AC 22: ใส่ร้าย
อันเฟย์ลืมตาขึ้นช้าๆ ภายใต้สภาวะเซนประสาทสัมผัสของบุคคลนั้นแข็งแกร่งผิดปกติ อันเฟย์ รู้ว่ามีใครบางคนอยู่ที่นั่นทันทีที่คนแปลกหน้าเข้ามาใกล้ประตูของเขา
ประตูเลื่อนเปิดออกอย่างเงียบเชียบและอันเฟย์ก็ค่อยๆเคลื่อนตัวไปนอนบนเตียงอย่างเงียบ ๆ และแสร้งทำเป็นหลับ เงานั้นหยุดไม่กี่ก้าวจากเตียงของเขา มันรู้สึกรอบเตียงก่อนจะหมุนและออกไปทางประตู
เมื่อเงาดึงประตูเข้ามาข้างหลังเขา อันเฟย์ ก็ดันตัวเองออกจากเตียง เขาเดินข้ามห้องไปและยืนพิงประตูเพื่อฟังความเคลื่อนไหวด้านนอก
เห็นได้ชัดว่าใครก็ตามที่เข้ามาในห้องของเขาก็ไม่เคยชินกับการทำเช่นนี้ เขาระมัดระวังพอสมควร แต่การหายใจของเขาหนักเกินไปพื้นก็ดังเอี๊ยดและเมื่อเขาเดินขึ้นบันไดเขาเกือบจะกระแทกแจกัน
เมื่อเห็นท่าทางเงอะงะของคนแปลกหน้า อันเฟย์ ก็ร้องเสียงหลง เขามีความสามารถที่จะจับใครก็ได้ แต่สถานการณ์ทั้งหมดดูแปลกเกินไปและ อันเฟย์ ไม่ต้องการทำให้คนแปลกหน้าตกใจก่อนที่จะหาสาเหตุว่าทำไมมีคนอยู่ในห้องของเขา
อันเฟย์ เดินตามบุคคลนั้นไปที่ชั้นสี่และเห็นเขาหายไปในห้อง อันเฟย์ยื่นเข้ามาแนบชิดกำแพงฟังเสียงข้างใน
มีคนกล่าวอยู่ข้างใน แต่เมื่อประตูปิด อันเฟย์ ก็ไม่ได้ยินอะไรมาก “ ถึงเวลาแอบฟัง” เขาคิด
ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็กลับมาที่ห้องของตัวเอง เมื่อเขายกผ้าห่มขึ้นเขาก็พบลูกกลมสีส้มขนาดเล็กวางอยู่บนที่นอนของเขาส่องแสงอย่างประหลาด
“นี่คืออะไร?” อันเฟย์ขมวดคิ้วแล้วใช้นิ้วจิ้มมัน เมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้นเขาคว้ามันด้วยมือของเขา
หลังจากเล่นกับลูกกลมอยู่ครู่หนึ่งเขาก็เก็บมันไว้ในกระเป๋าและออกจากห้องไป เขาพบห้องของเออร์เนสต์และเคาะประตูเบา ๆ
“ อันเฟย์?” ถามเออร์เนสต์
“ ใช่ ลุงเออร์เนสต์” อันเฟย์กล่าว “ ข้าขอโทษที่มาหาท่านช้าเกินไป”
“ ไร้สาระ” เออร์เนสต์กล่าวพร้อมยิ้มแล้วเปิดประตู
“ ลุงเออร์เนสต์ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเป็นข้า”
“ ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร? ไม่มีใครมาเคาะประตูบ้านข้า ซาอูลไม่เคยเคาะเช่นกัน เจ้าเป็นคนเดียวที่เป็นไปได้” เออร์เนสต์หัวเราะ “ แน่นอนข้าอยากสนทนากับเจ้าด้วย ขอบคุณมาก”
“ ลุงเออร์เนสต์ทำไมท่านถึงขอบคุณข้า” อันเฟย์ กล่าวด้วยความประหลาดใจ
