AC 70: โอกาสที่คุกคามชีวิต
แม้ว่า ซูซานนา จะก้มตัวและหยิบ ริสกะ ขึ้นมาในพริบตา แต่การกระทำดังกล่าวทำให้พวกเขาตกอยู่ในอันตรายอย่างมากเพราะมันติคอร์ตามมาทัน
ริสกะ กระอักเลือดเงยหน้าขึ้นมองและเห็นมันติคอร์ที่กำลังใกล้เข้ามา เขาไม่เพียง แต่สามารถมองเห็นปากที่เปื้อนเลือดของมันได้อย่างชัดเจน ซึ่งสามารถกลืนทั้งหัว ของมันได้ แต่ยังมีลิ้นไก่ที่สั่นอยู่ข้างในอีกด้วย ความเกลียดชังจากรูม่านตาสีแดงเลือดทำให้ ริสกะ ตัวสั่นและเขาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้“ เร็วขึ้น เร็วขึ้น…”
ซูซานนา ขบกรามแน่นและพุ่งเข้าหาต้นไม้แก่ ทันทีที่นางกำลังจะชนต้นไม้นางก็ทุบลำต้นด้วยฝ่ามือของนาง ในขณะที่ไม้แตกสลาย ซูซานนา ก็ใช้ประโยชน์จากโมเมนตัมและเบี่ยงออกไปด้านข้างหลีกเลี่ยงเส้นผมที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ
“ แบม!” ปลายหางของมันติคอร์เจาะเข้าไปในลำต้น มันมีพลังมากจนทะลุลำตัวซึ่งหนาพอที่คนสองคนจะยืดแขนไปรอบ ๆ ปลายหางโผล่ออกมาอีกด้านของลำต้น หากซูซานนาไม่เปลี่ยนทิศทางนางคงได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการโจมตีครั้งนี้หรืออาจแย่กว่านั้น ปลายเข็มอาจแทงทะลุร่างของนางได้ หางของมันติคอร์มีพิษและทำให้เคลื่อนที่ไม่ได้ แม้ว่าซูซานนาจะถูกต่อยเพียงเล็กน้อย แต่นางก็ไม่สามารถต่อสู้กลับได้เลย
มันติคอร์พลาด ซูซานนา แทนโดยเอาหางของมันมาฝังไว้ในลำต้นแทน มันไม่สามารถใช้ความแข็งแกร่งได้และปีกของมันซึ่งมีไว้สำหรับการบินระยะสั้นก็ไม่สามารถให้พลังเพียงพอที่จะดึงหางของมันออกมาได้เช่นกัน จากนั้นมันติคอร์ก็ทุบร่างอันใหญ่โตของมันเข้ากับลำต้นของต้นไม้ กิ่งไม้และใบไม้ที่ร่วงหล่นอาบน้ำของมันติคอร์ แต่ความพยายามของมันได้ผล: จากด้านล่างของลำต้นมีรอยแตกที่กว้างเท่ามือเริ่มปรากฏขึ้นและยืดลึกลงไปตรงกลางลำต้น
หนาพอ ๆ กับต้นไม้มันยังคงเป็นไม้และไม่สามารถทนต่อการโจมตีจากร่างกายที่เหมือนโลหะของมันติคอร์ได้ หากไม่ใช่เพราะความเหนียวของพืชต้นไม้จะถูกทุบออกเป็นชิ้น ๆ
มันติคอร์กลิ้งไปมาบนพื้นดินและในโคลนที่กระเซ็นออกมาในที่สุดก็ดึงหางของมันออกมาและทิ้งรูขนาดเท่าน่องมนุษย์ไว้ในลำต้น จากนั้นมันติคอร์ก็คำรามเข้าหาซูซานนา ซึ่งอยู่ห่างออกไประยะหนึ่งกระพือปีกที่เป็นพังผืดของมันกระโดดขึ้นไปในอากาศและไล่ล่าต่อไป ด้วยความเสียใจจากการสูญเสียลูกแม่มันติคอร์คลั่งด้วยความโกรธและตั้งใจที่จะแก้แค้นซูซานนาไม่ว่านางจะวิ่งไปไกลแค่ไหนก็ตาม!
“ นั่งสมาธิ! ตอนนี้!” ซูซานนา ตะโกน
“ เจ้าจะบ้าหรือ! เจ้าขอให้ข้านั่งสมาธิตอนนี้หรือ” ริสกะ ตะโกนกลับในขณะที่เขามองดูสัตว์ปีกที่บินลงมาจากอากาศและเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ
“ นั่งสมาธิ !!” ซูซานนา กรีดร้อง
ริสกะ สูดหายใจยาวและคิดว่าไม่มีทางเลือกอื่น พวกเขาช้ากว่ามันติคอร์ – เขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายสั้นลง – และถ้าเขาไม่ทำอะไรไม่ช้าก็เร็วทั้ง ซูซานนา และเขาจะถูกฆ่าโดยสัตว์เวทย์
อย่างไรก็ตามนั่งสมาธิแบบนี้จริงจังไหม! ริสกะยังนึกไม่ออกว่าเขาทำได้อย่างไร ตอนนี้เขาถูกอุ้มข้ามไหล่ของ ซูซานนา และไม่มีเวลาเปลี่ยนท่าด้วยซ้ำ ในระหว่างการหลบหนีจากเมืองศักดิ์สิทธิ์ ริสกะ เรียนรู้ที่จะทำสมาธิขณะนอนราบพิงกำแพงและตอนนี้เขาจำเป็นต้องเข้าสู่สมาธิที่ถูกอุ้ม? อย่างไรก็ตามในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญนี้เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะพิจารณาว่าแนวคิดนี้ไร้สาระเพียงใด เขาหลับตาลงช้าๆด้วยความคิดที่เคร่งเครียดที่สุดและสามารถเข้าสู่สมาธิได้
มันติคอร์กำลังใกล้เข้ามาและ ซูซานนา ใช้ทักษะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนางเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีจากสัตว์เวทย์ ทุกครั้งที่มันติคอร์พยายามต่อย ซูซานนา นางสามารถหลบได้ทันทีโดยเร่งความเร็วหรือเปลี่ยนทิศทาง อย่างไรก็ตามมีราคาที่นางต้องจ่าย ซูซานนาขับเหงื่อหยดเล็ก ๆ ออกมาจากหน้าผากไหล่หน้าอกหลังและแม้แต่ขา สิ่งที่แย่กว่านั้นคือน้ำตาสองสายไหลออกมาจากดวงตาของนาง นี่เป็นผลมาจากการใช้พลังต่อสู้เกินกำลังที่เกินความอดทนของร่างกายของนาง
แน่นอน ซูซานนา เข้าใจผลที่ตามมา ในกรณีที่ดีที่สุดนางอาจถูกปิดใช้งานและในกรณีที่เลวร้ายที่สุดร่างกายของนางอาจระเบิดจากภายในสู่ภายนอก น่าเสียดายที่นางไม่มีทางเลือกอื่น – ไม่ว่านางจะต้องจัดการกับอะไรในอนาคตฟังดูดีไปกว่าการถูกมันติคอร์ฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในทันที!
ซูซานนา ไม่ใช่คนเดียวที่ปลดล็อกศักยภาพของนาง ริสกะ เข้าสู่การทำสมาธิอย่างเคร่งเครียดและหมดสติทันที อันตราย, งาน, เวลา, ตัวเอง: ทั้งหมดนี้ทิ้งความคิดของเขาไว้ โดยปกตินักเวทย์สามารถบรรลุการเติมเต็มของเวทมนตร์ได้โดยการนั่งสมาธิ สองวิธีคือการทำสมาธิแบบปกติและการทำสมาธิเชิงลึก การทำสมาธิเชิงลึกสามารถฟื้นฟูเวทมนตร์ได้เร็วขึ้นมาก อย่างไรก็ตามมีเพียงจอมเวทย์ขั้นต้นหรือจอมเวทย์เท่านั้นที่สามารถเชี่ยวชาญในการทำสมาธิเชิงลึกได้ หรือหลังจากที่นักเวทย์ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งจอมเวทย์ขั้นต้นแล้วเขาจะค่อยๆเรียนรู้การทำสมาธิเชิงลึก ความจริงที่ว่า ริสกะ เชี่ยวชาญทักษะนี้ ในฐานะนักเวทย์ระดับสูงเท่านั้นที่ตัดทอน“ ความรู้ทั่วไป” นี้โดยสิ้นเชิง
ในบรรดานักเวทย์ทวีปแพน ริสกะ น่าจะเป็นคนเดียวที่ได้รับโอกาสให้ทำสมาธิในช่วงเวลาที่อันตรายถึงชีวิต ในช่วงวิกฤตเช่นนี้คนปกติจะต่อสู้หรือวิ่ง แต่นั่งสมาธิ? นั่นเป็นการฆ่าตัวตายอีกวิธีหนึ่ง!
