ปฏิกิริยาของมู่น่อนน่อนยังคงช้าเล็กน้อยในขณะนี้
เธอจ้องไปที่เฉินถิงเซียว เธอถึงรู้ตัวว่าเฉินถิงเซียวกำลังด่าเธออยู่
เธอกัดริมฝีปาก น้ำเสียงของเธอฟังดูรีบร้อน “ถ้าเกิดว่าคุณไม่ไปรับฉัน นอกจากการคลานออกมาแล้วฉันจะทำอะไรได้?”
ที่จริงมันไม่ใช่แบบนี้
ถ้าเกิดว่าเฉินถิงเซียวไม่ไปรับเธอ ยังไงเสิ่นเหลียงก็จะไปประกันตัวเธอออกมาอยู่ดี
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยู่กับเฉินถิงเซียวมานานแล้วหรือเปล่า มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าตัวเองก็เริ่มใช้วิธีแบบนี้แล้ว
“ถ้ารู้แล้วก็ดี” หลังจากเฉินถิงเซียวพูดจบ เขาก็ใช้สายตามองสำรวจไปบนร่างกายของเธอ
ตอนที่สายตาของเขามองไปยังหน้าอกของเธอ ดวงตาของเขาก็สั่นไหว จากนั้นเขาก็รีบหลบสายตายังรวดเร็ว ก่อนจะพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าครั้งหน้ายังดื่มจนทำให้ตัวเองไปอยู่ในสถานีตำรวจอีก ก็คลานกลับมาเองแล้วกัน!”
มู่น่อนน่อนสังเกตเห็นสายตาของเขา เธอจึงก้มลงมองตัวเองด้วยความสงสัย เธอถึงเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองได้อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ที่สำคัญข้างในเธอก็ไม่ได้ใส่อะไรไว้
ก็ว่าทำไมสายตาเมื่อครู่นี้ของเฉินถิงเซียวถึงดูแปลกๆ
เธอรีบยกมือขึ้นมาบังร่างกายตัวเอง จากนั้นก็รู้สึกว่าไม่จำเป็น พอเอามือยกลงไปเธอก็รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง แต่พอเอามือขึ้นมาบังไว้มันก็รู้สึกไม่ถูกต้องเหมือนกัน
เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องพูดคุย เธอถามแปลว่า “ใครเป็นคนอาบน้ำให้ฉัน?”
ในตอนที่มู่น่อนน่อนพูดคำพูดนี้ ท่าทีของเธอก็ดูไม่ปกติเลย
เฉินถิงเซียวรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงยิ้มออกมาก่อนจะพูดว่า “คุณคิดว่าเป็นผมเหรอ?”
สีหน้าของมู่น่อนน่อนดูเขินอายเล็กน้อย แต่เมื่อครู่นี้เธอคิดแบบนี้จริงๆ
เมื่อก่อนเฉินถิงเซียวก็อาบน้ำให้เธอบ่อย
แต่เขากลับตอบด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้แต่คนอาบน้ำให้เธอ
เฉินถิงเซียวก็ไม่รอให้เธอได้พูดอะไรอีก เขาเดินอ้อมผ่านตัวเธอไป แล้วก็ออกจากห้องเธอไปโดยตรง
มู่น่อนน่อนหันกลับมา และมองดูล่างของเฉินถิงเซียวที่ค่อยๆหายไป เธอวิ่งไปปิดประตู ก่อนจะเดินกลับไปนอนบนเตียงด้วยความหงุดหงิด
เฉินถิงเซียวที่เป็นแบบนี้ มันน่ารำคาญจริงๆ
มู่น่อนน่อนเอาผ้าห่มคลุมไปที่หัว ก่อนจะคิดบางอย่าง รอให้ความทรงจำของเฉินถิงเซียวกลับมาก่อน เธอก็จะทรมานเขาแบบนี้เหมือนกัน
เธอคิดแบบนี้ด้วยความงัวเงีย ก่อนที่จะหลับไป
……
วันที่สองตอนเช้า ตอนที่มู่น่อนน่อนตื่นขึ้นมา เธอก็รู้สึกว่าบนเตียงมีบางอย่างกำลังขยับอยู่
เธอจึงหันไปมอง เมื่อหันไปมองเธอก็เห็นดวงตาที่กลมโตของเฉินมู่ ดวงตามสีดำสนิทของเธอดูสวยมาก
“มู่มู่!” มู่น่อนน่อนอุ้มเฉินมู่ขึ้นมาด้วยความดีใจ
