Assassin’s Chronicle – ตอนที่ 53

AC 53: การชักชวน

ในโลกแห่งเวทมนตร์ระบบป้องกันเมืองตามปกติแทบจะไร้ประโยชน์สำหรับผู้ที่มีอำนาจ ดังนั้นราชาส่วนใหญ่ในอาณาจักรต่างๆจึงเป็นผู้ที่มีอำนาจในตัวเอง พวกเขายังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะมีคนอื่น ๆ ที่มีอำนาจอยู่เคียงข้าง บางครั้งผู้ที่มีพลังแข็งแกร่งที่สุดสามารถกำหนดผลลัพธ์ของการต่อสู้ในสนามได้ ยกเว้นคนแปลก ๆ เพียงไม่กี่คน คนที่มีพลังแข็งแกร่งเช่นซาอูลมักจะได้รับการปฏิบัติอย่างดีจากราชา

เวทมนตร์ลอยตัวสามารถรักษากำแพงเมืองได้ราวกับว่าไม่มีอยู่จริง หัวหน้าในเมืองรับมือกับความวุ่นวายของการตายที่น่าสยดสยองใน กองทัพเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ มันเหมือนกับที่ อันเฟย์ คาดการณ์ไว้พวกเขาไม่ได้ไล่ตามกองทหารของ อันเฟย์ อย่างใกล้ชิดเกินไปเพราะพวกเขาไม่ค่อยเข้าใจความสามารถของกลุ่ม อันเฟย์ และไม่ต้องการที่จะสูญเสียโดยไม่จำเป็น

ในตอนเช้าพวกเขาเห็นโครงร่างของภูเขาใน ป่าคลาร์ม ทุกคนมีสีหน้าประหลาดใจและตื่นเต้น ตั้งแต่พวกเขาเริ่มต้นการหลบหนี ป่าคลาร์ม เป็นจุดหมายปลายทางของพวกเขามาโดยตลอด พวกเขาถือว่า ป่าคลาร์ม เป็นดินแดนในฝันสงบและปลอดภัย มีเพียงไม่กี่คนที่คิดถึงอันตรายที่พวกเขาอาจประสบและการป้องกันที่พวกเขาต้องวางแผนในป่า นี่คืองานของผู้นำของพวกเขา ไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นผู้นำได้ ใคร ๆ ก็อยากเป็นผู้นำ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

อันเฟย์มีประสบการณ์มากมายสิ่งที่เกี่ยวกับอันตรายความผิดพลาดความลังเลและความเสียใจที่เขาต้องเผชิญในฐานะมือสังหาร เขาจะไม่เป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้หากไม่มีประสบการณ์เชิงลบเหล่านี้ เขาไม่เคยรู้สึกเหนื่อยเท่านี้มาก่อน คราวนี้การนำกลุ่มเด็กที่หลบหนีทำให้เขาหมดแรง ความเหนื่อยไม่ใช่ทางร่างกาย แต่เป็นจิตใจ

เมื่อเห็น ป่าคลาร์ม อยู่ข้างหน้า อันเฟย์ ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ทุกคนมีกำลังใจบินเข้าหามันอย่างเต็มกำลัง ก่อนที่จะมาถึง ป่าคลาร์ม เด็ก ๆ ได้ใช้พลังเวทย์จนหมดและร่อนลงบนพื้นทีละคนนั่งหรือนอนทุกที่

“ ทุกคนลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างหน้าเดี๋ยวนี้!” อันเฟย์ ตะโกน

มีกี่คนที่ล้มเหลวบนขอบแห่งความสำเร็จ? อันเฟย์ รู้ว่าจำนวนนั้นมีมากพอ ๆ กับดวงดาวมากมายบนท้องฟ้า! ในช่วงแห่งความสำเร็จด้วยความหวังที่รออยู่ข้างหน้าคนส่วนใหญ่ผ่อนคลายโดยไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ในช่วงเวลาสำคัญ!

“ อันเฟย์พลังเวทมนตร์ของทุกคนถูกใช้จนหมด พักสมองกันเถอะ” คริสเตียนพยายามโน้มน้าวอันเฟย์

“ ไม่” อันเฟย์ มั่นคงเกี่ยวกับเรื่องนี้ “ ถ้าไม่มีพลังเวทย์ก็ยังมีขาอยู่! ทุกคนลุกขึ้น เราต้องออกไปเดี๋ยวนี้!”

“ ทุกคนปฏิบัติตามคำสั่งของอันเฟย์ ลุกขึ้น “ซูบินกล่าวเสียงดัง

เพื่อให้เป็นผู้นำกองทัพได้ดีขึ้น อันเฟย์ จำเป็นต้องเลือกผู้ช่วยที่เป็นผู้ใหญ่ หลังจากสังเกต อันเฟย์ เลือก ซูบิน เขายังทดสอบซูบินด้วยจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา ดูเหมือนว่าเขาเลือกคนที่เหมาะสมแล้ว ซูบินเป็นผู้ใหญ่เมื่อเทียบกับเด็กเหล่านี้ ซูบินยังคงรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นว่าในตอนแรกอาจมีด้านมืด แต่หลังจากลองคิดดูแล้วเขาก็ยอมรับบทบาทและเห็นด้วยกับอันเฟย์

ทุกคนลุกขึ้นยืนอย่างไม่เต็มใจ ภายใต้การนำของ ซานเต้ พวกเขาเดินโซเซเข้าสู่ ป่าคลาร์ม อันที่จริงอันเฟย์มีพลังงานมากที่สุดแล้วนิยา นางถูกคริสเตียนอุ้มไปในช่วงครึ่งแรกของการเดินทาง ซูบิน และ ซานเต้ ผลัดกันแบก นิยา ในช่วงครึ่งหลังของการเดินทาง นางไม่ต้องทำอะไรเพื่อไปที่ ป่าคลาร์ม

อันเฟย์อยากจะลองบินด้วยตัวเอง แต่เขาไม่รู้เวทมนตร์การลอยตัวมากนักดังนั้นมันจะดีมากถ้าเขาสามารถออกเดินทางในแนวดิ่งและลงจอดได้ มันไกลเกินไปสำหรับเขาที่จะบิน

นิยา มีพลังงานมหาศาล แต่ก็ไม่พอใจ นางเดินเหมือนหุ่นเชิดและสะดุดก้อนหินและรากไม้สองสามครั้งเมื่อนางอยู่ไม่ไกลในป่า คริสเตียนต้องตามจับนางให้ทันเวลา สำหรับนักเวทย์มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหลงทางเพราะแม้ในสภาพอากาศที่มีเมฆมากหรือมีหมอกนักเวทย์ก็ยังสัมผัสได้ถึงองค์ประกอบที่เคลื่อนไหวในอากาศและค้นหาแหล่งที่มาของแสง

กลุ่มนี้เดินตรงไปยัง ป่าคลาร์ม อันเฟย์ ได้รับการฝึกฝนร่างกายตลอดทั้งปี แต่ คริสเตียน และเพื่อนของเขาแทบไม่มีโอกาสได้ฝึก พวกเขาเริ่มหายใจแรงก่อนที่จะเดินไปไกล ริสกะ วิ่งไปหา อันเฟย์ จากด้านหลังและกล่าวอย่างเงียบ ๆ ว่า“ ให้เราหยุดพัก ดูสิทุกคนหมดแรง”

อันเฟย์มองไปที่คนข้างหน้าและข้างหลังเขา เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ ตกลง ซูบินไปบอกซานเต้ให้หยุด”

นี่เป็นเพียงเนินแรกและพวกเขาก็ปีนขึ้นไปได้เพียงครึ่งทางเท่านั้น เมื่อมองย้อนกลับไปพวกเขายังเห็นควันจากห้องครัวในหมู่บ้านที่เชิงเขา พื้นที่นี้ไม่ปลอดภัยไปกว่าพื้นที่นอกป่า บางคนก็คลานด้วยมือทั้งสองข้างที่พื้น อันเฟย์ต้องตัดสินใจหยุดพัก

ทุกคนโห่ร้องเมื่อได้ยิน อันเฟย์ จะปล่อยให้พวกเขาพักผ่อน บางคนตกลงบนพื้นทันทีโดยไม่สนใจน้ำค้าง อันเฟย์ต้องทำตัวเหมือนครูอนุบาลและขอให้คนสองสามคนลุกขึ้นหาที่แห้งเพื่อพักผ่อน จากมุมมองของลัทธิเต๋าน้ำค้างเป็นน้ำในรูปแบบที่เป็นลบมากที่สุด ผู้คนมีโอกาสป่วย 80-90 เปอร์เซ็นต์จากการนั่งหรือนอนบนนั้น มากกว่าสิ่งอื่นใด อันเฟย์ กลัวพวกเขาจะป่วย

นิยาหลบเลี่ยงความสนใจของทุกคนอย่างเงียบ ๆ และหามุมให้นั่ง นางพิงลำต้นของต้นไม้และขดตัวเหมือนลูกบอล ซานเต้ กำลังเดินไปรอบ ๆ อาหารและทุกคนดูเหมือนจะดึงอาหารจากมือของเขา พวกเขากินอาหารจำนวนมาก เพียงนิยาส่ายหน้าไม่รับอาหารใด ๆ ซานเต้ ยื่นอาหารให้นางอีกครั้ง นิยาผลักอาหารออกไป ซานเต้ หันกลับมาโดยไม่มีความพยายามที่จะปลอบโยนนาง ด้วยความสงบและปลอดภัยเด็ก ๆ ในกองทัพหลายคนชื่นชมนียาในหลาย ๆ ด้าน พวกเขารู้สึกว่านางน่ารักแม้ว่านางจะอารมณ์ฉุนเฉียวก็ตาม อย่างไรก็ตามตอนนี้มันเป็นเวลาที่แตกต่างออกไปและพวกเขากำลังวิ่งหนี ทุกคนรู้สึกเหมือนอยู่ใต้ปืน เมื่อนิยาเสียอารมณ์ก็ดูไม่เหมาะสม

“เกิดอะไรขึ้น? นางไม่กินหรือ” อันเฟย์ ถาม ซานเต้ อย่างเงียบ ๆ

“ ไม่ แต่ก็สบายดี นางจะขออาหารเมื่อนางหิว” ซานเต้ยักไหล่

“ ขอไส้กรอกสองชิ้นให้ข้า ให้ข้าสนทนากับนาง”

ซานเต้ มองไปที่ อันเฟย์ อย่างประหลาด แต่เขาไม่ได้กล่าวอะไร ซองเต้หยิบไส้กรอกสองชิ้นออกมาแล้วส่งให้อันเฟย์

อันเฟย์เดินช้าๆไปหานียา เมื่อเขาเข้าใกล้นางเขาก็รู้ว่าทำไมรูปลักษณ์ของซานเต้จึงดูแปลก ๆ นิยา มีลายนิ้วมือที่ชัดเจนบนใบหน้า ซึ่งอาจเป็นผลมาจาก อันเฟย์ แน่นอนว่าเขาไม่เคยเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้แบบฝ่ามือชาด แต่เขายังคงตบด้วยแรงมากเกินไปซึ่งมีผลเหมือนกับว่าเขาใช้ฝ่ามือชาด ถ้านิยาส่องกระจกนางอาจจะโกรธมากยิ่งขึ้น รูปลักษณ์ของผู้หญิงคือชีวิตที่สองของนาง แม้แต่ผู้หญิงทั่วไปก็รู้ที่จะดูแลรูปร่างของตัวเองนับประสาอะไรกับสาวสวยอย่างนิยา

เมื่อเห็น อันเฟย์ เดินมาหานาง นิยา ก็ดูประหม่า ในความทรงจำของนาง อันเฟย์ เป็นคนแรกที่ตบนางด้วยการตบซึ่งเลวร้ายยิ่งกว่า! นิยารู้สึกถึงอุปสรรคระหว่างนางกับคนอื่น ๆ ไม่มีใครเต็มใจที่จะคล้อยตามนางอีกต่อไป ก่อนหน้านี้นางเคยรู้สึกว่านางเป็นศูนย์กลางของโลก การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้นางรู้สึกถูกทอดทิ้ง อันเฟย์ มีพลังมากกว่านางมากและพ่อของนางก็ไม่ได้อยู่ใกล้นางซึ่งทั้งหมดนี้ทำให้นางกลัว อันเฟย์

“ เจ้าต้องกิน” อันเฟย์ ส่งไส้กรอกให้นาง “ เราต้องเดินต่อไปในระหว่างวัน เจ้าจะไม่สามารถทำได้โดยไม่ต้องกินอะไรเลย”

นิยาตกใจอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นนางก็หยิบไส้กรอก นางไม่กินและกล่าวอย่างเงียบ ๆ เหมือนยุงฮัมเพลงว่า“ ข้าไม่หิว”

“ เจ้าต้องกินแม้ว่าเจ้าจะไม่รู้สึกหิวก็ตาม” อันเฟย์นั่งข้างนียากัดไส้กรอกครึ่งหนึ่ง เขากินแตกต่างจากคนอื่น ๆ อันเฟย์ไม่กินปลอก เขาเป็นห่วงเรื่องสุขอนามัย นอกเหนือจากเวลาทำงานแล้ว อันเฟย์ ยังพิถีพิถันในชีวิตมาก เขาถูกโชคชะตาผลักดันและสูญเสียความพิถีพิถันไปไกล

“ ข้า…จะกินทีหลัง” นิยากล่าวเสียงแผ่ว นางไม่กล้าที่จะปฏิบัติต่ออันเฟย์เหมือนที่ซานเต้ และดันไส้กรอกออกไป นางทำได้เพียงแสดงท่าทีไม่ให้ความร่วมมืออย่างละเอียดอ่อน

