AC 83: สิทธิของข้า
คริสเตียนมีความรู้ในแง่ของเวทมนตร์ แต่ไม่มีใครรู้ทุกเรื่องรวมถึงคริสเตียนด้วย เมื่อพิจารณาจากเวทมนตร์ที่เพิ่มขึ้นจากคริสเตียน เขาได้ลองหลายวิธีเพื่อทดสอบปฏิกิริยาของหินสีแดงกับการแกะสลักที่แปลกประหลาด แต่ผลลัพธ์ก็น่าผิดหวัง อันเฟย์รอคอยคริสเตียนมานานแล้วในที่สุดเขาก็ยิ้มออกมา เขาไม่ได้เยาะเย้ยคริสเตียน มันเป็นเพียงรอยยิ้ม
“ มันแตกต่างจากที่ข้าคิดไว้” คริสเตียนรู้สึกกระอักกระอ่วนและส่งหินสีแดงกลับไปที่อันเฟย์ “ เท่าที่ข้ารู้ที่พักพิงเป็นสมบัติที่ เทพสัตว์เวทย์ มอบให้กับญาติพี่น้องของออร์คโบราณ มีศูนย์พักพิงเจ็ดแห่ง พวกมันส่วนใหญ่อยู่กับออร์คหมาป่า ออร์คหมีและออร์คเสือดาว ข้าไม่รู้ว่าออร์คเหล่านี้มีได้อย่างไร กล่าวอีกนัยหนึ่งที่พักพิงคือประตูมิติการส่งผ่านเวทมนตร์แบบพกพาและมีพิกัดคงที่ในโลกเวทมนตร์
“ พิกัดคงที่ในโลกเวทมนตร์? หมายความว่าเราจะถูกส่งไปที่เดิมทุกครั้งที่ใช้ที่พักพิงใช่หรือไม่” อันเฟย์ ถาม
“ เจ้ากล่าวถูก” คริสเตียนพยักหน้า “ ว่ากันว่าศูนย์พักพิงทั้งหมดเชื่อมต่อกัน หากที่พักพิงแห่งหนึ่งสามารถช่วยพาใครบางคนไปยัง ป่าหิน ใน ป่าแห่งความตาย ได้ก็ต้องมีที่พักพิงอื่นที่เริ่มต้นจาก ป่าหิน”
“ ตามที่เจ้ากล่าวจุดหมายปลายทางของที่พักพิงอื่นควรอยู่ที่นี่ ข้าถูกไหม?” อันเฟย์ ถาม
“อะไรแบบนั้น.” คริสเตียนคิดอยู่พักหนึ่งและกล่าวว่า“ แต่ทั้งหมดนี้เป็นตำนาน บางทีความจริงอาจจะแตกต่างจากตำนานเล็กน้อย”
“ เจ้าไม่รู้วิธีใช้ที่พักพิงนี้ใช่ไหม” อันเฟย์ ถาม
“ ข้าไม่พบจุดเชื่อมต่อเวทย์มนตร์ ที่พักพิงถูกมอบโดย เทพสัตว์เวทย์ ให้กับออร์ค ข้าไม่ใช่นักเล่นแร่แปรธาตุ ข้าไม่รู้ว่าที่พักพิงนี้สามารถทำอะไรได้บ้าง” คริสเตียนยิ้มอย่างขมขื่น
อันเฟย์มองไปที่ออร์คด้านล่าง “ ข้าจะถามคำถามสุดท้าย ใครจะรู้วิธีใช้ที่พักพิงนี้”
ออร์คเคยตอบคำถามของอันเฟย์อย่างกระตือรือร้น แต่พวกเขาลังเลที่จะตอบเมื่อได้ยินคำถามนี้ พวกเขามองกันและกัน แต่ไม่มีใครเต็มใจที่จะตอบ
อันเฟย์คิดกับตัวเองว่า“ ถ้าออร์คพวกนี้ไม่รู้วิธีใช้ที่พักพิง พวกเขาก็ไม่ควรดูสับสนหรือผิดหวังแทนที่จะลังเล” อันเฟย์ขึ้นเสียงและถามว่า“ นี่เป็นคำถามสุดท้าย ถ้าใครตอบได้ก็จะมีอิสระ หากไม่มีใครตอบได้นอกจากคนไม่กี่คนที่ได้รับอิสรภาพแล้วส่วนที่เหลือจะถูกฆ่า เป็นทางเลือกของเจ้า”
