ในขณะที่มู่น่อนน่อนเหม่อลอยอยู่ เฉินมู่นึกว่ามู่น่อนน่อนไม่ได้ยินคำพูดของเธอ จึงได้ทวนซ้ำอย่างไม่หยุดว่า：“แม่ หนูเห็นคุณพ่อ คือคุณพ่อค่ะ！”
“ใช่ค่ะ แม่รู้แล้วว่าเป็นคุณพ่อ”มู่น่อนน่อนวางเธอลง：“หนูลงมาก่อน แม่เมื่อยมือแล้ว”
เธอพบว่าเฉินถิงเซียวพูดไม่ผิด ช่วงนี้เฉินมู่หนักขึ้น เธออุ้มแป๊บเดียวก็เมื่อยมือแล้ว
มู่น่อนน่อนวางเฉินมู่ลงบนพื้น เฉินมู่ก็ดึงมือเธอไว้จะเดินไปที่หน้าวิลล่า ในปากยังคอยเรียกตลอดว่า：“คุณพ่อ คุณพ่อ……”
มู่น่อนน่อนจูงมือเฉินมู่เดินไป
เมื่อครู่ทั้งสองยืนอยู่บนแปลงดอกไม้ มีความได้เปรียบตรงตำแหน่งที่ยืน จึงง่ายต่อการมองเห็นเฉินถิงเซียว แต่ตอนนี้ทั้งสองยืนอยู่บนพื้น ด้านหน้าคือผู้ชายที่ตัวสูงใหญ่ฝูงนึง พวกเธอสองคนแทบจะมองไม่เห็นเฉินถิงเซียวเลย
เฉินมู่ดึงมือมู่น่อนน่อนไว้ จะเบียดจากฝูงชนไปหาเฉินถิงเซียว แต่มู่น่อนน่อนได้ดึงเฉินมู่กลับมา และนั่งลงมาพูดกับเฉินมู่อย่างเบาเสียงว่า：“มู่มู่ ไม่ต้องเบียดแล้วค่ะ เดี๋ยวคุณพ่อก็เข้ามาเอง เรารอในบ้านนะ”
เฉินถิงเซียวสามารถหามาถึงที่ ย่อมสามารถเข้ามาในบ้านอยู่แล้ว พวกเธอเบียดไปเบียดมาอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์
เฉินมู่เบะปากไว้ ผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังได้พูดอย่างเชื่อฟัง：“โอเคค่ะ”
มู่น่อนน่อนได้พาเธอเดินย้อนกลับไป เดินไปไม่กี่ก้าว เธอได้หันมาดูอีกแว๊บนึงถึงเข้าห้องนอนไป
ทั้งสองเข้าไปในห้องนอนได้ไม่นาน เฉินถิงเซียวก็ได้เข้ามาพร้อมกับลี่จิ่วเชียนแล้ว
เฉินถิงเซียวเข้าห้องปุ๊บ ก็เห็นมู่น่อนน่อนกับเฉินมู่เลย
แววตาที่เดิมทีไร้อารมณ์ของเขา ได้มีรอยยิ้มอ่อนๆแว๊บผ่าน
มู่น่อนน่อนอ่านความหมายของแววตาเขาออก เหมือนกำลังพูดว่า：“ผมบอกแล้วว่าจะมาหาคุณกับลูก”
เธอดึงสายตากลับ หันหน้าไปมองอีกทางและอดหัวเราะไม่ได้
ส่วนเฉินมู่ได้แสดงออกอย่างตรงไปตรงมากว่า เธอได้วิ่งไปยังทิศทางของเฉินถิงเซียวโดยตรงอย่างมีความสุข：“คุณพ่อ！”
เฉินมู่ตัวเล็ก ถึงวิ่งไปก็ได้แค่กอดขาเขาไว้และขอให้เขาอุ้ม
เฉินถิงเซียวโน้มตัวอุ้มเธอขึ้นมาวางที่บนโซฟาของข้างๆ จากนั้นได้ยื่นมือแตะหน้าผากเธอทีนึง：“พ่อยังมีธุระต่อ”
เขาพูดจบก็ได้หันไปมองลี่จิ่วเชียน：“วิธีต้อนรับแขกของคุณลี่ก็คือให้ผมยืนอยู่ที่นี่？”
ลี่จิ่วเชียนแค่มองมู่น่อนน่อนแว๊บนึง ไม่ได้พูดอะไรมาก ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังเขาได้ก้าวมาข้างหน้าพร้อมทำท่าเรียนเชิญอยู่ที่หัวบันได：“เชิญทางนี้ครับ”
สถานการณ์ค่อนข้างละเอียดอ่อน เห็นๆอยู่ว่าเฉินถิงเซียวกับลี่จิ่วเชียนไม่ลงรอยกัน แต่เฉินถิงเซียวหามาถึงที่ลี่จิ่วเชียนยังต้อนรับด้วยความสุภาพ
ถ้าพูดตามหลักแล้ว สองคนนี้ควรจะตาต่อตาฟันต่อฟันกันสิถึงจะถูก
ถ้าทุกเรื่องสามารถแก้ไขด้วยความสันติมันก็ย่อมดีที่สุด แต่ตอนนี้คู่กรณีคือเฉินถิงเซียวกับลี่จิ่วเชียน ทีนี้ชักจะละเอียดอ่อนแล้ว
เฉินถิงเซียวขึ้นชั้นบนโดยตรง ได้ไปที่ห้องอ่านหนังสือพร้อมกับลี่จิ่วเชียน
มู่น่อนน่อนยืนอยู่ที่เดิม ค่อนข้างมึนงงนิดหน่อย
จนกระทั่งเฉินมู่ที่นั่งอยู่บนโซฟาได้ที่นั่งข้างๆของตัวเองแล้วเรียกมู่น่อนน่อนว่า：“คุณแม่มานั่งค่ะ”
มู่น่อนน่อนได้เดินไปนั่งลงที่ข้างกายของเฉินมู่
เฉินมู่จับมือของมู่น่อนน่อนไว้และตั้งหน้าตั้งตา：“เรารอคุณพ่อด้วยกันค่ะ”
มู่น่อนจับแก้มเธอ แต่ไม่ได้พูดจาอีก
……
ห้องอ่านหนังสือ
เฉินถิงเซียวเข้ามาในห้องอ่านหนังสือปุ๊บ ก็ไม่ถือว่าตัวเองเป็นแขกเลย ไม่รอให้ลี่จิ่วเชียนพูด ก็ได้ไปนั่งที่โซฟาโดยตรง จากนั้นได้เงยหน้ามองไปที่ลี่จิ่วเชียน：“กาแฟ ไม่ใส่น้ำตาลครับ”
“คุณเห็นที่นี่เป็นร้านอาหารหรือไง？”ลี่จิ่วเชียนโกรธสุดขีดจนหัวเราะ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเฉินถิงเซียวจะกล้ามาหาเขาอย่างกร่างขนาดนี้
เฉินถิงเซียวมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำร้ายมู่น่อน ถึงได้มีที่พึ่งจึงไม่เกรงกลัวขนาดนี้！
“คุณลี่ใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็ก คงจะไม่ค่อยรู้การต้อนรับแรกของในประเทศ คนในประเทศจะต้อนรับแขกด้วยจิตใจอันเร่าร้อน มีแขกมาหาถึงที่ ต่างก็ต้องต้อนรับอย่างกินดีอยู่ดีทั้งนั้น”
เฉินถิงเซียวนั่งอยู่บนโซฟา น้ำเสียงเกียจคร้าน พร้อมมองลี่จิ่วเชียนอย่างจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ดูแล้วใจเย็นมากๆ
ลี่จิ่วเชียนจ้องเฉินถิงเซียวไปครึ่งวินาที ก็ได้เรียกคนรับใช้มา：“ชงกาแฟให้คุณเฉินแก้วนึง ไม่ใส่น้ำตาล”
“ไม่ใส่น้ำตาล”คำนี้ เขาได้ตั้งใจเพิ่มน้ำหนักเสียงโดยเฉพาะ
ในห้องโถง
มู่น่อนน่อนเห็นคนใช้ลงมาชงกาแฟขึ้นไปเสริ์ฟที่ชั้นบนแล้วรู้สึกประหลาดใจมาก
ไม่นึกเลยว่าลี่จิ่วเชียนจะเกรงอกเกรงใจกับเฉินถิงเซียวขนาดนี้？
หลังจากคนใช้ยกกาแฟมาเสริ์ฟที่ห้องอ่านหนังสือของลี่จิ่วเชียนเสร็จก็ได้ออกไปเลย
ในห้องยังคงเหลือแค่เฉินถิงเซียวกับลี่จิ่วเชียนสองคนเท่านั้น
อาลั่วไปทำธุระกลับมาจากข้างนอก ได้พาความเหน็บหนาวเข้ามาอย่างเร่งรีบ
เธอเข้ามาในบ้าน เห็นมู่น่อนกับเฉินมู่แล้วได้ก้าวเท้ายาวเดินมา พร้อมถามโดยตรงว่า：“เฉินถิงเซียวมา？”
มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นมามองชั้นบนแว๊บนึง：“อยู่ที่ห้องอ่านหนังสือ”
อาลั่วหันหลังเตรียมขึ้นไปชั้นบน จู่ๆก็ได้หันมามองมู่น่อนน่อนอีก：“คุณดูแล้วไม่เป็นห่วงเฉินถิงเซียวเลย นี่ไม่ใช่ถิ่นของตระกูลเฉินนะ คุณไม่เป็นห่วงเลยจริงเหรอ？”
“ฉันต้องเป็นห่วงอะไรคะ？”มู่น่อนน่อนหันหน้ามาย้อนถาม
อาลั่วไม่รู้ว่าคำพูดของมู่น่อนน่อนหมายความว่ายังไง ก็เลยไม่ได้เปิดปากพูดในทันที
มู่น่อนน่อนเดินมาที่ตรงหน้าของอาลั่ว ได้หยุดลงในระยะที่ห่างกับอาลั่วครึ่งก้าว
เธอมองหน้าอาลั่ว กดเสียงต่ำพร้อมพูดอย่างใจเย็น：“เป็นห่วงอุบัติเหตุที่ลี่จิ่วเชียนจัดฉากขึ้นมาในก่อนหน้านี้ หรือเป็นห่วงกาแฟที่คนใช้ยกขึ้นไปเมื่อครู่ได้ใส่ยาพิษไว้？”
อาลั่วอุทานอย่างเย็นชา จากนั้นก็ได้ขึ้นชั้นบนไป
อาลั่วเพิ่งเดินขึ้นไป มู่น่อนน่อนก็ได้ยินเฉินมู่พูดว่า：“แม่กับน้าอาลั่วทะเลาะกันเหรอคะ？”
“เปล่าค่ะ น้าอาลั่วคุยกับแม่เฉยๆ”มู่น่อนน่อนเห็นเฉินมู่เหมือนไม่ค่อยเชื่อ จึงได้อธิบายอีก：“น้าอาลั่วเป็นคนที่เคร่งขรึมตลอด ไม่มีอะไรค่ะ”
เฉินมู่กะพริบตาปริบๆ ได้พยักหน้าอย่างมึนงง
ถึงแม้อาลั่วจะดูเย็นชา แต่กลับไม่มีเจตนาร้ายกับเฉินมู่ แม้กระทั่งเวลามีขนมอร่อยและของกินอร่อย ก็จะให้คนใช้เอามาให้เฉินมู่ตลอด
เฉินมู่ฉลาด รู้ว่าอาลั่วไม่มีเจตนาร้ายกับเธอ เธอก็มีความรู้สึกดีๆให้กับอาลั่วอยู่
อาลั่วขึ้นไปไม่ถึงสิบนาทีก็ได้ลงมาแล้ว
มู่น่อนน่อนเข้าใจในทันทีว่าลี่จิ่วเชียนจะคุยธุระกับเฉินถิงเซียวอยู่ที่ห้องอ่านหนังสือตามลำพัง
ผู้ชายสองคนนี้ จะสามารถคุยอะไรได้？
มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าทุกวินาทีได้กลายมาเรื่องที่ทรมาน
แต่ดีที่ผ่านไปไม่นาน เฉินถิงเซียวก็ได้ลงมาจากชั้นบนแล้ว เขาลงมาคนเดียว ลี่จิ่วเชียนไม่ได้ลงมาด้วย
อาลั่วเห็นเฉินถิงเซียวลงมาปุ๊บ ก็ได้ขึ้นไปดูลี่จิ่วเชียนที่ชั้นบนอย่างเร่งรีบด้วยสีหน้าที่กังวลแล้ว
มู่น่อนน่อนเดินไปหาเฉินถิงเซียว สายตาได้มองอยู่ที่บนตัวเขาอย่างละเอียดพร้อมถามว่า：“เป็นอะไรมั้ยคะ？”
“ไม่เป็นไร”เฉินถิงเซียวหลุบตาไว้ ยังได้ยิ้มให้กับเธอทีนึง
“คุณคุยอะไรกับลี่จิ่วเชียนไปบ้างคะ？”ตอนนี้มู่น่อนน่อนแปลกใจจริงๆว่าพวกเขาได้คุยอะไรกัน
เฉินถิงเซียวหยุดชะงักอยู่ครู่นึง จากนั้นได้พูดอย่างจริงจังว่า：“ผมบอกเขาว่า ขอบคุณมากที่ช่วยผมดูแลภรรยาและลูกสาว”
“……”
มู่น่อนน่อนมองเฉินถิงเซียวด้วยสีหน้าตะลึงงัน：“คุณคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ？”
“ผมพูดแบบนี้จริงๆ”เฉินถิงเซียว ได้หัวเราะอีกที เพียงแต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้ยิ้มออกมาจากใจจริง
