AC 67: ดอกไม้ป่า
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ด้วยความประหลาดใจของ ซูซานนา อันเฟย์ สงบนิ่งมากในขณะที่เขาจ้องมองไปที่ดวงตาของคริสเตียนบนท้องฟ้า นางเป็นคนที่เริ่มร้อนรน
การรอไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับ อันเฟย์ เขามักจะต้องใช้เวลานานในการติดตามเป้าหมายเพื่อที่จะรู้กิจวัตรและนิสัยของตนเอง บางครั้งเขาใช้เวลาสองสามเดือนในการวางแผนอย่างเข้มงวด
พวกเขารอจนถึงรุ่งสาง อันเฟย์ ไม่ได้เปลี่ยนตำแหน่งของเขาด้วยซ้ำ ซูซานนา เกือบจะคิดว่าเขาหลับไปแล้ว อย่างไรก็ตามเมื่อนางหันไปมองเขาตาของเขาก็กระพริบ ความอดทนของผู้ชายคนนี้เหนือจินตนาการ
ด้วยเหตุผลบางประการ ซูซานนา มุ่งความสนใจไปที่ อันเฟย์ เท่านั้น แต่ไม่สนใจคริสเตียนที่ควบคุมดวงตาของท้องฟ้า อันที่จริงเวลานี้คริสเตียนเหนื่อยกว่าอันเฟย์มาก หน้าผากของเขาเริ่มมีเหงื่อออก ซูซานนา เป็นคนดีกับคริสเตียนมาก แต่ไม่ใช่กับ อันเฟย์ นางควรให้ความสนใจกับคริสเตียนมากกว่านี้
มันติคอร์ตัวใหญ่นอนอยู่บนที่ของมันตลอดเวลาและแสร้งทำเป็นว่าหลับ มันติคอร์ตัวเล็กกำลังเล่นอยู่ ทุกครั้งที่มันสะดุดห่างเกินไป มันติคอร์ ตัวใหญ่ก็ยื่นหางออกมาเพื่อดึงมันกลับมา
ฉากที่น่าเบื่อนี้กินเวลานาน มันติคอร์ตัวใหญ่พักผ่อนเพียงพอลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆหยิบมันติคอร์ตัวเล็กที่กลิ้งอยู่บนพื้นและค่อยๆเดินไปที่ถ้ำของมัน มันติคอร์ตัวเล็กดูเหมือนจะอยากเล่นต่อไป มันกำลังดิ้นรนโดยอ้าปากกว้างเผยให้เห็นเขี้ยวเล็ก ๆ ของมัน ตาของท้องฟ้าแสดงภาพเท่านั้นไม่ใช่เสียง
“ตามพวกเขา!” อันเฟย์ กล่าว
“ เข้าใจแล้ว” คริสเตียนตอบ เขาควบคุมดวงตาของท้องฟ้าและควบคุมสัตว์ประหลาดให้อยู่ภายใต้การควบคุม
มันติคอร์ตัวใหญ่กระโดดขึ้นและหายไปในไม่กี่วินาที คริสเตียนจับจ้องไปที่ดวงตาของท้องฟ้าอย่างเร่งรีบไปยังจุดที่มันติคอร์หายไป วัชพืชและพุ่มไม้หนาแน่นเต็มไปหมด พุ่มไม้นั้นสูง จากภาพบนท้องฟ้าพวกเขาอย่างน้อยก็สูงพอ ๆ กับคน
“ ทำไมมันถึงหายไปในทันที” อันเฟย์ ถามด้วยความประหลาดใจ
“ มันติคอร์สร้างถ้ำไว้ใต้ดิน ต้องมีทางเข้าถ้ำที่ไหนสักแห่งใกล้ ๆ ที่นี่” ซูซานนากล่าว
“ ซูซานนามองไปที่ท้องฟ้า จำภูมิประเทศ!” อันเฟย์ กล่าว
“ตกลง. ทำไม?”
