AC 31: ความไร้ผล
“ อันเฟย์!” คริสเตียนยิ้มขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้
“ คริสเตียนทำไมเจ้าถึงมาที่นี่” อันเฟย์ เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“ท่าน เออร์เนสต์บอกให้ข้ามา” คริสเตียนหัวเราะ “ เจ้าหาได้ไม่ยากจริงๆ ข้าใช้เวลาสักพัก ในที่สุดข้าก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งชื่อเจโนวาและพบว่าเจ้าอยู่ที่นี่”
“ ลุงเออร์เนสต์กล่าวอะไร” อันเฟย์ถาม
“ท่านเออร์เนสต์ขอให้ข้าไปกับเจ้าที่บ้าน เขาบอกว่าเขารู้” คริสเตียนมองไปที่อันเฟย์
“ โอ้ใช่ระหว่างทางไปโรงเรียนวันนี้ข้าพบว่ามาริสเดินตามข้าอย่างเงียบ ๆ คริสเตียน เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นแค่นักเวทย์ฝึกหัด ถ้าพวกเขาต้องการทำร้ายข้า ข้าจะถูกทำร้ายดังนั้นข้าจึงขอความคุ้มครองจากลุงเออร์เนสต์” อันเฟย์ให้เหตุผล เขาตั้งใจเลี้ยงดูมาริส มิเช่นนั้นเขาจะไม่สามารถอธิบายข้อกังวลของเขาได้
“ พวกเขากล้าดียังไง!” คริสเตียนขมวดคิ้ว เนื่องจากมาริสถูกขับออกจากบ้านของซาอูล พวกเขาจึงไม่ใช่ครอบครัวอีกต่อไป คริสเตียนจะไม่ยอมให้มาริสทำร้ายอันเฟย์
“ ทั้งคู่อาจจะเกลียดข้ามาก” อันเฟย์ยักไหล่
“ คนหน้าด้านมีอยู่ทุกที่!” คริสเตียนหัวเราะเยาะ “ พวกเขาสมคบคิดกับเจ้าก่อน ถ้าพวกเขาต้องการวางกับักใครสักคน คน ๆ นั้นควรจะไม่ทำอะไรเลยและรอให้เกิดปัญหาหรือไม่? ข้าคิดว่าไม่! พวกเขาต้องการอะไร? อาจารย์เพียง แต่ไล่พวกเขาออกจากบ้าน แต่ข้าคิดว่าการลงโทษนั้นเบาเกินไป! ถ้าข้าเป็นอาจารย์ฮึ่ม…”
“ โอ้ข้าก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน เจ้าทำอะไรได้ไม่มากนัก” อันเฟย์ ยิ้มกลับอย่างเบี้ยว
“ แต่ข้อควรระวังในการเอาคืน อันเฟย์ปกติเจ้ามาที่สถาบันหลังอาหารเช้าหรือเปล่า?” คริสเตียน กลายเป็นลูกศิษย์ของซาอูลเมื่อนานมาแล้วเขาจึงไม่ค่อยได้ไปที่ สมาคมนักเวทย์ ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่คุ้นเคยกับตารางเรียน
“ใช่.”
