อาหารเช้ามื้อนี้ ทำให้มู่น่อนน่อนอิ่มมาก
เธอไม่ค่อยสนใจคำพูดของเฉินถิงเซียวเท่าไหร่หรอก แต่ว่าหลังจากที่เฉินมู่กินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ผลักจานมาตรงหน้าของเธอให้เธอดู
มู่น่อนน่อนก็เลยจำเป็นต้องกินจนหมด
ความอยากอาหารของเธอช่วงนี้เริ่มดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ว่ายังกินได้น้อยกว่าผู้หญิงปกติทั่วไป
หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ เฉินถิงเซียวก็ไปที่บริษัท
มู่น่อนน่อนก็เล่นของเล่นเป็นเพื่อนเฉินมู่
ก่อนหน้านี้ตอนที่เฉินมู่อยู่ที่บ้านเก่านั้น ก็จะมีคนใช้คอยเล่นเป็นเพื่อนเธอ แต่ว่าคนใช้สุดท้ายแล้วก็จะมีความภาวะพะวงอยู่ดี ไม่เหมือนกับมู่น่อนน่อนที่สามารถเล่นกับเฉินมู่ได้อย่างมีความสุขขนาดนี้
สิ่งที่เด็กน้อยต้องการมากที่สุดก็คือการอยู่ข้างๆ การเล่นเป็นเพื่อนเด็กน้อย ทำให้ง่ายที่จะให้เกิดความรู้สึกใกล้ชิด
และยิ่งไปกว่านั้น เฉินมู่ก็ชอบมู่น่อนน่อนอยู่แล้วด้วย
เฉินถิงเซียวไม่ได้กลับบ้านมากินมื้อเที่ยงด้วย ตอนบ่ายตอนที่เฉินมู่จะงีบหลับตอนกลางวันนั้น ก็งอแงให้มู่น่อนน่อนอยู่เป็นเพื่อนเธอ
มู่น่อนน่อนก็เลยต้องหลับกลางวันเป็นเพื่อนเฉินมู่
เฉินมู่เมื่อมีคนมานอนเป็นเพื่อน ก็เลยนอนไปนานมาก
เฉินมู่หลับสนิทและลึกมาก ทำให้มู่น่อนน่อนก็นอนหลับนานเป็นเพื่อนเธอเหมือนกัน
จนเธอได้ยินเสียงเปิดประตูดัง “แกร๊ก”ก็ลืมตาตื่นขึ้นมาในทันที
สิ่งแรกที่เธอเห็นก็คือเฉินมู่ที่นอนอยู่ด้านข้างของตัวเอง
เฉินมู่กำลังนอนกอดแขนของมู่น่อนน่อนอยู่และหลับสนิทมาก มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นมองประตู
ในเวลานี้แสงจากท้องฟ้าได้มืดลง และไฟในห้องก็จะลงเล็กน้อย
เธอค่อยๆ ขมวดคิ้วเข้าหากัน หลังจากปรับแสงในห้องเรียบร้อยแล้ว ถึงได้พบเฉินถิงเซียวที่ยืนอยู่ตรงประตูที่เปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง
เฉินถิงเซียวยังคงสวมใส่ชุดสูทที่ใส่ตอนออกจากบ้านไปเมื่อเช้า ชุดสูทมีความคมและสง่างามซึ่งทำให้เขาสูงและเพรียวบางเป็นพิเศษ
มู่น่อนน่อนมองจนเหม่อลอย แล้วค่อยๆ พลิกตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างเตียง
แน่ใจว่าเธอไม่ได้ปลุกให้เฉินมู่ตื่นขึ้นมาด้วย เธอถึงได้เดินออกไปข้างนอกอย่างสบายใจ
เฉินถิงเซียวเห็นว่าเธอออกมาแล้ว ก็เดินออกไปข้างนอกเหมือนกัน
พอปิดประตูห้องแล้ว มู่น่อนน่อนก็เดินตามเฉินถิงเซียวไป มองดูเวลา ก็เพราะว่านี่เป็นเวลา 5 โมงกว่าแล้ว ไม่น่าล่ะเฉินถิงเซียวถึงได้กลับมาแล้ว
เมื่อเธอหลับ โทรศัพท์ถูกปิดเสียง และเธอก็พบสายที่ไม่ได้รับและข้อความ
สายที่ไม่ได้รับกับข้อความที่ได้ส่งมานั้นมาจากเสิ่นเหลียง
น่าจะเป็นเพราะว่าเสิ่นเหลียงโทรหาเธอแล้วไม่มีคนรับสาย ก็เลยส่งข้อความหาเธอแทน