“ เจ้าไปที่นั่น: ใช้พลังต่อสู้ทั้งหมดตัดต้นไม้แล้ววิ่งกลับมาให้เร็วที่สุด”
“ ได้สิ” ซูซานนาตอบทันทีก้มไปข้างหน้าแล้ววิ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ซูซานนา ก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของท้องฟ้า ก่อนอื่นนางสังเกตสภาพแวดล้อมอย่างรอบคอบจากนั้นร่างกายของนางก็ปล่อยแสงสีขาวพราวออกมา ต้นไม้เก่าแก่ล้มลงพร้อมกับแสง
ซูซานนา รวดเร็วมาก คนปกติจะไม่สามารถเห็นดาบของนางเคลื่อนไหวได้ อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ เห็นได้อย่างชัดเจน ในใจของเขา เขายังประเมินความสามารถในการวาดดาบของ ซูซานนา
หลังจากซูซานนาจากไป ทันใดนั้นหัวของมันติคอร์ก็โผล่ขึ้นมาในพุ่มไม้ ดวงตาสีแดงเลือดของมันเปล่งแสงเย็นที่น่ากลัวในตอนเย็น เห็นได้ชัดว่ามันรับรู้ถึงพลังต่อสู้ของ ซูซานนา สัตว์เวทระดับสูงมีความอ่อนไหวอย่างมากเกี่ยวกับอาณาเขตของมัน หากศัตรูที่แข็งแกร่งเข้ามามีบทบาทในดินแดนของตนก็คงจะหมดหวังที่จะต่อสู้จนกว่าศัตรูจะหายไป!
“ถูกตัอง. นั่นคือมันติคอร์ที่เพิ่งปรากฏเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว ดูเหมือนว่าวันนี้เราจะสู้กับมันติคอร์เพียงตัวเดียว” อันเฟย์หัวเราะเบา ๆ
“ อันเฟย์เจ้ารู้ได้อย่างไรว่านั่นคือมันติคอร์ตัวเดียวกัน”
“ ดูสิเขี้ยวซ้ายในปากของมันติคอร์เอียง มันอาจจะมาจากการต่อสู้หรือการทำร้ายอะไรบางอย่างอย่างหนัก เฉพาะเมื่อเจ้ามองใกล้ ๆ เจ้าจะพบว่ามีรอยแผลเป็นที่จมูกเช่นกัน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสังเกตเห็น”
คริสเตียน และ ซูบิน ต่างมองด้วยตาที่เบิกกว้างและเห็นสิ่งที่ อันเฟย์ อ้างถึง เขี้ยวบนของมันติคอร์ควรอยู่ใกล้กับขากรรไกร แต่มันติคอร์ตัวนี้มีปัญหาร้ายแรงกับเขี้ยวซ้ายของมัน เมื่อเทียบกับเขี้ยวขวาเขี้ยวซ้ายดูตลก นอกจากนี้ยังมีแผลเป็นสีดำที่จมูก
“ อันเฟย์ เจ้าเป็นคนที่ใส่ใจในรายละเอียดอย่างแท้จริง!” คริสเตียนกล่าว
ในเวลานั้นมันติคอร์เงยหน้าขึ้นและอ้าปากใหญ่ในทิศทางของซูซานนา แล้วก็มีเสียงคำรามเบา ๆ เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นคำเตือนเกี่ยวกับอาณาเขตของมัน: อย่าให้ใครเข้ามาอีก!
“ เราไปได้เมื่อซูซานนากลับมา” อันเฟย์หัวเราะ“ คริสเตียนปิดตาท้องฟ้า อย่าเสียพลังเวทย์มนต์อีกต่อไป”
*****
“ นั่นคือแผน ใครมีอะไรเพิ่มเติมที่จะเพิ่ม?” อันเฟย์ ถาม
ทุกคนต่างเร่งเครื่องด้วยความตื่นเต้น พวกเขากำลังจะต่อสู้กับสัตว์เวทย์ระดับสูง แผนของ อันเฟย์ คือให้สัตว์เวทย์ระดับสูงทั้งสองต่อสู้กันเองและได้รับบาดเจ็บ จากนั้นกลุ่มจะต่อสู้กับพวกเขา มันเป็นวิธีที่ง่ายกว่ามากสำหรับการชนะ แต่ท้ายที่สุดแล้วมันคือการต่อสู้กับสัตว์เวทย์ระดับสูง!