“ ข้าจะพาเจ้ามาโรงเรียนเริ่มพรุ่งนี้”
“ ขอบคุณคริสเตียน” อันเฟย์ ยิ้มกว้าง
“ ยินดีต้อนรับ! ไปกันเถอะ. มีอะไรอีกบ้างที่เจ้าต้องการจากโรงเรียน”
“ ไม่” อันเฟย์ส่ายหัว พวกเขาสละเวลาและออกจาก สมาคม เคียงข้างกัน
แม้ว่าชั้นเรียนของวันนี้จะจบลงไปสักพักแล้ว แต่ถนนในบริเวณใกล้เคียงก็ยังค่อนข้างพลุกพล่าน อันเฟย์และคริสเตียนกำลังสนทนากันอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่เพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์ยามค่ำคืน อันเฟย์ ดูเหมือนจะทรงตัวในขณะที่เขาคุ้นเคยกับการติดตามแทนที่จะเป็นตาม แต่ คริสเตียน ก็แสดงท่าทีประหม่าเล็กน้อย ในบางครั้งเขาจะมองข้ามไหล่ของเขาดูเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
“ คริสเตียนผ่อนคลาย มีผู้คนมากมายอยู่รอบ ๆ พวกเขาจะไม่มารบกวนเราในตอนนี้”
“ ข้ารู้ -” ก่อนที่คริสเตียนจะกล่าวจบพวกเขาเห็นรถม้าในระยะไกลวิ่งเข้าหาพวกเขา ผู้คนบนถนนวิ่งไปด้านข้างเพื่อหลีกทางให้มัน อันเฟย์ ตื่นตัวมากขึ้น แต่ คริสเตียน ก็รวบรวมพลังเวทย์มนตร์ของเขาและดึงม้วนหนังสือด้วยมือซ้ายของเขา
ม่านในรถถูกเปิดออกในขณะที่รถม้าบินโดยอันเฟย์และคริสเตียน สายตาที่คมเหมือนเหยี่ยวจ้องมองคริสเตียนจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นยิ้มอ่อน ๆ
แม้ว่ารถม้าจะผ่าน อันเฟย์ ไปในพริบตา แต่เขาก็เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เขาอดไม่ได้ที่จะเริ่มสังเกตคริสเตียนอย่างลับๆ
“ ทำไมเขาถึงกลับมา” คริสเตียนบ่นพึมพำ
“เขาคือใคร?”
“ แบรี่”
“เจ้ารู้จักเขา?”
“ ข้า…” คริสเตียนหายจากอาการช็อกแล้ว เขายิ้มและส่ายหัว “ ข้าไม่รู้จักเขาด้วยตนเอง แต่ข้ารู้จักชื่อของเขา ทุกคนใน จักรวรรดิมาโฮ ได้ยินเกี่ยวกับ ปรมาจารย์นักดาบ แบร์รี่!”
อันเฟย์ หัวเราะเบา ๆ “ข้าไม่.”
“ เจ้า…ไปที่ห้องสมุดแล้วลองดูสิ หนังสือเกี่ยวกับเขาจะพาเจ้าอ่านทั้งวันทั้งคืน!”
“ ที่มีชื่อเสียง? กรุณากรอกข้อมูลสรุปให้ข้าด้วย”
“ เขาเป็นรองจอมพลของกองพลตะวันออกของจักรวรรดิมาโฮและเป็นผู้บัญชาการกองทหารคำรามแห่งความตาย ข้าไม่สามารถแสดงรายการบริการที่เป็นประโยชน์ทั้งหมดของเขาได้ภายในหนึ่งวันแม้ว่าข้าจะพยายามก็ตาม” คริสเตียนเสียใจที่เขาเปิดเผยชื่อของแบร์รีโดยประมาท แบร์รี่ กลับมาที่เมืองศักดิ์สิทธิ์อย่างลับๆซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นผลมาจากการปรับใช้ใหม่โดยจักรวรรดิ การแพร่กระจายของข่าวนี้อาจไม่เอื้ออำนวยต่อจักรวรรดิ แต่เนื่องจาก อันเฟย์ รู้แล้วคริสเตียนก็ไม่สามารถทำลายมันได้ เขาจำเป็นต้องหาวิธีที่จะสร้างมันขึ้นมา “ อันเฟย์ สิ่งที่ข้าเพิ่งบอกเจ้าโปรดเก็บไว้กับตัวเองและอย่าบอกใคร ใครก็ได้! ตกลงนะ”
“ เจ้าสามารถมั่นใจได้ว่าข้าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ” อันเฟย์ลูบจมูกของเขาและสรุปบทสนทนา เขารู้สึกว่าคริสเตียนและแบร์รีต้องมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นและคริสเตียนคนนั้นโกหก อย่างไรก็ตามเนื่องจากคริสเตียนไม่ต้องการกล่าวถึงเรื่องนี้ อันเฟย์ จึงจำเป็นต้องไม่ตอบคำถาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่เขายังใหม่ในเมืองแม้ว่าเขาต้องการรวบรวมข้อมูล แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะไปหาใคร อันเฟย์ วางแผนที่จะปล่อยไป
“มานี่.” ทันใดนั้น อันเฟย์ ก็ชี้ไปที่ตรอกแห่งหนึ่ง
คริสเตียนเข้าใจความคิดของอันเฟย์ทันที แม้ว่ามาริสจะมีความรู้สึกกระวนกระวายที่จะทำอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะพาอันเฟย์ลงไปที่ใจกลางเมืองศักดิ์สิทธิ์ อันเฟย์ พยายามล่อให้ มาริส ออกมา กล้าขยับ!