“ทำไม? เจ้าเกลียดข้าไหม” อันเฟย์ ยิ้ม

คราวนี้นิยาไม่ยอมตอบเขา นางหันหน้าหนี

“ ให้ข้าเล่าเรื่องให้เจ้าฟัง” อันเฟย์ เริ่ม แต่แล้วก็หลงคิดไปชั่วขณะ “ นานมาแล้วข้ามีเพื่อนคนหนึ่งเป็นเพื่อนที่ดี เขาอายุมากกว่าข้าสิบปี ตอนที่ข้าอายุสิบขวบเขากำลังจะแต่งงาน คู่หมั้นของเขาเป็นผู้หญิงที่ดีอารมณ์ดี แต่จิตใจดี คู่หมั้นของเขามี…สัตว์เลี้ยงเวทย์ชื่อปั๊ก สัตว์เลี้ยงเวทย์ตัวนั้นน่ารัก”

“ ปั๊ก? ทำไมข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน”

อันเฟย์ ยิ้ม แต่ไม่ตอบคำถามของนาง เขาเล่าเรื่องของเขาต่อ “ วันหนึ่งพวกเขาเอาสัตว์เลี้ยงเวทย์ออกมา พวกเขามีช่วงเวลาที่ดีในการกล่าวสนทนากัน แต่ลืมเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงเวทย์ สัตว์เลี้ยงเวทย์ตกลงไปในน้ำ เมื่อพวกเขารู้ตัวสัตว์เลี้ยงเวทย์ก็เกือบจมน้ำตาย”

“ คู่หมั้นของเพื่อนข้า กังวลมากจนกระโดดลงไปในน้ำเพื่อช่วยสัตว์เลี้ยงเวทย์ของนาง อย่างไรก็ตามนางลืมไปว่านางไม่สามารถว่ายน้ำได้ เพื่อนของข้าทำไม่ได้เช่นกัน แต่…ผู้ชายควรทำอย่างไรในกรณีเช่นนี้? ฮ่าฮ่า…เขาต้องกระโดดเข้าไปโดยไม่ลังเลเลย เพื่อนของข้าใช้พลังงานจนหมดเพื่อผลักคู่หมั้นของเขาไปที่ฝั่ง เขาจมลงสู่ก้นบึ้งด้วยตัวเอง”

“เขาเสียชีวิต?”

“ ใช่เขาตาย” อันเฟย์ถอนหายใจ “ สิ่งที่น่าขันกว่านั้นคือสัตว์เลี้ยงเวทย์คลานกลับเข้าฝั่งด้วยตัวมันเอง โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือใด ๆ สัตว์เวทย์ร้องเรียกคู่หมั้นบนฝั่ง”

“ สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? เกิดอะไรขึ้นกับนาง?”

“ นาง? หลังจากร่างของเพื่อนข้าถูกนำไปฝั่งนางก็บีบสัตว์เลี้ยงเวทย์ของนางจนตาย นางกลายเป็นคนบ้าไปแล้ว” อันเฟย์เงียบไปชั่วขณะและกล่าวว่า“ นิยาเรื่องนี้บอกเราว่าการแสดงความหุนหันพลันแล่นอาจทำให้คนอื่นต้องจ่าย! คู่หมั้นของเพื่อนของข้าและเพื่อนของข้ากำลังมีความรัก หากพวกเขารู้ผลลัพธ์ นางคงไม่มีทางช่วยสัตว์เลี้ยงเวทย์ของนางเลย! อนิจจา…นางตายด้วยความเจ็บป่วยในอีกสองเดือนต่อมา การกระทำที่หุนหันพลันแล่นทำให้คนรักสองคนเสียชีวิต มันควรจะให้ข้อมูลเชิงลึกแก่เราไม่ใช่หรือ”

นิยาตกใจมากที่นางไม่สามารถคิดอะไรออกมาได้แม้แต่คำเดียว

“ นิยาข้าไม่ได้ต่อต้านเจ้าที่ช่วยเหลือคนอื่น แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะคิดได้ก่อนที่จะลงมือทำ การกระทำที่หุนหันพลันแล่นของเจ้าทำให้พี่สาวสองคนนั้นเสียชีวิต ครั้งต่อไปที่เจ้าทำอย่างหุนหันพลันแล่นพวกเราคนใดคนหนึ่งอาจตายได้ เจ้าต้องการเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้นหรือไม่” อันเฟย์เช็ดหลังของเขาแล้วลุกขึ้นยืน “ นิยาลองคิดดูสิ ถ้าเจ้าคิดว่าข้าถูก เจ้าควรกินไส้กรอก การรักษาพลังงานเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ ถ้าเจ้าคิดว่าข้าคิดผิด ถ้าเจ้าต้องการทำให้เราเดือดร้อนจริงๆล่ะก็…ทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการ”