มู่น่อนน่อนซบอยู่ในอ้อมแขนของเฉินถิงเซียว แขนข้างหนึ่งห้อยไปด้านหนึ่งอย่างหมดแรง แขนอีกข้างฝืนยกขึ้นมาคว้าที่ชายเสื้อของเขาไว้
แม้ว่าบนตัวของเฉินถิงเซียวจะเต็มไปด้วยโคลน แต่มู่น่อนน่อนก็ยังทนไม่ไหวที่จะคลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของเขา
ใจทั้งดวง ก็สงบนิ่งลงอย่างนั้น
หายากที่เฉินถิงเซียวจะไม่พูดจาไม่น่าฟัง ปล่อยให้เธอซบอยู่ในอ้อนแขน ไม่ได้ผลักเธอออก
ผ่านไปไม่กี่วินาที มู่น่อนน่อนถึงจะพูดออกมาว่า: “เดินไหว แต่ฉันขอพักสักแปปนึง”
ร่างกายของเธอแข็งเกินไป ต้องขยับตัวเล็กน้อยถึงจะได้
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินถิงเซียวก็มองลงมาที่เธอ
มู่น่อนน่อนก็เงยหน้ามองเขาเช่นกัน ริมฝีปากเหยียดโค้งขึ้น ส่งยิ้มให้เขา
รอยยิ้มที่อ่อนโยนแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
คิ้วของเฉินถิงเซียวยิ่งขมวดแน่นขึ้น เอื้อมมือไปแตะหน้าผากของมู่น่อนน่อน
มือของเขาเพิ่งจะสัมผัสโดนหน้าผากของมู่น่อนน่อน ก็ถูกความร้อนที่มาจากหน้าผากของเธอทำให้ต้องชักมือออก
เขาทาบลงบนหน้าผากของมู่น่อนน่อนเพื่อตรวจสอบอุณหภูมิ จากนั้นก็ทาบลงบนหน้าผากของตัวเองรับรู้อุณหภูมิสักพัก พูดอย่างนิ่งๆว่า: “คุณเป็นไข้”
“งั้นเหรอ?” มู่น่อนน่อนพูดแล้วก็เอื้อมมือไปแตะหน้าผากของตัวเอง: “มิน่าล่ะฉันรู้สึกร้อนนิดหน่อย”
เสียงของเธออ่อนแอมาก เอียงศีรษะซบอยู่ในอ้อมแขนของเฉินถิงเซียว ไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย
คิ้วที่ขมวดของเฉินถิงเซียว ก็ไม่เคยคลายออกเลย
เขาใช้มือข้างหนึ่งพยุงมู่น่อนน่อนไว้ พูดเสียงเข้มว่า: “ยืนนิ่งๆ”
ทันใดนั้น เขาย่อตัวลง ดึงมือของมู่น่อนน่อน ให้เธอกอดคอของเขา
มู่น่อนน่อนทั้งร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงเลย กอดคอของเขาแล้วก็พิงบนหลังของเขาอย่างอ่อนปวกเปียก น้ำเสียงรู้สึกสับสนเล็กน้อย: “คุณจะแบกฉันงั้นหรอ? แต่ช่วงนี้ฉันดูเหมือนจะอ้วนขึ้นนิดหน่อย หนักหน่อยนะ…”
เฉินถิงเซียวไม่สนใจคำพูดไร้สาระของเธอ แบกเธอและเดินไปข้างหน้า
เขาเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินมู่น่อนน่อนถามเขาว่า: “ฉันหนักหรือเปล่า?”
เฉินถิงเซียวตอบอย่างเย็นชา: “ไม่หนัก”
ไม่เพียงไม่หนัก แถมยังเบามาก
ถ้าหากเธออ้วนขึ้นสักหน่อย คงจะน่ามองกว่านี้
“อ้อ ถ้างั้นก็ดี…” เสียงตอนท้ายเบาเป็นพิเศษ จนถึงเสียงหาย
โชคดีที่สภาพทางหลวงส่วนนี้ ดีกว่าทางส่วนนั้นที่เฉินถิงเซียวเข้ามาสักหน่อย เลยเดินได้สะดวกกว่านิดหน่อย
แต่ก็ไม่ได้ดีไปมากเท่าไหร่
ถนนลูกรังในชนบท พอถึงวันที่ฝนตก เดินเหยียบลงไปล้วนมีแต่โคลน ย่างเท้าหนักบ้างเบาบ้าง ข้างหลังยังแบกคนไว้อีกคน ไม่ว่าเฉินถิงเซียวจะสมรรถภาพทางกายดีแค่ไหน เดินไปนานๆก็รู้สึกไม่ไหวเล็กน้อย
ยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงบนหลังยังเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระเป็นครั้งคราวอีก
“ฉันหนักมั้ย?”
