AC 62: พบนางอีกครั้ง
นิยา รู้สึกท้อแท้หลังจากที่ดาบของนางหักเหออกไป 20 ครั้งโดย อันเฟย์ นางออกไปฝึกฝนพลังการต่อสู้ด้วยตัวนางเอง อันเฟย์ เฝ้าดูนางจากระยะทางสั้น ๆ แล้วเขาก็คิดได้
การฝึกพลังต่อสู้นั้นค่อนข้างง่ายในโลกนี้ มันไม่ซับซ้อนเท่ากังฟูหรือเป็นระบบเหมือนลัทธิเต๋า มีคำกล่าวว่า“ ถนนทุกสายมุ่งสู่กรุงโรม” ผู้ที่เคยฝึกฝนกังฟูและเต๋าอย่างอิสระจะได้รับประโยชน์จากการเรียนรู้ซึ่งกันและกัน มีคำกล่าวในภาษาจีนว่าการเรียนรู้ท่าต่อสู้โดยไม่ฝึกการหายใจและการออกกำลังกายอื่น ๆ เพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งจะไม่นำไปสู่ที่ไหนเลย
ความเร็วในการเหวี่ยงดาบของ นิยา ช้ามากเมื่อใดก็ตามที่นางฝึกพลังการต่อสู้ นางต้องคิดให้มากก่อนที่จะฟาดฟันด้วยดาบของนาง แสงสีแดงรอบตัวนางเริ่มหนาขึ้น
เออร์เนสต์บอกอันเฟย์ว่าจิตตานุภาพเป็นพลังที่แข็งแกร่ง เมื่อนักดาบฝึกพลังต่อสู้ก่อนอื่นพวกเขาจะต้องมีสมาธิมากจนไม่สามารถสังเกตเห็นสภาพแวดล้อมของพวกเขาได้ จากนั้นจึงรวมพลังใจทั้งสองเข้าด้วยกันและมุ่งเน้นเข้าด้วยกันเพื่อฝึกฝนพลังการต่อสู้ สิ่งเหล่านี้เป็นทักษะระดับเริ่มต้นที่จำเป็นสำหรับการฝึกพลังต่อสู้
กล่าวง่ายกว่าทำ เออร์เนสต์นึกถึงการฝึกการต่อสู้ของเขาเมื่อเขายังเด็กเขาต้องตื่นเช้ามากเพื่อฝึกฝนและจดจ่ออยู่กับที่จนดึกมาก เมื่อเขาฝึกเสร็จในวันนั้นเขาไม่สามารถแม้แต่จะขยับนิ้วได้ นอกจากนี้เขายังมีอาการปวดหัวหลังการฝึก
วิธีการฝึกพลังต่อสู้นี้ฟังดูโง่เขลาสำหรับอันเฟย์ เขาเคยอ่านศิลปะกังฟู 72 วัดเส้าหลิน เขาพบว่าการฝึกพลังต่อสู้นั้นคล้ายกับการฝึกฝ่ามือสีชาด และ เซนนิ้วเดียว การฝึก ฝ่ามือสีชาด เกี่ยวข้องกับการถูมือในทรายทุกวันในกะละมัง สิ่งนี้ดูเหมือนจะนำไปสู่ความสามารถในการเคลื่อนย้ายทราย โดยไม่ต้องสัมผัสมันและแม้กระทั่งความสามารถในการผลิตกระแสไฟฟ้าระหว่างฝ่ามือ การฝึกของ เซนนิ้วเดียว เป็นไปตามหลักการเดียวกัน วิธีการที่เรียบง่ายและดิบนี้ทำให้เออร์เนสต์เป็นนักดาบระดับปรมาจารย์ที่มีพลังต่อสู้อันทรงพลัง บางส่วนเป็นการให้เครดิตกับสภาพแวดล้อมบนทวีปแพน อันเฟย์ได้รับประโยชน์จากการฝึกซ้อมในทวีปแพน ความสำเร็จของการฝึกฝนเป็นเวลาสองสามปีบนเกาะร้างบนทวีปแพนนั้นยิ่งใหญ่กว่า ถ้าเขาฝึกฝนอย่างขยันขันแข็งกว่าสิบปีที่อื่น
เวลาทุกอย่างต้องใช้เวลา เมื่อถึงเวลาอันเฟย์เชื่อว่าเขาจะทำได้ดีเท่าเออร์เนสต์ ถ้าเขาสามารถไปถึงระดับนักบุญได้ เออร์เนสต์จะไม่สามารถเอาชนะเขาได้
อันเฟย์ครุ่นคิดอยู่นานว่าดวงอาทิตย์อยู่สูงบนท้องฟ้า คริสเตียนและกลุ่มของเขาทำสมาธิเสร็จแล้วและกำลังเดินออกจากถ้ำ ทุกคนพักผ่อนและทานอาหาร บลาวี และผองเพื่อนใช้เวทมนตร์ลอยตัวเพื่อบินไปในสี่ทิศทางที่แตกต่างกันเพื่อตรวจสอบเส้นทาง คริสเตียนและกลุ่มของเขาไปที่สระน้ำด้วยกัน นิยา ไม่ต้องการเข้าร่วมกับพวกเขาเนื่องจากทุกคนจะอาบน้ำในบ่อ อันเฟย์ เป็นห่วงความปลอดภัยของ นิยา เขาจึงลากนางไปด้วย เขาคิดว่านิยาสามารถเดินไปรอบ ๆ ใน พวกเขาได้ในขณะที่คนอื่น ๆ สามารถทำอะไรก็ได้ที่ต้องการ