เนื้อหาในข้อความนั้นง่ายมาก “พรุ่งนี้ช่วงบ่ายว่างไหม? หาสถานที่นัดมาเจอกันหน่อยดีกว่า”
มู่น่อนน่อนรีบตอบกลับไป “โอเค”
ตอนที่นายหน้าขึ้นมามองเฉินถิงเซียวอีกครั้งหนึ่งนั้น ก็เพราะว่าเขายืนอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ และกำลังจ้องมองมาที่เธอ
มู่น่อนน่อนถูกเขามองจนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง แล้วก็เลยถามเขาว่า “ตอนเย็นอยากกินอะไรเหรอ？”
เฉินถิงเซียวตอบด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ “ลองทายสิ”
สองคำที่ดูเหมือนล้อเล่น แต่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก
มู่น่อนน่อนเม้มปาก ไม่พูดอะไรอีก แล้วก็ลงไปชั้นล่างไปที่ห้องครัว
โชคดีที่เมื่อตอนกลางวัน เธอได้ถามพวกคนรับใช้มาถึงความชอบในการกินของเฉินถิงเซียว
ผู้ชายคนนี้จริงๆ เลย เอาแต่ขุดหลุมรอเธอตลอดเวลา
……
อาหารเย็นนั้นหลากหลายมาก
มู่น่อนน่อนทำอาหารถึง 7-8 อย่าง ส่วนใหญ่จะทำตามรสชาติที่เฉินถิงเซียวชอบ
นอกจากนี้อีก 2-3 อย่างมู่น่อนน่อนทำรสชาติที่ค่อนข้างจืด แล้วก็ซุปอีก 2 อย่าง แล้วก็อาหารเด็กของเฉินมู่อีกชุดหนึ่ง เนื้อสัตว์และผักเข้ากันได้ดี และการจัดจานก็ดูน่ารัก
เฉินมู่หยิบช้อนขึ้นมา สีหน้าดูอดใจรอไม่ไหว “น่ารักมาก！อร่อยมาก”
มู่น่อนน่อนหัวเราะ “ลูกยังไม่ทันกินเลยนะ”
เธอยกชามโตขึ้นมา ลองจับดู แล้วก็รู้สึกว่าเริ่มอุ่นได้ที่แล้ว ก็เลยเอาวางไว้ด้านข้างเฉินมู่ “กินซุปหน่อย”
เฉินมู่ใช้ช้อนตักซุปมาชิม หลังจากนั้นก็ยกกินจากชามเลย
มู่น่อนน่อนยิ้มแล้วก็ตักใส่ถ้วยเล็กให้กับเธอ
ซุปในมือของเธอยังกลอนอยู่ เธอก็สัมผัสได้ว่าเฉินถิงเซียวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกำลังมองมาที่เธอ
เธอเงยหน้าขึ้น แล้วก็มองกลับไปที่เฉินถิงเซียว ก็เลยพบว่าสิ่งที่เฉินถิงเซียวกำลังมองอยู่นั้นก็คือซุปในมือที่เธอตักให้กลับเฉินมู่
มู่น่อนน่อนอึ้งไป แล้วก็เอ่ยปากถาม “คุณ……อยากกินซุปไหม？”
เธอนึกว่า จากนิสัยของเฉินถิงเซียวแล้ว น่าจะส่งสายตาให้กับเธอเพื่อให้เธอตระหนักได้เอง
ไม่คิดว่าเฉินถิงเซียวจะกลับตอบมาว่า “อืม”พร้อมกับวางตะเกียบในมือลง แล้วก็นั่งรอเธอตักซุปให้เขาอยู่ตรงนั้น
มู่น่อนน่อนอ้าปากค้าง เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไร
เธอตักซุปให้กับเฉินถิงเซียว หลังจากที่ส่งให้เขาแล้ว ก็มาลองสัมผัสดูว่าซุปของเฉินมู่นั้นเย็นลงหรือยัง
มู่น่อนน่อนลองสัมผัสดูแล้วก็รู้สึกว่าร้อน เธอก็เลยเป่า
ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าเฉินถิงเซียวยังคงมองมาที่เธออยู่
เธอเงยหน้าขึ้นมา แล้วก็พบว่าเฉินถิงเซียวกำลังมองเธออยู่
เธอก็ตักซุปให้เขาแล้วไง เขายังจะเอาอะไรอีก?
หรือว่าเขาต้องการให้เธอทำเหมือนกับที่ทำให้เฉินมู่ วัดอุณหภูมิของซุป แล้วถ้าเกิดว่ามันยังร้อนอยู่ก็ให้ช่วยเป่าให้เขาอย่างนั้นเหรอ?