เฉินถิงเซียวจำไม่ได้แล้วว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เธอถามคำถามนี้
เขาพูดเสียงเข้ม: “หนักมาก เพราะงั้นตั้งแต่นี้ไปคุณหุบปากจะดีที่สุดไม่ต้องพูดอะไรอีก”
“อ่อ” มู่น่อนน่อนที่เป็นไข้จนเบลอเชื่อฟังมาก ตอบกลับทีหนึ่งแล้วก็ไม่พูดอะไรอีกจริงๆ
ส่วนเฉินถิงเซียวก็รู้สึกได้ว่าอุณหภูมิบนตัวของมู่น่อนน่อนเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ
จะให้เธอเป็นไข้แบบนี้ต่อไปไม่ได้ จะต้องหาสถานที่พักและหาหมอ
แต่ว่า…
เฉินถิงเซียวเหลือบตาขึ้นมอง ทางด้านหน้าไกลๆไม่เป็นป่าทึบก็เป็นดินโคลน
ไม่รู้ว่าเดินมานานแค่ไหน ในป่าตรงริมถนนมีเงาของบ้านเรือน
เฉินถิงเซียวมองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็แบกมู่น่อนน่อนเดินเข้าไป
เป็นบ้านที่ใช้อิฐสีน้ำเงินสร้างขึ้นมาหลังหนึ่ง งานหยาบมาก แต่สำหรับพวกเขาในเวลานี้ ถือว่าเป็นที่พักอาศัยที่ยอดเยี่ยมแล้ว
ประตูบ้านเปิดอยู่
เฉินถิงเซียวแบกมู่น่อนน่อนเดินไปที่หน้าประตู ก็เห็นชายชราอายุกว่าครึ่งร้อยปีนั่งอยู่บนเก้าอี้ ถือปลาตัวหนึ่งกำลังเล่นกับแมวตัวหนึ่ง
ชายชราได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็เงยหน้าขึ้นมอง หรี่ตาและถามว่า: “มาทำอะไร?”
“เจอกับดินถล่ม ขอพักค้างคืนหน่อยครับ” เฉินถิงเซียวพูดอย่างกระชับรัดกุม
แต่ชายชราไม่เข้าใจภาษาจีนกลาง พูดได้แค่ภาษาถิ่นเท่านั้น
เฉินถิงเซียวล้มเหลวในการสื่อสารกับเขา
แต่โชคดีที่ชายชรามีจิตใจดี เห็นเขากับมู่น่อนน่อนตกระกำลำบากขนาดนี้ ก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา เลยเรียกพวกเขาทั้งสองให้เข้ามา
ที่พักของชายชราถึงแม้จะเรียบง่าย แต่ในบ้านกลับสะอาดเป็นพิเศษ
ชายชราพาเขาไปที่ห้องครัว ชี้ไปที่โอ่งเก็บน้ำ แล้วชี้ไปที่หม้อเหล็กขนาดใหญ่ บ่งบอกว่าถ้าพวกเขาจะอาบน้ำ ก็ต้องต้มน้ำ
ต้มน้ำถังหนึ่งให้พวกเฉินถิงเซียวแล้ว ชายชราก็ไปหาเสื้อผ้าของตัวเองมาสองชุดให้เฉินถิงเซียว จากนั้นก็กลับไปที่ห้องก่อนหน้านี้เล่นกับแมวต่อ
เฉินถิงเซียวมองไปทางที่ชายชราเดินจากไป วางมู่น่อนน่อนนั่งลงบนเก้าอี้ ตบหน้าเธอเบาๆ เรียกชื่อของเธอ: “มู่น่อนน่อน ตื่นสิ”
มู่น่อนน่อนพยายามลืมตาขึ้นมา เห็นคนตรงหน้าคือเฉินถิงเซียว แค่พูดประโยคเดียวว่า: “ง่วงจัง”
จากนั้นก็หลับตาลงอีกครั้ง และผล็อยหลับไปอย่างสบายใจ
วางใจเขาขนาดนี้เลย?