ริสกะ ถูกบังคับให้เผชิญกับอันตรายเช่นนี้ แต่โชคดีที่เขาทำมันให้เกิดประโยชน์สูงสุด การเรียนรู้การทำสมาธิในเชิงลึกเป็นการเดินทางที่ยาวนานสำหรับนักเวทย์ภายใต้สถานการณ์ปกติ
ขณะที่ ซูซานนา เดินโซเซ ริสกะ ค่อยๆลืมตาขึ้นและตะโกนอย่างประหลาดใจและดีใจว่า“ ซูซานนา ข้าสามารถปลดปล่อยเวทมนตร์ได้แล้ว! ใช่ข้าทำได้!”
“กระจกเงา!” ซูซานนาตอบด้วยเสียงแหบ
“กระจกเงา? แต่หลังจากปล่อย กระจกเงา เจ้าต้องควบคุม…”
“กระจกเงา…”
ริสกะ ยังคงพยายามเตือนนางถึงบางสิ่งบางอย่าง แต่ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกใจกับด้านหลังที่เปื้อนเลือดของ ซูซานนา ริสกะ บดขยี้ม้วนเวทมนตร์และสั่ง“ กระจกเงา!” โดยไม่ต้องคิดอะไรเพิ่มเติม
ในเวลาเดียวกัน ซูซานนา โยน ริสกะ ขึ้นไปในอากาศ ออร่าสีขาวบน ซูซานนา จางลงเล็กน้อยจากนั้น ซูซานนา สองคนก็ปรากฏตัวขึ้น
เมื่อจอมเวทย์ขั้นต้นหรือจอมเวทย์ปล่อยม้วนเวทย์กระจกเงา พวกเขาสามารถเลือกที่จะเทเลพอร์ตทั้งตัวเองและรูปภาพไปยังจุดใดก็ได้ ระยะทางที่พวกเขาสามารถเทเลพอร์ตไปได้นั้นถูกกำหนดโดยพลังใจของพวกเขา อย่างไรก็ตามซูซานนาไม่ใช่จอมเวทย์ขั้นต้นหรือจอมเวทย์และต้องยอมทิ้งโอกาสนี้เพื่อเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ที่ไม่เอื้ออำนวยของนาง
ซูซานนา สองคนหนีไปในสองทิศทางหนึ่งช้ากว่าอีกทางหนึ่งเล็กน้อย ในขณะเดียวกันในอากาศ ริสกะ พยายามจับกิ่งไม้และปล่อยคาถาลอยตัว เมื่อเขาปลดปล่อยการลอยได้สำเร็จ ริสกะ ก็ประหลาดใจอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีเวทมนตร์เพียงพอที่จะร่ายคาถาลอยได้เนื่องจากสมาธิของเขาสั้นมาก คำอธิบายเดียวก็คือพลังใจของเขาได้รับการปรับปรุงอย่างมีนัยสำคัญ
มันติคอร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งอ้าปากและพ่นลมหายใจพิษไปยัง ริสกะ จากนั้นมันก็กระพือปีกเป็นพังผืดและเริ่มไล่ล่า ซูซานนา ที่ช้าลง แม้ว่าจะเข้าใจว่ามีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่เป็นศัตรูตัวจริงและอีกฝ่ายเป็นเพียงภาพ แต่ก็สรุปได้ว่าการจัดการสิ่งที่ช้าเป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการตรวจสอบว่าเป็นเป้าหมายที่ถูกต้องหรือไม่
ความฉลาดของสัตว์เวทย์นั้นถูก จำกัด ถ้ามันเป็นอันเฟย์เขาจะต้องตามซูซานนาที่เร็วกว่านี้แน่นอน
ริสกะ ควบคุมธาตุอากาศเพื่อยกตัวเองให้สูงขึ้นในอากาศเพื่อหนีจากหมอกพิษ เขาหันศีรษะและจ้องไปในทิศทางของซูซานนา จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าหัวใจของเขาเต้นแรงราวกับว่ามันพยายามจะกระโดดออกจากอกของเขา