“ ถ้าทุกอย่างฟังดูดี มาเริ่มกันเถอะ” อันเฟย์ ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ“” บลาวี ถึงเวลาที่กลุ่มของเจ้าจะทำหน้าที่ยามรักษาการณ์แล้ว อืม…กลุ่มของเจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมการต่อสู้ในวันพรุ่งนี้ อยู่เพื่อปกป้องนิยาและชาลลี”
หลักการหลายอย่างคล้ายคลึงกัน บางครั้งมือสังหารก็คล้ายกับทหาร พวกเขาจะเตรียมพร้อมสำหรับการแพ้การรบ แต่ชนะสงคราม ก่อนการโจมตีแต่ละครั้งพวกเขาจะวางแผนเส้นทางหลบหนีที่ปลอดภัย หากพวกเขาแพ้การต่อสู้จะมีทางออกที่ปลอดภัยและพวกเขาสามารถเรียนรู้จากความล้มเหลวได้ มิฉะนั้นพวกเขาจะรู้สึกสำนึกผิดในนรกเท่านั้น
อันเฟย์ ไม่สามารถปล่อยให้ นิยา ไปสู้รบกับคนอื่นได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับกลุ่มอย่างน้อยเขาก็ต้องรักษาลูกคนสุดท้ายของซาอูลให้ปลอดภัย แน่นอนว่าความคิดนี้คือการเตรียมใจไว้เผื่อว่าพวกเขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด
หลังจากที่ทุกคนจากไปคริสเตียนก็เดินไปที่ อันเฟย์ อย่างช้าๆ หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็กล่าวว่า“ อันเฟย์ เจ้าจะทำให้ยูนิคอร์นโกรธได้อย่างไร? มันอันตรายมาก! เลวร้ายยิ่งกว่างานของ ซูซานนา แล้ว…ให้ข้าช่วยเจ้าได้อย่างไร”
“ไม่เป็นไร.” อันเฟย์ส่ายหัว “ หลังจากอยู่กับข้ามานานขนาดนี้ เจ้าน่าจะรู้จักข้าดีกว่านี้ ข้าไม่ทำสิ่งที่ข้าไม่แน่ใจ ข่ายเวทย์ต้องการเจ้ามากกว่า”
“ งั้นบอกแผนของเจ้ามาสิ ขอให้ข้าคิดกับเจ้า “
ในเวลานี้ซูซานนามาโยนบางสิ่งลงบนพื้นที่เท้าของอันเฟย์และมองดูเขาอย่างสงบ
อันเฟย์ มองอย่างระมัดระวัง มันเป็นดอกไม้ป่าแห้ง แน่นอนเขารู้ว่ามันคืออะไร เขาถามอย่างแปลกใจว่า“ ทำไมเจ้าถึงดึงพวกมันลงมา”
“ ข้าคิดว่า…เจ้าเป็นหนี้ข้าสำหรับคำอธิบาย” ซูซานนากล่าวอย่างสงบ
“ คำอธิบาย? คำอธิบายอะไร”
“ ตอนแรกที่ข้าเห็นเจ้าวางดอกไม้ป่าไว้ที่ต้นไม้ข้าก็สงสัย ข้าสนทนากับเฟลเลอร์อย่างตั้งใจและพบว่าเจ้ามาจากไหน หลังอาหารเย็นข้ากลับไปทางนั้นและพบดอกไม้ป่าชนิดเดียวกันนี้ขึ้นตามต้นไม้ทุกๆห้าหรือหกร้อยเมตร ข้าอยากรู้ว่าความตั้งใจที่แท้จริงของเจ้าคืออะไรและเจ้าพยายามล่อลวงใครมาที่นี่”
“ ฮ่าฮ่า…ข้อสังเกตที่ดี!” อันเฟย์หัวเราะ
“ ขอบคุณ. แต่ข้าไม่ต้องการคำชมของเจ้า ข้าต้องการคำตอบ!”
“ ซูซานนา ดูน้ำเสียงของเจ้าสิ! อันเฟย์ กำลังพยายามทำอะไรอยู่? ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเราทุกคนคงต้องตายไปตาม ๆ กัน” คริสเตียน ลุกขึ้นยืนเพื่อ อันเฟย์ แล้วกล่าวว่า“ แต่… อันเฟย์ ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน ทำไมเจ้าถึงให้ข้าวางดอกไม้ป่าไว้ที่ต้นไม้บ่อยๆ? สิ่งที่พวกมันรอสำหรับ?”
