Girl, I’ll Teach You Cultivation – ฉันจะสอนเธอบ่มเพาะเอง – ตอนที่ 352

ตอนที่ 352 กลุ่มจงเฉินเชิงอู้

ในขณะนี้บัญชีของเฉิงไม่มีเงินใด ๆ แต่เฉิงฮ่านหลินได้จดจำนองวิลล่าไว้แล้วและในไม่ช้าจะสามารถรับบัญชีได้โดยไม่เกิดอุบัติเหตุ

เมื่อใบหน้าของเลขานุการผู้หญิงเปลี่ยนไป เธอพูดด้วยความตกใจเล็กน้อย:“ คุณได้ยินเสียงในห้องนั่งเล่นของคุณไหม มันอาจจะเป็นขโมยก็ได้นะ”

ใบหน้าสวยของเฉิงหลิงหรานร้อน: “มีเสียงอะไรที่ไหน”

เจียงซิ่วลุกขึ้นมาแปรงฟันและล้างหน้า ห่มโคลนอยู่หลายวัน เฉิงหลิงหรานทำเช่นนั้นเพื่อเสียสละครั้งใหญ่เพื่อช่วยเขาแล้ว ก็สวมหน่อย ฉันกลัวแค่ว่ามันจะไม่เหมาะ ต้องรีเฟรชเล็กน้อย ไม่งั้นเฉิงหลิงหรานเป็นไปได้ที่จะหยุดทำ

เลขานุการหญิงพูดว่า: “คุณตั้งใจฟัง มีจริง ๆ !”

ไม่ใช่ว่าเลขาผู้หญิงไม่มีสายตา แต่ความคิดของเฉิงหลิงหรานอยู่ในกลุ่มทำงาน เธอไม่สามารถดูแลความรักของเธอได้แน่นอนเธอไม่คิดว่าคุณเฉิงพาชายคนหนึ่งมาค้างคืนเมื่อคืนและเป็นสถานที่ที่ทำงานด้วย

เฉิงหลิงหรานกล่าวว่า: “ไม่มี!”

เลขานุการหญิงเปิดตาของเธอ: ” นั่นเสียงไม่ดังมากไม่ได้ยินหรอ … ” ทันใดนั้นเธอก็รู้ว่าเสียงนั้นหยุดลง “โอ้ ดูเหมือนว่าไม่มี ฉันฟังผิดแล้ว งั้นฉันออกไปก่อนนะ”

เธอกลั้นปากของเธอทันทีที่เธอวิ่งออกไป

“โอ้พระเจ้า!”

หลังจากเฉิงหลิงหรานรอให้เธอออกไปเธอตรวจสอบข้อมูลอย่างระมัดระวังเธอกังวลมากเกี่ยวกับข้อมูลเธอไม่จำเป็นต้องพิถีพิถันมากนัก แต่บุคลิกของเฉิงหลิงหรานทำให้ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ไม่ธรรมดา ดังนั้นเราจึงต้องระมัดระวัง

หลังจากนั้นประมาณสิบนาทีเฉิงหลิงหรานได้รับข้อความจากเจียงซิ่ว : “พี่สาว ฉันหิวแล้ว!”

เฉิงหลิงหรานหัวเราะ แต่เธอเป็นคนซื่อสัตย์เขาเกือบถูกขโมยเขาเพิ่งออกมาทางประตูเขาเอื้อมมือออกมากระแทกโทรศัพท์บนโต๊ะ: “ฉันหิวแล้ว ซื้ออาหารเช้ากลับมาด้วย”

เฉิงหลิงหรานมีนิสัยที่ไม่ดี เธอไม่เต็มใจที่จะกินอาหารเช้าและไม่รู้ว่าใครเป็นคนบอกเธอเข้าใจผิดแล้ว เธอบอกว่าการรับประทานอาหารเช้านั้นง่ายต่อการอ้วน

“โอเค เจ้านาย!”

