ตอนที่3 สัมผัสมือใช้ได้
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น
มู่น่อนน่อนที่พิงอยู่บนหัวนอนสะดุ้งตื่น
ถึงสังเกตเห็นว่าฟ้าสว่างแล้ว
เมื่อคืนเฉินถิงเซียวไม่ได้กลับมา
ในใจเธอผ่อนคลายลงหน่อย แต่ก็หน่วงเล็กน้อย
ความรู้สึกนี้ก็เหมือนกับมีมีดแขวนไว้เหนือหัว ไม่ตัดลงมาสักที ทำให้เธออกสั่นขวัญหายอยู่เสมอ
……
มู่น่อนน่อนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จลงชั้นล่าง ก็มีบอดี้การ์ดพอเธอไปห้องอาหาร
ห้องอาหารกับห้องครัวห่างกันไม่ไกล พอเธอเข้าไป ก็เห็นคนรูปร่างใหญ่โตคนหนึ่งถืออาหารเช้าเดินออกมาจากห้องครัวพอดี
หลังจากเห็นชัดว่าผู้ชายคนนั้นคือเฉินเจียฉิน เธออยากจะหันหลังเดินออกไปเลย แต่นึกไม่ถึงว่าผู้ชายจะเรียกออกมาว่า”พี่สะใภ้ อรุณสวัสดิ์”
เสียงของเขาน่าฟัง แต่กลับมีความเจ้าชู้มาก
บอดี้การ์ดข้างๆกระตุกไหล่ นี้คุณชายเล่นคอสเพลย์กับคุณผู้หญิงอยู่เหรอ?
มู่น่อนน่อนเห็นเขาแล้วรู้สึกเอือมระอามาก ไม่รู้ว่าลูกพี่ลูกน้องคนน้อง ไม่รู้ว่าทำอะไรที่บ้านลูกพี่ลูกน้องคนพี่ทุกวัน
“สวัสดีตอนเช้า”เธอดันแว่นลง พูดเสียงแข็งจบ ก็หันหัวมองบอดี้การ์ดข้างหลัง”คุณชายพวกเธอไม่อยู่ที่นี่เหรอ?”
บอดี้การ์ดมองเฉินถิงเซียวที่ไม่มีอารมณ์ใดๆอย่างระมัดระวัง ฝืนใจลืมตาพูดโกหก”ช่วงนี้คุณชายไม่ค่อยสบาย คนอยู่ที่โรงพยาบาล”
มู่น่อนน่อนดูเผินๆเหมือนโง่ แค่เพราะว่าถูกยับยั้งไม่ให้แย่งซีนพี่ชายพี่สาวมาตั้งแต่เด็ก เลยต้องซ่อนศักยภาพที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้
คำโกหกที่ไม่ได้เรื่องมากของบอดี้การ์ด หลอกเธอไม่ได้อยู่แล้ว
แต่เธอก็ยังพยักหน้าแสดงความเข้าใจ”อ๋อ งั้นฉันไปเยี่ยมเขาได้ไหม?”
“ช่วงนี้ไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่”บอดี้การ์ดพูดโกหกด้วยความหวังดีต่อไป
ดูเหมือนเฉินถิงเซียวไม่ชอบเธอมาก ขนาดเจอยังไม่อยากเจอเธอเลย
เฉินถิงเซียวเอาอาหารเช้าตั้งไว้บนโต๊ะ น้ำเสียงเรียบ”กินอาหารเช้าเถอะ”
ตอนมู่น่อนน่อนลงมา ก็สังเกตเห็นว่าในบ้านพักตากอากาศนี้ไม่มีคนใช้ ดังนั้นอาหารเช้านี้เขาเป็นคนทำ?
“ทำไม กลัวฉันใส่ยา?” เฉินถิงเซียวโน้มตัวเข้าใกล้เธอ ในตามีความอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เห็นแล้วรู้สึกกลัว มู่น่อนน่อนถอยหลังครึ่งก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ”ขอบคุณอาหารเช้าของเธอ แต่ว่าฉันไม่หิว”
เธอพูดจบ ก็หันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เธอเห็นบอดี้การ์ดที่ไปรับเธอมาเมื่อวานในห้องโถง”รบกวนเธอส่งฉันกลับไปได้ไหม?ฉันจะกลับตระกูลมู่เอาของสักนิด”
ตอนมาเมื่อวาน เธอไม่ได้พกอะไรมาเลย ต้องกลับไปเอาเสื้อผ้าของต่างๆสักนิด ตอนมาเธอสังเกตเห็นว่า บ้านพักตากอากาศนี้อยู่ครึ่งหนึ่งของภูเขา จะลงไปต้องผ่านถนนวงแหวน ไกลมาก
บอดี้การ์ดไม่ได้ตอบเธอทันที แต่มองไปทางด้านหลังของเธอ
เธอหันหลังกลับ ก็เห็นเฉินเจียฉินไม่รู้ว่าตามออกมาตอนไหน
เขาเอามือทั้งสองข้างสอดไว้ในกระเป๋าเสื้อสูท เดินมาช้าๆไม่รีบ”พี่สะใภ้จะกลับบ้านเอาของ?ให้ฉันไปส่งก็ได้ รบกวนคนอื่นทำไม?”
พูดจบ แขนของเขาก็โอบไหล่เธอ
มู่น่อนน่อนสะบัดมือของเขาออกอย่างรังเกียจ”ไม่ต้อง”
เธอไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนี้เมื่อวานยังพูดว่าเธอน่าเกลียด ทำไมวันนี้ถึงตามติดเธอแบบนี้ได้
“คุณหญิง ให้คุณ………ชายลูกพี่ลูกน้องไปส่งเถอะ”บอดี้การ์ดข้างๆพูดออกมาทันเวลา
……
สุดท้าย ก็ให้เฉินเจียฉินส่งมู่น่อนน่อนกลับตระกูลมู่
เพราะว่า เขาพูดข้างหูเธอว่า”ร่างกายของพี่สะใภ้สัมผัสมือใช้ได้ทีเดียว……”
เธอกลัวเขาจะทำเรื่องล้ำเส้นอีก เลยต้องขึ้นรถไปกับใคร
ภายในรถที่เงียบ มู่น่อนน่อนดึงเข็มขัดนิรภัยไว้แน่น มองข้างหน้าไม่ว่อกแว่ก
ไม่มีสายตาพอที่จะมองเฉินเจียฉินเลย
เฉินถิงเซียวเห็นเธอแบบนี้ ในตาดำมีความน่าสนใจแวบผ่าน
เจ้าสาวคนนี้น่าขี้เหร่ไปหน่อย แต่เป็นคนซื่อตรงดี
จริงๆเมื่อวานเขาแค่จะหยอกหล่อน แต่การตอบสนองของหล่อนน่าสนุกมาก ทำให้เขาอยากเล่นเกมนี้ต่อ