“ ทักษะดาบของเจ้าทำให้ข้ามีแรงบันดาลใจ” เออร์เนสต์กล่าวช้าๆ “ เจ้าแสดงเส้นทางให้ข้าเห็น ข้าเชื่อว่าทักษะของข้าจะเติบโตขึ้นอย่างมากหลังจากฝึกฝนไปสักระยะ บางทีข้าอาจจะแก้แค้น”
“ ข้าไม่รู้วิชาดาบเลย” อันเฟย์กล่าวอย่างเขินอาย “ มันเป็นสิ่งที่ชายชราสอนข้าเพื่อความสนุกสนาน”
“ไม่ไม่. ข้ารู้สึกได้ว่าชายชราคนนั้นที่เจ้ากล่าวถึงเป็นคนที่มีพลัง” เออร์เนสต์กล่าวช้าๆ “ อย่างน้อยปรมาจารย์ดาบอาจจะมากกว่านั้นด้วยซ้ำ อันเฟย์เจ้าต้องหาเขาอีกครั้งถ้าเจ้ามีโอกาส”
“ ลุงเออร์เนสต์ ท่านจะสู้กับเขาไหม”
“ข้า? ไม่ข้าไม่ตรงกับเขา” เออร์เนสต์กล่าวอย่างขมขื่น หาก พลังฉี ของชายคนนั้นตรงกับเขา เขาก็ไม่มีทางชนะได้ แม้แต่อันเฟย์ซึ่งเป็นเด็กก็ยังทำให้เขาตกใจได้ผู้ชายคนนั้นจะมีพลังแค่ไหน?
“ แต่…” อันเฟย์ลดสายตาลง “ ข้าจำไม่ได้ว่ามาจากไหน”
“ เจ้าจะจำได้” เออร์เนสต์ปลอบใจ “ ยังไงก็ตามอันเฟย์เจ้าอยากสนทนาอะไรกับข้าบ้าง”
“ อ่าใช่” อันเฟย์กล่าว “นี่คืออะไร?”
“ นี่…” เออร์เนสต์จ้องและขมวดคิ้วพลางหยิบลูกกลม “ อันเฟย์เจ้าเอามันมาจากไหน”
“ มีคนให้ข้า” อันเฟย์ กล่าว “มันคืออะไร?”
“ มีคนให้เจ้า?” เออร์เนสต์กล่าวซ้ำ “ เป็นไปไม่ได้ นี่คือ คริสตัลช่องว่างมังกร”
“ คริสตัลช่องว่างมังกร? หายากหรือเปล่า”
“ ไม่ใช่แค่หายาก” เออร์เนสต์กล่าว “ นี่เป็นเพียงชิ้นเดียวเท่าที่เคยมีมา บอกข้าทุกสิ่ง.”
อันเฟย์บอกเออร์เนสต์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นรวมทั้งเขาตามใครก็ตามที่เข้าไปในห้องของเขาโดยไม่ปิดบังอะไรเลย เออร์เนสต์ครุ่นคิดเล็กน้อยจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองและกล่าวว่า “อันเฟย์เจ้าคิดยังไง” เออร์เนสต์ มีความคิดอยู่แล้วว่าคนที่วางสิ่งนี้ไว้บนเตียงของ อันเฟย์ ต้องการทำอะไร แต่เขาต้องการฝึก อันเฟย์ ให้คิดด้วยตัวเองเพื่อรับรู้ถึงความเลวทรามในผู้คน
“ ลุงเออร์เนสต์ ท่านหมายถึง…นี่เป็นของอาจารย์ซาอูลใช่ไหม”
“ ใช่” เออร์เนสต์กล่าว “ ช่องว่างมังกร เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว ที่มีทักษะเวทย์มนตร์มิติ ในความรู้ของข้าพวกมันอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตมืดที่ทรงพลังที่สุดในนั้นด้วยความสามารถในการฉีกผ่านเวลาและมิติ โดยไม่มีความช่วยเหลือใด ๆ คริสตัลนี้มีความสำคัญต่อซาอูลมาก เขามีสมบัติล้ำค่า”
“ อา” อันเฟย์กล่าว “ ข้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“บอกข้า.”