ไม่นานหลังจากนั้นเฉิงหลิงหรานหยิบอาหารเช้าและผลักประตูเข้ามาเจียงซิ่วได้เอนตัวพิงหน้าต่างอย่างประณีต บางฉากที่มองออกไปนอกหน้าต่างหายไป เฉิงหลิงหรานรู้ว่าเจียงซิ่วไม่สามารถปลอบใจได้ในทันที การปรับตัวในวันนี้ดีกว่าเมื่อวานนี้ก็เพียงพอแล้ว “นายน้อย อาหารเช้าของคุณ … “

เจียงซิ่วกล่าวว่า: ” ทำไมคุณถึงมีขนมปังนึ่งสองอัน นมหนึ่งขวด ฉันจะกินอิ่มได้ไง”

เฉิงหลิงรานพูดว่า: “กินไปเถอะ เลขาคิดว่ามันเป็นของฉัน”

เจียงซิวกล่าวว่า: “ทำไม ใจร้ายจัง”

เฉิงหลิงหรานใส่ขนมปังนึ่งลงบนปากของเจียงซิ่วโดยตรงและเขาไม่สามารถหยุดกินได้ :“ นายสัญญากับฉัน นายอย่าขี้โกง ความสัมพันธ์ของเราไม่สามารถเปิดเผยได้”

ปากของเจียงซิ่วเต็มไปด้วยคำพูดและเขาไม่สามารถพูดได้เฉิงหลิงรานยิ้มแล้วพูดว่า: “กินช้า ๆ !”

“นายต้องไม่ขี้เกียจ ฉันจะให้เตรียมตัวสำหรับหนังสือ ฉันจะไปที่มหาวิทยาลัยเจียงหนาน เพื่อให้นายได้เรียนต่อในภาคการศึกษาถัดไป นายผู้ที่สอบเข้าวิทยาลัยในมณฑลเจียงหนานได้ ตอนนี้ยังมีสถานะนักเรียนอยู่ในเมืองหลวงที่ยิ่งใหญ่”

“เรียน”

“แน่นอน แม้ว่าการศึกษาจะไม่สำคัญที่สุด แต่ถ้านายไม่มีการศึกษานายก็จะไม่สามารถหางานที่ดีได้ เดิมทีด้วยประกาศนียบัตรมัธยมปลายนายก็สามารถเข้ามาช่วยบริษัทเฉิงได้ แต่ตอนนี้บริษัทเฉิง … มันนานมาแล้ว นายต้องมีประกาศนียบัตรจากมหาวิทยาลัย. “

เจียงซิ่วพูดอย่างไม่เต็มใจ: “ตกลง!”

“พี่สาว เธอก็ไม่ควรทำงานหนักเกินไปนะ”

เฉิงหลิงรานส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ ฉันเป็นลูกสาวคนโตของครอบครัว ฉันชอบที่จะออกไปข้างนอก ครอบครัวนี้ต้องเป็นมรดกของฉันในภายหลัง ถ้าจะตายก็ต้องตายที่นี่แหละ

เจียงซิ่วกล่าวว่า: “เธอทำได้แน่นอน!”

เฉิงหลิงหรานถอนหายใจ: “ถ้านายเพียงแค่ทำธุรกิจด้วยทักษะและวิสัยทัศน์ แต่ปฎิเสธในการเผชิญกับปัญหา มีวิสัยทัศน์ที่ดีและทักษะที่โดดเด่นล้วน แต่ก็ไร้ประโยชน์”

เจียงซิ่วกล่าวว่า: “ฉันได้ยินด้วยว่าสถานการณ์ของบริษัทเฉิงดูเหมือนจะไม่ค่อยดี”

เฉิงหลิงหรานกล่าวว่า: “มีวิธีแก้ปัญหาอยู่เสมอ ใช่ นายต้องกลับบ้านหลังจากทานอาหาร นายไม่ได้กลับบ้านตั้งคืนหนึ่ง คุณป้าเป็นห่วงแย่เลย”

เจียงซิ่วพยักหน้า ” แล้วฉันจะมาหาตอนกลางคืน”

“ไม่อนุญาต ให้อยู่บ้านเฉยๆ ก็พอ”

เจียงซิ่วกล่าวว่า: “บ้านฉันอนหลับไม่ค่อยสบาย”

“นั่นก็ไม่อนุญาตให้มา!”