ซูซานนา ที่ช้าลงก็พุ่งตรงไปข้างหน้า ในขณะที่มันติคอร์เข้ามาหานางดูเหมือนว่านางจะกลัวเกินกว่าที่จะเดินต่อไปตามเส้นทางหลบหนีและชนก้อนหิน จากนั้นนางก็หายไปเหมือนฟองสบู่
ถ้าตัว ซูซานนา อยู่ห่างออกไปไม่ถึง 30 เมตรนางก็สามารถควบคุมทิศทางของภาพสะท้อนในกระจกได้ ตอนนี้ ซูซานนา อยู่ห่างออกไปกว่า 100 เมตรนางสูญเสียการควบคุมนั้นไปแล้ว
มันติคอร์โกรธมากที่ถูกหลอก มันส่งเสียงคำรามที่สั่นสะเทือนป่าหันไปรอบ ๆ และไล่ตามไปในทิศทางอื่น
ในขณะนี้ ซูซานนา อยู่ในขอบแห่งการล่มสลาย หากนางต้องการเพียงแค่หนีด้วยตัวเองนางก็คงไม่ต้องกังวลขนาดนี้ อย่างไรก็ตามเมื่อวิ่งเต็มที่แม้แต่การเปลี่ยนแปลงน้ำหนัก 10 ปอนด์ก็ช่วยเพิ่มภาระให้กับร่างกายได้มากนับประสาอะไรกับ ริสกะ ที่มีน้ำหนักมากกว่า 10 ปอนด์! ซูซานนา ก็ไม่กล้าที่จะสู้กลับเช่นกันเนื่องจาก ริสกะ ที่ใช้เวทมนตร์ของเขาจนหมดก็จะถูกมันติคอร์ฆ่าอย่างแน่นอน – ลมหายใจที่เป็นพิษเพียงอย่างเดียวจะเอาชีวิตเขาไป ทางเลือกเดียวของนางคือบังคับใช้พลังต่อสู้และพยายามรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยจากมันติคอร์
โชคดีที่ ซูซานนา ไปถึงขอบอาณาเขตของยูนิคอร์น นางใช้พละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่กระโดดขึ้นไปห้าหรือหกเมตรและร่อนลงบนก้อนหินกลมซึ่งคริสตัลเวทมนตร์สีขาวขนาดเท่าหัวแม่มือส่องแสงเบา ๆ
มันติคอร์เห็นศัตรูหยุดวิ่งและตัดสินใจที่จะแก้แค้นโดยไม่คิดแม้แต่วินาทีเดียว มันกระพือปีกเป็นพังผืดและกระโจนตรงไปที่ ซูซานนา
ซูซานนา ชี้ปลายเท้าของนางลงบนหินอย่างมั่นคง ร่างของนางถูกยกขึ้นชั่วคราวด้วยแรงที่ไม่รู้จัก ในขณะที่นางล้มลงนางอ่อนเพลียทางร่างกายมากจนไม่สามารถลืมตาได้ ขาของนางยื่นออกมาในขณะที่นางลงสู่พื้นและนางก็คุกเข่าลง
ข่ายเวทย์ที่ตั้งโดย ซานเต้ ถูกกระตุ้น มันติคอร์มองเห็นแสงสีขาวสว่างจ้ายิ่งกว่าแสงตะวันที่บานอยู่ตรงหน้า ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดสามารถหลบหลีกการโจมตีด้วยสายฟ้าเวทย์นั้นได้ มันติคอร์รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างมากในดวงตาและสูญเสียการมองเห็นไปโดยสิ้นเชิง มันกรีดร้องและล้มลงกับพื้น ด้วยความสิ้นหวังมันส่ายปากที่เปื้อนเลือดไปทางซ้ายและขวาเพื่อปล่อยหมอกพิษออกมาเพื่อปกป้องตัวเอง หางอันแหลมคมของมันแกว่งไปมาแบบสุ่มพยายามโจมตีทุกสิ่งที่อาจเข้ามาใกล้มัน
ซูซานนาไม่มีเวลาแม้แต่จะมองย้อนกลับไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น นางคลานขึ้นและสะดุดไปข้างหน้า เมื่อถึงเวลาที่มันติคอร์สามารถลืมตาได้อีกครั้ง ซูซานนา ก็กลายเป็นหลุมและหายตัวไป
มันติคอร์ยังคงไม่ยอมแพ้ มันร้องโหยหวนและพุ่งไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง
