Girl, I’ll Teach You Cultivation – ฉันจะสอนเธอบ่มเพาะเอง – ตอนที่ 357

ตอนที่ 357 เหาะไปยังเจียงหนาน

ในช่วงบ่ายของวันถัดไป โทรศัพท์ในสารประกอบหมายเลข 1 ในจังหวัดดังขึ้น ในอดีตเจ้าของสนามแห่งนี้มีชื่อว่ากู้ แต่ตอนนี้การกลับมาของจูเก๋อ เลขานุการหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ฟังเงียบ ๆ รายงานที่นั่นทั้งลานดูเคร่งขรึม ใครก็ตามที่ก้าวเท้าล้วนรู้สึกกดดัน

หลังจากวางหูโทรศัพท์ เขาก็มาถึงแล้วดวงตาทั้งสองข้างมีสีขาวเล็กน้อย แต่ใบหน้านั้นแน่วแน่สงบและมีพลังอยู่เบื้องหลัง เสียงอยู่ในระดับปานกลางภาษาใช้ง่ายที่สุด “รายงานจากมณฑลจูเก๋อตระกูลหวังมีปัญหาแล้ว ตอนนี้หญิงชราของตระกูลหวังและชายชราหายไป หวังซินถงออกไปรับช่วงต่อตระกูลหวังอีกครั้งเร็วเกินไป และไม่มีแรงเสียดทาน ในช่วงเวลานั้นและมันควรจะเตรียมพร้อม “

พูดเสร็จ ก็ไม่ได้พูดอะไรมากรอคำแนะนำของอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ จูเก๋อซื่อครุ่นคิดสักครู่ จะว่าไปใครกันแน่ที่เป็นคนทำ

เลขานุการกล่าวว่า: “พูดยาก!”

จูเก๋อซื่อกล่าวว่า: “เจียง … ลั้ว … เซี่ย … “

“เจียงลั้วเซี่ย เขาไม่ใช่ตายแล้วหรอกหรอ”

จูเก๋อซื่อส่ายหัวแล้วพูดว่า: “ข่าวของคุณล้าหลังมากเจียงลั้วเซี่ยยังไม่ตาย มันกลับไปที่บ้านของเจียงหนนานแล้วหลายวัน อย่างไรก็ตามร่างกายไม่สมประกอบ ขาก็ยังด้วน เหมือนโคลนบนชายหาด”

เลขานุการกล่าวว่า: “ตอนนี้เจียงลั้วเซี่ยเสื่อมถอย ร่างกายไม่สมประกอบ ขาก็ยังด้วนไปอีกหนึ่งข้าง ทางจังหวัดทำไมยังสงสัยเขา”

จูเก๋อซื่อเดินไปที่กระถางต้นไม้เขาหยิบกรรไกรที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วตัดดอกไม้และต้นไม้ที่อยู่ตรงหน้าเขา: “หวังซินถงจัดครอบครัวหวังขึ้นใหม่ ดูยังไงก็รู้ว่ามีเจียงลั้วเซี่ยอยู่เบื้อหลัง ร่างกายไม่สมประกอบ ขาด้วนไปข้างหนึ่งมันเป็นเพียงแค่ภาพลักษณ์ เสือมถอยจริงหรือปล่าวก็ไม่อาจบอกได้ ฉันรู้สึกว่ามันเร็วเกินไป “

เลขานุการครุ่นคิดแล้วพูด: “หนังสือประจำจังหวัดบอกว่าเป็นเจียงลั้วเซี่ย นี่ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นตัวตนของเจียงลั้วเซี่ย “

อยากรู้มันไม่ใช่เรื่องง่าย ส่งจดหมายเชิญถึงเจียงลั้วเซี่ยในชื่อของฉัน เมื่อเร็วๆ นี้กลุ่มเชิงอู้ที่สำคัญไม่ได้สื่อสารกับระบบทหารและตำรวจ แค่ขอให้เขาเป็นผู้พิพากษา จูเก๋อซื่อสังเกตดูกระถางต้นไม้ของเขาอย่างละเอียด เขาได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน ท้ายที่สุดแล้วมันเป็นมณฑลที่แข็งแกร่งแห่งแรกในประเทศจีน แม้ว่าร่างกายจะขาดหายไป สายตาก็ยังอยู่ที่นั่น เป็นผู้พิพากษาสมควรได้รับ นอกจากนี้สำหรับเราในเขตเจียงหนานคนท้องถิ่นเป็นที่นิยม

เลขานุการกล่าวว่า “ใช่ ฉันจะทำทันที”

“จำไว้ว่าจดหมายเชิญนั้นถูกส่งมอบให้กับมือของหวังซินถง” หลังจากเลขานุการออกไป จูเก๋อซื่อค่อยๆวางกรรไกรลงจากมือของเขา: “คุณไม่มีมอด คุณยังกล้าที่จะสาบาน คุณกำลังมองหาความตาย “

ตระกูลจูเก๋ออยู่เจียงหนาน ผลประโยชน์นั้นแย่มาก ก่อนมที่จะรับมือต่อเขาไม่อยากที่จะจินตนาการเลย ในเวลานั้นเจียงหนานครึ่งหนึ่งเป็นของเจียงลั้วเซี่ย เขาคิดว่าเขาพูดเกินจริง หลังจากที่รับช่วงต่อเพิ่งรู้ว่าคำพูดนี้ไม่เคยมากเกินไป เบื้องหน้ากองกำลังผู้มั่งคั่ง เมื่อจะเพิ่มป็นหนังสือของเขาในฐานะสมุดจังหวัดเจียงหนาน และเขาจะต้องฝ่าฝืนกฎและก้าวเข้าสู่ขอบเขต

เพียงแค่เจียงซิ่วตายอย่างสิ้นเชิง เขาถึงจะสบายใจ

“บอกพระราชวัง เจียงลั้วเซี่ยกลับมาแล้ว … “
หวังซินถงในเจียงหยวนเชิญคนมาซ่อมคฤหาสน์ การสังหารเมื่อคืนทำให้เกิดความเสียหายหลายอย่างและยังต้องได้รับการตกแต่งใหม่ นอกจากนี้เขายังต้องมองหาหลักฮวงจุ้ยที่มีชื่อเสียงเป็นพิเศษเพื่ออกแบบ

แม้ว่ามันจะเป็นที่พำนักเดิมของจักรพรรดิ แต่ก็มีการออกแบบต้นแบบฮวงจุ้ยด้านบน แต่ฮวงจุ้ยจะเปลี่ยนอย่างช้าๆเมื่อเวลาผ่านไปหลายร้อยปีสถานที่ก็เปลี่ยนไปหลายครั้งหวังซินถง ยังคงหวังที่จะเปลี่ยนฮวงจุ้ยของสถานที่แห่งนี้

“หวังจ่ง จังหวัดได้ส่งจดหมายเชิญมา!”

หืม
หวังซินถงรู้สึกประหลาดใจที่ยอมรับคำเชิญและใจของเขาก็ประหม่านิดหน่อยเขากำลังคิดคำเชิญนี้ถูกส่งไปยังนางหวังหรือส่งถึงหวังซินถงของเธอเมื่อเธอเปิดมันดวงตาของเธอก็แทบบทะลุออกมาละทุกคนก็เดาผิด จดหมายเชิญถูกส่งไปยังเจียงซิ่วกล่าวคือ จูเก๋อซื่อรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในเจียงหยวนเมื่อวานนี้

“ผู้พิพากษา”

หวังซินถงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วส่งมอบให้กับเจียงซิ่ว โทรศัพท์ของเจียงซิ่วกำลังพูดคุยกับเฉิงหลิงหราน เสียงของเฉิงหลิงหรานนั้นดีพอๆกับลูกปัดหยก “การเข้าเรียนของนายที่นั่นสถานการณ์เป็นอย่างรบ้าง”

เธอถูกกดดันเป็นพิเศษจนถึงช่วงบ่ายถึงโทรไป ในตอนเช้าเธอคิดว่าเจียงซิ่วควรทำเรื่องนี้ให้เสร็จและถามถึงสถานการณ์

ที่จริงแล้วเขาไม่ได้ไป เขาได้โยนเรื่องนี้ลงไปในก้อนเมฆแล้ว แต่ปากพูดว่า: “ทำเสร็จแล้ว”

เธอยังคงกังวลอย่างมากว่าเจียงซิ่วจะรู้สึกอับอาย แม้ว่าเจียงหนานจะไม่ใหญ่เท่ากับทุนของจักรวรรดิ แต่ก็เป็นสถาบันชั้นนำของประเทศจีน ทุกวันนี้โลกมีการเปลี่ยนแปลงมากมาย นอกจากนี้เจียงซิ่วยังขาดเรียนมานานกว่าหนึ่งปีและความเป็นไปได้ของการถูกปฏิเสธยังคงมีขนาดใหญ่มาก

“ขอแสดงความยินดี นายได้เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเจียงหนานและเราได้กลายเป็นศิษย์เก่าอีกครั้ง” อารมณ์ของเฉิงหลิงหรานสว่างไสวเหมือนดวงอาทิตย์และเธอก็ย้ายจากเมืองหลวงไปยังมหาวิทยาลัยเจียงหนาน

ในใจของเธอเธอจำได้ว่าเมื่อจักรพรรดิอยู่ในเมืองหลวง เจียงซิ่วขี่รถม้าของเขาบนถนนเพื่อไปที่โรงอาหาร ต้นกล้าอ่อนเยาว์บรรยากาศวิทยาเขตอันอุดมสมบูรณ์และความทรงจำที่สวยงาม

“พี่สาว เธอคิดถึงฉันไหม”

เมื่อได้ยินเสียงอ่อนโยนของเจียงซิ่ว ในหัวใจของเฉิงหลิงหรานก็ตื่นเต้นเล็กน้อย เธอกลัวเล็กน้อย และเธอก็ค่อนข้างขี้อายและพูดว่า“ คิดถึง”

เจียงซิ่วกล่าวว่า “ฉันไม่ได้ยินเลย!”

” คิดถึง!”

“ใครคิดถึงใคร?”

เฉิงหลิงหรานมองไปรอบ ๆ เธอจะหยุดพักทานอาหารกลางวันไม่มีใครสังเกตเห็น เธอพูดผ่านทางโทรศัพท์เปล่งเสียงออกมาอย่างกล้าหาญและพูดว่า: “เฉิงหลิงหรานคิดถึงเจียงซิ่วแล้ว”

ดวงอาทิตย์ยามบ่ายในฤดูใบไม้ผลิสบายมาก เธอกลับบ้านเมื่อวานนี้ และควานหารูปรูปถ่ายก่อนหน้านี้ออกมา เป็นภาพที่ตวเองและเจียงซิ่วถ่ายด้วยกัน จากการสำรวจหัวของเจียงซิ่วที่อยากรู้อยากเห็นของเขา เธอต้องการที่จะเห็นรูปลักษณ์ของทารกจนถึงรูปหมู่ที่ถ่ายด้วยกันของมหาวิทยาลัย

เธอคิดไม่ถึง และในที่สุดชะตากรรมของชะตากรรมก็ผลักตัวเธอเข้าสู่อ้อมแขนของชายคนนั้นที่แต่เดิมเขาเป็นน้องชาย

“นายจะกลับมามื่อไหร่?”

“อีกสักครู่ฉันจะกลับไป ไปหาเธอที่นั่นในเวลากลางคืน”เฉิงหลิงหรานหน้าแดงขึ้นมาทันที มองไปรอบ ๆ เหมือนขโมยรู้สึกเหมือนว่ากำลังมีคนแอบฟัง “ไม่อนุญาต นายกลับมาก็กลับไปที่บ้าน”

“งั้นฉันไม่กลับไปแล้ว”

เฉิงหลิงหรานพูดว่า: “ไม่กลับมาอยากอยู่ในป่าหรอ อยู่ข้างนอกไม่ว่าจะที่อยู่หรือของกินมันก็แพง กลับมาเถอะกลับมาแล้วค่อยว่าอีกที…. แต่เมื่อนายกลับมา เราอาจจะต้องไปหางโจว”

“เธอจะมาทำอะไร เรื่องธุรกิจหรอ?”

