ตอนที่ 87 เตรียมเงินมาห้าสิบล้าน ไม่อย่างนั้นก็ฆ่าตัวประกัน
พอมู่น่อนน่อนพูดเสร็จ ในรถก็ตกอยู่ภายใต้ความเงียบผิดปกติ
เธอมองสือเย่ที่ขับรถอยู่แล้วหันมามอง“เฉินเจียฉิน” เห็นเขากำลังคิดอะไรเหม่อลอยอยู่ เธอเลยยื่นมือไปตบเขาทีนึง：“คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ ว่าพี่ชายคุณชอบทานอะไรกันแน่！ ”
เฉินถิงเซียวดึงสติกลับมา มองเธออย่างลึกซึ้งทีนึง ผ่านไปหลายวินาทีถึงเอ่ยปากพูด：“เขาเป็นคนง่ายๆไม่เรื่องมาก ทานอะไรได้หมด”
ที่เขาพูดคือความจริง ฝีมือทำอาหารของมู่น่อนน่อนเยี่ยมมาก เขาทานอาหารที่เธอทำมานานขนาดนี้ รู้สึกรสชาติแต่ละอย่างอร่อยไปหมด
มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าที่เขาพูดออกมานั้น เหมือนไม่ได้คำตอบจากคำพูดของเขาเลย
หลังจากนั้น “เฉินเจียฉิน”ก็เงียบมาตลอด ไม่พูดอะไรอีกเลย
ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
เรื่องแรกที่มู่น่อนน่อนกลับถึงบ้านก็คือไปหาเฉินถิงเซียว
เธอวิ่งไปเคาะประตูห้องทำงานของเขา นานพักนึงก็ไม่มีคนมาเปิดประตู
ตอนที่ลงบันไดมา เธอเห็น“เฉินเจียฉิน” เลยแปลกใจถามเขา：“พวกคุณบอกว่าเฉินถิงเซียวเขาอยู่บ้านไม่ใช่หรอ？เมื่อกี้ ฉันไปเคาะประตูห้องทำงานของเขา ไม่เห็นมีคนมาเปิดเลย”
เฉินถิงเซียวหันไปมองทางอื่น พยายามหลีกเลี่ยงสายตาของมู่น่อนน่อน：“คงกลับไปพักผ่อนที่ห้องแล้วมั่ง สุขภาพของพี่ไม่ค่อยดี เลยเหนื่อยง่าย”
หลังจากพูดโกหกไปครั้งนึง ก็จำเป็นต้องพูดโกหกอีกต่อไปเพื่อที่จะได้ไม่ถูกจับได้
ก่อนหน้านี้ ที่หลอกมู่น่อนน่อนก็แค่รู้สึกว่าเธอสนุกดี เลยล้อเล่นกับเธอ
ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง ก็ได้ยินที่เธอคอยปกป้อง“เฉินถิงเซียว”คนๆนี้ตลอดเวลา
เฉินถิงเซียวเกิดในตระกูลใหญ่ที่ร่ำรวย ฟังเรื่องราวคำพูดมาตั้งมากมาย คำพูดของมู่น่อนน่อนเป็นคำพูดที่จริงใจหรือหลอกลวง แค่มองทีนึงเขาก็รู้แล้ว
ก็เพราะมองออกว่าคำพูดของมู่น่อนน่อนพูดจากใจจริง อารมณ์และความรู้สึกของเขาในตอนนี้ซับซ้อนจนตัวเองก็อธิบายไม่ถูก
“อ๋อ”มู่น่อนน่อนพยักหน้าแล้วเดินลงไปชั้นล่างไปเลย
เฉินถิงเซียวมองเธอเดินเข้าไปในครัว แล้วก็ได้หยิบมือถือออกมาโทรหากู้จือหยั่นด้วยอารมณ์หงุดหงิด：“ออกมาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนฉันหน่อย！”
“ฉันจะ……”กู้จือหยั่นอ้าปากจะปฏิเสธ แต่ก่อนเข้าจะมีโอกาสพูดออกมา เฉินถิงเซียวก็ตัดสายทิ้งไปก่อนแล้ว
……
สถานบันเทิงระดับสูงจีนติ่ง
กู้จือหยั่นเขย่าแก้วเหล้าอย่างไม่เต็มใจแล้วยื่นตัวมาตรงหน้าของเฉินถิงเซียว：“ไหนรองบอกมาซิ มีเรื่องเครียดอะไรที่ทำให้ต้องตามฉันมาดื่มเหล้ากลางวันแสกๆแบบนี้ ？”
เฉินถิงเซียวไม่พูดอะไร กรอกเหล้าใส่ปากตัวเองไปแก้วนึงอย่างเงียบๆ