“ นายท่าน ท่านจะให้อิสระกับเราจริงหรือ” ออร์คหญิงถามอย่างขี้อาย
“ ข้าบอกว่าข้ามีชื่อเสียงที่ดีในการรักษาวาจาของข้า” อันเฟย์กล่าว
“ นายท่านในการเริ่มใช้ที่พักพิงท่านต้องอุทิศเครื่องบูชาในวันพระจันทร์เต็มดวงจากนั้นสัตว์เทพก็จะลงมาเพื่อให้ขอพรจากเขา” ออร์คหญิงกล่าว
“ เครื่องบูชา? เครื่องบูชาแบบไหน?” อันเฟย์ ถาม
ออร์คหญิงตอบว่า“ ท่านต้องขุดเด็กผู้หญิงออกมา โอ้ ไม่ข้าหมายถึงหัวใจของออร์คหญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานและใส่หินสีแดงนี้กลับเข้าไปในร่างกายของนาง พิธีกรรมนี้ต้องเริ่มสามวันก่อนพระจันทร์เต็มดวง ท่านต้องเปลี่ยนออร์คหญิงทุกวันจนกว่าพระจันทร์เต็มดวง ตราบใดที่ที่พักพิงสามารถดูดซับเลือดได้เพียงพอที่พักพิงจะเริ่มขึ้นเอง”
ฮุ่ยเหว่ยหยุดชะงักทันที “ เจ้าต้องการไปที่ป่าแห่งความตายหรือ? ข้าไม่แนะนำให้เจ้าทำ”
“ทำไมจะไม่ล่ะ?” อันเฟย์ ถามอย่างเรียบเฉย
“ เพราะแทบจะต้องใช้ทุกอย่างเพื่อให้ข้ารอดจากที่นั่น ข้าไม่อยากกลับไปที่นั่นอีกแล้ว มันไม่ใช่สถานที่ที่ดี” ฮุ่ยเหว่ยกล่าว
“ อันเฟย์ป่าแห่งความตายไม่ใช่สถานที่ที่ดีแน่นอน” คริสเตียนส่ายหัว “ เจ้า…เจ้าอยากไปที่นั่นจริงๆหรือ”
“ มันคือป่าสัตว์เวทย์ใช่ไหม? มันน่าจะคล้ายกับ ป่าคลาร์ม ไม่ใช่หรือ?” อันเฟย์ ถาม
“ ไม่เหมือนกันแน่นอน ป่าคลาร์ม กว้างกว่าหนึ่งพันไมล์ในขณะที่ ป่าแห่งความตาย คือ…ข้าไม่แน่ใจเพราะไม่มีใครวัดได้ แต่มันควรจะมีขนาดมากกว่า ป่าคลาร์ม สิบเท่า เราได้พบกับ ไวเวิร์น, มันติคอร์ และ ยูนิคอร์น เพียงไม่กี่ตัวใน ป่าคลาร์ม แต่ใน ป่าแห่งความตาย สัตว์เวทย์ระดับสูงเหล่านี้มีอยู่ทั่วไป มีสัตว์เวทย์สูงสุดเช่นกัน ข้าไม่ได้หมายถึงพวกที่วิวัฒนาการมาจากสัตว์เวทย์ระดับสูง ข้าหมายถึงสัตว์เวทย์ที่แท้จริง ข้าไม่แปลกใจเลยที่ได้เห็นสัตว์เวทย์สองสามตัวหรือมากกว่าสิบตัวที่ตายในถ้ำของพวกเขา เป็นเรื่องธรรมดาในป่าแห่งความตาย” คริสเตียนกล่าวอย่างจริงจัง
“ ป่าแห่งความตาย ทุ่งหญ้าป่าและภูเขากระดูกขาวเป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุดในทวีปแพน ป่าแห่งความตาย มีพรมแดนติดกับ ทุ่งหญ้าป่า ในขณะที่ ภูเขากระดูกขาว อยู่ทางตอนเหนือของ ทวีปแพน”