เมื่อปีนขึ้นไปบนเนินเขาสระน้ำอยู่ข้างหน้าพวกเขา คริสเตียนที่เดินอยู่ข้างหน้าหยุดกึก อันเฟย์ เงยหน้าขึ้นและถอนหายใจเล็กน้อย อะไรก็ตามที่เขาไม่ต้องการให้เกิดขึ้นก็เกิดขึ้นได้เสมอ เขากังวลว่าจะได้พบพี่สาวสองคนนั้นอีกครั้งและเขาก็ทำเช่นนั้น
เด็กหญิงที่อายุน้อยกว่าถือใบไม้และหญ้าจำนวนมากไว้ในแขนทั้งสองข้าง นางกำลังสั่นจากความหนาวเย็น เมื่อจู่ๆนางก็เห็นคนกลุ่มหนึ่ง นางกลัว แต่นางไม่สามารถตะโกนขอความช่วยเหลือได้เพราะนางกลัวว่ากลุ่มอาจโจมตีนางเพื่อตะโกน เงาของนางสั่นไหวไปพร้อมกับนาง มันง่ายมากที่จะบอกว่านางตื่นตระหนกแค่ไหน
“ ชาลลี” เสียงเรียกที่ชัดเจนดังขึ้นจากเนินเขา
“พี่สาว.” ชาลลีก้าวถอยหลังและกรีดร้อง
พลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งปรากฏขึ้นจากเนินเขา เมฆแสงสีขาวกำลังพุ่งลงมาจากเนินเขา ใบไม้และกิ่งไม้ที่ขวางทางแสงสีขาวล้วนบดเป็นผง ไม่มีอะไรหยุดเมฆแสงสีขาวนั้นได้ เมฆแสงสีขาวปรากฏต่อหน้าทุกคนในไม่กี่วินาที
หญิงสาวผู้อาวุโสที่ต่อสู้อย่างเข้มข้นกับอันเฟย์ เมื่อคืนก่อนหน้านี้ยืนอยู่ต่อหน้าทุกคน เสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำเงินมหาสมุทรทำให้นางโดดเด่นมากและพลังการต่อสู้สีขาวของนางก็เปล่งประกายมาก แต่ไม่มีลักษณะใดที่ทำให้คนอื่นละเลยใบหน้าที่นุ่มนวลดูเป็นผู้หญิงและน่ารัก นางอาจจะรีบมากจนเท้าเปล่า นิ้วเท้าที่ขาวและอ้วนของนางกำพื้นแน่นซึ่งแสดงให้เห็นถึงความดื้อรั้นของนางเช่นเดียวกับเมื่อวานนี้ ดวงตาของนางแสดงความตื่นตระหนกเล็กน้อยเมื่อเห็นกลุ่มคนที่ไม่คาดคิด ไม่ใช่แค่เพราะจำนวนคนที่นางเผชิญหน้า แต่ยังเป็นเพราะพวกเขาทั้งหมดเป็นนักเวทย์ แม้ว่านางจะสามารถเอาชนะพวกเขาทั้งหมดได้ แต่นางก็ไม่แน่ใจว่านางจะสามารถปกป้องน้องสาวของนางในการต่อสู้ได้หรือไม่
ผู้หญิงบางคนดูน่าทึ่งบางคนน่ารักและน่ารักเหมือนเพื่อนเก่าของเจ้า เมื่อเจ้าพบกันครั้งแรก ผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าทุกคนให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปเหมือนต้นหญ้าอ่อนแอ แต่แข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน นางเป็นนางเอกที่ซ่าพร้อมที่จะต่อสู้กับทุกสิ่งที่นางมี
กลุ่มที่สองของคริสเตียนเดินอยู่ด้านหน้า พวกเขาตกใจเพียงเสี้ยววินาทีเมื่อเห็นเด็กหญิงทั้งสอง คริสเตียนขยับถอยหลังไปหนึ่งก้าวและได้ยินเสียงคลื่นพลังเวทย์พุ่งเข้ามาในอากาศ ชายคนหนึ่งจากกล่มย้ายมาอยู่ตรงหน้าคริสเตียนและตั้งโล่เวทมนตร์อีกคนหนึ่งเคลื่อนไปข้างหลังคริสเตียนและหยิบม้วนเวทมนตร์ออกมา
