ตอนที่เฉินถิงเซียวกลับไปที่ห้อง มู่น่อนน่อนยังไม่ตื่น
เขาเพิ่งสูบบุหรี่มา บนนิ้วจึงมีกลิ่นเขม่าควัน
เขาเอาเสื้อคลุมวางข้างเตียง เหลือบมองมู่น่อนน่อน แล้วเข้าห้องน้ำไปล้างมือ
ตอนที่ออกมา เห็นมู่น่อนน่อนห่มผ้าห่มนั่งพิงหัวเตียง สีหน้างัวเงีย เห็นได้ชัดว่าเพิ่งตื่น ยังคงไม่มีสติ
“ตื่นแล้วเหรอ”
เฉินถิงเซียวเดินไปนั่งลงข้างเตียง
มู่น่อนน่อนขมวดคิ้ว “คุณสูบบุหรี่เหรอ”
เฉินถิงเซียวชะงักไปครู่หนึ่ง เขาไม่คิดว่าจมูกมู่น่อนน่อนจะดีขนาดนี้ แต่ก็ยังพยักหน้ายอมรับ “อืม”
จากนั้นเขาก็เพิ่มอีกประโยค “แค่มวนเดียว และไม่กี่ทีด้วย”
จมูกของมู่น่อนน่อนดีกว่าตอนที่ยังไม่ท้องเสียอีก
“ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าคุณไม่สูบบุหรี่” มู่น่อนน่อนแทบไม่เคยเห็นเฉินถิงเซียวสูบบุหรี่มาก่อน ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเฉินถิงเซียวไม่สูบบุหรี่
เฉินถิงเซียวหัวเราะเสียงแผ่ว ไม่ได้พูดอะไร
ที่จริงเขาไม่สูบบุหรี่มากนัก เขาไม่ได้ติดบุหรี่
เพราะบุหรี่ทำร้ายร่างกาย เขาเสียดายชีวิตมาก
แต่ช่วงนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย บางครั้งเขาจึงอดไม่ได้ที่จะอยากสูบบุหรี่ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นตอนที่มู่น่อนน่อนไม่อยู่ เขาถึงจะสูบบุหรี่
เฉินถิงเซียวคร่ำครวญครู่หนึ่ง และจู่ๆ ก็พูดขึ้นว่า “หลังจากนี้ถ้าเจอซือเฉิงหยู้ อยู่ให้ห่างจากเขา”
ถึงแม้ตอนที่เขาไม่อยู่ เขาก็ยังจัดบอดี้การ์ดจำนวนมากเพื่อติดตามมู่น่อนน่อน แต่ช่วงหลายวันนี้อยู่ในบ้านเก่า มู่น่อนน่อนไม่สามารถหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับซือเฉิงหยู้ได้
มู่น่อนน่อนเหลือบไปเห็นเสื้อนอกของเฉินถิงเซียววางอยู่ข้างเตียง เธอจำได้ว่าก่อนที่เธอจะหลับไป เสื้อคลุมของเฉินถิงเซียววางอยู่บนโซฟา
เหมือนว่าหลังจากเธอหลับ เฉินถิงเซียวมีการออกไปข้างนอก
มู่น่อนน่อนสอบถามอย่างคาดเดา “คุณไปเจอเขามาอีกครั้งเหรอ พวกคุณคุยอะไรกันคะ”
“ไม่ได้คุยอะไรเท่าไร” ใบหน้าของเฉินถิงเซียวค่อนข้างเย็นชา “ตอนนี้ผมกับเขาจะคุยอะไรกันได้อีกล่ะ”
มู่น่อนน่อนจับมือเฉินถิงเซียวอย่างปลอบโยน และไม่ได้พูดอะไรอีก
……
อยู่บ้านเก่าไม่ได้มีอะไรทำ ยกเว้นที่มู่น่อนน่อนไปทานข้าว โดยทั่วไปแล้วจะอยู่ในห้อง
เพียงแต่หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว คุณปู่จะเรียกให้เธอไปที่ห้องดูทีวีเป็นเพื่อนเขาสักพัก
มู่น่อนน่อนยังคิดว่าคุณปู่เฉินมีอะไรจะพูด ปรากฏว่าแค่ให้ดูทีวีเป็นเพื่อนเขาเท่านั้น
รายการที่คนแก่ชอบดูก็อย่างเช่นพวกงิ้วทอร์คโชว์หรืออะไรพวกนั้น มู่น่อนน่อนจึงเบื่อนิดหน่อย แต่คุณปู่เฉินดูอย่างกระตือรือร้น ก็เลยได้แต่ดูเป็นเพื่อน