กู้จือหยั่นเห็นเขาเป็นแบบนี้แล้ว ก็ตระหนักถึงเรื่องอาจจะร้ายแรง และไม่ทำเป็นเล่นอีกต่อไป สีหน้าจริงจังพูดขึ้นมา：“ยังไงแล้ว นายก็ควรจะเล่าหน่อยว่ามันเรื่องอะไร？”
เฉินถิงเซียวยอมหันหน้ามามองเขาได้สักที
แต่เขามองกู้จือหยั่นได้ไม่กี่วินาที สายตาก็หันไปทางอื่นต่อ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย：“พูดไปนายก็ไม่เข้าใจ”
“……”นั้นนายเรียกฉันมาดื่มเป็นเพื่อนของนายทำไมวะ？
……
ตอนที่มู่น่อนน่อนทำอาหารเสร็จ บอดี้การ์ดกลับบอกกับเธอว่าเฉินถิงเซียวออกไปพร้อมกับ“เฉินเจียฉิน”ไปแล้ว
เธอเลยได้แต่ทานข้าวตัวคนเดียว เพิ่งจะหยิบตะเกียบขึ้นมา โทรศัพท์ของเธอก็ได้ดังขึ้น
เธอหยิบมือถือออกมาดู เห็นว่าเป็นเซียวชู่เหอโทรมา
เธอยื่นนิ้วไปแตะที่หน้าจอ สุดท้ายก็ยอมกดเลื่อนรับสาย
มู่น่อนน่อนเปิดปุ่มแฮด์ฟรีบนมือถือ น้ำเสียงเรียบเฉยมาก：“ ฮัลโหล？”
เสียงรบกวนที่แสบแก้วหูดังมาจากปลายสายพักนึง จากนั้นก็มีเสียงผู้หญิงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ：“น่อนน่อน ช่วยฉันด้วย……”
มู่น่อนน่อนมองเบอร์ถือมืออีกที ใช่เบอร์ของเซียวชู่เหอไม่ผิด
เซียวชู่เหอที่อยู่อีกฝั่งกรี๊ดดังทีนึง เสียงคล้ายจะร้องไห้ด้วย：“น่อนน่อน ที่ผ่านมาฉันผิดเอง ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็เป็นแม่ของเธอนะ เธอต้องช่วยฉันนะ……”
ไม่รอให้มู่น่อนน่อนได้พูด โทรศัพท์ก็ถูกคนแย่งไป ครั้งนี้คนที่คุยสายคือผู้ชาย
“เธอเป็นลูกสาวของผู้หญิงคนนี้ใช่มั้ย？เธอฟังให้ดีนะ เตรียมเงินมาห้าสิบล้าน ไม่อย่างนั้น……”
เสียงของผู้ชายจู่ๆก็ร้ายกาจขึ้นมา：“พวกเราก็จะฆ่าตัวประกันซะ！”
มู่น่อนน่อนรู้สึกตกใจเป็นอันดับแรก จากนั้นก็พูดอย่างเยือกเย็น：“ฉันไม่มีเงินหรอกนะ ถ้าพวกคุณอยากได้เงินก็ไปที่บริษัทมู่ซื่อ ไปหาคนที่ชื่อมู่ลี่เหยียนเอาเอง！”
เซียวชู่เหอถูกคนร้ายลักพาตัว？
เงินห้าสิบล้านไม่ใช่น้อยๆเลยนะ！
ถ้าคนร้ายได้จ้องจับตาเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ก็ควรจะโทรศัพท์ไปหามู่ลี่เหยียนถึงจะถูกสิ ทำไมถึงโทรมาหาเธอได้？
“หึ เธอเป็นถึงคุณหญิงน้อยของตระกูลเฉิน จะไม่มีเงินได้ยังไง ？นี่มันน่าขำสิ้นดี！ให้เวลาเธอเตรียมเงินสองชั่วโมง หลังจากสองชั่วโมงฉันจะติดต่อมาเอง ห้ามแจ้งความ ไม่อย่างนั้นฉันฆ่าตัวประกันแน่！”
พอพูดจบ ผู้ชายก็วางสายไปเลย
ก่อนที่เขาจะวางสาย มู่น่อนน่อนได้ยินเสียงกรีดร้องของเซียวชู่เหอในปลายสาย
มือที่กำมือถือเอาไว้ของมู่น่อนน่อนยิ่งแน่นขึ้น และสีหน้าก็เปลี่ยนไป
ไม่ว่าเซียวชู่เหอจะใจร้ายกับเธอแค่ไหน แต่ก็ยังเป็นแม่ให้กำเนิดเธอ เธอจะทนเห็นเซียวชู่เหอเป็นอะไรไปโดยที่ไม่สนใจเธอเลยไม่ได้
มู่น่อนน่อนหยิบมือถือโทรหามู่ลี่เหยียนไปด้วยและระหว่างนั้นเธอก็เดินไปข้างนอกไปด้วย
แต่ไม่มีคนรับสายสักที
มู่น่อนน่อนกระวนกระวายอย่างมาก รีบวิ่งลงเขาแล้วนั่งรถตรงไปที่ตระกูลมู่เลย