ซูซานนากระโดดกลับขึ้นไปบนเวที นางดูจริงจังเหมือนคริสเตียน นางกล่าวว่า“ อันเฟย์ถ้าเราไปที่ ป่าแห่งความตาย จะมีอันตรายมากมายที่คาดเดาไม่ได้ หมาป่าเวทย์ หลายร้อยตัวฝูง เสือดาวประกายแสง และคลื่นของ มดเวทย์ และกฆ่าตัวต่อเวทย์ ที่มีระบบภูมิคุ้มกันตามธรรมชาติแมมมอธคลั่งที่สามารถบดขยี้สัตว์เวทย์และมนุษย์ได้ด้วยการเหยียบเพียงครั้งเดียว ไม่ว่าเราจะเจอกับใครมันจะฆ่าพวกเราทุกคน”
“ อันเฟย์ เจ้ารู้เรื่องเอนทอสไหม? เขายังเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์อายุมากกว่าเรา อาจารย์ขอให้เขาเข้ารับการฝึกอบรมใน ป่าแห่งความตาย หลังจากที่เขากลายเป็นจอมเวทย์อาวุโส ข้าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะไปฝึกที่นั่น”
“ เจ้าเป็นศิษย์ของ จอมเวทย์ซาอูล หรือ” ฮุ่ยเหว่ยหยุดชะงักทันที เห็นได้ชัดว่าเขาเคยได้ยินชื่อเอนทอส “ เป็นเรื่องน่าขันที่เจ้าไม่สามารถมองว่ามนุษย์เป็นอันตราย แต่เห็นเพียงอันตรายจากสัตว์เวทย์?”
“ เจ้าบอกเราได้ไหมว่าเราไม่รู้เรื่องอะไร” อันเฟย์ ฟังดูเหมือนเขาไม่เห็นการถากถางของ ฮุ่ยเหว่ยและต้องการเรียนรู้จากเขาด้วยความอดทน
“ ป่าแห่งความตายเป็นสถานที่ที่ไม่มีกฎหมาย ตราบใดที่เจ้าแข็งแกร่ง เจ้าสามารถปล้นและฆ่าใครก็ได้ที่เจ้าชอบ นอกจากทหารรับจ้างที่ทรงพลังบางคนที่ขุดทองในป่าแห่งความตายและผู้มีอำนาจบางคนที่หลงอยู่ในนั้น เจ้าจะไม่สามารถรู้ตัวตนของคนอื่น ๆ ในป่าแห่งความตายได้ นักฆ่าเลือดเย็นที่ชั่วร้ายที่ปล้นผู้อื่น อาจเป็นทหารผ่านศึกที่สุภาพหรือนักดาบผู้มีเกียรติที่อยู่นอกป่า เจ้าเท่านั้นที่จะเห็นด้านมืดในป่าแห่งความตายที่พวกเขาพยายามปกปิด น่าเสียดายที่เจ้าจะสามารถมองเห็นสีที่แท้จริงของมันได้ก็ต่อเมื่อเจ้ากำลังจะตาย ในตอนนั้นมันจะสายเกินไป” ฮุ่ยเหว่ยยิ้มเยาะ “ ดูเหมือนว่าเจ้าจะค่อนข้างดี จอมดาบอาวุโส จอมเวทย์ขั้นต้น อืมไม่เลว อย่างไรก็ตามข้าพนันได้เลยว่าเจ้าจะมีชีวิตอยู่ในป่าแห่งความตายไม่เกินสิบวัน”
