ตอนที่ 353 ลมมาฟ้าครึ้ม
กลับไปที่ถนนหวินหู มีคนเดินผ่านหน้าร้านขายผลไม้ที่บ้าน ตำรวจหญิงผู้กล้าหาญหยิบผลไม้ไว้หน้าแท่นผลไม้ พร้อมกับพูดคุยกับหลินเยว่หลิง หลินเยว่หลิงพยายามเก็บผลไม้ไว้ในถุงพลาสติกของเธอ นี่ไม่ใช่การตลาดบังคับ เมื่อมองแวบแรกมันเป็นของขวัญและอีกฝ่ายไม่พูดอะไร
เมื่อมองกลับไป หยี๋กวางเห็นว่าเจียงซิ่วกลับมาอีกครั้งและหัวใจที่แขวนอยู่ในใจของเธอก็ถูกปลดลง ในที่สุดเธอก็ไม่กังวลเกี่ยวกับเจียงซิ่ว เมื่อคืนที่ผ่านมาเธอเป็นห่วงมาก แต่เธอเชื่อว่าลูกชายของเธอจะกลายเป็นฮีโร่ สามารถกลายเป็นหมี กลายเป็นหมีเพื่อฆ่าตัวตายและไม่สามารถกลายเป็นฮีโร่ได้
“เจ้าหน้าที่ตำรวจ ลูกชายของฉันกลับมาแล้ว”
ตำรวจหันไปมองที่ผ่านมารูปลักษณ์ที่บริสุทธิ์ยังคงเหมือนเดิม เครื่องแบบตำรวจแสดงให้เห็นถึงแรงกระตุ้น
เมื่อเห็นเจียงซิ่ว ก็ถอนหายใจยาวยาวด้วยความโล่งอก
“เสี่ยวซิ่ว เมื่อคืนก่อนลูกไปที่ไหนมา เจ้าหน้าที่ตำรวจมาดูที่บ้านหลายครั้ง” หลินเยว่หลิงพูดกับเจียงซิ่ว มุมปากของเธอก็แสดงรอยยิ้ม ในใจของเธอบอกว่าลูกชายของเธอเป็นเหมือนผู้หญิงจริงๆ
ตำรวจคนนี้ไม่เลว แค่ไม่รู้ว่าเขาจะทอดทิ้งเจียงซิ่วเพียงเพราะเขาพิการหรือไม่
ตอนนี้เธอไม่ต้องการให้เจียงซิ่วกลายเป็นคนร่ำรวย ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งสามารถหางานที่เก้าถึงห้าได้แล้วและเธอก็พอใจแล้วร้อยเปอร์เซ็นต์
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “คุณตำรวจคุณมาได้อย่างไร?”
ลวี้ฉุนฉุนตรวจงานแถวนี้ หลังจากเจียงซิ่วและคนอื่น ๆ ออกไปเมื่อวานนี้ เธอรู้สึกว่าเธอทำผิดพลาดในการทำงานของเธอ และเรียกภรรยาของเจียงซิ่ว ผลลัพธ์คือการหย่าร้างฉันกังวลจริงๆว่าจะหย่ากันจริงๆ ดังนั้นหลังเลิกงานฉันจึงให้ความสนใจกับสถานการณ์ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะหย่าจริงๆ เดิมทีสิ่งประเภทนี้ขึ้นอยู่กับการศึกษาและขึ้นอยู่กับสถานการณ์เฉพาะเจาะจงของมวลชน ในใจเธอมีความรู้สึกผิดเล็กน้อย
นี่ไม่ใช่อะไรมาก ต่อมาฉันได้ยินว่าเจียงซิ่วยังตัวคนเดียว ถูกไล่ออกและขายังด้วนอีก ตอนนี้ก็ถูกภรรยาของเขาทิ้งไป ภายใต้แรงกดดันมากมายกลัวว่าจะฆ่าตัวตาย
ลวี้ฉุนฉุนก็ประหม่าขึ้นมาทันที
ถ้าเจียงซิ่วฆ่าตัวตายเพราะเหตุการณ์นี้ เธอรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบอย่างมาก ดังนั้นเมื่อวานนี้ฉันมาที่นี่หลายครั้ง