หลังจากที่หน้าตาของมู่น่อนน่อนกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ก็ไม่เคยกลับมาที่บ้านตระกูลมู่อีกเลย ตอนที่เธอยืนอยู่หน้าประตูบ้านตระกูลมู่นั้น เลยถูกคนใช้ที่เฝ้าประตูกันไว้ทันที ไม่ให้เธอเข้าไป
คนใช้ถามเธอ：“คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณมาหาใครคะ？”
มู่น่อนน่อนมองเธอด้วยสายตาเย็นชาทีนึง ：“ฉันคือมู่น่อนน่อน”
“คุณหนูสาม？”สีหน้าคนใช้ดูเหลือเชื่อ แต่ดูดีๆแล้ว ผู้หญิงตรงหน้าก็หน้าคล้ายคุณนายอยู่บ้าง
คนใช้ไม่กล้าห้ามเธอไว้ต่อ
มู่น่อนน่อนเดินไปด้วยแล้วถามเธอไปด้วย ：“พ่อฉันและมู่หวั่นขีอยู่ไหน？”
“คุณผู้ชายกับคุณหนูรองกำลังทานข้าวอยู่ค่ะ ” คนใช้พูดจบ แล้วถามขึ้นมาอีกคำ：“คุณหนูสามคุณหนูเล็กทานข้าวมาหรือยังคะ？”
มู่น่อนน่อนได้ยินแบบนี้แล้ว ยังจะมีกระจิตกระใจมาสนใจเธอที่ไหนอีก ความโกรธในใจได้ลุกท่วมขึ้นมา
คนปกติที่หมาตัวนึงหายยังต้องไปตามหา และนี่อะไร ตอนนี้ เซียวชู่เหอถูกลักพาตัวไปทั้งคน！
มู่น่อนน่อนคุ้นเคยกับบ้านตระกูลมู่อย่างดี เธอได้ตรงไปที่ห้องอาหารโดยตรง
“พ่อคะ กุ้งวันนี้อร่อยมากเลยค่ะ ท่านรองชิมดูซิคะ”
“อืม อร่อยกว่าปกติจริงด้วย……”
ตอนที่เธอเข้าไป เห็นมู่หวั่นขีกับมู่ลี่เหยียนกำลังนั่งทานข้าวอยู่อย่างมีความสุขดูเอร็ดอร่อยมาก
มู่หวั่นขีเป็นคนแรกที่เห็นมู่น่อนน่อน แล้วมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจ：“ปกติ แม่เรียกเธอกลับมาทานข้าวที่บ้านเชิญเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมมา วันนี้ แม่ไม่อยู่บ้าน เธอกลับมาซะเอง？”
มู่น่อนน่อนก้าวเท้าใหญ่เดินไป ยื่นมือไปหยิบถ้วยที่วางตรงหน้าของมู่หวั่นขีแล้วเขวี้ยงลงที่พื้น：“แม่ถูกลักพาตัวไปทั้งคน เธอยังมีอารมณ์มานั่งทานข้าวอยู่อีกหรอ ！”
มู่หวั่นขีลืมตาโตค้าง สีหน้าบนใบหน้ายิ่งดูตกใจโอเวอร์มาก：“อะไรนะ แม่ถูกลักพาตัว？”
“คนร้ายไม่ได้โทรหาเธอเลยหรอ？”มู่น่อนน่อนหรี่ตามองหน้ามู่หวั่นขี
“ก่อนหน้านี้ แม่ยังบอกว่ามีนัดไปเสริมสวยกับเพื่อนอยู่เลย บอกให้เราไม่ต้องรอเธอกลับมาทานข้าว จะถูกลักพาตัวไปได้ยังไง”มู่หวั่นขีทำหน้าไม่เชื่อที่เธอพูด
“มีคนโทรมาหาฉัน บอกว่าเขาลักพาตัวแม่ไป ให้ฉันเตรียมเงินห้าสิบล้านภายในสองชั่วโมง ไม่อย่างนั้นก็จะฆ่าเธอ ！ ”น้ำเสียงของมู่น่อนน่อนดูจะกังวล
หลังจากที่มู่หวั่นขีฟังที่เธอพูดแล้ว ปฏิกิริยาแรกไม่ใช่เป็นห่วงเซียวชู่เหอ กลับขมวดคิ้วพูดว่า：“ห้าสิบล้าน？เงินมากขนาดนั้น！ช่วงนี้ การเงินของบริษัทขาดแคลนอย่างหนัก จะไปหาเงินจากที่ไหนในเวลาสั้นแบบนี้！”
มู่น่อนน่อนหน้าดำลงมา:“ไม่มี ก็ไปหายืมสิ！แม่ฉันคอยรับใช้ที่บ้านตระกูลมู่เหมือนวัวเหมือนควายมาหลายปี หรือเธอไม่คู่ควรที่จะให้พวกคุณหาเงินห้าสิบล้านไปช่วยเธอเลยงั้นหรอ
