มู่น่อนน่อนทำท่าทางเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ “ฉันต้องนัดหมายล่วงหน้าด้วยเหรอคะ”
“ค่ะ” หญิงสาวที่แผนกต้อนรับยังคงยิ้มรับ แต่ดวงตาของเธอยังคงดูถูกเหยียดหยามไม่หยุด
มู่น่อนน่อนเข้าใจความคิดของพวกเธอดี ในใจของพวกเธอ มู่น่อนน่อนเป็นแค่อดีตภรรยาที่อยากจะกลับมาคืนดีกับเฉินถิงเซียว
ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้เฉินถิงเซียวยังมี “คู่หมั้น” อย่างซูเหมียน และ “ลูกสาวที่มีกับคู่หมั้น”แล้ว แต่มู่น่อนน่อนยังคงหน้าด้านไม่ยอมตัดใจ
ในสายตาของคนภายนอก ตอนนี้มู่น่อนน่อนอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดและไม่อยู่ในฐานะที่เป็นผู้ถูกต้องโดยสิ้นเชิง
มู่น่อนน่อนแสร้งทำเป็นไม่เห็นสีหน้ารังเกียจของพวกเธอ แล้วถามต่อ “ถ้าฉันอยากจะเข้าไปเจอเขา ต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะนัดเจอได้คะ?”
ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับหัวเราะเยาะและพูดด้วยน้ำเสียงสะใจ “ตารางนัดหมายของท่านประธานถูกกำหนดไว้แน่นจนถึงปีหน้าเลยค่ะ ถ้าคุณนัดหมายตอนนี้ คุณคงจะได้พบเขาเป็นอีกครึ่งปีหลังจากนี้ค่ะ”
ครึ่งปีหลังจากนี้ถึงจะได้พบเขา
เสียงนี้ฟังดูแล้ว เหมือนครึ่งปีจะแค่ครึ่งวัน
“ต้องรอนานขนาดนั้นเลยเหรอคะ…” มู่น่อนน่อนพูดด้วยน้ำเสียงเสียดาย เธอรู้อยู่แล้วว่าเฉินถิงเซียวงานยุ่งมาก แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะงานยุ่งถึงขนาดนี้
พนักงานต้อนรับพูดเสริมอีกประโยคหนึ่ง “ใช่ค่ะ แต่ครึ่งหลังจากนี้ ก็ไม่แน่ว่าคุณจะไม่สามารถนัดเจอท่านได้”
“อยากเจอเขาสักครั้งช่างยากลำบากจริงๆ” มู่น่อนน่อนพูดด้วยใบหน้าผิดหวัง
สือเย่ที่เพิ่งจอดรถแล้วเข้ามาจากด้านนอก ก็ได้ยินคำพูดของมู่น่อนน่อนพอดี
เปลือกตาของเขากระตุก และเขารู้ได้โดยสัญชาตญาณเลยว่าคุณนายน้อยที่น่าเคารพกำลังคิดจะก่อปัญหา
เขาเตรียมจะเดินเข้าไปหา แต่ถูกสายตาของมู่น่อนน่อนที่มองกลับมาที่เขาเหมือนจะบอกให้เขา “ไม่ต้องเข้ามายุ่ง”
สือเย่ต้องแสร้งทำเป็นไม่เห็นมู่น่อนน่อน แล้วเดินออกไปอีกครั้ง
ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับไม่ได้สังเกตว่าสือเย่เข้ามาและออกไปแล้ว
“เพราะยังไงท่านประธานก็ไม่ใช่คนธรรมดานี่คะ” ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับพูดกับมู่น่อนน่อนอยู่นาน จึงเริ่มหมดความอดทน “คุณมู่ ต้องการนัดหมายล่วงหน้าไหมคะ”
มู่น่อนน่อนแสร้งทำเป็นแปลกใจ แล้วพูดว่า “คุณรู้จักฉันจริง ๆ ด้วย?”
“ตอนนี้ทั่วทั้งเมืองหู้หยางคงจะมีน้อยคนค่ะ ที่ไม่รู้จักคุณมู่” ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับไม่สนใจแม้แต่จะเสแสร้งแกล้งทำแล้ว
“จริงเหรอคะ” มู่น่อนน่อนยกยิ้ม “งั้นพวกคุณทำงานต่อเถอะค่ะ ฉันไม่รบกวนเวลาพวกคุณแล้ว”
“คุณมู่จะไม่นัดหมายล่วงหน้าไว้ก่อนเหรอคะ”
“ไม่ล่ะค่ะ ฉันจะโทรหาเขาโดยตรงเลยดีกว่า” หลังจากที่มู่น่อนน่อนพูดจบ เธอก็ยิ้มให้ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับ แล้วหันหลังกลับไปนั่งลงบนโซฟาเพื่อโทรหาเฉินถิงเซียว
แผนกต้อนรับไม่ได้สนใจคำพูดของมู่น่อนน่อน พอมู่น่อนน่อนหันหลังเดินจากไป พวกเธอก็เริ่มพูดซุบซิบนินทาทันที
“ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงที่หน้าด้านไร้ยางอายแบบนี้มาก่อนเลย!”
“เป็นข่าวขึ้นหน้าหนึ่ง แล้วยังกล้ามาหาท่านประธานของเราอีก ไม่รู้ว่าเธอเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
“ใช่ ท่านประธานของเรามีลูกสาวแล้ว เธอยังไม่ยอมตายใจอีก”
“ทำลายความรักของคนอื่น…”
มู่น่อนน่อนเอียงหูแล้วแอบฟังเล็กน้อย
ปรากฏว่าตอนนี้คนเหล่านี้กำลังนินทาเรื่องของเธออยู่
มู่น่อนน่อนหัวเราะออกมา ไม่สนใจเลยสักนิด
เธอหาที่นั่งแล้วโทรหาเฉินถิงเซียวทันที
โทรศัพท์ดังขึ้นแค่สองครั้งอีกฝ่ายก็กดรับสายแล้ว
ทันทีที่เฉินถิงเซียวกดรับสาย เขาก็ถามขึ้นว่า “มีอะไรหรือเปล่า?”
ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่เขารับโทรศัพท์จากเธอ เขาจะถามออกมาก่อนเสมอว่า“มีอะไรหรือเปล่า” กับ “เกิดอะไรขึ้น”
“ฉันอยู่ตรงชั้นล่างบริษัทเฉินซื่อค่ะ อยากจะเจอคุณสักครั้งช่างยากลำบากจริงๆ ตารางนัดหมายเต็มไปถึงครึ่งปีหน้า ฉันอยากจะนัดพบล่วงหน้า ก็นัดไม่ได้ ฉันควรทำยังไงดีคะ? “
เฉินถิงเซียวฟังน้ำเสียงเยาะเย้ยของมู่น่อนน่อนออก
เขาพูดโดยไม่เปลี่ยนน้ำเสียง รีบถามเธอว่า “แล้วสือเย่ล่ะ หายไปไหน”
“ฉันมาหาคุณ คุณถามถึงเขาทำไมคะ”
ตอนนี้เฉินถิงเซียวแน่ใจแล้วว่ามู่น่อนน่อนต้องการให้เขาลงมารับเธอเอง
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามู่น่อนน่อนต้องการจะทำอะไร แต่เธอมาหาเขา แล้วอยากให้เขาลงไปรับเธอ เขาก็จะลงไปรับด้วยตัวเอง
“รอผมเดี๋ยว”
พอเฉินถิงเซียวพูดจบ มู่น่อนน่อนก็ได้ยินเสียงเก้าอี้ถูกดึงออก
มู่น่อนน่อนรู้ทันทีเลยว่า เฉินถิงเซียวกำลังลงมาที่นี่เพื่อรับเธอ
เขาตอบตกลงอย่างง่ายดาย ไม่สนุกเลยจริงๆ
มู่น่อนน่อนกดวางสาย แล้วมองไปรอบๆ ด้านอย่างเบื่อหน่าย
เฉินถิงเซียวบอกให้เธอรอสักพัก แต่มู่น่อนน่อนนั่งรอเพียงไม่กี่นาที เธอก็เห็นเฉินถิงเซียวเดินออกมาจากลิฟต์แล้ว
มู่น่อนน่อนมองไปทางประตูลิฟต์อยู่ตลอด ดังนั้นเธอจึงเห็นทันทีที่เฉินถิงเซียวเดินออกมา
ส่วนเฉินถิงเซียวเองก็เห็นเธออย่างรวดเร็ว
หลังจากที่เขาเห็นเธอ เขาก็ก้าวขายาว แล้วเดินไปหาเธออย่างรวดเร็ว
มู่น่อนน่อนกอดอก แล้วมองไปที่เขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
ใบหน้าของเฉินถิงเซียวเองก็ไม่มีสีหน้าใด ๆ เขามองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วเอื้อมมือออกไปเพื่อจูงมือเธอ “มาที่นี่คนเดียวเหรอ?”
มู่น่อนน่อนหลบเลี่ยง แต่ก็ยังถูกเฉินถิงเซียวจับตัวไว้ได้
เขาดึงมู่น่อนน่อนขึ้นมา แล้วพาเธอไปที่ลิฟต์
พอแผนกต้อนรับที่อยู่ด้านข้างเห็นแบบนี้ ก็ตกใจจนตาแทบจะถลนออกมา
มู่น่อนน่อนคิดว่าพวกเธอคงตกใจไม่มากพอ จึงหันกลับมาโบกมือให้พวกเธอ “ฉันขึ้นไปก่อนนะคะ ตั้งใจทำงานกันด้วยนะคะ”
แผนกต้อนรับหลายคนยกยิ้มแหยพร้อมกัน โดยเฉพาะพนักงานต้อนรับที่ทำการต้อนรับมู่น่อนน่อน ที่แทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว
หลังจากเข้าไปในลิฟต์แล้ว เฉินถิงเซียวก็ถามเธอว่า “พวกเธอทำให้คุณลำบากใจเหรอ?”
มู่น่อนน่อนรู้ว่า “พวกเธอ” ที่เขาว่า หมายถึงพนักงานแผนกต้อนรับเหล่านั้น
“ไม่นี่คะ” ปฏิกิริยาของพวกเขาก็เป็นปฏิกิริยาของคนปกติ ไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจอะไรจริงๆ
มู่น่อนน่อนตอบว่าไม่ เฉินถิงเซียวจึงไม่ถามอะไรอีก
ตอนที่ประตูลิฟต์เปิดออก เฉินถิงเซียวก็ถามเธออีกครั้งว่า “คุณไปดูชุดแต่งงานมาหรือยัง”
“ยังค่ะ” มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วมองเขาอย่างเฉยเมย
เฉินถิงเซียวจับมือเธอแล้วบีบแน่น มู่น่อนน่อนรู้สึกได้ แต่ก็พูดอะไร
“พรุ่งนี้ผมจะไปเลือกเป็นเพื่อนเอง”
“อ่อ”
มู่น่อนน่อนยังคงไม่มีท่าทางกระตือรือร้นเลยแม้แต่น้อย
ทั้งสองคนเดินมาถึงหน้าประตูห้องทำงานของเฉินถิงเซียว
เขาเปิดประตูให้มู่มู่น่อนน่อนเดินเข้าไปก่อน แล้วจึงเดินตามเข้ามาพร้อมกับปิดประตูตามหลัง
“จะดื่มอะไรไหม” เฉินถิงเซียวถามเธอ
“ขอน้ำอุ่นค่ะ”
เฉินถิงเซียวลุกขึ้น แล้วเดินไปเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วให้เธอ
มู่น่อนน่อนหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม แล้วเห็นเฉินถิงเซียวนั่งลงตรงหน้าเธอ ก่อนจะพูดว่า “คุณไม่ยุ่งเหรอคะ?”
เธอพูดต่อโดยไม่รอคำตอบจากเฉินถิงเซียว “ฉันได้ยินมาจากพวกเธอ ว่าตารางงานของคุณเต็มไปจนถึงปีหน้าเลย”
“ถึงแม้ตารางงานจะยุ่งยังไง แต่งานก็ไม่สำคัญเท่ากับคุณ” น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวดูจริงจังมาก ดูไม่เหมือนว่าเขาจะพูดเอาใจเธอเล่นอะไรแบบนั้น
มู่น่อนน่อนที่กำลังจะดื่มน้ำชะงักไปทันที
เธอเหลือบมองไปที่เฉินถิงเซียว ถือแก้วน้ำไว้แนบริมฝีปาก ก่อนจะจิบน้ำแล้วพูดว่า “จริงเหรอคะ ฉันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“แน่นอน” เฉินถิงเซียวมองเธอนิ่ง ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังและแน่วแน่ “อย่างน้อย มันก็สำคัญกว่าที่คุณคิดไว้มาก”
มู่น่อนน่อนพยักหน้า แล้วพูดอย่างสบายอารมณ์ “แค่ลมปากพูด ไม่มีหลักฐานยืนยันว่าสิ่งที่พูดจะทำได้จริงค่ะ”