เห็นเจียงซิ่วกลับมาแบบนี้ ทำให้เธอโล่งใจมาก
เธอกล่าวว่า: “มาหาคุณ ฉันขอโทษเกี่ยวกับเรื่องของคุณ ฉันควรรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับสถานการณ์ของคุณแล้วค่อยจัดการกับมัน ” เธอรู้สึกว่าเธอควรถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของเจียงซิ่ว มันบ้ามากในเวลานั้น
เจียงซิ่วพูดด้วยใบหน้าที่ขมขื่น: “คุณตำรวจนั้นเป็นครั้งแรกจริงๆ สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือฉันยังไม่มีอะไรแบบนั้น”
ลวี้ฉุนุนอดไม่ได้ที่จะยิ้ม แล้วพูดว่า: “โอเค ฉันเชื่อในตัวคุณ”
เธอคิดว่าเธอจะมาเมื่อวานนี้ และเธอก็ไม่ควรฆ่าตัวตายนะ
“คุณสบายดีฉันโล่งใจ ฉันไปหล่ะ … “
หลินเยว่หลิงพูดอย่างรวดเร็ว: “เจ้าหน้าที่ตำรวจ อยู่ตอนเที่ยงพักทานอาหารกับครอบครัวของฉันก่อน เสี่ยวซิ่วยังต้องได้รับการอบรม คุณสอนเขาหน่อยนะ”
เจียงซิ่วฟังแล้ว หน้าของเขาก็มืดไปหมด
“ ไม่หล่ะ ในสำนักงานยังมีเรื่องที่ต้องทำ ไว้โอกาสหน้าก็แล้วกัน ” เธอพูดพลางเดินไปที่ถนน ที่นั่นจอดรถไว้หนึ่งคัน
หลินเยว่หลิงเฝ้าดูการลาของเธอ พูดกับเจียงซิ่วว่า “ลูก ผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลย”
“แม่ เธอคิดว่าฉันหย่าร้างเป็นเพราะเธอทำผิดพลาดในงานของเธอ แม่คิดไปถึงไหนแล้ว”
“แม่รู้แล้ว แต่เธอก็ไม่เลวหนิ”
เมื่อรถตำรวจขับออกไป รถเบนซ์ก็ขับรถเข้ามาเจียงซิ่วและแม่ของเขาไม่สนใจ รถคันนั้นขับไปจนถึงแผงผลไม้ ชายชราคนนั้นแขนขาด ผมของเขาเป็นสีเทา เขานั่งยองและเรียก “คุณเจียง …… “
เจียงซิ่วมองย้อนกลับไป : “พ่อแก่ถัง!”
เขาคือคือถังเจิ้นชานเจ้าของตระกูลถัง ที่ไม่เจอมานานกว่าหนึ่งปีแล้ว ถังเจิ้นชานแก่ลงมาก เขากำลังดู เจียงซิ่ว ดวงตาของเขามีสีแดงเล็กน้อย “นานแล้วนะ … “
เจียงซิ่วสังเกตว่า ถึงแม้รถถังเจิ้นชาน จะเป็นเบนซ์ แต่ก็เป็นรถที่เก่า ถึงแม้ว่ารถจะสะอาดมาก แต่ชิ้นส่วนของรถก็ไม่ได้ซ่อมแซ่ม
ครอบครัวถังเป็นลูกน้องที่มีประสิทธิภาพของเขา หลังจากที่เขาตายไป ก็ถูกปราบปรามไว้ตามธรรมชาติ
“ฉันได้ยินมาว่านายเจียงกลับมาสองสามวันแล้ว เดิมทีฉันไม่อยากมาพบ ฉันสามารถเพิ่มความรู้สึกเมื่อฉันมา แต่ร่างกายของฉันนับวันยิ่งไม่ดี ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะตาย ไม่เห็นคุณในใจก็ไม่สงบ “
เจียงซิ่วยิ้มและพูดว่า: ” บ้านของฉันไม่ค่อยเหมาะสม ขอไม่เชิญคุณถังเข้าไปนั่งแล้ว”
ถังเจิ้นชานกล่าวว่า: “ไม่กล้า!”
“งั้นก็พาคุณเที่ยวหยุนหูสักรอบ”
คนหนึ่งมือขาด อีกคนขาด้วน และท้องฟ้าก็หายไปมันเป็นการจับคู่ที่สมบูรณ์แบบ
ความงามของทะเลสาบหยุนหูในฤดูใบไม้ผลิ บริเวณนี้ถูกรวมอยู่ในแผนพัฒนาและจะถูกทำลายในไม่ช้า เดิมทีมันเป็นของเจียงซิ่ว ตอนนี้เปลี่ยนเจ้าของแล้ว
ถังเจิ้นชานหยิบไม้เท้าและเดินอย่างยากลำบาก เมื่อเขาเห็นศาลาเขาเข้าไปในนั้น: “ที่นี่มันควรจะเป็นของคุณ แต่ตอนนี้มันเป็นของจูเก๋อ”
“ตระกูลจูเก๋อ?”
ถังเจิ้นชานกล่าวว่า: “คุณยังจำได้ไหมว่าในอดีต จีนตอนเหนือและสหรัฐอเมริกาทางตอนเหนือของจีน นายสี่คนฆ่าทั้งผู้ใหญ่และเด็กเล็ก เรียกว่าจูเก๋อเทา บุคคลนี้เป็นบุตรชายของซีสู่ กษัตริย์แห่งซีสู่ และเจ้านายของดาบแห่งซีสู่ “
เจียงซิ่วคิดออกทันที มันเป็นความจริงว่ามีคนแบบนี้
“ครอบครัวจูเก๋อเดิมเป็นเพียงตระกูลทั่วไป ตระกูลกู้ ตระกูลหลง สามารถแข่งขันกับมันได้ แต่หลังครอบครัวของจูเก๋อ ยืนอยู่ที่ความคิดและความไร้เดียงสาของวังซื่ออู๋เสีย เช่นเดียวกับราชาแห่งโลกหินจูเก๋อ ที่แข็งแกร่งของแต่งตั้งตระกูลจูเก๋อขึ้นเจียงหนาน บัลลังก์พลังของคุณถูกพัดพาไปเหมือนสายลมที่กำลังพัดใบไม้”
“ครอบครัวถังของฉันก็ไม่มีข้อยกเว้นทุกวันนี้เมื่อฉันอยู่ในครอบครัวถังเด็กๆ ถูกกดดันพวกเขาส่วนใหญ่ออกจากเจียงหนานและพยายามหาทางออก … “
เจียงซิ่วไม่เคลื่อนไหว
ทะเลสาบเงียบสงบมากดวงอาทิตย์สวยงามมากบนทะเลสาบและมีเอกลักษณ์ของเมืองน้ำเจียงหนาน แต่บรรยากาศเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
การประชุมของผู้แพ้ทั้งสองเหลือเพียงความลำบากใจ หากคุณมีความคิดที่ดีกว่าคุณจะจำได้ว่าทัศนคติที่ไม่ดีของการมองในแง่ร้าย ทำได้เพียงแต่ต้องเสียใจและอาลัยมัน
ผู้แพ้สองคนพบกัน ได้เพียงแค่ถอนหายใจ
“คนแก่แล้ว กลุ่มดังกล่าวไม่สามารถยืนได้แล้ว”
“ท่าน กลับมารวมกันอีกครั้งเถอะ” เขาอยากจะกล่าวคำอำลากับชีวิตหน้า เขาไม่เต็มใจที่จะเป็นผู้แพ้ แต่เขาพูดไม่ออก ลากร่างกายของเขาไปที่รถของเขาเอง
“พ่อแก่ถังอยากไปทั้งๆ แบบนี้? “
ถังเจิ้นชานมองกลับมาแปลก ๆ
นัยน์ตาของเจียงซิ่วเปล่งประกายดุจดั่งแสงไฟ ในตอนนี้เขาเหมือนสายฟ้าและฟ้าร้องและเหนือท้องฟ้าและท้องฟ้าก็พลุ่งพล่าน เขาพูดว่า: “ปล่อยให้ตระกูลถังของคุณกลับไปที่เจียงหนาน”
นัยน์ตาของถังเจิ้นชานส่องสว่างแล้วร่างกายทั้งหมดก็สั่นสะเทือนด้วยความตื่นเต้น:“ คุณเจียง คุณ … ”
แม้ว่าเขาจะยืนอยู่ที่นั่น แต่ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่เปลี่ยนแปลงเขายังเป็นคนธรรมดา แม้กระทั่งยังเป็นง่อย ในขณะนี้พลังของเจียงซิ่วดูเหมือนว่าจะครอบคลุมไปทั่วโลก
“โอเค โอเค ฉันเข้าใจแล้ว…..”