“ ทำไมเจ้าไม่ถามข้าล่ะ”
“ ข้า…ข้ากังวลว่าเจ้าจะไม่ชอบถูกสอบสวน ดังนั้นข้าจึงไม่ได้ถาม” คริสเตียนลูบจมูกและยิ้ม
“ ซูซานนากล่าวถูก ข้าต้องการให้คน ๆ หนึ่งติดต่อเรา” อันเฟย์ยิ้ม แม้ว่า ซูซานนา จะหยาบคาย แต่ อันเฟย์ ก็ไม่โกรธ เป็นเรื่องดีที่มีบุคคลที่เน้นรายละเอียดอยู่ในกลุ่ม ความเข้าใจผิดและความขัดแย้งอาจคลี่คลายได้เมื่อเวลาผ่านไป อย่างไรก็ตามการเปลี่ยนแปลงลักษณะของบุคคลนั้นเป็นเรื่องยาก ผู้ช่วยที่ดีจะมีประโยชน์มากในตอนนี้
“มันคือใคร?” ซูซานนา และ คริสเตียน ถามพร้อมกัน
“ มันคือเออร์เนสต์”
“ เออเนสต์? คนขี้ขลาดที่ใช้ดาบพิษในการต่อสู้?” ซูซานนา ตกใจ
“ งี่เง่า!” เขาไม่ได้โกรธถึงขนาดนั้น อย่างไรก็ตามเมื่อเขาได้ยิน ซูซานนา ใส่ร้าย เออร์เนสต์ เขาก็โกรธมาก “ ใครบอกเจ้าว่าเออร์เนสต์ใช้ดาบพิษในการประลอง”
ซูซานนา ตกใจและไม่สามารถช่วยก้าวถอยหลังได้ นางวางมือบนด้ามจับและกล่าวอย่างประหม่า“ ทุกคน…เราทุกคนรู้!”
“ อย่ากล่าวเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าไม่เคยเห็น คนโง่เท่านั้นที่เชื่อข่าวลือ!” อันเฟย์ กล่าวอย่างเย็นชา “ ข้าบอกเจ้าแล้วเออร์เนสต์เป็นนักดาบที่ยอดเยี่ยม! เขายังเป็นคนที่น่าไว้วางใจที่สุดที่ข้าเคยพบ! ถ้าเจ้ากล้าใส่ร้ายเขาอีกข้าจะไม่ปล่อยมันไป!”
“ ลุงเออร์เนสต์…อันเฟย์ลุงเออร์เนสต์มาแล้วหรือ” นิยารีบออกจากถ้ำด้วยความดีใจ นางมองไปรอบ ๆ เออร์เนสต์ไม่ได้อยู่ที่นั่น ความสุขบนใบหน้าของนางไม่นานก็ถูกแทนที่ด้วยความผิดหวัง
“ นิยาทำไมเจ้าไม่กลับไปล่ะ เออร์เนสต์จะพบเราเร็ว ๆ นี้ ไม่ต้องกังวล” อันเฟย์ กล่าว
“ อ๋อ…” นิยาพยักหน้าแล้วเดินออกจากถ้ำอย่างผิดหวัง
บางทีอาจจะเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ อันเฟย์ จริงจังมาก ซูซานนาก็ตื่นตระหนก ในใจนางเสียใจที่กล่าวอะไรผิด อันเฟย์กำลังให้สัญญาณว่าเขาอยู่ข้างเออร์เนสต์ ด้วยเหตุนี้ทั้งกลุ่มควรมีความเคารพอย่างสุดซึ้งต่อเออร์เนสต์และไม่ต้องการได้ยินอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับเขา ในความเป็นจริงนางค่อนข้างไร้เดียงสา ทุกคนกล่าวไม่ดีกับเออร์เนสต์ นางเอาแต่กล่าวซ้ำ ๆ ในสิ่งที่นางได้ยินและนางไม่คาดคิดมาก่อนว่า อันเฟย์ จะคลั่งไคล้เรื่องนี้มากขนาดนี้