โชคดีที่คุณปู่เฉินยังเป็นห่วงเกี่ยวกับร่างกายของมู่น่อนน่อน จึงให้เธอดูเป็นเพื่อนเขาแค่ชั่วโมงเดียวก็ไล่เธอกลับห้องไปพักผ่อน
คุณปู่เฉินหรี่ตามองมู่น่อนน่อนอยู่สองสามนาที “เธอกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ให้ถิงเซียวเข้ามา ฉันมีเรื่องจะพูดกับเขา”
ก่อนหน้านี้คุณปู่เฉินให้มู่น่อนน่อนดูทีวีเป็นเพื่อนเขา ตอนนั้นเฉินถิงเซียวจะตามเข้ามา เพียงแต่มู่น่อนน่อนไม่ให้เขาตามเข้ามาด้วย
เดิมทีคุณปู่เฉินเป็นคนที่เอาใจใส่คนอื่น จึงไม่ใช่เรื่องดีที่เฉินถิงเซียวจะแสดงความห่วงใยเธอมากเกินไป
“ค่ะ” มู่น่อนน่อนลุกขึ้นยืน กำลังจะเดินออกไปข้างนอก
“น่อนน่อน”
เมื่อเธอเดินไปถึงหน้าประตู ได้ยินคุณปู่เฉินเรียกเธอข้างหลัง
มู่น่อนน่อนหันหน้ากลับไป “มีอะไรเหรอคะคุณปู่”
ตอนที่คุณปู่เฉินยังหนุ่มนั้นเป็นคนรักอิสระ แต่เพราะต้องแต่งงานเพื่อตระกูล จึงแต่งงานเร็วมาก
ว่ากันว่าคุณย่าของเฉินถิงเซียวแก่กว่าคุณปู่เฉินสองปี หลังจากทั้งคู่แต่งงานก็กลมเกลียวกัน แต่เขาไม่ใช่คนที่อยู่ติดบ้าน
ในบ้านมีภรรยาหลวง ข้างนอกก็มีภรรยาน้อยมากมาย ลูกนอกสมรสก็มีบ้าง
แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้เรื่องได้ราว จึงไม่มีใครที่เขาพาเข้ามาเชิดหน้าชูตาอยู่ในตระกูลเฉิน
เรื่องเหล่านี้ มู่น่อนน่อนฟังมาจากเสิ่นเหลียง
คุณปู่เฉินเป็นคนหนึ่งที่แม้ว่าข้างนอกจะมีผู้หญิงและลูกจำนวนมาก แต่ก็ไม่เคยเข้ามาวุ่นวายกับตระกูลเฉิน ซึ่งเป็นการให้เกียรติภรรยาหลวง
เพราะแต่งงานเร็ว หลานชายคนโตของเขาซือเฉิงหยู้อายุ 28 ปี เขาจึงอายุแค่เจ็ดสิบต้นๆ ในปีนี้
ในวัยเท่านี้ ผู้สูงอายุที่เกษียณก็ล้วนแต่ปฏิบัติธรรมอยู่บ้าน ถ้าไม่มีการเจ็บป่วยร้ายแรง ก็ยังคงแข็งแรงมาก
ตระกูลเฉินเป็นตระกูลที่ยอดเยี่ยม คุณปู่เฉินกินดื่มด้วยวัตถุดิบชั้นดี แถมยังมีนักโภชนาการพิเศษด้วย
เพียงแต่ คุณปู่เฉินในเวลานี้ที่นั่งโดดเดียวอยู่บนโซฟา ดูน่าเศร้าและชราภาพนัก สูญเสียความสง่างามของผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่ไปบางส่วน ดูค่อนข้างเหนื่อยล้าแก่เฒ่าลงเล็กน้อย ค่อนข้างน่าเวทนาสงสาร
มู่น่อนน่อนในขณะนี้ รู้สึกได้อย่างเห็นได้ชัดว่าคุณปู่เฉินไม่ได้มีความสุขกับชีวิต
“เรื่องก่อนหน้านี้ เป็นปู่เองที่เลอะเลือน หลังจากนี้ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของเธอกับถิงเซียวอีก พวกเธอสองคนต้องดีต่อกันนะ”
น้ำเสียงคุณปู่เฉินค่อนข้างแหบแห้ง ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นคำสั่งเสียก่อนตาย
มู่น่อนน่อนสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะเพิ่มระดับเสียงขึ้นเล็กน้อย “คุณปู่คะ!”