ร่างกายที่บอบบางของเฉิงหลิงหรานถูกทำลายในคืนที่ผ่านมา เธอต้องปลูกฝังเป็นเวลาหนึ่งคืนไม่เช่นนั้นเธอจะมีอันตรายถึงชีวิตผู้ชายคนนี้จะไม่ซื่อสัตย์แน่นอน

เจียงซิ่วกล่าวว่า: “ฉันแค่มานอนหลับ … “

“นายกำลังหลอกใคร นายมันคนหลอกลวง!”

เจียงซิ่วออกจากอาคารของเฉิง เจียงซิ่วลากขาเขย่งๆเขย่งเดินไป ชีวิตคือการแสดงสถานะสูงสุดคือการเข้าบุคคลนั้น แม้รูปร่างจะไม่สมประกอบ นั่นจำเป็นต้องพิการตลอดเวลา ไม่งั้นที่คนเดินผ่านไปมาบนถนน มันอาจเป็นการเปิดเผยการมีอยู่ของคุณ

เดินบนถนนรถ BMW ขับไป เฮ้ ได้ยินเสียงตะโกน เจียงซิ่วมองไปด้านข้างคนขับส่ายหน้าต่างเผยให้เห็นใบหน้าที่สวยงามผมยาวเต้นด้วยลมสวมแว่นกันแดด มันเป็นภรรยาเก่า เฉิงหลิงซู่: “ทำไมนายถึงปิดโทรศัพท์ เมื่อวานฉันรอนายตั้งหนึงชั่วโมงกว่า บ้านของนายจะเอาไม่เอา”

เจียงซิ่วกล่าวว่า: “ไม่เอา”

ล้อเล่นน่า พระเจ้านั่นเป็นบ้านที่หายาก

“งั้นนายก็ขนของของนาย ออกไป”

เจียงซิ่วกล่าวว่า: “โยนทิ้งไปเถอะ”

“โอ้ เจียงซิ่วนายอย่าเล่นตัวได้ไหม ป้าและลุงของนายไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำเงิน สิ่งที่นายสามารถกลับไปใช้ได้ก็เอากลับไปและเสื้อผ้าเหล่านั้น … “

เจียงซิ่วไม่สนใจเธอ และเร่งขาของเขาให้เร็วขึ้น

“ง่อยจริง!”
หน้าต่างด้านหลังของรถเผยให้เห็นใบหน้าทั้งสองที่คุ้นเคย เพื่อนรักของเฉิงหลิงซู่ โอวหยางเซี่ยนและหลี่ตาน เมื่อก่อนพวกเธอเจอเจียงซิ่วก็เหมือนกับหนูเจอแมว กลัวและตัวสั่นนี่มันบ้าที่สุด

เฮ้ เจียงซิ่ว นายเดินแบบนี้เหนื่อยไหม”

เจียงซิ่วทำเป็นไม่ได้ยิน แต่ก็ก้าวเท้าเร็วขึ้นอีก

มันยังเดินเร็วมาก ซู่ซู่ คิดถูกแล้วที่หย่า เมฆพายุจากแม่น้ำได้พัดเขากลายเป็นหนูข้างถนนแล้ว ใครก็สามารถเหยีบยย่ำได้

“ซู่ซู่ รีบๆพูดกับเขาสักสองประโยคสิ……”

เฉิงหลิงซู่ให้ความร่วมมือและเหยียบคันเร่งเพื่อไล่ตาม โอวหยางเซี่ยนกล่าวว่า: “เจียงซิ่วตอนนี้เราทุกคนอยู่ใน กลุ่มจงเฉินเชิงอู้, ซู่ซู่, ฉัน และ หลี่ตานพวกเราเป็นเฉินเซี่ยนทั้งหมด ฉันคิดว่าเทพเจ้าสำหรับนายไม่ใช่คนแปลกหน้า

“กลุ่มจงเฉินเชิงอู้?”

ดวงตาของเจียงซิ่วเคลื่อนไหวเล็กน้อย

“ฉันคิดว่านายควรจะรู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าเทพเจ้าหมายถึงอะไร นั่นคือ … ฉันต้องการที่จะโยนคนธรรมดาลงไปในทะเลสาบก็โยนคนธรรมดาลงไปในทะเลสาบและไม่สนว่ามันจะเป็นฤดูหนาวหรือไม่”

พวกเธอสองคนเคยถูกเจียงซิ่วโยนลงไปในทะเลสาบตะวันตก

นี่เป็นคำเยาะเย้ยเจียงซิ่ว และในขณะเดียวกันก็เป็นการข่มขู่เช่นกัน

“อย่างไรก็ตาม ฉันจะไว้หน้าซู่ซู่ จะพูดยังไง นายก็ยังเป็นสามีเก่าของเธอ … “

เฉิงหลิงซู่ขัดจังหวะเธอพูดว่า “เธอพร่ำอะไร แล้วสิ่งที่ผ่านมาจะไม่มีใครพูดถึงมันอีกต่อไป … ถ้าเจียงซิ่วไม่ต้องการสิ่งใดจริงๆ ฉันก็สามารถโยนมันทิ้งได้”

“ฉันจะเก็บไว้อีกหนึ่งคืนและถ้านายไม่เอามันออกไป ในวันพรุ่งนี้ฉันจะโยนมันทิ้ง”

พูดเสร็จ เฉิงหลิงซู่ก็ขับรถออกไป

โอวหยางเซี่ยนและหลี่ตานทะเลาะกันที่ด้านหลัง เรียกอีกอย่างว่าตื่นเต้น: “ใช่ เราเพิ่งฟาดพายุลูกใหญ่ลงไปที่คนพาล มันเจ๋งมาก”

“เขาจะโกรธไหม” หลี่ตานถาม

“ฉันกลัวมาก ฉันกลัวมาก … ” โอวหยางเชี่ยนส่ายหน้าและยิ้ม

ในอดีตเมื่อเผชิญหน้ากับเจียงซิ่วพวกเธอกลัวมาก ถึงแม้เขาจะสบตาเธอก็สั่นแล้ว แต่ตอนนี้พวกเธอรู้สึกตลก

ฉันได้ยินว่าคนที่ระเบิดในเมืองฮ่านั้นไม่ใช่สิ่งธรรมดา ขาของเขาพิการไปหนึ่งข้าง และพลังของเขาก็ถกถอยอย่างสมบรูณ์

ดูที่เฉิงหลิงซู่ผู้ขับรถหน้ารถพูดว่า: “ซู่ซู่ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลย ไม่ใช่ว่าเธอชอบเขาจริงๆนะ”
“ เป็นไปได้อย่างไร” เฉิงหลิงซู่พูดว่า“ ถ้าฉันชอบเขา ทำไมฉันต้องจากเขาไป”

“ก็ใช่!”

โอวหยางเชี่ยนกล่าวว่า: “ฉันลืมบอกเขาไป ว่าอดีตคู่แข่งเย่เวิ่นเฉินของเขา ตอนนี้อยู่ในกลุ่มจงเฉินเชิงอู้แล้ว และมันก็เป็นระดับนักรบความสามารถสูงและแม้แต่หัวหน้าแผนกก็ตกตะลึง”

เฉิงหลิงซู่ได้ยินสีหน้าสีสง่างามบนใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป การศึกษาของเย่เวิ่นเฉินนั้นยอดเยี่ยม ตอนนี้เวลาเปลี่ยนไปเขายังคงโดดเด่น กล่าวได้ว่าเขาเป็นมังกรและนกฟีนิกซ์ความแข็งแกร่งของเขาดีขึ้นอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับโรงเรียนมัธยมของเขา คู่ต่อสู้ที่ทรงพลังของเหล่าทวยเทพ

“แต่ในทางกลับกัน ซู่ซู่เธอต้องคิดใหม่ เย่เวิ่นเฉินเขาหมกมุ่นอยู่กับเธอเสมอ ถ้าเขามาความแข็งแกร่งของทีมล่าสัตว์ของเราจะไม่เพิ่มขึ้นไปอีกครึ่งหรอ” โอวหยางเชี่ยนกล่าว

“เดี๋ยวค่อยพูดอีกที”