“คิคิ…” เฉินมู่ยิ้มและกอดคอของมู่น่อนน่อนไว้ ก่อนจะถามว่า “ทำไมคุณแม่อยู่ที่นี่คะ”
เมื่อคืนตอนที่เธอนอนหลับไป เธอไม่เห็นคุณแม่
เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เธอดื่มจนเมา และยังไปที่สถานีตำรวจ มู่น่อนน่อนก็รู้สึกผิดเล็กน้อย
เธอเม้มริมฝีปาก “แม่เหรอ แม่แอบมาตอนกลางดึกน่ะ”
“หา?” เฉินมู่รู้สึกสงสัย จากนั้นเธอก็พยักหน้า “อ่อ แอบมา”
มู่น่อนน่อนเห็นว่าบนตัวของเฉินมู่ยังใส่ชุดนอนอยู่ เธอก็เลยเปลี่ยนเรื่องคุยทันที ก่อนที่เธอจะพูดว่า “เดี๋ยวแม่พาไปล้างหน้าแปลงฟันนะ”
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง แม่ลูกทั้งสองมู่น่อนน่อนและเฉินมู่ก็ล้างหน้า ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปชั้นล่าง เฉินถิงเซียวนั่งรออยู่บนโต๊ะอาหารแล้ว
ในมือของเขามีหนังสือพิมพ์อยู่หนึ่งฉบับ เขาได้ยินเสียงมู่น่อนน่อนและเฉินมู่เดินเข้ามา เขาก็ไม่ได้หันไปมองพวกเธอ เขายังคงสนใจกับหนังสือพิมพ์ในมือ
มู่น่อนน่อนก็นึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ เรื่องที่เธอและเสิ่นชูหานโดดแอบถ่ายจนเป็นข่าว
เธอก็เลยไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะเริ่มทานอาหารเช้าอย่างเงียบๆ
เฉินมู่อยู่เงียบๆ ไม่ไหว เธอทานข้าวไปด้วย แล้วก็ยื่นมือไปเอาหนังสือพิมพ์ในมือของเฉินถิงเซียวด้วยความสงสัย “คุณพ่อคะ กำลังดูอะไรอยู่คะ?”
เฉินถิงเซียวยกหนังสือพิมพ์ในมือขึ้นสูงกว่าเดิม เพื่อหลบมืออันเล็กๆของเฉินมู่
“อ่านหนังสือพิมพ์” น้ำเสียงที่ราบเรียบของเค้าดังออกมาจากข้างหลังหนังสือพิมพ์
“อ่อ” ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเป็นหนังสือพิมพ์อะไร แต่ว่าเฉินมู่ได้รับคำตอบแล้ว เธอก็เลยพยักหน้าด้วยความพอใจ
จากนั้นเธอก็ไม่ดื้อไม่ซน นั่งทานข้าวอย่างเชื่อฟัง
แต่มู่น่อนน่อน ยังคงมองไปทางเฉินถิงเซียวด้วยความสงสัย
วันนี้ตอนเช้าเธอถึงจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อคืนนี้ได้ทั้งหมด
พูดให้ถูกก็คือ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างทางที่เธอกลับสถานีตำรวจไปยังบ้านของเฉินถิงเซียว
เมื่อเธอนึกถึงในเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกอายมาก
ช่วงนี้เธอเอาแต่ตามติดตัวเฉินถิงเซียว ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติ
แต่ว่า ถ้าเธอจำไม่ผิด ก่อนเมื่อคืน เธอกับเฉินถิงเซียวยังคงทำสงครามเย็นใส่กัน
ซึ่งอาจจะเป็นเธอคนเดียวที่คิดว่าตัวเองกำลังทำสงครามเย็นกับเฉินถิงเซียว ส่วนเฉินถิงเซียวก็คงจะไม่อยากจะเจอหน้าเธอเลย
เมื่อนึกถึงตรงนี้ มู่น่อนน่อนไม่เพียงแต่จะไม่มีอารมณ์แอบมองเฉินถิงเซียวแล้ว แม้แต่อารมณ์จะทานข้าวเธอก็ไม่มี
อาหารในจานของเธอไม่ลดน้อยลงเลย เธอทำเพียงแค่ดื่มนมจนหมดแก้ว จากนั้นเธอก็ลูบหัวของเฉินมู่ “แม่ทานอิ่มแล้ว แม่จะไปแล้วนะ มู่มู่ต้องเป็นเด็กนี้”
เฉินมู่เงยหน้ามองไปที่เธอ “คุณแม่จะไปไหนคะ?”