คริสเตียนเดินตามอันเฟย์เข้าไปในตรอก เขาหันไปหาอันเฟย์อย่างจริงจัง “ เจ้าไม่กลัวการทำร้ายของมาริสหรือ”
“ ข้ามีเจ้าอยู่ที่นี่ทำไมข้าถึงเป็น?” อันเฟย์ ยิ้ม ในความเป็นจริง ความจริงคือ“ ข้ามีเออร์เนสต์อยู่ที่นี่ทำไมข้าถึงเป็น”
“ อย่าลดการป้องกันของเจ้า” คริสเตียนเตือนอันเฟย์
“ ข้าไม่อยากยุ่งกับมันมากเกินไป ข้าแค่อยากจะเอาชนะมันด้วย คริสเตียนถ้ามาริสโจมตีจริง ๆ และมีผู้เสียชีวิต…เราจะทำอย่างไรดี?”
“ มันไม่สำคัญ มาริสกลายเป็นเรื่องตลกไปแล้ว การกระทำของเขาได้รับการเผยแพร่อย่างดีและแม้แต่ สหภาพนักเวทย์ ก็ไม่สนับสนุนเขาอีกต่อไป” คริสเตียนส่ายหัว “ แต่…อันเฟย์เจ้าแน่ใจหรือว่านั่นคือมาริส”
“ ต้องเป็นเขา”
“ ข้าไม่รู้สึกถึงความผันผวนของเวทมนตร์เลย” คริสเตียนขมวดคิ้ว “ เจ้าเพิ่งวิ่งเข้าไปหามาริส โดยไม่ได้ตั้งใจหรือเปล่า”
“ เขาตามข้าไปทั้งถนน มันไม่สามารถเกิดอุบัติเหตุได้” อันเฟย์ กล่าวอย่างหนักแน่น “ มาช้าลงกันเถอะ พวกเขาอาจไม่ได้อยู่กับเรา”
อันเฟย์และคริสเตียนลดความเร็วลง แต่ถึงแม้จะเดินผ่านทั้งซอยและรออยู่ที่ท้ายถนนสักพักก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาไม่รู้สึกว่ามีใครเข้าใกล้พวกเขาเช่นกัน ปวดหัวจัง! อันเฟย์ รู้สึกว่าตัวเองถูกติดตามอย่างแน่นอนและคนเหล่านั้นจะต้องติดตามเขาเพื่ออะไรบางอย่าง ปัญหาคือเขาแสดงตัว แต่ศัตรูยังคงซ่อนตัวอยู่ในความมืด เออร์เนสต์สามารถปกป้องเขาได้ในบางครั้ง แต่ไม่ใช่ทุกวันที่ก้าวไปข้างหน้า ถ้าคนเหล่านั้นมีความอดทนจริง ๆ พวกเขาก็จะพบโอกาสในไม่ช้า
“ อันเฟย์ดูเหมือน…ไม่มีอะไรเลย” คริสเตียนมองไปที่อันเฟย์
“ บางทีพวกเขาอาจไม่คิดว่าวันนี้เป็นเวลาที่เหมาะสม” อันเฟย์พึมพำ ในฐานะนักฆ่าเขาเคยซ่อนตัวอยู่ในความมืด ทันใดนั้นก็กลายเป็นเป้าหมายของคนอื่น อันเฟย์ รู้สึกไม่มั่นคง
“ อันเฟย์ไม่ต้องกังวล ข้าจะส่งเจ้าไปโรงเรียนและไปรับเจ้าทุกวัน เจ้ามีความคุ้มครองของข้า เจ้าจะไม่เป็นไร”
อันเฟย์ หน้าตาบูดบึ้ง เขาไม่ใช่เด็กอนุบาลและไม่จำเป็นต้องเลี้ยงเด็กทุกวัน สิ่งที่เขาต้องทำคือหาวิธีแก้ปัญหานี้ให้ดี
“ มาเถอะกลับบ้านก่อน” คริสเตียนกล่าว
“ตกลง.” อันเฟย์ พยักหน้า กลับบ้านก่อนนะคะแล้วจะเกิดอะไรขึ้น
ในห้องอาหารของซาอูล นิยานั่งอยู่ที่โต๊ะและกล่าวสนทนากับศิษย์คนอื่น ๆ เออร์เนสต์ไม่ได้อยู่ที่นี่เพราะเขายังไม่กลับมา นิยาร่าเริงและเต้นไปรอบ ๆ ดูเหมือนนางจะพอใจมาก
อันเฟย์ และ คริสเตียน เข้านั่งในขณะที่ นิยา ตะโกนว่า“ อันเฟย์ อย่าตำหนิเราที่เริ่มโดยไม่มีเจ้า เป็นคริสเตียนที่บอกให้เราไม่ต้องรอ”
“ไม่เป็นไร.” อันเฟย์ ยิ้ม “ ดูสิว่าเจ้ามีความสุขแค่ไหน! เจ้ากำลังสนทนาเรื่องอะไร”
“ นิยากำลังกล่าวถึงอนาคตของนาง” บลาวี หัวเราะ
“อนาคต?”
“ นิยากล่าวว่าเจ้าชายในอนาคตของนางจะเป็นผู้ชายที่มีอำนาจและหล่อเหลาที่สุดในทวีปแพน เขาจะปกป้องนางและพานางมา -”
“หุบปาก!” นิยาทำให้เขาชะงัก
อันเฟย์ รู้สึกสับสน เจ้าชายของนิยายังไม่ได้รับเลือกใช่หรือไม่? เจ้าชายคนที่สอง แกรนเดน เขาไม่ใช่หรือ? ทำไมนางถึงยังคงฝันกลางวันอยู่? “ แกรนเดน -”
บลาวี เตะ อันเฟย์ ใต้โต๊ะก่อนที่ อันเฟย์ จะกล่าวจบประโยค
“ ข้าเตือนพวกเจ้าทุกคน! จะไม่มีใครกล่าวถึงเขาอีกเลย!” ใบหน้าของนิยาเปลี่ยนเป็นเย็นชา
อันเฟย์ เยาะเย้ย ความคิดของนิยายังห่างไกลจากความเป็นผู้ใหญ่ สิ่งที่เรียกว่า“ ความรัก” ของนางก็เหมือนกับของเล่นชิ้นใหม่ของเด็ก ๆ อย่างไรก็ตามจากปฏิกิริยาของนาง นางยังคงต้องคิดถึง แกรนเดน เป็นอย่างมาก
“ ท่านหญิง เจ้าชายเวสเตอร์อยู่ที่นี่แล้ว!” คนรับใช้รีบเข้าไปในห้องอาหาร
“ พาเขาไปที่ห้องนั่งเล่นและรอข้า ข้าจะลงทันที” นิยาผลักจานไปข้างๆอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปที่บันได
คริสเตียนและศิษย์ที่เหลือมองหน้ากัน เพื่อความเป็นธรรม นิยา มีความสุขกับความงามที่ยอดเยี่ยม มิฉะนั้นนางจะไม่เป็นที่รู้จักในฐานะไข่มุกแห่งเมืองศักดิ์สิทธิ์ มีชายหนุ่มทั้งหมดที่นี่และหลีกเลี่ยงไม่ได้ พวกเขาทั้งหมดก็ชอบนางไม่มากก็น้อย แต่ความไม่เท่าเทียมกันของสถานะระหว่าง นิยา และศิษย์ ซึ่งเป็นสาเหตุของอารมณ์ไม่ดีของ นิยา ทำให้ทุกคนคิดถึงเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ และระงับความปรารถนาภายในของพวกเขา ความเป็นจริงพิสูจน์แล้วว่าถูกต้อง นิยา จะไม่เลือกพวกเขาสำหรับความสัมพันธ์ เจ้าชายผู้น้องเพิ่งจากไปและตอนนี้เจ้าชายที่อายุมากที่สุดก็มา …
