ตอนที่15 นั้นแกล้งโง่
พ่อของเฉิน……เฉินถิงเซียว?
คือลูกผู้ดีร่ำรวยที่ตอนสมัยหนุ่มมีผู้หญิงเมืองเซี่ยงไฮ้แย่งชิงกันมากมาย ——เฉินชิงเฟิง？
มู่น่อนน่อนสตั้นชั่วครู่ ถึงรู้สึกตัว พูดอย่างอึดอัด”สวัสดีค่ะ”
คำว่าพ่อนั้น ไม่ว่ายังไงเธอก็เรียกไม่ออก
“ถ้ามีเวลา คืนนี้มาทานข้าวด้วยกันสิ” เสียงของเฉินชิงเฟิงมีความมั่นคงและหนักแน่น แฝงด้วยความอ่อนโยนเป็นมิตรที่ผ่านกาลเวลามาแล้ว ถึงแม้น้ำเสียงจะเป็นการสั่ง แต่กลับไม่ทำให้คนรังเกียจ
มู่น่อนน่อนฟังเข้าใจ คำพูดของเฉินชิงเฟิงถึงแม้จะดูเหมือนเป็นการถามเธอ แต่เธอกลับห้ามปฏิเสธ
เธอพูดอย่างอ่อนน้อมถ่อมตัว”มีเวลาค่ะ”
“ฉันให้คนขับรถไปรับเธอ เจอกันคืนนี้”
เขาพูดจบอย่างช้าๆไม่รีบ ก็วางสาย
ต้นแต่ต้นจนจบ น้ำเสียงของเฉินชิงเฟิงอ่อนโยน แต่กลับแฝงด้วยลมหายใจที่ไม่ต้องสงสัย
มู่น่อนน่อนทิ้งโทรศัพท์ ก็ออกจากบ้านนั่งรถไปบ้านพักตากอากาศของเฉินถิงเซียวอย่างรวดเร็ว
เฉินชิงเฟิงบอกให้คนขับรถมารับเธอ คนขับรถต้องไปรับที่บ้านพักตากอากาศของเฉินถิงเซียวแน่ๆ
……
มู่น่อนน่อนยืนหน้าประตู เงยหน้าวิเคราะห์บ้านพักตากอากาศของเฉินถิงเซียว
บ้านพักตากอากาศสร้างที่ครึ่งภูเขา รอบๆมีคนน้อยมาก บ้านพักตากอากาศสีขาวตั้งเงียบๆในกลางป่า ดูเหมือนแปลกประหลาดเล็กน้อย
ครั้งที่แล้วมู่น่อนน่อนถูกรับมา ไม่ได้สังเกตบ้านพักตากอากาศนี้ที ตอนนี้ยิ่งดูยิ่งรู้สึกผิดปกติ
ความหนาวเย็นเพิ่มขึ้นมาจากใต้เท้า
ฤดูหนาวแล้ว มู่น่อนน่อนเย็นจนสีหน้าขาวซีด
เธอเอาขาที่ยื่นออกไปเก็บกลับมา ชั่งเถอะ รอที่หน้าประตูดีกว่า
ผ่านไปไม่นาน รถยนต์สีดำก็จอดลงหน้าประตูบ้านพักตากอากาศ
มู่น่อนน่อนเอียงหัวมองไปแบบอยากรู้อยากเห็น ก็เห็นผู้ชายวัยกลางคนใบหน้าอ่อนโยนเดินออกมาจากรถ
ตอนเขาเห็นใบหน้าของมู่น่อนน่อนชัดๆแล้ว ในตาแวบผ่านความตกใจอย่างเห็นได้ชัด แต่บนหน้ากลับไม่ได้แสดงออกมา
เขายืนนิ่งอยู่ตรงหน้ามู่น่อนน่อน พยักหน้าเล็กน้อย ท่าทางเคารพนอบน้อม”คุณหญิง ฉันชื่อเลิ่งซู่ คุณเฉินส่งฉันมารับคุณไปทานข้าว”
คือคนขับรถที่เฉินชิงเฟิงส่งมารับเธอไปทานข้าว
“รบกวนคุณด้วยนะ” มู่น่อนน่อนยิ้มให้เขา ฉีกปากกว้างๆ ดูเหมือนซื่อเล็กน้อย
สีหน้าของเลิ่งซู่ตะลึงเล็กน้อย แต่ก็กลับสู่ปกติอย่างรวดเร็ว
เขาหันหลังดึงประตูรถ”คุณหญิง เชิญขึ้นรถ”
หลังจากนั้น เขาอ้อมไปนั่งที่คนขับขับออกไป
รอรถยนต์ไปไกล เดิมทีบนชั้น2ของบ้านพักตากอากาศเปิดผ้าม่านมารูหนึ่ง “ฟึบ” เสียงถูกคนเปิดออกอย่างแรง
สือเย่มองรถที่ขับออกไปแล้ว เอียงหัวถามเฉินถิงเซียวที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าเดาไม่ถูก”เจ้านาย คุณจะให้คุณหญิงไปเจอคุณเฉินแบบนี้เหรอ?”
“ไม่งั้นล่ะ?” สายตาบูดบึ้ง เอามือทั้งสองเสียบไว้ในกระเป๋ากางเกง น้ำเสียงทุ้มต่ำ”หล่อนก็แค่ผู้หญิงขี้เหร่ที่ทั้งโง่ทั้งบ้า เฉินชิงเฟิงจะทำไรได้?”
“แต่ว่า คุณหญิงนั้นแกล้งโง่
“แกล้งจนทำให้ทุกคนเชื่อได้ ก็เป็นความสามารถอย่างหนึ่ง”
เฉินถิงเซียวพูดประโยคนี้จบ ก็หันหลังเดินออกไปเลย
……
มู่น่อนน่อนถูกส่งมาร้านอาหารที่หรูร้านหนึ่ง
เลิ่งซู่พาเธอเดินถึงหน้าห้อง ยื่นมือทำท่าเชิญ”คุณเฉินรอคุณอยู่ข้างใน”
“อืม”มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็เสริมอีกประโยคอย่างเชื่องช้า”ขอบคุณค่ะอาเลิ่ง”
เลิ่งซู่มองหล่อนเข้าไป หลังจากปิดประตู ไม่รู้ว่านึกอะไรได้ ส่ายหัวเล็กน้อย
หน้าโต๊ะอาหาร ชายวัยกลางคนที่บุคลิกสง่างาม กำลังเปิดดูเมนู
ได้ยินเสียง เขาวางเมนูลงเงยหน้าขึ้น มู่น่อนน่อนคิดว่าการแต่งกายที่เชยทั้งตัวของตัวเองอย่างน้อยก็ทำให้เขาขมวดคิ้วคือไม่ชอบใจบ้าง แต่เขาพูดด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน”เธอก็คือน่อนน่อน？
