AC 56: ความลับของคริสเตียน
“ อันเฟย์ในที่สุดเราก็ปลอดภัยแล้วใช่ไหม” คริสเตียนหัวเราะ
ตั้งแต่ค่ำจนถึงการปรากฏตัวของดวงจันทร์ ทุกคนเดินทางหลายสิบไมล์โดยใช้เวทมนตร์การลอยตัว ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงใจกลาง ป่าคลาร์ม คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพบคนกลุ่มเล็ก ๆ จำนวนหนึ่งโหลในป่า มันเหมือนกับการหาเข็มในกองหญ้า
ทุกคนร่อนลงบนต้นไม้โบราณขนาดใหญ่ ความมืดไม่อนุญาตให้พวกเขาเห็นว่าต้นไม้สูงหรือหนาแค่ไหน ยอดของต้นไม้ดูแปลกมากมีกิ่งก้านพลิกไปมาเหมือนร่ม กิ่งก้านแผ่ออกไปหมดสร้างพื้นที่ราบเล็ก ๆ เมื่อเทียบกับลำต้นกิ่งก้านดูเล็กผิดสัดส่วน ในอดีตต้องถูกทำให้สว่างขึ้นหรือใบไม้ส่วนใหญ่ร่วงหล่นด้วยเหตุผลบางประการ ต่อมาบนยอดเติบโตขึ้นอย่างแข็งแกร่งอีกครั้ง
แม้ว่าพื้นที่ราบบนหลังคาจะไม่ใหญ่นัก แต่ก็ใหญ่พอสำหรับทุกคน ถ้าพวกเขายืนใกล้กัน อันเฟย์ขอร้องอย่างหนักแน่นว่าอย่าลงจากต้นไม้ คราวนี้ไม่มีใครคัดค้าน ทุกคนต่างมองหาที่ยืนของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ
“ อันเฟย์ทำไมเจ้าไม่กล่าว? เจ้าคิดอะไรอยู่?” คริสเตียนถามอีกครั้งด้วยความอยากรู้เพราะเขาไม่ได้รับคำตอบใด ๆ จากอันเฟย์
“ ความปลอดภัย…อาจจะ…” อันเฟย์ยิ้ม ในฐานะผู้นำ อันเฟย์ ต้องรับความกดดันทั้งหมดในตัวเอง ถ้าเขาบอกความกังวลของเขาคนเหล่านี้จะไม่สามารถจัดการกับมันได้ เมื่อพวกเขาถูกตามโดยกองทัพเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ นักเวทย์ นักดาบก็ออกมาช่วยพวกเขาทันที อันเฟย์ ไม่คิดว่ามันเป็นการพัฒนาในเชิงบวก หากพวกเขาปรากฏตัวโดยที่เขาไม่รู้ตัวแล้วตอนนี้พวกเขาจะไปอยู่ที่ไหน? พวกเขาซ่อนตัวในความมืดอีกครั้งหรือไม่?
“ อันเฟย์ เจ้าต้องพักผ่อน ข้าจะเฝ้าดูคืนนี้” คริสเตียนกล่าว
“ไม่เป็นไรขอบคุณ. ข้ายังไม่เหนื่อย”
“ เจ้าต้องพักผ่อน เจ้าไม่ได้พักผ่อนเลย ไปพัก.”
“ ข้าร่างกายแข็งแรงกว่าเจ้า ข้าจะพักผ่อนเมื่อข้าต้องการ พวกเจ้าต้องดูแลตัวเอง”
“ ข้าก็ไม่เหนื่อยเหมือนกันและ…ก็หลับไม่ลงอยู่ดี” คริสเตียนมองไปรอบ ๆ และถามว่า“ อันเฟย์เราสนทนากันได้ไหม”
“ แน่นอน” อันเฟย์ ยิ้ม เขารู้ว่าคริสเตียนมีบางอย่างจะบอกเขา
คริสเตียน พา อันเฟย์ ไปที่ต้นไม้ใกล้ ๆ โดยที่ อันเฟย์ พิงกิ่งไม้ส่วน คริสเตียน ก็นั่งข้างๆ อันเฟย์ ความมืดของป่าและเสียงโหยหวนจากสัตว์และนก ล้วนทำให้พวกเขานึกถึงที่นี่ไม่ใช่ดินแดนในฝันของพวกเขา เป็นดินแดนที่มีอันตรายและภัยคุกคามซ่อนอยู่ทุกรูปแบบ
“สิ่งที่เจ้าต้องการที่จะบอกข้า?” อันเฟย์ กล่าวอย่างเรียบเฉย
“ อันเฟย์ข้ารู้สึกว่าเจ้าซ่อนความลับมากมายจากเรา ?” คริสเตียนยิ้ม
“ ใครไม่มีความลับ? เจ้าไม่มีหรือ”
“ข้า? ข้ามีความลับอะไร ฮ่าฮ่า…” คริสเตียนยิ้มส่ายหัว
“ ข้าได้ยินมาจากซูบินว่าเจ้าเคยเป็นพลเรือนมาก่อน?”
