บทที่200 พอใจ
มู่น่อนน่อนสังเกตซือเฉิงหยู้อย่างละเอียด พบว่าสีหน้าของเขาไม่มีความผิดแปลกใด ๆ ปกติเสียจนไร้ช่องโหว่
บนใบหน้าของมู่น่อนน่อนยังคงรักษารอยยิ้มไว้ “ก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าคุณไปทำสาธารณประโยชน์ที่เขตภูเขามา ใคร ๆ ก็ติดต่อคุณไม่ได้ เป็นห่วงคุณกันไปหมด”
สีหน้าของซือเฉิงหยู้ไม่เปลี่ยน “อืม ทำให้พวกเธอกังวลแล้ว”
มู่น่อนน่อนเม้มปากแน่น เงียบงันไปชั่วขณะ
ใบหน้าของซือเฉิงหยู้ไม่มีพิรุธแม้แต่น้อย
มู่น่อนน่อนก็สงสัยว่าตนเองนั้นคิดมากไป จึงทำให้ขี้ระแวง
แต่ว่าสัญชาตญาณของคนโดยทั่วไปแล้วไม่ใช่ไม่มีที่มาที่ไป
เธอเชื่อว่าเฉินถิงเซียวเป็นไปไม่ได้ที่จะหาไม่เจอ และเชื่อการตัดสินของตัวเองด้วย
ถ้าหากทั้งหมดนี้คือฝีมือของซือเฉิงหยู้ ถ้าอย่างนั้นเขาคนนี้ก็น่ากลัวเกินไปแล้วล่ะ
ซือเฉิงหยู้เห็นว่ามู่น่อนน่อนนั้นสังเกตตัวเองอยู่ตลอด ก็ยกริมฝีปากเล็กน้อยแล้วพูด “น่อนน่อน คำถามของเธอวันนี้เยอะไปหน่อยนะ”
สีหน้าของมู่น่อนน่อนแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง และพูด “อาจเป็นเพราะช่วงนี้เฉินถิงเซียวยุ่งมาก เขาไม่มีเวลาแม้จะคุยกับฉันเลย วันนี้มาเจอพี่ใหญ่ก็อดไม่ได้ที่จะมาคุยกับพี่สองสามประโยค”
คำพูดของมู่น่อนน่อนจริงครึ่งไม่จริงครึ่ง แฝงไปด้วยการหยั่งเชิง
ซือเฉิงหยู้พยักหน้าน้อย ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “บริษัทเฉินซื่อธุรกิจครอบครัวที่ใหญ่ขนาดนั้นต้องส่งมอบให้เขาเพียงคนเดียวทั้งหมด หลังจากนี้เขาคงยุ่งมากขึ้นแน่ ๆ
มู่น่อนน่อนยิ้มตอบกลับไป รู้สึกว่าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว
ซือเฉิงหยู้ทำตัวเหมือนปกติ ไม่มีพิรุธอะไร
แม้ว่าหัวใจของมู่น่อนน่อนจะสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีหลักฐาน
……
เมื่อออกจากบริษัทเสิ้งติ่ง มู่น่อนน่อนถึงฉุกคิดขึ้นมาได้ ซือเฉิงหยู้ตั้งแต่ต้นจนจบต่างก็ไม่ได้ถามถึงเรื่องการค้นหายอดฮิตเลยสักคำ
เธอขึ้นการค้นหายอดนิยมกับซือเฉิงหยู้อีกครั้ง ซือเฉิงหยู้เองก็ควรจะรู้เรื่องนี้
เธอไม่ได้คิดว่าซือเฉิงหยู้จะต้องใส่ใจเธอมากอย่างแน่นอน แต่ด้วยนิสัยของซือเฉิงหยู้แล้ว เขาจะต้องถามด้วยความกังวลสักสองสามประโยคถึงจะถูก
แต่ทว่าเขากลับไม่มี
เป็นเพราะคำถามของเธอทำให้เขากังวล ใจหนึ่งก็อยากตอบโต้เธอกลับ ดังนั้นแม้แต่เรื่องการค้นหายอดฮิตก็ไม่อยากร้อนตัวถามขึ้นมาก่อน
มู่น่อนน่อนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นแบบนั้น
ในตอนนั้นเอง รถยนต์คันหนึ่งก็จอดลงด้านหน้าเธอ
หน้าต่างรถเลื่อนลงมา เสิ่นเหลียงที่สวมชุดโบราณก็ปรากฏขึ้นมาในสายตาของเธอ
“เสี่ยวเหลียง?” มู่น่อนน่อนประหลาดใจมาก “นี่เธอออกมาจากหน้างานเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ” เสิ่นเหลียงมองไปรอบ ๆ แล้วกระตุ้นเธอ “รีบขึ้นรถก่อนเร็วเข้า”
มู่น่อนน่อนเปิดประตูรถแล้วรีบเข้าไปนั่ง
เสิ่นเหลียงถามขึ้นในขณะที่ขับรถ “ในอินเทอร์เน็ตมีคนกำลังจับตาดูเธออยู่ รู้หรือเปล่า?”