มู่น่อนน่อนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ไปทำงาน ช่วงนี้คุณแม่งานยุ่งมาก หนูก็เป็นเด็กดีอยู่กับคุณพ่อนะ”
เฉินมู่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ”
เธอมีความคิดเกี่ยวกับการทำงานที่ค่อนข้างจะคลุมเครือ แต่เธอก็สามารถเข้าใจความหมายในคำพูดของมู่น่อนน่อน
หลังจากที่มู่น่อนน่อนพูดปลอบเฉินมู่แล้ว เธอก็หันไปมองทางเฉินถิงเซียว เธอเห็นว่าเขายังคงถือหนังสือพิมพ์ไว้ เธอจึงเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “เมื่อวานขอบคุณคุณมากที่รับฉันกลับมา ฉันไปก่อนนะ”
หลังจากเธอพูดจบ เธอไม่ได้ลุกขึ้นทันที เธอนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้พักหนึ่ง
เมื่อเธอมั่นใจว่ายังไงเฉินถิงเซียวก็จะไม่เอาหนังสือพิมพ์ออกเพื่อมามองเธอ เธอก็เลยลุกขึ้นแล้วเดินจากไป
ตอนที่มู่น่อนน่อนเดินจากไป เฉินถิงเซียวก็โยนหนังสือพิมพ์ที่อยู่บนมือไว้ข้างๆ
เฉินมู่เอาปากวางบนขอบจาน ก่อนจะใช้ส้อมเขี่ยไข่ดาวเข้าไปในปาก ดวงตาคู่นั้นของเธอก็มองขึ้นไปที่เฉินถิงเซียว
เมื่อเธอเห็นว่าใต้ตาของเฉินถิงเซียวมีรอยสีดำอยู่ชัดเจน เธอก็เลยหัวเราะออกมา “คุณพ่อมีขอบตาดำเหมือนหมีแพนด้าเลย”
มุมปากของเฉินถิงเซียวแข็งทื่อเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เอาไข่ดาวในจานตัวเองให้กับเฉินมู่ “ทานเยอะๆ หน่อยนะ”
เฉินมู่มองหน้าเขาอย่างสงสัยในขณะรับประทานอาหาร
ใครใครก็บอกว่าดวงตาของเฉินมู่เหมือนกับเขา แต่ไม่ว่าเขาจะมองยังไงเขาก็รู้สึกว่าเฉินมู่คล้ายกับน่อนน่อนมากกว่า
เฉินมู่เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เขาก็เลยไม่ได้พูดตรงๆ เหมือนกับที่ทำต่อมู่น่อนน่อน เขาทำเพียงแค่หันไปมองอีกข้าง โดยที่ไม่สบตากับเธอ
เมื่อคืนหลังจากที่กลับไปที่ห้อง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร เขาก็เลยนอนไม่หลับทั้งคืน
ถ้าเกิดว่าเมื่อครู่นี้เขาไม่เอาหนังสือพิมพ์มาบังหน้าตัวเองไว้ ถ้ามู่น่อนน่อนเห็นขอบตาดำเหมือนหมีแพนด้าของเขา เขาก็ไม่รู้ว่าเธอจะคิดไปไกลมากแค่ไหน
……
หลังจากที่มู่น่อนน่อนออกมาจากบ้านของเฉินถิงเซียว เธอก็โทรไปหาเสิ่นเหลียงทันที
เสิ่นเหลียงรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว เสียงพื้นหลังของในสายเหมือนกำลังจะอยู่ในสนามบิน จากนั้นก็มีการประกาศเกี่ยวกับข้อมูลเที่ยวบิน
มู่น่อนน่อนถามเธอ “เธออยู่ที่สนามบินแล้วเหรอ?”
“อืม เดี๋ยวฉันก็จะขึ้นเครื่องแล้ว” เสิ่นเหลียงพูด ก่อนจะยื่นแก้วน้ำในมือให้กับผู้ช่วย จากนั้นก็เดินไปอยู่อีกข้างและถามด้วยเสียงเบา “เมื่อคืนบอสใหญ่เป็นคนไปรับเธอกลับใช่ไหม? เขารับเธอกลับไปที่บ้านโดยตรงใช่ไหม?”
เมื่อคืนตอนที่เธอไปในสถานีตำรวจเพื่อรับตัวมู่น่อนน่อนกลับ ทางตำรวจก็บอกกับเธอว่า มีคนมารับตัวมู่น่อนน่อนไปแล้ว ที่สำคัญเธอก็โดนตำรวจหญิงคนหนึ่งมาขอลายเซ็นด้วย