อันเฟย์ บอกทุกคนก่อนหน้านี้ว่าสมาชิกในทีมถูกตั้งค่าและจะไม่เปลี่ยนแปลง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องคิดเกี่ยวกับวิธีการทำงานร่วมกันในกรณีที่พวกเขาตื่นตระหนกด้วยการโจมตีที่น่าประหลาดใจ เขายังขอให้ทุกทีมออกแบบแผนการต่อสู้กับศัตรูที่แตกต่างกันสิบแบบ
คริสเตียน ทำตามคำแนะนำของ อันเฟย์ อย่างแม่นยำ แม้ว่าพวกเขาจะเห็นเพียงคนเดียวต่อหน้าพวกเขา แต่พวกเขารู้ว่าความสามารถของนางนั้นยิ่งใหญ่กว่าใคร ๆ ในกลุ่ม ดังนั้นพวกเขาจึงตอบสนองทันที คนหนึ่งดำเนินการป้องกันคริสเตียนรับผิดชอบในการโจมตีเพื่อยึดศัตรู ในขณะที่อีกคนหนึ่งหยิบม้วนเวทย์มนตร์เพียงเล่มเดียวที่มอบหมายให้กับกลุ่มของพวกเขา
“ อย่าเข้าใจผิดเรา เราไม่ต้องการทำร้ายเจ้า” อันเฟย์ ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและพยักหน้าให้หญิงสาว “ สวัสดี” อันเฟย์ทักทายนาง ทั้งสองฝ่ายต่างอยู่ระหว่างหลบหนีและพวกเขาไม่จำเป็นต้องต่อสู้แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้ การต่อสู้จะไม่เป็นประโยชน์ต่อทั้งสองฝ่าย
“ เจ้า คือเจ้า” ผู้หญิงคนนั้นจำ อันเฟย์ ได้ ทันใดนั้นใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงและมือของนางก็สั่นอย่างรุนแรงด้วยดาบ นางตัวสั่นยิ่งกว่าน้องสาวของนางเสียอีก
“มันคือข้า. เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” อันเฟย์ กล่าวอย่างสุภาพ
“ เจ้า เจ้า…” ผู้หญิงคนนั้นกล่าวติดอ่างและสั่นอย่างรุนแรงยิ่งขึ้น นางไม่สามารถจินตนาการและเข้าใจได้ว่าเขาจะกล่าวกับนางด้วยท่าทีเช่นนั้นได้อย่างไรหลังจากสิ่งที่พวกเขาประสบเมื่อคืน
คริสเตียนและคนอื่น ๆ ต่างตกใจและมองไปมาระหว่างอันเฟย์กับผู้หญิงคนนั้น พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างอันเฟย์กับน้องสาวสองคนนั้น แต่พวกเขาไม่ได้ละสายตาจากการสอนที่ยอดเยี่ยมของอันเฟย์ คริสเตียนและกลุ่มของเขาได้ร่ายเวทย์“ อาบราคาดาบรา” อย่างเงียบ ๆ พร้อมที่จะใช้เวทมนตร์ของพวกเขาได้ทุกเมื่อ
“ การกินอาหารประเภทนี้ไม่ดีสำหรับเจ้า” อันเฟย์ สามารถบอกได้ว่าใบไม้ที่ ชาลลี ถือไว้คืออะไร มีผลไม้สีเขียวไม่กี่ใบ เห็นได้ชัดว่านั่นคืออาหารเย็นของพวกเขา
อันเฟย์กระซิบกับเฟลเลอร์จากนั้นเฟลเลอร์ก็หยิบไส้กรอกที่เชื่อมโยงกันหลายชิ้นแล้วส่งให้อันเฟย์ อันเฟย์เอาไส้กรอกโยนใส่เท้าของชาลลี “ เด็กผู้หญิง สิ่งเหล่านี้เหมาะสำหรับเจ้า”
“ ไส้กรอก โอ้ ใช่!” ชาลลีดีใจ นางลืมความกลัวและโยนผลไม้สีเขียวทิ้งแล้วหยิบไส้กรอกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว นางกอดพวกเขาไว้ที่หน้าอกของนางและดมกลิ่นพวกเขาโดยเอียงศีรษะไปด้านใดด้านหนึ่ง นางดูตื่นเต้นและมีความสุขมาก
หญิงสาวคนโตขยับริมฝีปากเล็กน้อย แต่ไม่ได้กล่าวอะไร
“ เราอยากอาบน้ำในบ่อ พวกเจ้าช่วยหาทางให้พวกเราได้ไหม” อันเฟย์ กล่าวเบา ๆ
“ เดินตรงไปข้างหน้า นี่คือพื้นที่ของข้า!” พี่สาวกล่าวอย่างเย็นชา
“ ทำไมเจ้าถึงอ้างสิทธิ์ในพื้นที่นี้? นี่คือดินแดนของเจ้าหรือเปล่า” นิยาถามอย่างโกรธ ๆ
“ เอาล่ะ เอาล่ะ เรากำลังจะจากไป” อันเฟย์รีบดึงนิยาออกไป “ แต่ข้าเกือบลืมไปอย่างหนึ่ง ขอเชือกยางคืนได้ไหม นั่นคือเชือกยางจากสัตว์เวทย์วัวสามตามีค่ามาก”
พี่สาวแทบจะเป็นลมพร้อมกับอ้าปากน้อย ๆ อย่างรวดเร็วราวกับปลาที่กำลังดิ้นอยู่บนฝั่ง สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้นางตกใจมากจนนางจะไม่ลืมมันไปตลอดชีวิต นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้คนนี้ขอเชือกยางนั้นคืน
นางต้องการจะสับเขาเป็นชิ้น ๆ ด้วยดาบของนาง มันยากที่จะจินตนาการถึงการต่อสู้กับนักดาบที่ทรงพลังและนักเวทย์กว่าสิบคน ถ้ามันเป็นแค่ตัวนางเอง นางอาจจะทำได้ แต่นางต้องคิดถึงน้องสาวของนาง
“ พี่ใหญ่” ชาลลีเป็นผู้หญิงที่สุภาพและอ่อนหวาน เนื่องจากอันเฟย์ให้ไส้กรอกนางจึงควรส่งอย่างอื่นคืนให้เขา ชาลลี กังวลว่า อันเฟย์ จะขอไส้กรอกคืนนางจึงตัดสินใจเสนอเชือกยางด้วยตัวเองโดยไม่ได้ถามพี่สาวก่อน
อันเฟย์ ยิ้มและพยักหน้าเมื่อเห็น ชาลลี หยิบเชือกยางออกมาจากด้านหลังนาง “ ใช่ เจ้าช่วยคืนให้ข้าได้ไหม”
“ ได้เลย” ชาลลีไม่กล้าเดินไปที่อันเฟย์ นางขว้างมันใส่อันเฟย์ แต่นางไม่มีแรงพอแถมเชือกยางก็เบา เชือกยางร่อนลงบนตัวพี่สาว
พี่สาวถอดมันออกแล้วโยนลงพื้น นางจ้องมองไปที่ อันเฟย์ ด้วยความปรารถนาที่จะฆ่าเขา นางไม่เคยคิดอยากจะฆ่าใครสักคนอย่างเลวร้ายตั้งแต่นางยังเด็ก ถ้านางมีทางเลือกนางคงจะสู้กับเขาโดยไม่คิดอะไร
“ ถ้าเจ้าชอบ เจ้าสามารถเก็บไว้ได้ ไปกันเถอะ.” อันเฟย์ ส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง
“ ไปกันเถอะ” คริสเตียนตอบอย่างนุ่มนวล เขาค่อยๆเคลื่อนตัวไปข้างหลัง
ทั้งสองฝ่ายยังคงเฝ้าระวังจนกว่าจะอยู่ในระยะปลอดภัยจากกัน ซานเต้ มองย้อนกลับไปเพื่อดูว่าเด็กสาวทั้งสองกำลังเคลื่อนไหวหรือไม่ นิยามีความประพฤติค่อนข้างดี นางไม่ได้กล่าวอะไรเลยหลังจากที่ อันเฟย์ ให้คำใบ้กับนาง
เมื่อเห็นว่า อันเฟย์ และกลุ่มคนจากไปแล้ว ชาลลี ก็จำได้ว่ามองไปที่พี่สาวของนาง นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น“ พี่สาว ข้าทำให้ท่านเป็นโกรธอีกแล้วหรือ”
ใบหน้าของผู้อาวุโสของหญิงสาวกลายเป็นเคร่งขรึมและนางหันกลับไปหาน้องสาวของนางอย่างรวดเร็ว นางกำลังจะกล่าวอะไรบางอย่างเมื่อเห็นชาลลีกำลังจับไส้กรอกแน่นโดยที่นิ้วของนางแทบจะล้วงเข้าไป นางรู้สึกเศร้าอย่างไม่อาจบรรยายได้และกล่าวเบา ๆ ว่า“ ชาลลี เจ้ากินก่อน ถ้าเจ้าหิว ข้าไม่ได้โกรธเจ้า”