“เห็นแล้ว” พูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของมู่น่อนน่อนก็จริงจังขึ้นมา
เสิ่นเหลียงเห็นได้ชัดว่าเธอยังกระวนกระวายอยู่ “โทรหาหัวหน้าใหญ่แล้วหรือยัง?”
“โทรแล้ว” แต่ไม่รับ
สองสามคำหลัง มู่น่อนน่อนไม่ได้พูดออกมา
เสิ่นเหลียงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “งั้นก็ดีแล้ว”
ในขณะที่รอสัญญาณไฟอยู่ที่สี่แยก เสิ่นเหลียงถือโอกาสนี้เปิด weibo ขึ้นมา
เธอพบว่าที่บล็อกเกอร์คนนั้นโพสต์ยังอยู่ ก็ขมวดคิ้วแล้วหันไปถามมู่น่อนน่อน “เธอโทรหาหัวหน้าใหญ่แล้วจริง ๆ เหรอ? คนคนนี้อาจจะรู้อะไรบางอย่างจริง ๆ ตอนนี้จำนวนคนรีโพสต์มีมากขนาดนี้แล้ว หรือว่าต้องรอให้เขาเปิดเผยข้อมูลของเธอก่อน? นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้วล่ะ”
เสิ่นเหลียงเป็นดารา เวลาส่วนใหญ่ก็ต้องอยู่ในสายตาของผู้คนอยู่แล้ว
แต่มู่น่อนน่อนไม่เหมือนกัน แม้ว่าเธอจะเป็นคนในวงการครึ่งหนึ่ง แต่เรื่องในตอนนี้ของเธอเพิ่งจะเริ่มต้น ไม่มีชื่อเสียง เป็นเพียงสะใภ้ของบริษัทเฉินซื่อ
เมื่อถึงเวลาที่บล็อกเกอร์คนนั้นนำข้อมูลของมู่น่อนน่อนไปเปิดเผยจริง มู่น่อนน่อนก็คงไม่มีวันเงียบสงบอีกแล้ว ชื่อเสียงก็คงพังทลายลง
มู่น่อนน่อนหมดหนทาง “โทรไปแล้ว แต่เขาไม่รับ”
“ไปหาเขาที่บริษัทเฉินซื่อกันเถอะ”
“หรือว่าไม่ไปแล้ว” มู่น่อนน่อนส่ายหัว เธอไม่อยากไปรบกวนเขาที่บริษัท
เสิ่นเหลียงอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่เมื่อเห็นขมวดคิ้วแน่นแบบนั้นแล้ว ก็ไม่พูดอะไรอีก ลังเลอยู่สักพัก ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหากู้จือหยั่น
โทรศัพท์ดังก็รับสายในทันที
กู้จือหยั่นรับสายเธออย่างรวดเร็วและรีบร้อน
“เสิ่นเสี่ยวเหลียง”
เสิ่นเหลียงถามออกมาตรง ๆ “บนอินเทอร์เน็ตมีคนบอกว่าจะเปิดเผยเรื่องตัวตนของมู่น่อนน่อน พวกคุณจัดการแล้วหรือยัง?”
