ดวงตาของเฉินถิงเซียวที่เดิมทีดำสนิทอยู่แล้ว เหมือนถูกย้อมด้วยน้ำหมึกจนสีเข้มมากขึ้น จ้องเขม็งไปทางลี่จิ่วเชียน “คนของผม ผมไม่ครอบครองไว้เอง จะให้ส่งให้คนอื่นหรือไง?”
ลี่จิ่วเชียนตกตะลึงไปสักพัก ก่อนจะยิ้มออกมา “คุณเฉินพูดมีเหตุผลครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ ยังมีคนรอผมอยู่ข้างนอก”
เฉินถิงเซียวรู้ว่าเขาจงใจพูดแบบนี้ จึงพูดขึ้นว่า “มีคนรออยู่” ไม่ได้หมายความว่ามู่น่อนน่อนกำลังรอเขาอยู่หรือไง
เฉินถิงเซียวไม่เคยเป็นคนดีอะไร และลี่จิ่วเชียนก็พูดถึงขนาดนี้แล้วถ้าเฉินถิงเซียวยังเกรงใจอีก เขาคงไม่ใช่เฉินถิงเซียวแล้ว
“งั้นก็ปล่อยให้เธอรอไป” เฉินถิงเซียวยิ้มเยาะ ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกไปทันที
ในตอนแรกลี่จิ่วเชียนยังไม่เข้าใจความหมายจากคำพูดของเฉินถิงเซียว
แต่วินาทีต่อมา หลังจากที่มีบอดี้การ์ดสองสามคนเดินเข้ามาจากข้างนอก ลี่จิ่วเชียนก็เข้าใจทันทีว่าเฉินถิงเซียวหมายความว่ายังไง
ความหมายชัดเจนมาก เฉินถิงเซียวตั้งใจจะให้บอดี้การ์ดจับตาดูเขาไว้ ไม่ให้เขาออกไป
ลี่จิ่วเชียนรู้สึกว่าเขามองเฉินถิงเซียวผู้ชายคนนี้ดีเกินไป
รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ยากที่จะรักษาไว้ได้อีกต่อไป
“เฉินถิงเซียว กับน่อนน่อนคุณก็ไร้เหตุผลแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?” ใครเขาขังคนตามอำเภอใจแบบนี้กัน?
เฉินถิงเซียวเมินเฉยต่อคำพูดของเขา แล้วพูดสั่งบอดี้การ์ด “หลังจากงานเลี้ยงจบ ส่งคุณลี่กลับด้วย”
หลังจากนั้น เฉินถิงเซียวล้วงมือทั้งสองข้างเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสูท แล้วเดินออกไปช้าๆ
หลังจากประตูปิดลง บอดี้การ์ดก็พูดกับลี่จิ่วเชียนอย่างเรียบนิ่งว่า “คุณลี่ รบกวนส่งโทรศัพท์มาด้วยครับ”
ลี่จิ่วเชียน “…”
เฉินถิงเซียวคิดได้รอบคอบมาก
ลี่จิ่วเชียนหายใจเข้าลึก แล้วยื่นโทรศัพท์ให้บอดี้การ์ด
พวกบอดี้การ์ดทำตามคำสั่งของเฉินถิงเซียวก่อนหน้านี้ รีบกดหาหมายเลขโทรศัพท์ของมู่น่อนน่อน แล้วพิมพ์ข้อความส่งออกไป
พอเห็นแบบนี้ ลี่จิ่วเชียนจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณส่งอะไรไป?”
บอดี้การ์ดเหลือบมองเขา แต่ไม่พูดอะไร และไม่คืนโทรศัพท์ให้เขาด้วย
ลี่จิ่วเชียนกำหมัดแน่น แล้วคลายหมัดลงอีกครั้ง
……
มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าโทรศัพท์ในกระเป๋าที่ถืออยู่สั่นเล็กน้อย
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู พบว่าเป็นข้อความที่ลี่จิ่วเชียนส่งมาให้เธอ
“ผมมีธุระ ขอตัวกลับก่อน”
ประโยคง่ายๆ ดูไม่มีอะไรพิเศษ
มู่น่อนน่อนจ้องมองข้อความนี้สักพัก แล้วมองไปที่ทางเข้างานเลี้ยง
เธอเห็นเฉินถิงเซียวที่เดินเข้าไปในงานเลี้ยงพอดี ลี่จิ่วเชียนไม่ได้เดินตามหลังเขาเข้ามาด้วย
เสิ่นเหลียงเองก็เห็นเฉินถิงเซียว จึงถามมู่น่อนน่อน “คุณหมอลี่ล่ะ?”
“เขาบอกว่ามีธุระต้องกลับก่อน” มู่น่อนน่อนพูดโดยไม่หันกลับไปมอง
เสิ่นเหลียงพูดอย่างเอื่อยเฉื่อย “อะไรจะเร่งด่วนขนาดนั้น มาบอกลากันก่อนจะกลับก็ไม่มี”
เฉินถิงเซียวไม่ได้มองทางนี่ด้วยซ้ำ เขาเดินตรงเข้าไปนั่งข้างเฉินชิงเฟิง
มู่น่อนน่อนก้มหน้าลง กดหาหมายเลขโทรศัพท์ของลี่จิ่วเชียนในโทรศัพท์มือถือ แล้วกดโทรหาเขา
แต่เพิ่งโทรติดก็ถูกตัดสายทิ้งไปแล้ว
หลังจากนั้นเธอก็ได้รับข้อความว่า “กำลังขับรถ”
มู่น่อนน่อนมองไปที่เฉินถิงเซียวสักพัก จากนั้นก็ก้มหน้าลงครุ่นคิด
ถ้าเฉินถิงเซียวคิดจะทำอะไรกับลี่จิ่วเชียนจริงๆ เขาคงไม่พาลี่จิ่วเชียนไปต่อหน้าเธอ
ลี่จิ่วเชียนคงมีธุระต้องไปจัดการจริงๆ
อาจเป็นเพราะมีซูเหมียนอยู่ด้วย จึงแทบไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าเข้ามาใกล้เฉินถิงเซียวเลย
คนที่มาในงานคืนนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นคนดังในแวดวงธุรกิจ แต่ภูมิหลังทางตระกูลของซูเหมียนดีกว่าคนดังหรือนักธุรกิจเหล่านี้ ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้ามีปัญหากับเธอ
“ดึกมากแล้ว เรากลับกันเถอะ” มู่น่อนน่อนวางโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋า แล้วลุกขึ้นยืน
“จะกลับแล้วเหรอ?” เสิ่นเหลียงไม่ค่อยอยากกลับ ยังอยากดูเรื่องสนุกอีกสักพัก
มู่น่อนน่อนเหลือบมองไปทางเฉินถิงเซียวอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หันกลับมา “ฉันเป็นห่วงว่ากู้จือหยั่นจะไม่สามารถควบคุมมู่มู่ได้”
ทันทีที่พูดจบ มู่น่อนน่อนก็ได้ยินคนข้างๆ พูดว่า “นี่มันลูกของใครกัน”
“เด็กน้อยน่ารักมากเลย”
มู่น่อนน่อนกำลังจะหันไปมอง ก็ได้ยินเสียงเล็กที่คุ้นเคยดังขึ้นมา
“คุณแม่ขา”
นี่มันเสียงของเฉินมู่นี่นา
มู่น่อนน่อนหันไปมอง จึงเห็นเฉินมู่ที่กำลังมองไปรอบๆ ในกลุ่มฝูงชน
“มู่มู่!” มู่น่อนน่อนเรียก ยังไม่ทันได้คิดอะไร เธอก็เดินเข้าไปหา
แต่ว่า มีคนเดินเข้าหาเฉินมู่เร็วกว่าเธอ แล้วยังดึงเข้าไปอุ้มเฉินมู่ขึ้นมา
ซูเหมียนอุ้มเฉินมู่ขึ้นมา ก่อนจะลูบศีรษะของเธอเบา ๆ แล้วถามอย่างอ่อนโยนว่า “มู่มู่มาที่นี่ด้วยเหรอจ๊ะ?”
เฉินมู่มองไปที่ซู่ซูเหมียนด้วยสายตาว่างเปล่า แล้วตะโกนออกมา “คุณแม่ขา”
จากนั้นเธอก็เริ่มมองไปรอบๆ เพื่อมองหามู่น่อนน่อน
เสิ่นเหลียงเห็นแบบนั้น จึงอดที่จะด่าออกมาอย่างอดไม่ได้ “ซูเหมียนหน้าไม่อายจริงๆ”
เสียงของเธอไม่ถือว่าเบา จึงดึงดูดความสนใจจากผู้คนรอบตัวเธอ
แต่ตอนนี้เสิ่นเหลียงไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว เธอกัดฟันกรอดด้วยสีหน้าบึ้งตึงแล้วเรียกออกมา “กู้จือหยั่น”
คอยดูว่าเธอกลับไปจะจัดการกับกู้จือหยั่นยังไง
ซูเหมียนปลอบเฉินมู่ด้วยเสียงอ่อนหวาน พยายามปิดสายตาของเฉินมู่ ไม่ให้เธอมองเห็นมู่น่อนน่อน ในขณะที่เกลี้ยกล่อมเธอ ก็อุ้มเฉินมู่ไว้ แล้วเดินตรงไปหาเฉินถิงเซียวอย่างรวดเร็ว
ในงานเลี้ยง ท่ามกลางฝูงชนที่แปลกหน้า เฉินมู่ซึ่งหามู่น่อนน่อนไม่เจอแต่จำซูเหมียนได้ จึงไว้วางใจซูเหมียนโดยไม่รู้ตัว
มู่น่อนน่อนยืนนิ่งอยู่กับที่ สองมือกำหมัดแน่น สีหน้าเคร่งขรึม
เสิ่นเหลียงด่ากู้จือหยั่นไม่ได้เรื่องอยู่ในใจ ก่อนจะถามอย่างไม่แน่นอน “ให้ฉันช่วยเธอไปมู่มู่คืนมาไหม”
พอเฉินถิงเซียวเห็นเฉินมู่ เขาก็ลุกขึ้นและเดินไปหาซูเหมียน
ในเวลานี้ เขาก็แย่งเฉินมู่จากอ้อมกอดของซูเหมียน
สีหน้าของเฉินถิงเซียวกับสีหน้าของมู่น่อนน่อนบึ้งตึงเหมือนกัน เขาอุ้มเฉินมู่มา แล้วกดศีรษะของเธอแล้วกดศีรษะของเธอฝังเข้าไปในหน้าอกของเขา
ดวงตาของแต่ละคนในงานแทบจะถลนออกมา
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
“เด็กคนนั้นกำลังเรียกซูเหมียนว่าแม่ใช่ไหม?”
“หรือว่าข่าวลือก่อนหน้านี้จะเป็นเรื่องจริง! พวกเขามีลูกด้วยกันแล้วจริงๆ ด้วย…”
คนพวกนั้นกำลังซุบซิบคุยกันเรื่องเฉินมู่ และยังมีคนทำสีหน้าเห็นอกเห็นใจมาทางมู่น่อนน่อน
ทุกคนต่างก็คิดว่า มู่น่อนน่อนพยายามตามตื้อเฉินถิงเซียวเพื่อกลับมคืนดีกันตลอด เพื่อจะคืนดีกับเฉินถิงเซียวเธอยอมทำแทบจะทุกอย่าง
ตอนนี้ เฉินถิงเซียวไม่เพียงแต่ “ยอมรับ” ซูเหมียนเท่านั้น เขายัง “มีลูก” กับซูเหมียนแล้วด้วย
และมู่น่อนน่อนอดีตภรรยาที่อยากกลับมาคืนดีดูน่าสงสารมาก
อีกทั้งยังมีคนถึงกับจงใจเดินไปดูมู่น่อนน่อน
มู่น่อนน่อนยกริมฝีปากขึ้น แล้วยิ้มเยาะขึ้นมา “ไปกันเถอะ”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็พาเสิ่นเหลียงเดินออกไป
เสิ่นเหลียงบ่นพึมพำ “จะออกไปทั้งแบบนี้เลยเหรอ? ฉันอยากไปจัดการซูเหมียนเดี๋ยวนี้เลย”
เธอรู้สึกว่าซูเหมียนน่ารังเกียจยิ่งกว่ามู่หวั่นขีซะอีก
มู่น่อนน่อนพูดโดยไม่หันกลับมามอง “ไม่ต้องร้อนใจ”
“???” เสิ่นเหลียงพูดด้วยความตกใจ “ฉันเข้าใจได้ไหม ว่าเธอตกลงจะไปจัดการซูเหมียนฉัน?”
มู่น่อนน่อนแววตาเย็นชา “คนที่ไม่รู้จักขอบเขตของตัวเอง สุดท้ายแล้วกรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง”