เขาตื่นเต้นแบบที่ไม่เคยตื่นเต้นมาก่อน
หมอกควันเพิ่งพัดหายไป เขายังมีโอกาสและตระกูลถังยังมีโอกาศ
“ฉันจะกลับไปวางแผน”
ถังเจิ้นชาน มีการเดินที่แข็งแกร่งชายชราผู้ซึ่งอยู่บนป่าดูเหมือนจะคืนความกระปรี้กระเปร่าได้ในไม่กี่ก้าว เขากลับสู่รถยนต์ของเขา เขาเป็นเหมือนชายหนุ่มคนหนึ่งและพูดว่า “มาเลยไปกันเถอะ!”
โทรศัพท์ของหลินเยว่หลิงดังขึ้น:“ เสี่ยวซิ่ว พ่อแก่ถังจะมาทานข้าวเที่ยงที่บ้านไหม ถ้าหากจะมา เดี๋ยวแม่ไปซื้ออาหาร”
เจียงซิ่วมองไปที่รถที่อยู่ไกล: “ไม่ต้องแล้ว เขาไปแล้ว”
“ใช่แล้ว แม่ ฉันจะไปเที่ยวหางโจว”
หลินเยว่หลิงกล่าวว่า: “ลูกอยากไปหางโจว? ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็ไม่ต้องไป ตอนนี้ข้างนอกยุ่งเหยิงไปหมด เจียงหนานคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ไปได้ไม่ไกลก็ไม่ต้องไปก็ได้นะ
เธอเป็นห่วงว่าศัตรูเก่าของเจียงซิ่วจะจัดการกับเขา
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “ฉันจะไปเมืองหลวง เพื่อสมัครเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเจียงหนาน ฉันอดไม่ได้ที่จะเรียน มันเป็นเรื่องยากที่แม่จะเลี้ยงดูฉันตลอดไป”
หลินเยว่หลิงกล่าวว่า: “เมื่อลูกศึกษาลูกก็ต้องตั้งใจจริงๆ มิฉะนั้นมันก็ยากที่จะหางานแล้ว ไปเถอะ แต่ก่อนที่ลูกจะไปคุณจะไปหาภรรยาเก่าของลูกก่อน และเอาสิ่งของเก่าๆ กลับมา”
เธอเป็นภรรยาเก่าและดูเหมือนว่าเธอจะผิดหวังอย่างสิ้นเชิงกับเฉิงหลิงซู่
เจียงซิ่วกล่าวว่า: ” ไม่เอาแล้ว ฉันไม่อยากไป”
หลินเยว่หลิงกล่าวว่า “ไม่ได้ แกไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ ตอนนี้แกต้องใช้เงินเพื่อใช้จ่าย แกต้องศึกษา แกต้องซื้อบ้านหรือจะแต่งงานกับภรรยาของแก แกไม่รู้หรอกว่าบ้านมีราคาแพงแค่ไหน”
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “ก็ได้ ก็ได้!”
เจียงซิ่วไม่ต้องการเห็นเฉิงหลิงซู่อีกครั้ง หลังอาหารกลางวันเขาไปที่บ้านของเฉิงหลิงซู่ เก็บเสื้อผ้าและสิ่งของทั้งหมดของเขา
เมื่อกำลังจะจากไปประตูก็เปิดออกและเสียงของเฉิงหลิงซู่ก็พูดว่า: “เข้ามาเถอะ”
เจียงซิ่วเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเฉิงหลิงซู่กลับมาพร้อมกับชายคนหนึ่งจริง ๆ แล้วมันคือเย่เวิ้นเฉินที่หายสาบสูญไปนาน เฉิงหลิงซู่เห็นเจียงซิ่วสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที
