AC 58: กลุ่มนี้ตื่นเต้นมาก!
ภูมิประเทศของ ป่าสัตว์เวทย์ นั้นมืดมนและน่าสยดสยองมาก กลุ่มบินไปทางตะวันออกเฉียงใต้สิบไมล์ก่อนจะหยุดพักช่วงสั้น ๆ จากนั้นเดินหน้าไปทางทิศตะวันออกซึ่งพวกเขาพบหุบเขาที่สวยงาม
หุบเขามีขนาดใหญ่ครอบคลุมพื้นที่ประมาณ 20 ตารางไมล์ อันเฟย์เดินผ่านพื้นที่ส่วนใหญ่กับซูบิน หุบเขาอยู่ในรูปตัว T ทุ่งหญ้าเล็ก ๆ ตั้งอยู่ในทางแยกที่สามห้วยมาบรรจบกัน หญ้าสีเขียวและดอกไม้ป่าเต็มไปทั่วทุ่งหญ้า ผีเสื้อหลายสิบตัวที่มีขนาดใหญ่เท่ามือมนุษย์กำลังบินอยู่รอบ ๆ ดอกไม้ สัตว์กินพืชสองสามตัวกำลังมองหาอาหาร ทันทีที่พวกเขาเห็น อันเฟย์ และคนในกลุ่มพวกเขาก็รีบกระโดดขึ้นและหายไปในพงหญ้า
ความลาดชันของเนินเขาโดยรอบค่อนข้างอ่อนโยนปกคลุมไปด้วยต้นไม้ผลัดใบสูงและต้นไม้เขียวชอุ่มตลอดปี ดูเหมือนแปลกที่ต้นไม้ทั้งสองเติบโตในที่เดียวกันเพราะพวกมันต้องการสภาพอากาศที่แตกต่างกันมาก อันเฟย์ เห็นต้นแปะก๊วยสองต้นที่มีใบที่เป็นเอกลักษณ์ เขาก้าวขึ้นมาและสังเกตพวกเขาเป็นเวลานาน ทางทิศตะวันตกของทุ่งหญ้ามีหนองน้ำประมาณสองร้อยตารางเมตร น้ำใส แต่ใจกลางน้ำดูเหมือนจะมีสีเข้มขึ้น อันเฟย์ เดาว่าบึงลึกกว่าสิบเมตร
“ อันเฟย์เราควรอยู่ที่นี่ สวยมากเลย” ซูบินตกหลุมรักทุ่งหญ้าแห่งนี้แล้ว
“ เดี๋ยวก่อน” อันเฟย์กล่าวขณะที่เขามองไปที่น้ำ “ มันเริ่มมืดแล้ว ใช้เวลาทั้งคืนและตัดสินใจหลังจากมองไปรอบ ๆ พรุ่งนี้”
“ดู! มีปลาอยู่ในน้ำ!” ซูบินหัวเราะเบา ๆ
ปลาตัวเล็กหนาเท่านิ้วโผล่ขึ้นมาและพ่นฟองออกมา จากนั้นมันก็เหวี่ยงหางและหันกลับไปในน้ำ
“ ปลาตัวนี้เล็กเกินไปที่จะกิน”
“ อันเฟย์…ข้าหมายถึงปลาน่ารัก ข้าไม่เคยบอกว่าข้าจะกินมัน…” ซูบินส่ายหัว
อันเฟย์ ยิ้มโดยไม่กล่าวอะไร เขาเป็นคนที่ปฏิบัติจริงมาก เมื่อเขาเห็นสิ่งใหม่หรือคุ้นเคยความคิดแรกที่เกิดขึ้นในใจของเขาก็คือว่ามันจะก่อให้เกิดประโยชน์หรืออันตรายหรือไม่ เห็นได้ชัดว่า ซูบิน และ อันเฟย์ มีจิตใจที่แตกต่างกันมาก
เมื่อซูบินเห็นปลาเขาก็ดูมันอย่างสนุกสนาน เมื่อ อันเฟย์ เห็นปลาเขาก็คิดที่จะวางมันลงบนโต๊ะและคุณค่าทางโภชนาการที่สามารถนำมาได้ ถ้าคริสเตียนเห็นปลาเขาอาจเอื้อมมือไปหาขนมปังและให้อาหารปลาด้วยรอยยิ้มกว้าง
คนที่มีบุคลิกแตกต่างกันมีการรับรู้และปฏิกิริยาที่แตกต่างกันไปในสิ่งเดียวกัน ด้วยเหตุนี้ลักษณะของบุคคลจึงก่อตัวเป็นนิสัยและนิสัยเป็นตัวกำหนดชะตากรรมของบุคคลนั้น
“ อันเฟย์เราควรไป ไม่เช่นนั้นกลุ่มจะกังวลเกี่ยวกับเรา” ซูบินกล่าวเบา ๆ
อันเฟย์ จ้องไปที่ผืนน้ำอันเงียบสงบ มันกระเพื่อมอย่างรุนแรงเมื่อดวงตาของเขาตกลงมา ซูบินรู้ดีว่าความคิดนับพันกำลังผ่านเข้ามาในจิตใจของอันเฟย์ หลังจากนั้นไม่นาน อันเฟย์ ก็พยักหน้าในที่สุด“ เอาล่ะ ไปกันเถอะ.”
ในค่ายเขตอบอุ่นของพวกเขาถ้ำลึกประมาณเจ็ดหรือแปดเมตรคริสเตียนกำลังแจกจ่ายอาหาร ตามปกติโล่เวทมนตร์ปกคลุมถ้ำ กองไฟกำลังลุกไหม้ภายในถ้ำ เนื่องจากกลุ่มไม่ได้รับประทานอาหารร้อนๆมาหลายวันทุกคนจึงนั่งอยู่ข้างกองไฟเพื่ออุ่นไส้กรอกแม้ว่าพวกเขาจะหิวมากก็ตาม
“ มาเลย อันเฟย์ เจ้ามาในเวลาที่เหมาะสม มาทานอาหารเย็นด้วยกันเถอะ” คริสเตียนยิ้ม
“ เอาล่ะ” อันเฟย์ พยักหน้าขณะสังเกตพื้นและกำแพง
“ อันเฟย์ผ่อนคลาย! ข้าได้แผดเผาพื้นดินและกำแพงโดยใช้เวทมนตร์ไฟเหมือนที่เจ้าบอกข้า” คริสเตียนรู้ว่า อันเฟย์ กำลังมองหาอะไร
อันเฟย์ ไม่ได้ระมัดระวังมากเกินไป เป็นการยากที่จะตัดสินความเป็นอันตรายของสัตว์ตามขนาดของมัน ตัวอย่างเช่นแมงมุมแม่ม่ายดำมีขนาดเพียงครึ่งกำปั้นของมนุษย์ แต่เมื่อสักครู่มันสามารถฆ่าคนได้ภายในไม่กี่นาที นั่นคือเหตุผลที่ อันเฟย์ ให้คริสเตียนเผาทั้งถ้ำก่อนที่เขาจะจากไป เขาต้องกำจัดภัยคุกคามที่อาจเกิดขึ้น
“ อันเฟย์ จัดให้เลย ข้าแค่ย่าง มัน อร่อย!” ซานเชซส่งไส้กรอก
“ ขอบคุณ” อันเฟย์ขอบคุณซานเชซอย่างสุภาพและนั่งลงข้างๆเขา
“ โอ้…อันเฟย์…ด้วยความยินดี” ซานเชซดูประหม่าเล็กน้อย
อันเฟย์ ยิ้ม ในขณะที่เขาจ้องมองไปที่กองไฟความคิดก็เข้ามาหาเขา “ ซานเต้หลังจากที่ทุกคนเข้านอนคืนนี้โปรดเปิดโล่เวทย์และทำให้อากาศในถ้ำ…ดี ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจสิ่งที่ข้ากำลังกล่าวถึง: ทำให้อากาศในถ้ำสดชื่น”
“ เข้าใจแล้ว” ซานเต้ พยักหน้า
“ อันเฟย์เราจะส่งใครไปหาอาจารย์เมื่อไหร่” บลาวี ถาม
ทันใดนั้น อันเฟย์ ก็ได้รับความสนใจจากทุกคน ไม่ว่าที่นี่จะสวยงามแค่ไหนก็ไม่มีใครอยากอยู่ที่นี่นานเกินความจำเป็น พวกเขาแค่อยากกลับไปหาซาอูล
อันเฟย์ หยุดชั่ววินาทีและกล่าวว่า“ อย่าเพิ่งรีบร้อน มาปักหลักส่งคนไปรับข้อมูลแล้วตัดสินใจ อย่างที่เจ้าทราบเรากำลังประสบปัญหาอย่างหนัก ฟิลลิปไม่ใช่ศัตรูธรรมดาๆ…ถ้าเรากลับไปหาอาจารย์ซาอูลนั่นอาจทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย”
เขากล่าวต่อว่า“ เจ้าติดตามอาจารย์ซาอูลและเรียนรู้เวทมนตร์จากเขามาระยะหนึ่งแล้ว อาจารย์ได้ดูแลเจ้าตลอดเส้นทาง เราคิดไปเองไม่ได้เท่านั้น แต่ต้องระวังอาจารย์ด้วย เราไม่อยากเห็นอาจารย์สู้กับฟิลลิป แน่นอนว่าเรามั่นใจในตัวอาจารย์ซาอูล แต่ฟิลลิปมีศิษย์สองคนที่เป็นนักดาบระดับปรมาจารย์ จะเป็นอย่างไรถ้าเกิดอะไรขึ้นกับอาจารย์!”
“ ถ้าเราทุกคนอยู่ที่นี่มันอาจจะยากสำหรับเรา แต่อาจารย์ซาอูลปลอดภัย ฟิลลิปกำลังติดตามเรา ตราบใดที่เราไม่ปรากฏตัวเขาก็จะไม่รบกวนอาจารย์!” อันเฟย์กล่าวช้าๆ“ ดังนั้นข้าคิดว่าเราควรอยู่ที่นี่สักพักแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะทำอะไร เจ้าคิดอย่างไร?”
กลุ่มนั้นยังเด็ก ในฐานะผู้ลี้ภัยพวกเขาทั้งหมดต้องการขอความคุ้มครองจากซาอูล หลังจากได้ยินการวิเคราะห์ของอันเฟย์ทุกคนเข้าใจถึงความสำคัญของการปกป้องอาจารย์ซาอูลและตื่นเต้นมาก
“ ข้าเห็นด้วยกับ อันเฟย์!” คริสเตียนกล่าวอย่างหนักแน่น คริสเตียนสุภาพและอ่อนโยนเสมอ ไม่ใช่ว่าเขาจะกล่าวอะไรแบบนี้
“ ข้าด้วย” ซูบินหัวเราะ“ ฟิลลิปก็แก่แล้ว บางทีเขาอาจจะโกรธและตายถ้าเราอยู่ที่นี่นานพอ”
“ ข้าก็เห็นด้วยเช่นกัน เรามีปัญหาและเราไม่ควรทำให้อาจารย์ตกอยู่ในอันตราย!” บลาวี กล่าว
“ใช่. เราไม่ใช่เด็ก ๆ เราไม่สามารถพึ่งพาอาจารย์ได้สำหรับทุกสิ่ง!” เฟลเลอร์กล่าวพร้อมกับแกว่งกำปั้นของเขา
“ใช่. เราไม่ใช่เด็ก ๆ เราต้องไว้วางใจตัวเอง!”
“ใช่ เราต้องอยู่ที่นี่!”
นิยามองไปที่กลุ่มที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ความรู้สึกเกิดขึ้นในใจของนาง นางใฝ่ฝันที่จะได้นอนกอดพ่อของนางและเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับสิ่งที่นางเคยผ่านมา เมื่อนางได้ยินคำกล่าวของ อันเฟย์ และคนอื่น ๆ หัวใจของนางก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น นางอยากจะร้องไห้ไม่ใช่จากความเศร้าโศก แต่เป็นความหลงใหล นางรู้สึกถึงความอบอุ่นและความรักที่แตกต่างจากความรักของพ่อ
“ อันเฟย์ เจ้าคิดว่าเราควรทำอย่างไร? เราทุกคนฟังเจ้า” ซูบินกล่าว
“ ถูกต้อง อันเฟย์ เราจะทำอย่างไรดี?” คริสเตียนหันไปหาอันเฟย์เช่นกัน
“ มันง่ายมาก เราต้องอยู่อย่างมีความสุขและนั่นจะเป็นผลเสียอย่างหนักกับฟิลลิป!” อันเฟย์หัวเราะ “ ซูบินเพิ่งบอกว่าฟิลลิปแก่แล้ว เขากระตือรือร้นที่จะฆ่าเราเพราะเขารู้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ไม่นาน ยิ่งเราซ่อนตัวได้ดีเท่าไหร่เขาก็จะยิ่งวิตกกังวลมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งเขากังวลมากเท่าไหร่เขาก็จะตามล่าหาเรายากขึ้นเท่านั้น เขาอาจจะเหนื่อยแทบตายก่อนที่จะพบเรา”
ทั้งกลุ่มรู้สึกขบขัน ความกดดันอย่างหนักของฟิลลิปที่ไล่ตามพวกเขาหายไปครึ่งหนึ่ง ใช่. ทำไมพวกเขาถึงกังวลเกี่ยวกับชายชราที่จะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป? การเป็นเด็กเป็นข้อได้เปรียบที่ใหญ่ที่สุดของพวกเขา พวกเขาสามารถซ่อนตัวได้จนกว่าฟิลลิปจะตาย
“ดีมาก. เข้านอนเร็วและมองไปรอบ ๆ พรุ่งนี้ เราจะปักหลักที่นี่หากทุกอย่างเรียบร้อยดี” อันเฟย์ หยุดชั่วคราวแล้วกล่าวต่อ“ ใครมีเชือกที่ยาวและแข็งแรงไหม? มันต้องแข็งแกร่ง”
“ ข้ามี” เฟลเลอร์กล่าว เขาหยิบกระเป๋าออกมาจากอก “ ข้ามีเชือกหนังจากวัวเวทย์สามตา มันยากมาก”
“ เฟลเลอร์เจ้าไม่ใช่นักธนู ทำไมเจ้าถึงเก็บเชือกนั้นไว้เป็นเชือกธนู” ซูบินถามอย่างสงสัย
“ ตอนนั้นผู้ชายคนนั้นกระตือรือร้นที่จะขายมันดังนั้นข้าจึงได้ราคาที่ดี ข้าจะขายมันไม่ช้าก็เร็วอย่างไรก็ตาม ข้าสามารถทำเงินได้ไม่น้อยจากข้อตกลงนี้”
“ สิ่งที่เจ้ากังวลคือเงิน เจ้าเป็นคนที่มีกำไรมาก” ริสกะ หัวเราะคิกคัก
“ เงินเยี่ยมมาก” เฟลเลอร์บ่นพึมพำ
“ช่ายยย. นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเจ้าถึงไม่นำอะไรมาเลยนอกจากเงินติดตัวมา ตอนที่พวกเราออกจากเมืองศักดิ์สิทธิ์?” บลาวี สร้างความสนุกสนานให้กับ เฟลเลอร์
“ อันเฟย์บอกว่าข้าทำได้ดีมาก!” เฟลเลอร์ปกป้องตัวเอง
อันเฟย์หัวเราะเบา ๆ และหยิบกระเป๋า เขาเห็นเชือกหนังสีเขียวสองสามเส้นที่อาจยาวได้ถึง 8 หรือ 9 เมตร นั่นก็ดีพอแล้ว!