เฉินถิงเซียวสูดหายใจเข้าลึก ข่มขู่เธอ: “มู่น่อนน่อน ทางที่ดีคุณลืมตามาอาบน้ำเอง ไม่อย่างนั้นผมจะทิ้งคุณอยู่ที่นี่”
มู่น่อนน่อนที่ถูกเขาข่มขู่ค่อยๆฝืนลืมตาขึ้น: “คุณไม่ทิ้งฉันหรอก…ง่วงจัง…คุณช่วยฉันอาบ…”
สีหน้าของเฉินถิงเซียวเปลี่ยนไปแล้วก็เปลี่ยนไป สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงประนีประนอม
ถ้ามู่น่อนน่อนสภาพแบบนี้ไม่อาบน้ำหาวิธีลดไข้อีก จะได้เป็นไข้ขึ้นสมองจริงๆ
ในความทรงจำตอนนี้ของเฉินถิงเซียว ไม่มีความทรงจำปรนนิบัติผู้หญิงอาบน้ำเลย
แต่ตอนที่เขาเอื้อมมือไปถอดเสื้อผ้าของมู่น่อนน่อนออก ช่วยเธออาบน้ำ การกระทำทั้งคล่องแคล่วและชำนาญ ราวกับว่าเคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน…
เฉินถิงเซียวนิ่งไปเล็กน้อย
ผู้หญิงคนนี้มีพลังเวทมนตร์อะไร เมื่อก่อนเขาถึงเคยทำเรื่องแบบนี้ให้เธอ?
ค่อยๆล้างโคลนบนร่างกายของเธอออกไป ผิวขาวเนียนบนร่างของเธอก็ค่อยๆเผยออกมาทีละนิดๆ
ผิวของเธอขาวมาก ขาวเปล่งปลั่งจนแสบตาเล็กน้อย
เฉินถิงเซียวรู้สึกร้อนขึ้นมาเล็กน้อย ขมวดคิ้วชำเลืองตาไม่มองเธออีก แต่สัมผัสที่มือกลับชัดเจนเป็นพิเศษ
เฉินถิงเซียวกัดฟันช่วยเธออาบน้ำจนเสร็จ เหลือบมองเสื้อผ้าที่ชายชราช่วยหยิบมาให้พวกเขาครู่หนึ่ง ถอดเสื้อคลุมสูทของเขาออกอย่างเงียบๆ และถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกแล้วสวมให้มู่น่อนน่อน
ระหว่างทางฝนไม่ตกมาก เสื้อคลุมสูทของเขาเต็มไปด้วยโคลน แต่เสื้อเชิ้ตถือว่ายังสะอาดอยู่
เขาอุ้มมู่น่อนน่อนไปที่ห้อง ตัวเองออกมาอาบน้ำเย็นอย่างเร่งรีบ เอาเสื้อผ้าของมู่น่อนน่อนมาซักแล้วถือไปตากไว้ที่ห้อง
เขาไม่รู้วิธีซักเสื้อผ้าด้วยมือ แต่ล้างโคลนออกจากเสื้อผ้าถือว่าพอทำได้
ห้องที่ชายชราจัดไว้ให้พวกเขาอยู่ชั้นสอง ตัวชายชราเองขาและเท้าไม่ค่อยดีเลยอยู่ที่ชั้นหนึ่ง
ตอนที่เฉินถิงเซียววางมู่น่อนน่อนในห้องและเดินออกมา ตรงบันไดก็เห็นชายชรากำลังถือราวจับบันไดปีนขึ้นบันไดมา
ชายชราในมือถือผ้าเช็ดตัวเปียกผืนหนึ่ง อีกมือหนึ่งถือเหล้าหนึ่งขวด
เฉินถิงเซียวถึงพบว่าชายชราขากะเผลกนิดหน่อย
เขาลงไปข้างล่าง เดินไปตรงหน้าชายชราและรับของมา: “ขอบคุณครับ”
ชายชราพูดอย่างช้าๆ: “เอาไปให้ภรรยานายลดไข้ อากาศแบบนี้ไม่มีที่หาหมอหรอก”
ครั้งนี้ เฉินถิงเซียวเหมือนพอจะฟังภาษาถิ่นของเขารู้เรื่องนิดหน่อย
เขาตอบนิ่งๆทีหนึ่ง: “อืม”
ชายชราพยักหน้า และเดินลงไปข้างล่างอีกครั้ง
ด้านหลังมีแมวตัวนั้นเดินตาม