เธอรู้ว่าที่คุณปู่เฉินพูดคือเรื่องที่ส่งฉินสุ่ยซานไปก่อนหน้านี้ ที่จริงใจมู่น่อนน่อนก็ต่อว่าเขาอยู่นิดหน่อย เพราะเรื่องนี้น่าเศร้า แต่เธอก็ไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรนัก
เพราะเฉินถิงเซียวรักเธอมาก
ตราบใดที่เธอยังอยู่ในหัวใจของเฉินถิงเซียว คนอื่นมองอย่างไร ทำอย่างไร ว่าไปแล้วมันก็ไม่ได้สำคัญต่อเธอเลย
เพียงแต่น้ำใจในตอนนั้นของคุณปู่เฉิน ทำให้เธอไม่สบายใจอย่างมาก
“เอาล่ะ รีบไปเถอะ จะสี่ทุ่มแล้ว อีกสักพักฉันจะนอนแล้ว” คุณปู่เฉินโบกมือ ท่าทางไม่อยากทนฟังเธอพูดต่อ
มู่น่อนน่อนเหลือบมองเขาอย่างไม่วางใจ ก่อนจะเปิดประตูและรีบกลับไปที่ห้อง
เฉินถิงเซียวสวมชุดนอนกำลังนั่งหัวเตียงเล่นเกมโทรศัพท์มือถือ ใบหน้ายังคงไร้อารมณ์ เหมือนเกมที่เล่นจะไม่สนุก
สายตาเหลือบมองประตูเป็นครั้งคราว แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจเล่นเกม
ทันทีที่เห็นมู่น่อนน่อนผลักประตูเข้ามา เขาก็ทิ้งโทรศัพท์มือถือไว้ข้างๆ ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหามู่น่อนน่อน
“คุณปู่ไม่ได้ทำให้คุณลำบากใช่ไหม” เฉินถิงเซียวพูดพร้อมกับพินิจพิเคราะห์เธออย่างละเอียด
เมื่อแน่ใจว่าเธอไม่มีตรงไหนผิดปกติ ถึงได้ถอนสายตาตัวเอง
มู่น่อนน่อนส่ายหน้า แล้วถ่ายทอดคำพูดของคุณปู่เฉินให้กับเฉินถิงเซียว “คุณปู่ให้คุณเข้าไปพบค่ะ บอกว่ามีบางอย่างจะบอกคุณ ให้คุณรีบไป ดึกอีกหน่อยท่านจะนอนแล้ว”
เฉินถิงเซียวฟังแล้วก็คิดครู่หนึ่งก่อนจะถาม “ยังมีอะไรอีกไหม เขาพูดอะไรกับคุณบ้าง”
“ไม่ได้พูดอะไร แค่ดูทีวีเป็นเพื่อนท่าน” มู่น่อนน่อนขมวดคิ้ว “แต่ฉันรู้สึกว่าคุณปู่ดูแปลกๆ น้ำเสียงผิดปกติไปหน่อย…”
เธอรู้สึกจริงๆ ว่าคุณปู่เฉินเหมือนพูดคำสั่งเสียก่อนตาย แต่เธอพูดต่อหน้าเฉินถิงเซียวไม่ได้
เพราะคุณปู่เฉินเป็นญาติสนิทของเฉินถิงเซียว
มู่น่อนน่อนถอนหายใจ “คุณไปแล้วก็จะรู้เองค่ะ”
เธอสามารถฟังออกได้ว่าน้ำเสียงของคุณปู่เฉินไม่ปกติ เฉินถิงเซียวที่เป็นคนเฉลียวฉลาด แน่นอนว่าสามารถฟังออก บางทีอาจจะมีเรื่องอื่นก็ได้
เฉินถิงเซียวเห็นท่าทางมู่น่อนน่อนขมวดคิ้วถอนใจ จึงมีสีหน้าหนักทันที
“ผมไปก่อนนะ คุณนอนก่อนเลย” กำชับมู่น่อนน่อนแล้วเขาจึงออกไป