เฉิงหลิงหรานพูดว่า : “ไม่ใช่ นายอาจไม่ชอบฟัง ซู่ซู่ทำงานได้ดีในกลุ่มจงเฉิน ดูเหมือนว่าจะได้ผลลัพธ์ที่ดีในการประชุมแลกเปลี่ยนฉันได้ยินมาว่ามันเป็นรอบชิงชนะเลิศครอบครัวของเราต้องให้เธอทำงานได้ดี” เธอไม่ต้องการพูดถึงซู่ซู่ที่ดีต่อเจียงซิ่ว เธอรู้ว่านี่เป็นระเบิดของเจียงซิ่ว แต่เจียงซิ่วใช้ความคิดริเริ่มถามและเธอก็จำเป็นต้องพูด

เจียงซิวกล่าวว่า: “งั้น ฉันจะรอเธออยู่ที่หางโจว”

“ไม่เอา ไม่เอา ฉันไปที่นั่นฉันก็ไม่สามารถออกมาพบนายได้ เชื่อฟังหน่อย นายกลับมาเถอะ รอฉันกลับมาจากหางโจว ฉันจะอยู่กับนาย ” เฉิงหลิงหรานพูดอย่างอ่อนโยน เธอกลัวว่าเจียงซิ่วจะรู้สึกว่าเธอไม่สนใจ

“ก็ได้!”

คุยโทรศัพท์มาเป็นเวลานาน สายของหวังซินถงก็เข้ามา เธอกล่าวสั้น ๆ :“ จูเก๋อซื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลหวังเมื่อวานนี้ และส่งจดหมายเชิญให้นาย เพื่อให้นายเป็นผู้พิพากษา ต้องการที่จะสัมผัสด้านล่างของนายจะไปหรือไม่ไป “

นัยน์ตาของเจียงซิ่วเยือกเย็น: “มันต้องการที่จะว่าพลังของฉันเสือมถอยจริงหรือไม่ หรือแสร้งทำ มันมาด้วยการอยากรู้ความจริงของตระกูลจูเก๋อ”

“ไป ต้องไปแน่นอน … “

ในไม่ช้ามีข้อความแพร่กระจายในชั้นบนของเจียงหนาน ว่าเจียงลั้วเซี่ยยังไม่ตาย อย่างไรก็ตามร่างกายของเขาไม่สมประกอบ แถมยังเป็นง่อย เขาถูกจ้างโดยมณฑลเจียงหนานในฐานะผู้พิพากษาในการประชุมแลกเปลี่ยนศิลปะการต่อสู้ของกลุ่มเชิงอู้ที่สำคัญและระบบทหารและตำรวจ

อดีตผู้แข็งแกร่งที่สุดในประเทศจีนรอดชีวิตจากระเบิดปรมาณู แต่มันก็กลายเป็นขยะไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง ชนชั้นสูงทางใต้ของแม่น้ำแยงซีก็ทอดหม้ออย่างฉับพลัน คนที่เสียใจก็อยู่ที่นั่นคนที่คร่ำครวญอยู่ที่นั่นและคนที่เศร้าโศกเพราะภัยพิบัติก็มีเช่นกัน

ในเวลาเดียวกันในดินแดนแห่งซื่อสู่ ในวังดาบภูเขา ยังคงมีนางฟ้าผู้เป็นเซียน ชายชราคนหนึ่งเดินขึ้นไปบนภูเขาด้วยความเร็วและตะโกนไปที่เขาที่เคลื่อนผ่านเมฆเหนือท้องฟ้า: “บรรพบุรุษ เจียงหนานส่งจดหมายมา เจียงลั้วเซี่ยกลับมาแล้ว “

ทันใดนั้นผู้เป็นเซียนก็หันกลับมา: “พูดว่าอะไร เจียงลั้วเซี่ยกลับมาแล้ว?”

ถูกต้อง!”

นางฟ้ากรีดร้องและเหาะไปทางทิศใต้ ชายชราตะโกน: “บรรพบุรุษ คุณจะไปไหน”

“เจียงหนาน”

ชายชราตะลึง บรรพบุรุษเหาะไปยังเจียงหนานทำไม