“ใช่ทำไม? เจ้าสนใจว่าข้ามาจากไหน?”
“ เจ้าจำครั้งที่กลับบ้านกับข้าได้ไหม? รถม้าคันหนึ่งผ่านหน้าเราและเจ้าจำคนที่อยู่ในนั้นได้ มันคือปรมาจารย์นักดาบ แบร์รี่ ข้าบอกได้เลยว่าเจ้ารู้จัก แบร์รี่ มาก่อนหน้านี้ ดวงตาของเขาสว่างขึ้นเมื่อเขามองเจ้า” ใบหน้าของ อันเฟย์ ไร้อารมณ์ขณะที่เขากำลังกล่าวถึงเรื่องปกติ เขาไม่ได้แสดงสัญญาณแห่งชัยชนะแม้แต่นิดเดียวในการชี้ให้เห็นความเท็จของอีกฝ่าย “ เจ้าดูแปลก ๆ ตอนที่ แบร์รี่ กลับมา เจ้าเคยบอกข้าว่า แบร์รี่ เป็นหัวหน้าของ กองทัพเสียงเรียกแห่งความตาย เขาเป็นคนที่ยุ่งและจะไม่กลับมาอีก ถ้าไม่มีอะไรสำคัญ ต่อมาเจ้าขอให้ข้าเก็บความลับนั้นไว้กับเจ้า ข้าสัญญากับเจ้าว่าข้าจะไม่บอกใครและข้าก็ไม่ได้ทำ ข้าไม่เคยสนทนาเรื่องนี้กับใครเลยแม้แต่กับเออร์เนสต์”
คริสเตียนมองไปที่อันเฟย์ไม่รู้จะกล่าวอะไร
“ เจ้าสองคนเป็นมากกว่าคนรู้จัก เจ้าต้องรู้จักกันไม่งั้นเจ้าคงไม่แปลกใจขนาดนี้ใช่มั้ย?”
“ อันเฟย์…ข้า…ข้าไม่รู้จะกล่าวอะไร” คริสเตียนยิ้มอย่างขมขื่น “ เจ้าทำให้ข้ากลัว เจ้าจะบอกอะไรมากมายจากสิ่งเล็กน้อยได้อย่างไร”
“ แล้วข้าผิดหรือ” อันเฟย์ ยิ้ม
“ ไม่ เจ้ากล่าวถูก ข้ามีความลับ แต่ข้าขอโทษที่ไม่สามารถบอกเจ้าได้ในตอนนี้” คริสเตียนถอนหายใจ
“ ข้าจะไม่ถามเจ้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าพยายามจะบอกเจ้าว่าทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเก็บความลับไว้กับตัวเอง ข้าจะไม่บังคับให้เจ้าบอกข้าและหวังว่าเจ้าจะทำสิ่งเดียวกันกับข้า” อันเฟย์ ยิ้ม “ สมมติว่าถ้าซูบินมีความลับเขาจะไม่ถามข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อสักวันหนึ่งเขาสามารถปฏิบัติต่อข้าในฐานะเพื่อนแท้บางทีข้าอาจจะบอกเขา”
“ อันเฟย์ เจ้าดีเกินไป! ทำให้ข้ากลืนคำถามของข้า” คริสเตียนยิ้ม
“ ฮ่าฮ่า…ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน เจ้าต้องการทราบสาเหตุหรือไม่”
“ เจ้าจะตอบข้าไหม ถ้าข้าถาม”
“ เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าข้าจะตอบเจ้าหรือไม่ ถ้าเจ้าไม่เคยถาม” อันเฟย์ ถามกลับ
คำถามเกี่ยวกับวาทศิลป์ของ อันเฟย์ เต็มไปด้วยการรู้แจ้งแบบ เซน ซึ่งทำให้คริสเตียนไม่สามารถถามได้ คริสเตียนผู้น่าสงสารขยิบตา “ งั้น…อันเฟย์ข้าจะถามว่า เจ้าไม่รังเกียจที่ข้าจะหยาบคายเกินไปหรือเปล่า”
“ เอาเลย แต่ข้ามีสิทธิ์ที่จะไม่ตอบ”