“ เจ้าพยายามทำให้ข้าตกใจหรือเปล่า” อันเฟย์ ยิ้ม เป็นที่เชื่อได้ว่าชายผู้มีอำนาจได้ปล้นและสังหารผู้อื่นในป่าแห่งความตาย นอกจากนี้ยังเป็นไปได้ว่ามนุษย์บางคนฆ่าคนอื่นเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง อย่างไรก็ตาม ฮุ่ยเหว่ยกล่าวเกินจริงว่า ป่าแห่งความตาย อันตรายแค่ไหน เขาทำให้ดูเหมือนว่าเป็นสุสานของมนุษยชาติ ถ้าเป็นอย่างที่ฮุ่ยเหว่ยกล่าวจริง ทำไมซอลถึงส่งเอนทอสไปฝึกที่นั่น? นั่นจะไม่เหมือนกับการส่งเขาไปตายหรือ? ฮุ่ยเหว่ยยังกล่าวอีกว่ามีทหารรับจ้างบางคนค้นหาทองคำใน ป่าแห่งความตาย ซึ่งแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ป่าแห่งความตาย ให้ประโยชน์มากกว่าอันตราย มิฉะนั้นจะไม่มีใครเต็มใจที่จะอยู่ในป่าที่อันตราย
“ เจ้า…สบายดี ถ้าเจ้าอยากตายที่นั่น เจ้าก็พาคนของเจ้าไปได้เลย ข้าจะไม่ไปที่นั่น” ใบหน้าของ ฮุ่ยเหว่ยเป็นสีม่วง
“ อย่ากล่าวถึงวัวงี่เง่า เจ้าเป็นเชลยของเรา ไม่ว่าเราจะไปที่ไหน เจ้าต้องไปกับเรา เว้นแต่เจ้าจะบอกเราว่าจะเริ่ม เทอร์ร่าต้านเวทย์ ได้อย่างไร”
ฮุ่ยเหว่ยหันศีรษะไปด้านข้าง เขาไม่ต้องการมองไปที่ อันเฟย์ อีกต่อไป
“ อันเฟย์ สิ่งที่เขากล่าวมีเหตุผล ป่าแห่งความตาย ตั้งอยู่ท่ามกลางจักรวรรดิเอลลิเซน จักรวรรดิซานซาและจักรวรรดิทหารรับจ้าง ไม่มีกฎหมายใด ๆ ที่นั่น มันไม่เหมือนกับ ป่าคลาร์ม ซึ่งเป็นของ จักรวรรดิมาโฮ มันเกือบจะถูกเผาจนเป็นพื้นในการต่อสู้ศักดิ์สิทธิ์ร้อยปี ดังนั้นจึงไม่มีสัตว์เวทย์เหลืออยู่หรือผู้คนมากมายที่ไปฝึกฝนที่” คริสเตียนกล่าว
“ เจ้ารู้ไหมว่าทำไมออร์คเหล่านี้ถึงมาที่นี่? เพราะพวกเขาต้องการออกจาก ป่าแห่งความตาย” ฮุ่ยเหว่ยขัดจังหวะอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องการกลับไปที่ ป่าแห่งความตาย จริงๆ
“ อันเฟย์” ซูซานนา ก็อยากจะกล่าวอะไรบางอย่างเช่นกัน
“ มีอีกสองสามวันก่อนพระจันทร์เต็มดวง เรายังไม่ต้องกังวล เรามีเวลาสนทนาเกี่ยวกับเรื่องนี้” อันเฟย์โบกมือและกล่าวว่า“ เราต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับออร์คเหล่านี้”
“ จะทำอย่างไรกับออร์คเหล่านี้? อันเฟย์เจ้าไม่ได้สัญญาว่าจะปลดปล่อยพวกเขาหรือ?” คริสเตียนถามด้วยความประหลาดใจ
“ ฮ่าฮ่าฮ่าไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ทำร้ายพวกเขา ข้าแค่ต้องการให้พวกเขาทำบางอย่างให้ข้า” อันเฟย์ครุ่นคิดเล็กน้อยและถามอย่างเงียบ ๆ ว่า“ คริสเตียนออร์คจะชอบเหรียญทองไหม?”