“กำลังจัดการอยู่”
“อืม”
“คุณ……”
กู้จือหยั่นราวกับว่าอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เสิ่นเหลียงกลับวางสายไปแล้ว
“กู้จือหยั่นบอกว่ากำลังจัดการอยู่” เสิ่นเหลียงปลอบใจเธอ “หัวหน้าใหญ่ทำอะไรก็ไว้วางใจได้เสมอ”
มู่น่อนน่อนที่ขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลาก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายออกมา
เฉินถิงเซียวถึงแม้ว่าจะยุ่งแค่ไหน แต่ก็ยังเป็นห่วงเรื่องของเธออยู่เสมอ
เพียงแค่คิด เธอก็รู้สึกเหมือนหัวใจถูกยัดไส้ด้วยลูกกวาด ความรู้สึกหวานซ่อนอยู่เล็กน้อย
กลับมาถึงบ้าน มู่น่อนน่อนก็คิดว่านานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ทำกับข้าวให้เฉินถิงเซียวเลย จึงเข้าไปในห้องครัวเพื่อนทำอาหารเย็น
เวลาผ่านไปจน3 ทุ่มแล้วเฉินถิงเซียวก็ยังไม่กลับบ้าน มู่น่อนน่อนจึงต้องกินอะไรก่อนสักหน่อย แล้วจึงนำอาหารที่เหลือเข้าตู้เย็น
อาหูอายุเยอะแล้ว นอนดึกเกินไปไม่ได้ มู่น่อนน่อนจึงให้เธอไปนอนก่อน ส่วนเธอก็นั่งลงบนโซฟาดูทีวีระหว่างรอเฉินถิงเซียวกลับมา
เมื่อมีเสียงรถยนต์ดังมาจากนอกบ้านก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว
มู่น่อนน่อนหาวออกมา แล้วลุกขึ้นเข้าไปในห้องครัว นำกับข้าวมาอุ่นแล้ววางไว้บนโต๊ะอาหาร
เมื่อเฉินถิงเซียวเปิดประตูเข้ามา บอดี้การ์ดออกมาบอกกับเขาว่า “คุณหญิงน้อยรอคุณมาทั้งคืนเลย พอได้ยินเสียงรถยนต์ก็รีบเข้าอุ่นอาหารในห้องครัวทันที”
ช่วงนี้เฉินถิงเซียวงานยุ่ง ทั้งยังนอนดึกบ่อย ๆ อาหารที่มู่น่อนน่อนทำก็จืดชืดหมดแล้ว
เมื่อเฉินถิงเซียวเข้าไปในห้องอาหาร ก็ได้กลิ่นหอมของอาหารออกมา
มู่น่อนน่อนที่สวมชุดนอน กำลังถืออาหารจานหนึ่งออกมาจากห้องครัวพอดี
เฉินถิงเซียวเดินไปรับกับข้าวจากมือเธอแล้ววางไว้บนโต๊ะอาหาร ยื่นมืออยากจะกอดเธอ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองเพิ่งกลับมาจากข้างนอก บนร่างกายยังเย็นอยู่
หลังจากถอดเสื้อคลุมออกแล้วจึงดึงมู่น่อนน่อนเข้ามาในอ้อมแขน “ไม่ต้องรอฉันหรอก เธอแค่เข้านอนเร็ว ๆ ก็พอแล้ว”
“แต่บางครั้งก็รอสักหน่อย” มู่น่อนน่อนเงยหน้ามองเขาแล้วยิ้ม
เฉินถิงเซียวจ้องมองเธออยู่สองวินาที แล้วถามขึ้น “มีเรื่องอะไรที่มีความสุขเหรอ?”
“ไม่มี”
มู่น่อนน่อนส่ายหัว นั่งลงตรงหน้าเขา แล้วมองเขากินข้าว
ระหว่างคู่รัก งานยุ่งอาจทำให้เกิดช่องว่างและระยะห่าง แต่จริง ๆ แล้วงานยุ่งและการเพิกเฉยต่างหากที่ทำให้เกิดช่องว่างและระยะห่าง
เฉินถิงเซียวยุ่งมาก แต่ก็ยังจำเรื่องของเธอได้ เพียงแค่ข้อนี้ มู่น่อนน่อนก็รู้สึกพอใจมากแล้ว
เฉินถิงเซียวยังไม่ได้กินข้าวเย็น เพียงแค่นั่งลงตะเกียบในมือก็ขยับไม่ได้หยุด
รอเขากินข้าวเสร็จแล้ว มู่น่อนน่อนจึงจับคางเขาแล้วพูด “ของคุณมากนะ”
“เอ๊ะ?” เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้น ดวงตาฉายแววสงสัยออกมา
มู่น่อนน่อนพูดต่อ “เรื่องในweiboไงล่ะ”
เฉินถิงเซียวหรี่ตามองเธอแล้วถาม “เรื่องชาร์ตการค้นหายอดนิยมเหรอ?”
สีหน้าของมู่น่อนน่อนเริ่มเปลี่ยนสีเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อยๆ หายไป “วันนี้ตอนบ่าย บน weibo มีคนบอกว่ารู้ว่าผู้หญิงที่กินข้าวด้วยกันกับซือเฉิงหยู้นั้นคือใคร ยังบอกอีกว่าจะเปิดเผยในวันศุกร์นี้”
