเปิดประตูแล้วโยนของออกไป ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตามแต่มันแย่ที่สุด
เมื่อฉันไปที่สำนักงานมีการพูดคุยกันเล็กน้อยและพนักงานเริ่มทำงาน
เฉิงหลิงหรานนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ทันใดนั้นก็เธอเสียสติหลุด ห้องนั้นเป็นเหมือนสวรรค์เมื่อใดก็ตามที่ออกมาจากที่นั่นทุกสิ่งในโลกภายนอกก็ถูกกดดัน
อรุณสวัสดิ์ รองประธานเฉิง
เลขาของเฉิงหลิงหรานเดินเข้ามา และเฉิงหลิงหรานก็บีบยิ้ม
“ไม่มีอาหารเช้าคุณต้องการให้ฉันซื้อให้คุณไหม”
เฉิงหลิงหรานส่ายหัว
“นี่คือเอกสารตอบรับของโครงการถ้าคุณดูแล้ว ถ้าไม่มีปัญหาอะไร คุณก็เซ็ยลายเซ็นของคุณ จากนั้นฝ่ายการเงินจะจ่ายให้ฝ่ายวิศวกรรม”
เฉิงหลิงหรานหยิบไฟล์และค้นหา
“แต่ฉันได้ยินมาว่าไม่มีเงินอยู่ในแผนกการเงิน!”
เฉิงหลิงหรานเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วพูดว่า: “อย่าถามคำพูดแบบนี้อีก มันแน่นอนว่ามีเงินในด้านการเงินสินทรัพย์สองพีล้านของเฉิงสามารถถอนออกมาสักสองสามล้านไม่ได้หรอ
เลขาหญิงลดลงหัวและกล่าวว่า “ขอโทษรองประธานเฉิง ครั้งต่อไปไม่ได้แล้ว”