“แน่นอน.” คริสเตียนยิ้ม
“ มนุษย์เป็นศัตรูกับออร์คมากจนข้าคิดว่าพวกเขาจะไม่มีทางใช้จ่ายไปได้” อันเฟย์ กล่าว
“ พวกเขาสามารถแลกเปลี่ยนเหรียญทองกับเผ่าออร์คอื่น ๆ เหรียญทองเป็นสกุลเงินของทวีปแพน พวกเขาจะทำงานที่ใดก็ได้ในทวีปแพน แม้ว่ามนุษย์จะไม่ได้ขายสินค้าให้พวกเขา แต่พวกเขาก็ยังหาตัวแทนเพื่อซื้อสินค้าให้พวกเขาได้ เมื่อออร์คหมาป่าและออร์คหมีถึงระดับหนึ่ง พวกเขาสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์เพื่อท่องไปในโลกมนุษย์ได้ พวกเขาต้องการเหรียญทองเช่นกัน แม้แต่วิญญาณเหล่านั้นก็ต้องการสะสมเหรียญทอง เหรียญทองจะช่วยได้ตลอดเวลา” คริสเตียนตอบ
ตอนนี้ อันเฟย์ มีความคิดบางอย่างว่าเหรียญทองทำงานอย่างไร เขายืนอยู่บนเวทีและมองไปที่ออร์คที่อยู่ด้านล่างเขา อันเฟย์ ตกลงที่จะปลดปล่อยพวกเขา แต่ ซูบิน และ ซานเต้ ยังคงปิดกั้นทางออกของถ้ำ ไม่มี ออร์ค พยายามทดสอบ อันเฟย์ เพื่อดูว่าพวกเขาสามารถออกไปได้หรือไม่ พวกเขานอนขดตัวกับถ้ำกระซิบกระซาบกัน
“ ตอนนี้เจ้ามีอิสระแล้ว เจ้าจะมีสองทางเลือก หนึ่งคือการจากไปและอีกอย่างคือการอยู่และทำงานเพื่อข้า ถ้าเจ้าต้องการออกไป ตอนนี้ข้าจะไม่หยุดเจ้า” อันเฟย์หยิบเหรียญทองออกมาหนึ่งกำมือจากแหวนมิติของเขาและโยนลงไปใต้เวที “ ถ้าเจ้าเต็มใจทำงานให้ข้า เจ้าจะได้รับเหรียญทอง เป็นค่าตอบแทน เจ้าจะได้รับเงินเพิ่มเติมในภายหลัง”
ออร์คต่างตกตะลึงเนื่องจากพวกมันถือว่าอยู่ในระดับที่ต่ำที่สุดในบรรดาสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ในทวีปแพน แม้แต่ทาสเอลฟ์หญิงก็มีตำแหน่งสูงกว่าออร์ค อย่างน้อยผู้คนก็สามารถชื่นชมความงามของพวกเขาได้ ในขณะที่ไม่มีใครชอบใบหน้าที่น่าเกลียดของออร์ค กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือไม่มีใครต้องการให้พวกเขาเป็นทาสด้วยซ้ำ พวกเขาไม่เคยมีประสบการณ์ในการทำงานให้ใคร
คริสเตียน เดินไปที่ อันเฟย์ อย่างเงียบ ๆ และกระซิบว่า“ อันเฟย์ เจ้ากำลังพยายามเอาชนะพวกเขาให้อยู่เคียงข้างเจ้าด้วยเหรียญทองหรือไม่? มันจะไม่เกิดขึ้น อย่าลืมว่าเราฆ่าออร์คไปกี่ตัว”
“ข้ารู้ ข้าแค่ต้องการให้พวกเขาทำงานให้ข้าสักสองสามวัน” อันเฟย์ กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ นายท่าน ท่านให้เหรียญทองกับพวกเราจริงหรือ?” ออร์คหญิงตะโกนออกมา