“มันขึ้นอยู่กับเจ้า” คริสเตียนยิ้มอย่างขมขื่นหัวของเขาสั่น “ อันเฟย์เจ้าเป็นนักดาบ ข้าแค่อยากรู้ว่าทำไมเจ้าถึงเป็นศิษย์ของอาจารย์? ฝีมือดาบของเจ้า…จะกล่าวยังไงข้าไม่เคยเห็นใครที่จะทำอะไรนางได้อย่าง…ดุร้าย! ถูกต้องฝีมือดาบของเจ้านั้นดุร้าย! หากเจ้าต้องการฝึกฝนพลังการต่อสู้กับเออร์เนสต์ เจ้าจะเป็นนักดาบที่ยอดเยี่ยม! ข้าอยากรู้ว่าทำไมเจ้าถึงเรียนเวทมนตร์ เจ้ารู้ไหมว่าผู้คนที่มีทั้งทักษะเวทมนตร์และทักษะดาบในทวีปแพนไม่เคยเป็นคนที่มีพลังระดับแนวหน้าเลย”
“ ข้าตอบคำถามนี้ได้” อันเฟย์ ยิ้ม “เพราะข้าต้องการ”
คริสเตียน ตกตะลึงไปชั่วขณะกับคำตอบของ อันเฟย์ “ เป็นอย่างนั้นหรือ”
“ ยังไม่พออีกหรือ? ข้าเรียนรู้เวทมนตร์จากอาจารย์ซาอูลเพราะข้าต้องการ อย่าคิดมากเกินไปคริสเตียน ข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย”
“ อันเฟย์ข้าไม่ได้คิดมาก เจ้าเข้าใจข้าผิด. ข้ารู้สึกแย่กับเจ้า เจ้าไม่อยากเป็นดวงดาวที่มีอำนาจหรือ?”
“ ดวงดาวที่มีพลัง…” อันเฟย์ยิ้มพร้อมกับส่ายหัว “ เหนื่อยเกินไป” นี่คือความจริง อันเฟย์ ไม่เคยคิดที่จะเป็นหมายเลขหนึ่งตั้งแต่เขาเริ่มเรียนรู้การต่อสู้ด้วยดาบ เขาหวังเพียงว่าเขาจะค้นพบศักยภาพของตัวเองและแสดงให้เห็นด้วยทักษะที่เขาได้เรียนรู้มา
“ ถ้ามีคนอื่นกล่าว ข้าต้องบอกว่าคน ๆ นั้นต้องไม่มีความฝัน เจ้า…ไม่ใช่อย่างนั้น อย่างน้อยเจ้าก็ยังดีกว่าข้ามาก” คริสเตียน มองไปที่ อันเฟย์ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ เจ้าเคยปรารถนาหรือไม่”
“ ไม่” อันเฟย์ ตอบ “ทำไม? เจ้าอยากเป็นดวงดาวที่มีอำนาจหรือไม่?”
“ ใช่ ข้าอยากเป็นดวงดาวที่มีอำนาจในทวีปแพนตั้งแต่ข้ายังเด็ก” คริสเตียนพยักหน้า “ มีคนบอกข้าก่อนหน้านี้ว่าคนเราต้องมีความฝัน ความฝันเป็นแรงกระตุ้นที่ผลักดันให้คนเก่งขึ้น อย่างไรก็ตามคนเราต้องเรียนรู้ที่จะจัดการกับความทะเยอทะยานของตนรู้ว่าอะไรควรทำและไม่ควรทำ หากพวกเขาสูญเสียการควบคุมความทะเยอทะยานพวกเขาอาจกลายเป็นคนบ้า”
อันเฟย์เงียบไปพักหนึ่งและพยักหน้า“ ใครบอกเจ้าว่านี่เป็นคนฉลาดที่น่านับถือ”
“ ใช่ข้าเคารพเขามาก” คริสเตียนยิ้ม
“ เจ้าเห็นเขาบ่อยไหม” อันเฟย์ ดูเหมือนจะถามคำถามชั้นนำ
คริสเตียนชำเลืองมองอันเฟย์จากมุมตาพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา “ อันเฟย์เจ้าพยายามหลอกข้า การสนทนากับเจ้าเป็นเรื่องอันตรายมาก! ครั้งที่แล้วข้าเพิ่งกล่าวสิ่งหนึ่งโดยไม่รู้ตัวเมื่อเราเห็นแบร์รี่และเจ้าสามารถสรุปได้มากมาย ถ้าเจ้าถามข้าต่อไป เจ้าจะรู้ความลับของข้าทุกอย่าง!”
