AC 6: ความภักดี
เมื่อยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพของยากอร์ ซาอูลและเออร์เนสต์ดูมึนงงเล็กน้อย อันเฟย์ใช้ประโยชน์จากโอกาสที่หาได้ยากนี้เพื่อตรวจสอบการแสดงออกของพวกเขาอย่างรอบคอบโดยแอบเดาความคิดของพวกเขา
ใบหน้าของเออร์เนสต์มีการแสดงออกเล็กน้อย เขาแค่ถอนหายใจและดูเหมือนจะผ่อนคลาย เมื่อเทียบกับเออร์เนสต์ตอนแรกซาอูลดูประหลาดใจตามมาด้วยความเศร้าและในที่สุดก็ดูมีข้อสงสัย ซาอูลค่อยๆยื่นมือออกไปลอยอยู่ในอากาศเป็นเวลานานและเงียบ ในที่สุดเขาก็กล่าวว่า“ ข้ารู้สึกได้ถึงธาตุไฟที่แผ่ออกมาจากที่นี่…มันคือยากอร์ที่หลับอยู่ที่นี่จริงๆ”
“ จอมเวทย์ซาอูล ท่านคิดว่าข้าโกหกหรือ” อันเฟย์ ดูประหลาดใจ ในการกล่าวของเขาซ่อนกับดัก ถ้าซาอูลยอมรับตำแหน่งของเขาก็จะพิสูจน์ได้ว่าเขามีสถานะสูงเท่าเทียมกับยากอร์ แต่ถ้าซาอูลดูไม่เป็นธรรมชาติหรือไม่ใช้ชื่อเขาก็ยังไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับยากอร์
“ ข้าขอโทษเพื่อนตัวน้อย สถานการณ์นี้สำคัญมากดังนั้นทุกขั้นตอนต้องดำเนินการอย่างระมัดระวัง” ซาอูลกล่าว หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็กล่าวว่า“ ข้ายังไม่ได้ขอชื่อเจ้าเลยเพื่อนตัวน้อย”
“ ข้าชื่ออันเฟย์” หัวใจของเขาสั่นเล็กน้อย ชายคนนี้ชื่อซาอูลเป็นคนเก็บศพด้วยหรือไม่? ซ่อนความตื่นเต้นของเขา อันเฟย์ ถามอย่างใจเย็น“ ขอโทษ ขอถามหน่อยได้ไหมว่าท่านมาจากไหน จอมเวทย์ ซาอูล”
“ ข้ามาจากอาณาจักรมาโฮที่ซึ่งข้าเป็นหัวหน้าศาล เออร์เนสต์เป็นเพื่อนเก่าของข้า” ซาอูลตอบ “ อันเฟย์บอกข้าทีจอมเวทย์ยากอร์ตายได้อย่างไร”
“ จอมเวทย์ ยากอร์ กำลังทำการทดลองเวทมนตร์ เมื่อเขาประสบอุบัติเหตุ อาการบาดเจ็บรุนแรงมาก หลังจากนั้นสองวันเขาก็จากไป” อันเฟย์เริ่มชอบซาอูลในฐานะบุคคล ซาอูลในฐานะหัวหน้าหน่วยงานระดับสูงกล่าวกับเขาอย่างใจเย็นโดยปราศจากความเย่อหยิ่งหรือความไม่อดทน เขาเป็นคนที่มีการศึกษาดีและสงวนไว้อย่างแน่นอน
“ ผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขาอาจประสบอุบัติเหตุเช่นนั้นได้หรือไม่” ซาอูลถามตัวเองอย่างไม่เชื่อ เขาหันไปหา อันเฟย์ ด้วยคำถามอื่น “ เจ้าเป็นศิษย์ของ จอมเวทย์ ยากอร์ หรือเปล่า?”
“ ใช่ จอมเวทย์ ซาอูล” อันเฟย์ ตอบ “ ตั้งแต่ จอมเวทย์ ยากอร์ เริ่มอยู่อย่างสันโดษเขาจึงไม่ได้ศึกษาเวทมนตร์ไฟอีกต่อไป เขาพยายามค้นหาความก้าวหน้าในด้านอื่น ๆ แทน ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดอุบัติเหตุ”
“ ยากอร์เรียนเวทมนตร์อะไร” ซาอูลจ้องไปที่อันเฟย์ จากมุมตาของเขา อันเฟย์ สามารถเห็นได้ว่าใบหน้าของ เออร์เนสต์ และ ซาอูล ดูเคร่งขรึมมากขึ้น อันเฟย์ รู้ว่าเรื่องนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งสำหรับทั้งสองคน เขาจงใจลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
“ อืม…”
“ เจ้าไม่จำเป็นต้องบอกเราหากเจ้าไม่ต้องการ” ซาอูลยิ้มและกล่าวว่า“ นี่เป็นความลับของยากอร์และถ้าเจ้าต้องการเก็บความลับนี้ข้าจะไม่บังคับเจ้า”
“ ขอบคุณสำหรับความเข้าใจ จอมเวทย์ ซาอูล” อันเฟย์ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ แต่…ข้ามีสิ่งหนึ่งที่อยากจะถาม หวังว่ามันจะไม่ทำร้ายความรู้สึกของเจ้า” ซาอูลมองขึ้นไปบนฟ้า แต่จับตาดูอันเฟย์
“ ท่านถามอะไรข้าได้ทุกอย่าง จอมเวทย์ ซาอูล” ตอบ อันเฟย์
“ เจ้าเป็นศิษย์ของยากอร์ แต่…ข้าไม่พบร่องรอยแห่งความเศร้าบนใบหน้าของเจ้า ในขณะที่เรากำลังกล่าวถึงหัวข้อที่น่าเศร้านี้ซึ่งข้าไม่เข้าใจ” ซาอูลกล่าวอย่างระมัดระวัง
“ จอมเวทย์ซาอูลท่านไม่รู้ แต่จอมเวทย์ยากอร์เสียชีวิตอย่างสงบ เขาบอกว่าอุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้เขาพบชิ้นส่วนของตัวเองที่หายไป ข้าไม่ได้เศร้า แต่มีความสุขมากกว่าสำหรับเขา” หลังจากอันเฟย์ตอบคำถามของซาอูลเขาก็ถอนหายใจโล่งอกอีกครั้ง อันที่จริงอันเฟย์คิดหาวิธีอธิบายการตายของยากอร์มานานแล้ว ถ้าเขาทำตัวเศร้าและเศร้ามากเกินไปผู้คนจะเริ่มสงสัยเขา เขาต้องประเมินวิธีการกระทำและคนอื่นจะเชื่อเขามากแค่ไหน
ในอีกมุมมองหนึ่งคนที่มีแรงจูงใจแอบแฝงเพื่อที่จะไม่สร้างความสงสัยให้กับผู้อื่นจะจงใจกระทำในทางที่เศร้าโศก แต่ อันเฟย์ กลับทำในทางตรงกันข้ามนำคนอื่นไปสู่ข้อสรุปที่ผิดพลาด
หลังจากฟังคำถามของซาอูล อันเฟย์ ก็รู้ว่าซาอูลไม่ใช่คนน่าสงสัย ถ้าเขาอยู่ในสถานที่ของซาอูล อันเฟย์คงรอที่จะดำเนินการที่ร้ายแรงหลังจากได้รับหลักฐานเพียงพอแทนที่จะถามคำถามทันทีที่มันเกิดขึ้น แน่นอนว่ามีความเป็นไปได้ของปัจจัยอื่นซึ่งก็คือความแตกต่างทางอำนาจระหว่างทั้งสองฝ่าย เห็นได้ชัดว่าซาอูลไม่ต้องการที่จะเป็นปรปักษ์กับร่างเล็กเช่นอันเฟย์
“ โอ้แม้จะเผชิญกับความตายยากอร์ก็ยังสงบสุข?” ความสนใจของซาอูลถูกดึงดูดไปยังอีกแง่มุมหนึ่งของเรื่องนี้เช่นเดียวกับที่อันเฟย์ตั้งใจไว้
“ ใช่ จอมเวทย์ ยากอร์ จากไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา”
“ ข้าอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นเรื่อย ๆ บอกข้าได้ไหมว่าทำไม”
“ นี่…” อันเฟย์ถอนหายใจเล็กน้อย “ ข้าขอโทษข้าไม่สามารถบอกท่านได้ว่าทำไม”
“ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมายากอร์ได้ฝึกฝนเวทมนตร์แห่งความมืด!” จู่ๆเออร์เนสต์ก็แทรกประโยค ดวงตาที่เหมือนใบมีดของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของ อันเฟย์ ทำให้ อันเฟย์ รู้สึกอึดอัด
“นั่นอะไร?” อันเฟย์ถามด้วยความตกใจ “ ไม่ ไม่ ไม่…ท่านไม่มีเหตุผล!”
“ ในหลุมศพเหล่านี้มีชายหนุ่มถูกฝังเพราะการทดลองที่ล้มเหลวของยากอร์ใช่ไหม!” เออร์เนสต์ยื่นมือชี้ไปข้างหน้า ไม่ไกลจากหลุมฝังศพของ ยากอร์ มีหลุมฝังศพมากมาย อันเฟย์ ตั้งใจขุดกระดูกของเด็กและเยาวชนเหล่านั้นและฝังใหม่ เขากังวลว่าคนที่ประมาทบางคนจะไม่สังเกตเห็นสิ่งนี้เขาจึงตั้งใจสร้างหลุมศพเหล่านี้ให้ห่างจากกันไม่ถึง 100 เมตร
“ …” อันเฟย์นิ่งเงียบเหงื่อเย็นไหลหยดลงบนศีรษะของเขา ในสถานการณ์นี้คนอื่น ๆ อาจคิดว่าเขากลัว
“ ยากอร์ผู้น่ารังเกียจช่างเป็นวิญญาณที่หายไป! ถ้า-“
“หุบปาก!” อันเฟย์ ขัดจังหวะ เออร์เนสต์ เขาเริ่มจำชิ้นส่วนจากไดอารี่ของยากอร์ ยากอร์ บันทึกความกังวลและความวิตกกังวลของเขาจากการขาดอาสาสมัครและคำตอบจาก สหภาพการค้าตูเมน และ อาณาจักรมาโฮ ยากอร์ยังย้ำด้วยว่าที่เก็บของในราชสำนักของอาณาจักรมาโฮ พาศิษย์จำนวนมากออกเดินทางโดยไม่กลับมาหลังจากนั้นไม่นาน อันเฟย์ รู้สึกได้ถึงความโกรธและความเกลียดชังของ ยากอร์ ที่มีต่อห้องเก็บของในศาล ยากอร์มักจะคิดที่จะออกจากเกาะและมองหาที่อื่นเพื่อซ่อนตัว ถ้าเขากล่าวถูกซาอูลควรจะเป็นหัวหน้าศาลที่ยากอร์กล่าวไว้ในบันทึกประจำวันของเขา ในที่สุดเขาก็กลับมาหา ยากอร์ พร้อมผู้ช่วย!
“ เจ้าต้องการปิดบังใคร” เออร์เนสต์ ทำให้ อันเฟย์ ดูเย็นชาและจริงจังมาก แม้ว่าเขาจะไม่ได้ขยับร่างกายเลย แต่ความสามารถพิเศษที่ทรงพลังของเขาเหมือนสิงโตที่พร้อมจะตะครุบก็ทำให้คนอื่นตกใจกลัว
“ใช่! จอมเวทย์ยากอร์ทำสิ่งเลวร้ายบางอย่างเพื่อที่จะทำลายคอขวดในเวทมนตร์ของเขา แต่ … แต่ในที่สุดเขาก็ตระหนักถึงความจริง! ใครไม่เคยบ้างงง ใครบ้างที่ไม่เคยทำผิด? จอมเวทย์ ยากอร์ หายไปและจากไปตลอดกาล ยังโทษผู้ตายได้ยังไง!” ดวงตาของ อันเฟย์ เต็มไปด้วยน้ำตา “ กรุณาออกไปตอนนี้ ที่นี่ไม่ต้อนรับ !!” คำขู่ของเออร์เนสต์ยืนยันการตัดสินของอันเฟย์ ถ้าเรื่องนี้มีสองด้านซาอูลและเออร์เนสต์ก็เป็นฝ่ายที่ยุติธรรมอย่างไม่ต้องสงสัย บุคคลเช่นนี้จะไม่ฆ่าใครโดยไม่มีเหตุผลไม่ต้องกล่าวถึงว่าตอนนี้ร่างที่ อันเฟย์ อยู่ในช่วงวัยรุ่น!
เออร์เนสต์เดินไปหาอันเฟย์โดยไม่ชักสีหน้า “ ข้าต้องการขุดร่างของยากอร์และแขวนไว้ที่ตะแลงแกง ข้าต้องการให้เขาได้รับการดูถูกจากสาธารณชน!”
“ ไม่!” อันเฟย์อ้าแขนพยายามปิดกั้นเออร์เนสต์
“ โอ้ไปให้พ้น!” เออร์เนสต์ คำรามตี อันเฟย์ ด้วยการแกว่งดาบหลังมือ
อันเฟย์ปิดกั้นหลุมฝังศพของยากอร์อย่างภาคภูมิใจโดยมองไปที่ดาบที่กำลังใกล้เข้ามาโดยไม่เคลื่อนไหว ดวงตาของเขาแสดงความดื้อรั้น แต่ก็สิ้นหวังด้วย อันที่จริงการกระทำของเออร์เนสต์ไม่ได้รวดเร็วและอันเฟย์สามารถหลบหนีได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตามตอนนี้เป็นเวลาเล่นการพนันดังนั้นเขาจึงต้องยึดติดกับมัน
“ อย่าทำให้เด็กตกใจ…” ซาอูลเริ่มกล่าว
เออร์เนสต์หยุดดาบของเขาอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นพร้อมกับดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น พลังที่น่ากลัวของเขาก็หายไปด้วย
อันเฟย์เดินโซซัดโซเซไปสองสามก้าวหายใจไม่ออกเล็กน้อย ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าเขาใช้พลังทั้งหมดที่มีในการปิดกั้นดาบ
“ เจ้าเป็นศิษย์ของยากอร์จริงๆหรือ” ซาอูลถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง
“ใช่!”
“ ทำไมเจ้าถึงไม่ท้อเมื่อ ยากอร์ ฝึกฝนเวทมนตร์แห่งความมืด”
“ ข้า…” อันเฟย์หยุดชั่วคราวสายตาของเขามองไปที่สุสานในระยะไกลและรอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้าของเขา ผู้มีความรู้จะไม่เชื่อในสิ่งที่คนอื่นกล่าวกับพวกเขาอย่างง่ายดาย แต่ต้องการค้นหาคำตอบของตนเอง อันเฟย์ ใช้ภาษากายที่เหมาะสมเพื่อหลอกล่อให้เขาค้นหาคำตอบ ข้อสรุปนี้น่าจะน่าเชื่อที่สุดเพราะคนเราอาจสงสัยคนอื่น แต่จะไม่สงสัยตัวเอง!
“ เจ้าถูก ยากอร์ ลักพาตัวมาด้วยหรือ?” ซาอูลหัวเราะ
“ ท่าน…ท่านรู้ได้อย่างไร” อันเฟย์มองไปที่ซาอูลด้วยความตกใจ
“ เหอ…เจ้ากลายเป็นศิษย์ของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ ก่อนที่ จอมเวทย์ ยากอร์ จะเสียชีวิต” อันเฟย์ ก้มหัวลง
“ หลังจากเกิดอุบัติเหตุหรือเปล่า”
“ใช่.”
“ ตอนนั้นมีกี่คนที่เหลืออยู่บนเกาะ”
“ มีเพียง อาเจีย และข้า… อาเจีย ไปกับ จอมเวทย์ ยากอร์ เพื่อทำการทดลองในวันนั้น”
“ อาเจีย? ถ้าวันนั้น จอมเวทย์ ยากอร์ พาเจ้าไปทำการทดลองตอนนี้ อาเจีย จะสนทนากับข้าใช่ไหม” ซาอูลหัวเราะ
“ใช่.”
“ เจ้าเป็นเด็กที่น่าสงสาร แต่โชคดี” ซาอูลถอนหายใจ
“ ยากอร์ตายแล้วใครสอนเวทมนตร์ให้เจ้า? ข้ารู้สึกได้ว่าไฟในร่างกายของเจ้าแปรปรวน เจ้าได้ศึกษาด้วยตนเองหรือไม่? ยากอร์ ฝากอะไรถึงเจ้าไหม” ในท้ายที่สุดเขาเป็นหัวหน้าศาล เขาไม่สามารถกล่าวได้สามประโยคโดยไม่ต้องกล่าวถึงเวทมนตร์
“ จอมเวทย์ ยากอร์ ให้หนังสือเล่มหนึ่งแก่ข้าและข้ากำลังศึกษาอยู่”
“ ข้าขอดูหนังสือได้ไหม”
“ ได้เลย” อันเฟย์หยิบหนังสือเวทย์ไฟออกมาจากอกโดยธรรมชาติส่งให้ซาอูล แต่เขาเอาคืนเมื่อซาอูลยื่นมือมาหาเขา “ จอมเวทย์ ซาอูล ท่าน… จอมเวทย์ ยากอร์ เสียชีวิตแล้ว ข้าหวังว่าท่านจะให้อภัยเขาในสิ่งที่เขาทำเพื่อรักษาชื่อเสียงและความซื่อสัตย์ของเขา?
“ ไม่ต้องกังวลเราจะไม่ติดตามผู้เสียชีวิต สิ่งที่ผ่านมาคืออดีต” ซาอูลกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“อา!” อันเฟย์ พยักหน้าและส่งหนังสือเวทมนตร์ไฟด้วยความจริงใจ แม้ว่าหนังสือเวทมนตร์ที่เขียนโดย จอมเวทย์ จะไม่มีค่า แต่ อันเฟย์ คิดว่าซาอูลไม่ได้สนใจหนังสือเวทมนตร์ แต่รู้สึกถึงความเย้ายวนของมัน
ซาอูลหยิบหนังสือเวทย์มนตร์ขึ้นมาเหลือบมองมันครู่หนึ่งแล้วส่งคืนให้อันเฟย์ “ รักษาให้ดี มันเป็นสมบัติที่ ยากอร์ ทิ้งไว้ให้เจ้า อย่าทำหาย”
“ข้ารู้.” อันเฟย์ วางหนังสือเวทย์มนตร์ไฟกลับเข้าไปในบริเวณหน้าอกของเขาอย่างระมัดระวัง
ซาอูลมองไปที่หลุมฝังศพของยากอร์เป็นเวลานานและถอนหายใจ เขาหันหลังเดินกลับไป เออร์เนสต์เดินตามซาอูลอย่างช้าๆโดยเดินอยู่ข้างๆโดยปล่อยให้อันเฟย์จ้องมองด้านหลังของพวกเขาอย่างว่างเปล่า
“ เจ้าอยากอยู่บนเกาะร้างตลอดไปไหม” ทันใดนั้นเออร์เนสต์ก็หันมาและกล่าวว่า
“ ท่าน…ท่านต้องการพาข้าไปใช่ไหม” อันเฟย์ ถามด้วยความประหลาดใจและดีใจ
“ ถ้าเจ้าต้องการอยู่เราจะไม่บังคับเจ้า” ซาอูลหัวเราะ
อันเฟย์กระโดดเต้นขึ้น ๆ ลง ๆ “ เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวก่อนข้าจะไปเก็บของ!
ซาอูลและเออร์เนสต์มองตรงเข้าไปในดวงตาของกันและกันและยิ้มให้กันอย่างเป็นธรรมชาติ ใครจะภักดีมากกว่าคนที่ปกป้องผู้เสียชีวิตด้วยชีวิตของเขาเอง? ความดื้อรั้นของอันเฟย์ทำให้ได้รับความไว้วางใจจากซาอูลและเออร์เนสต์สำเร็จ