“ มีคนขโมยคริสตัลนี้ไปและทิ้งไว้ในห้องของข้า เมื่ออาจารย์ซาอูลพบว่ามันหายไปพวกเขาจะพบมันในห้องของข้า แล้วข้าจะกลายเป็นขโมย”
“ เป็นอย่างนั้นหรือ” เออร์เนสต์กล่าวด้วยความประหลาดใจ “ เจ้ารู้ไหมว่าทำไมพวกเขาถึงทำเช่นนี้”
“ เพราะอาจารย์ซาอูลดีเกินไปสำหรับข้า” อันเฟย์กล่าว “ ลุงเออร์เนสต์ ท่านเห็นว่า นิยาปฏิบัติต่อข้าอย่างไรเมื่อวานนี้ มีสิ่งที่ท่านไม่รู้ นางก็เป็นเหยื่อเหมือนกันกล่าวสนทนาตั้งคำถามกับข้า”
“นางอยากทำอะไรล่ะ?”
“ อาจารย์ซาอูลประมาทมาก สมบัติเช่นนี้ควรเก็บเป็นความลับ ผู้คนจะขโมยมันไปได้อย่างไร”
“ ในจุดนั้นเจ้าคิดผิด” เออร์เนสต์หัวเราะ “ ซาอูลจะไม่ประมาท เจ้าไม่สามารถรู้สึกได้ แต่ซาอูลได้ใส่เวทมนตร์ลงบนคริสตัลแล้วและวางคาถาเดียวกันไว้ในห้องเก็บของ หากคาถาทั้งสองแยกออกจากกันมากกว่าหนึ่งร้อยเมตรคาถาจะเปิดใช้งานและไม่มีใครสามารถออกไปได้ มันเป็นการประสานงานทันที เจ้าคิดว่ามีใครสามารถฝากชีวิตไว้ได้ด้วยการประสานงานแบบจริงๆโดยมีหนึ่งในจอมเวทย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดบนส้นเท้าของพวกเขา”
“ อา” อันเฟย์กล่าว
“ อันเฟย์ บอกมา เจ้าอยากทำอะไร” เออร์เนสต์ถาม
“ ความคิดของข้า…มันดี…มันน่าอายเล็กน้อย” อันเฟย์ กล่าวพลางเกาหัว
“ ไร้สาระ. บอกข้า.”
“ ถ้าเราคืนคริสตัลในตอนนี้ใครก็ตามที่วางกับดักข้าไว้จะรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและเปลี่ยนใจพวกเขาก็จะยากที่จะติดตามพวกมัน” อันเฟย์ กล่าวช้าๆ “ ลุงเออร์เนสต์ถ้าคน ๆ นี้ขโมยได้เขาสนิทกับอาจารย์ซาอูลแน่ ๆ ”
เออร์เนสต์พยักหน้า
“ ดังนั้นเราต้องเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น” อันเฟย์ กล่าวพร้อมยิ้ม “ ให้พวกเขากล่าวในสิ่งที่พวกเขาต้องการ พวกเขาอาจคิดว่ากำลังทำร้ายข้า แต่ในความเป็นจริงพวกเขากลับทำร้ายตัวเอง “
“ แล้วข้าจะเข้าไปเป็นพยานได้” เออร์เนสต์ถาม “ฉลาด.”
“ ไม่ลุงเออร์เนสต์” อันเฟย์กล่าว “ หลักฐานเป็นข้อพิสูจน์ที่แข็งแกร่งกว่าคำกล่าว ข้าคิดว่าใครก็ตามที่ทำเช่นนี้จะพยายามทำให้อาจารย์ซาอูลโกรธ ทำให้เขาสูญเสียการควบคุมทำให้ข้าไม่มีโอกาสอธิบายตัวเอง ลุงเออร์เนสต์ถ้าท่านก้าวขึ้นมาแล้วอาจารย์ซาอูลจะคิดว่าท่านกำลังปกป้องข้าอยู่และเราจะไม่มีโอกาสปกป้องตัวเอง” อันเฟย์ยังคงอ้างถึงเขาและเออร์เนสต์ในฐานะ“ พวกเรา” หวังจะบอกใบ้ว่าพวกเขาอยู่ข้างเดียวกัน
“ เจ้าทำให้ข้าสับสน” เออร์เนสต์กล่าว “ อันเฟย์เจ้าคิดว่าตอนที่ข้านำเสนอคริสตัล ซาอูลจะเชื่อใจพวกเขาหรือ?”
“ ข้าไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย” อันเฟย์ กล่าว “ แต่มันเป็นไปได้ เราไม่สามารถเสี่ยงได้”
“ แล้วเจ้าอยากทำอะไร” เออร์เนสต์ถาม
“ง่าย. เมื่อพวกเขามาหาข้ากับอาจารย์ซาอูลให้วางคริสตัลไว้ในห้องที่ชั้นสี่” อันเฟย์ ยิ้ม“ ลุงเออร์เนสต์ ท่านต้องซ่อนมันไว้ให้ดีไม่ให้ใครรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ท่านสามารถจัดการได้หรือไม่”
“ ระยะสั้นอาจจะ ในระยะยาวเป็นไปไม่ได้ในทางปฏิบัติ” เออร์เนสต์กล่าวพร้อมกับปิดมือของเขารอบ ๆ ลูกคริสตัล “ แต่เชื่อข้าเถอะ เจ้าก็รู้เด็กน้อย เจ้าไม่ได้โง่ขนาดนั้น”
“ ท่านรู้ไหม ลุงเออร์เนสต์มีหลายอย่างที่ข้าไม่เคยบอกท่าน” อันเฟย์กล่าวช้าๆ
“ บอกข้าตอนนี้ได้ไหม” เออร์เนสต์ถามอย่างสนใจ “ แน่นอนข้าจะไม่กดดันเจ้า ถ้าเจ้าไม่ต้องการกล่าว”
“ ท่านไม่ควรตำหนิข้า ท่านไม่เคยถาม ท่านน่าจะสังเกตเห็นมันบ้าง” อันเฟย์กล่าวช้าๆ “ ยากอร์ยังคงใช้พวกเราในการทดลอง เราไม่ได้เรียงตามอายุหรือส่วนสูง ยากอร์ มักจะสุ่มเลือกและใครก็ตามที่ถูกเลือกจะไม่มีวันกลับมา หลังจากนั้นไม่นานพวกเราทุกคนก็กลัวสิ่งต่างๆจึงเกิดขึ้น”
“เล่าต่อไป.”
“ ไม่มีใครอยากไปกับยากอร์ แต่พวกเราไม่มีใครสู้เขาได้เราจึงเริ่มเล่นเกมกันเอง เราซ้ำเติมกันทำให้ ยากอร์ โกรธคนอื่น เราเกลียดกันและ … นี่คือสิ่งที่ข้าไม่อยากนึกถึง ลุงเออร์เนสต์ ท่านรู้ไหมว่าทำไมข้าถึงรู้สึกขอบคุณยากอร์”
“ทำไม?”
“ เพราะตั้งแต่ข้ายังเด็ก ข้าถูกใส่ร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า ข้าไม่รู้ว่าทำไม แต่ยากอร์มักจะไว้ชีวิตข้า แม้กระทั่งให้ห้องในตอนท้ายปล่อยให้ข้ามีส่วนร่วมในชีวิตประจำวันของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ข้าคงตายไปนานแล้ว”