“ เจ้าคิดมากเกินไปอีกแล้ว ข้าเพียงแค่ขอนิดหน่อย.” แน่นอน อันเฟย์ จะไม่ยอมรับมัน
“ ฮ่าฮ่า. เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าไหม”
“มันขึ้นอยู่กับเจ้า เราเคยกล่าวถึงเรื่องนี้มาก่อนว่าข้าจะไม่บังคับให้เจ้าบอกความลับของเจ้ากับข้าและข้าคาดหวังว่าเจ้าจะทำแบบเดียวกันกับข้า” อันเฟย์แย้ง
“เอาล่ะเอาล่ะ. มาเปลี่ยนหัวข้อกันเถอะ” คริสเตียนยิ้ม
“ นิยาดูไม่ดีเท่าไหร่” จู่ๆอันเฟย์ก็กล่าวถึงนิยา
คริสเตียนมองย้อนกลับไปเห็นนิยานั่งอยู่คนเดียวบนกิ่งไม้ภายใต้แสงจันทร์ นางเป็นเด็กดี เห็นได้ชัดว่านางนอนกับคนอื่นด้วยกันไม่ได้ ตอนกลางคืนมันหนาว แม้จะมีเวทย์มนต์คุ้มครองก็ตาม อย่างไรก็ตามการปกคลุมด้วยเวทมนตร์ไม่ได้หยุดความเย็นและความเหงา นิยาดึงเสื้อผ้าสองสามชิ้นออกจากกระเป๋าของนางแล้วใส่ นางยังคงนอนขดตัวเหมือนลูกบอล แม้จะมีเสื้อผ้าอีกสองสามชิ้นติดอยู่ก็ตาม ช่างเป็นสิ่งที่น่าสงสาร
“ อันที่จริง นิยาเป็นเด็กดีซนน้อย” คริสเตียนกล่าว
“ ข้าไม่ได้บอกว่านางเป็นยัยตัวร้าย” อันเฟย์ยิ้ม “ คริสเตียนเจ้าอาศัยอยู่ในบ้านของอาจารย์มากี่ปีแล้ว?”
“ ประมาณสิบปี”
“ เจ้าเติบโตมากับนิยาหรือเปล่า? โอ้โห…” อันเฟย์ลากเสียงยาว
“เจ้าคิดอะไรอยู่?” คริสเตียนกลอกตาไปที่อันเฟย์ “ อันเฟย์อย่าคิดร้ายเช่นนี้ ข้าปฏิบัติกับนิยาเหมือนน้องสาวของข้า มันไม่เคยเปลี่ยนแปลง”
“ ฮ่าฮ่า. เจ้าคิดว่าข้าควรเชื่อเจ้าไหม” อันเฟย์เลียนแบบวิธีที่คริสเตียนกล่าว “ ให้ข้าเล่าเรื่องให้เจ้าฟัง เมื่อนานมาแล้วชายคนหนึ่งได้ฝังเหรียญเงิน 300 เหรียญไว้ใต้พื้นดิน เขากังวลว่าคนอื่นจะรู้จึงทิ้งจานไว้และกล่าวว่า ‘ที่นี่ไม่มีเหรียญเงิน 300 เหรียญ’ รู้จักชื่อเรื่องไหม? เรียกว่า ‘ไม่มีเหรียญเงิน 300 เหรียญ’
“ ฮ่าฮ่า. เขาโง่ขนาดนี้ได้ยังไง! ข้า…เจ้ากำลังประชดประชันอยู่หรือเปล่า” คริสเตียนตระหนัก