มู่น่อนน่อนรู้สึกหวาดกลัวกับความคิดของตัวเอง
ถึงแม้ว่าการกระทำบางอย่างของเฉินถิงเซียวจะดูไร้เดียงสา แต่ว่าเขาก็ไม่ใช่เด็กน้อยจริงๆ
น่าจะเป็น……เพราะว่าเธอคิดมากเกินไปเอง
ตอนที่กินข้าวเย็นใกล้เสร็จแล้วนั้น มู่น่อนน่อนก็ได้รับข้อความจากเสิ่นเหลียง
เสิ่นเหลียงส่งเวลาและสถานที่นัดเจอให้กับมู่น่อนน่อน แถมยังถามเธอว่าสามารถพาเฉินมู่ไปด้วยได้ไหม
มู่น่อนน่อนรู้สึกว่า ในเมื่อเธอจะอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกับเฉินถิงเซียว เรื่องแบบนี้ก็ควรจะบอกให้เขารู้ไว้หน่อย
เธอคิดอยู่ครู่นึง แล้วก็เงยหน้าพร้อมกับพูดกับเฉินถิงเซียว “พรุ่งนี้ช่วงบ่ายฉันจะออกไปข้างนอกหน่อยนะ”
เฉินถิงเซียวรับผ้าเช็ดมือที่คนใช้ยื่นให้ เขาเช็ดมือไปด้วยพร้อมกับถามเธอไปด้วย “ไปไหนเหรอ？”
“เรื่องแบบนี้ก็ต้องรายงานด้วยเหรอ？”มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มีความจำเป็นต้องบอกรายละเอียดกับเขา
เฉินถิงเซียววางผ้าเช็ดมือลง เราก็เงยหน้ามองหน้าเธอพร้อมกับค่อยๆ พูดว่า “ผมอยู่ที่บริษัท คุณก็ต้องผ่ามู่มู่ไปด้วย แน่นอนว่าผมจำเป็นต้องรู้ว่าคุณมีแผนจะไปที่ไหน”
“ฉันพามู่มู่ไปด้วยได้งั้นเหรอ？”มู่น่อนน่อนไม่คิดเลยว่าเฉินถิงเซียวจะอนุญาตให้เธอพาเฉินมู่ออกไปข้างนอกด้วย
เฉินถิงเซียวขมวดคิ้ว พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ตำหนิ “คุณไม่ได้คิดจะให้เธอไปด้วย แล้วอยากจะให้เธออยู่บ้านคนเดียวอย่างนั้นเหรอ？”
“ไม่ใช่……”มู่น่อนน่อนรีบส่ายหน้าในทันที：“คุณเองก็รู้จัก ฉันจะออกไปหาเสิ่นเหลียง”
“พรุ่งนี้ตอนที่ออกไป เดี๋ยวจะมีคนไปส่ง”เฉินถิงเซียวพูดคำนี้เสร็จก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องกินข้าวไป
เฉินมู่กินอาหารเสร็จอิ่มแล้ว ก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ แววตาดูล่องลอยไปไกลสุดขอบฟ้า
มู่น่อนน่อนเรียกเธอ “มู่มู่？”
เฉินมู่ไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว “อืม”
มู่น่อนน่อนเดินไปนั่งลงตรงข้ามเธอแล้วก็ค่อยๆ พูดว่า “พ่อของหนูบอกว่า พรุ่งนี้หนูสามารถออกไปเล่นกับแม่ได้！”
“ออกไปเล่นเหรอ？”เฉินมู่เหมือนกับว่ามีชีวิตชีวาขึ้นมาในทันที ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นมา：“หนูอยากออกไปเที่ยวเล่น！”
ตอนที่เฉินมู่อยู่ที่บ้านเก่านั้น ปกติเฉินถิงเซียวก็ต้องไปทำงาน ขอบเขตของกิจกรรมต่างๆ ของเฉินมู่ก็มีแต่อยู่ในบ้านเก่าเท่านั้น เธอก็อยากออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกบ้างเหมือนกัน
ดังนั้น ครั้งก่อนเธอถึงได้ถูกซูเหมียนหลอกให้ออกไปข้างนอกง่ายๆ ขนาดนั้น
มู่น่อนน่อนรูปผมของเธอ “พรุ่งนี้จะพาหนูออกไปเที่ยว！”
……
บ่ายวันที่ 2 พอถึงเวลาออกเดินทาง มู่น่อนน่อนออกมานอกประตู ก็เห็นสือเย่ที่ยืนรออยู่หน้ารถตั้งนานแล้ว