“ แน่นอน แต่ข้าต้องการให้เจ้าคิดให้ดีก่อนที่จะตกลงทำงานให้ข้า มันจะไม่ง่ายเลย เจ้าต้องทำงานหนักมาก แต่ในขณะเดียวกันข้าก็จะจ่ายเงินให้เจ้าอย่างสูงเช่นกัน เจ้าจะมีความสุขกับการจ่ายเงิน” อันเฟย์ กล่าว
“ นายท่าน ข้าไม่รังเกียจที่จะทำงานหนัก” ออร์คหญิงรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้ยินว่านางต้องทำงานหนักเท่านั้น นางวิ่งไปที่เหรียญทองหยิบขึ้นมาทันทีและใส่ลงในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง
“ พระเจ้าโปรดมองดูพวกเขาด้วย สัตว์เดรัจฉานเพื่อเห็นแก่สัตว์เดรัจฉาน พวกเขาละทิ้งความเชื่อและความภาคภูมิใจในตนเอง เพื่อทำงานให้กับนักฆ่า เทพสัตว์เวทย์ ของข้าโปรดลงมา…” ซูซานนา เตะที่หน้าอกของหัวหน้าออร์คก่อนที่เขาจะกล่าวจบ เลือดพ่นออกมาจากปากของเขา ดูเหมือนว่าเขาเสียชีวิตไปแล้ว
พวกออร์คต้องการที่จะออกมาเพื่อรับเหรียญทอง หลังจากที่พวกเขาได้ยินความคิดเห็นของหัวหน้าออร์คพวกเขาก็ยืนอยู่ตรงนั้นและมองหน้ากัน พวกเขายังแสดงให้ อันเฟย์ ดูมีความรู้สึกหลากหลาย ออร์คหญิงหยิบเหรียญทองออกมาจากกระเป๋าและโยนมันลงบนพื้น
“ เรามาที่นี่ด้วยเหตุผล อย่างที่ทราบกันดีว่าเจ้าโจมตีเราเมื่อวานนี้ แต่ล้มเหลว ข้าสาบานต่อพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ ข้าไม่เคยดูถูกออร์ค ข้าคิดว่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิดควรอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ข้ามีหลักการของตัวเอง แตว่า ไม่ว่าใครจะพยายามทำร้ายข้าหรือเพื่อนของข้า ข้าจะไม่ปล่อยพวกเขาเลย” อันเฟย์ กล่าว
“ มันเป็นความผิดของข้าหรือเปล่า” อันเฟย์ กล่าวต่อ “ ไม่! เจ้าทำร้ายข้าก่อน ข้ามีสิทธิ์ที่จะแก้แค้นทุกอย่าง ข้ารู้ว่าข้าเป็นนักฆ่าในสายตาของเจ้า ทหารเหล่านั้นในเผ่าของเจ้าก็เป็นนักฆ่าเช่นกัน พวกเขาโจมตีเราด้วยความประหลาดใจ โดยไม่มีเหตุผลที่ถูกต้อง มันเป็นความผิดของพวกเขาไม่ใช่ของข้า”
“ ตกลงข้ากล่าวพอแล้ว ถ้าเจ้าต้องการทำงานให้ข้า เจ้าสามารถอยู่ได้ ถ้าไม่ เจ้าออกไปได้แล้ว” อันเฟย์ กล่าวอย่างเรียบเฉย
ออร์คดูตึงเครียดน้อยลง เหตุผลของ อันเฟย์ นั้นเข้าใจง่ายสำหรับออร์คที่ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อแย่งอาหารกับสัตว์เวทย์อื่น ๆ มันเหมือนกับว่าพวกมันโจมตีสัตว์เวทย์เพื่อเป็นอาหาร บางคนเสียชีวิตในการต่อสู้ นี่คือกฎของธรรมชาติ
