AC 122: ความปรารถนา
ผลพวงของการต่อสู้ได้รับการดูแลทั้งหมด อย่างไรก็ตามเนื่องจากหลายคนนอนไม่หลับเพราะความตื่นเต้นของการต่อสู้ พวกเขาจึงรวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็ก ๆ เพื่อสนทนากัน เนื่องจากรูปแบบที่ฝังแน่นผู้คนจำนวนมากจึงไม่คิดว่าการฆ่าออร์คเป็นการฆาตกรรมรูปแบบหนึ่ง สำหรับกองทัพส่วนใหญ่การต่อสู้ครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรกที่พวกเขาสังหารมนุษย์และเป็นที่น่าจดจำมาก
ซูซานนา และ อันเฟย์ กำลังเดินเล่นไปรอบ ๆ พวกเขารักษาระยะห่างที่ดีระหว่างกัน ไม่ไกลพอที่จะดูเหมือนว่าพวกเขาเพิ่งรู้จักกัน แต่ก็ไม่ใกล้พอที่จะดูสนิทสนมด้วยเช่นกัน ไม่มีความรักที่เบ่งบานระหว่างทั้งสอง ซูซานนา สนุกกับการสนทนากับนิยาและ อันเฟย์ ถ้านางต้องเปิดเผยความลับกับใครสักคนก็คงเป็นเขา นี่เป็นเพราะ อันเฟย์ เป็นผู้ใหญ่มีไหวพริบและระมัดระวัง เมื่อใดก็ตามที่นางได้ยินเสียงของเขาหรือเห็นใบหน้าของเขานางจะรู้สึกสงบ
“ อันเฟย์เจ้าควรเริ่มฝึกเวทมนตร์ระดับกลาง” ซูซานนากล่าว “ พาลาดิน ไม่ได้เป็นภัยคุกคามที่แท้จริงต่อผู้ที่เก่งที่สุดและมีอำนาจมากที่สุด แต่สำหรับนักเวทย์ทั่วไปพวกเขายากที่จะรับมือ ลองนึกภาพพาลาดินที่มีเวทมนตร์น่ากลัวมากสำหรับนักเวทย์”
“ข้ารู้ ข้าต้องการพื้นฐานที่ดีก่อนที่จะดำเนินการต่อไป”
“ เมื่อพิจารณาจากการพุ่งของเจ้าในวันนี้ เจ้าสามารถฝึกฝนเวทมนตร์ระดับกลางได้อย่างสมบูรณ์” ซูซานนา กล่าว “ เราควรแสดงความยินดีกับเจ้า ตอนนี้เจ้าเป็นนักเวทย์ การเติบโตของเจ้านั้นยอดเยี่ยมมาก”
“ ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ ใคร ๆ ก็โตเร็วเหมือนข้า ถ้าพวกเขาดื่มเลือดยูนิคอร์น”
“ เจ้าดื่มเลือดหรือ? เฟลเลอร์มอบให้เจ้าไม่ใช่หรือ? คริสเตียนจะได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“ เจ้าไม่ควรทำ!” อันเฟย์ กล่าวโดยตระหนักถึงความผิดพลาดของเขา
“ เจ้าเป็นคนที่ทรยศต่อความไว้วางใจของเรา! ข้าไม่ได้รับประโยชน์ใด ๆ จากสิ่งนี้ เป็นความผิดของเจ้าที่พยายามดื่มเลือดโดยไม่บอกเรา”
“ ทรยศ?” อันเฟย์ถามพลางส่ายหัว “ ถ้าข้าให้เจ้าทำเรื่องนี้ เราก็เป็นเพื่อนกับผลประโยชน์ไม่ใช่หรือ” จู่ๆเขาก็จำความหมายอีกอย่างของวลี “เพื่อนที่มีผลประโยชน์” เขาไอเพื่อซ่อนความอึดอัด
ซูซานนา ไม่ไวเหมือน อันเฟย์ นางยิ้มและกล่าวว่า“ ที่จริงข้าคิดว่าคริสเตียนรู้แล้ว”
“จริงๆ?” อันเฟย์ถามด้วยความประหลาดใจ เขาคิดว่าการดื่มเลือดยูนิคอร์นไม่ใช่เรื่องใหญ่ ถ้าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่อช่วยพวกเขากลุ่มนี้คงไม่เคยไปได้ไกลขนาดนี้ อย่างไรก็ตามหากมีคนพบอาจทำให้เสียเอกภาพได้
“ คริสเตียนปฏิบัติต่อเลือดเหมือนเป็นลูกของเขา” ซูซานนากล่าว“ และเขาต้องตรวจวัดทุกวัน ข้ามักจะไปและช่วยเหลือพวกเขา เมื่อใดก็ตามที่เขาต้องการจะไปซื้อของในคลัง เฟลเลอร์รู้สึกกังวลและพยายามหาข้ออ้างเพื่อไม่ให้คริสเตียนอยู่ห่าง ๆ เฟลเลอร์เป็นคนดีและจะไม่พยายามรับสิ่งที่ไม่ใช่ของเขา เรื่องราวอธิบายตัวมันเอง”
“ ข้าไม่ใช่คนดีหรือ” อันเฟย์ถามยิ้ม ๆ “ ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้แล้วก่อนที่จะได้ยินเรื่องนี้จากข้า”
“ ข้าเดาอย่างมีความรู้ คริสเตียนต้องคิดออกเช่นกัน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หยุดพยายามที่จะวัดเลือดยูนิคอร์น ข้าคิดว่านั่นทำให้เฟลเลอร์นอนหลับสบายขึ้นในตอนกลางคืน”
อันเฟย์ ถอนหายใจและส่ายหัว
“ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทุกคนรู้ดีว่าถ้าไม่มีเจ้า พวกเขาก็คงไม่มีชีวิตอยู่ในปัจจุบัน”
“ ได้เลย” อันเฟย์ กล่าวด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ “ เรามาลืมเรื่องนี้กันเถอะ”
ดวงตาของอันเฟย์ตกลงไปที่เสาไม้ใกล้ ๆ ซึ่งมีศพของอาฮับและทหารรับจ้างมีเคราถูกแขวนไว้ ร่างกายแหลกเหลวและเห็นได้ชัดว่าทั้งคู่เจ็บปวดอย่างมากก่อนที่จะเสียชีวิต สิ่งนี้ทำภายใต้คำสั่งของเจ้าหญิงและไอซิสและฮุ่ยเหว่ยเป็นผู้ประหารชีวิต ผู้หญิงน่ากลัวกว่าผู้ชายมากเมื่อพวกเขาต้องการแก้แค้น ผู้หญิงทั้งสองยังคงไม่พอใจ แต่ฮุ่ยเหว่ยไม่สามารถดำเนินต่อไปได้และทำให้ชีวิตและความทุกข์ทรมานของพวกเขาต้องจบลง
เมื่อมองไปที่ศพ อันเฟย์ ก็จำอะไรบางอย่างได้ เขาหันไปหา ซูซานนา และกล่าวว่า “ซูซานนา ไม่มีอะไรผิดปกติกับพลังการต่อสู้ของเจ้าใช่ไหม”
“ไม่ทำไม?”
“ ข้าคิดว่ามันรู้สึกแปลก ๆ เมื่อเจ้าต่อสู้ เจ้ารู้สึกเหมือนถูกฆาตกรรม นั่นไม่ใช่เรื่องดี”
ซูซานนา ลังเลแล้วกล่าวเบา ๆ ว่า“ พลังการต่อสู้ของข้าไม่เหมือนพลังรบทั่วไป มันยากที่จะอธิบาย เจ้าคงไม่เข้าใจ”
“เจ้ารู้ได้อย่างไร? เจ้าไม่ได้บอกอะไรข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้”
ซูซานนา ส่ายหัว นางมองเห็นใครบางคนที่มุมหางตา นางหันมาดูดีและร้องว่า“ อันเฟย์ ดูสิ นางกำลังทำอะไรอยู่?”
อันเฟย์ หันกลับมาและพบว่ามีเงาหมอบอยู่ข้างเต็นท์
ไอซิสถือกริชไว้ระหว่างข้อมือของนางและคุกเข่าลงบนพื้น นางพยายามแทงคอตัวเองด้วยกริช มันยากและนางพลาดสองครั้ง แต่นางก็ยังดื้อดึงต่อไป ภายใต้แสงจันทร์มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเห็นเลือดที่ไหลลงมาจากคอของนาง นางอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด แต่ยังคงเคลื่อนไหวต่อไป นางตั้งใจมาก
ซูซานนา กำลังจะวิ่งไปหยุดนาง แต่ อันเฟย์ หยุดนางไว้ซึ่งส่ายหัวช้าๆ ซูซานนา ยืนอยู่ที่นั่นน้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของนาง ทันใดนั้นเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดของไอซิสก็แจ้งเตือนคนที่ยังตื่นอยู่ คริสเตียนและบลาวีอยู่ในกลุ่มคนที่วิ่งออกจากเต็นท์เพื่อตรวจสอบสถานการณ์ กริชที่อยู่ระหว่างข้อมือของไอซิสฉายแสงสีเงินเย็นยะเยือก นางล้มลงไปข้างหน้าอย่างมั่นคงและล้มลงบนกริช ร่างกายของนางเกร็งแล้วค่อยๆผ่อนคลาย
ทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับไอซิส แต่การเฝ้าดูนางฆ่าตัวตายนั้นเกินกว่าที่พวกเขาจะรับมือได้ บางคนร้องด้วยความตกใจบางคนเอามือปิดปาก ทุกสายตาจดจ้องไปที่ไอซิส
“ ทำไมเจ้าไม่พยายามช่วยนางล่ะ” นิยาถามอย่างโกรธ ๆ
“ เจ้าสามารถช่วยนางได้ในวันนี้ แต่พรุ่งนี้? เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถช่วยนางได้ทุกครั้งหรือไม่” อันเฟย์ ถามอย่างเย็นชา
“ นิยา อย่าโทษเขา” ซูซานนากล่าวพร้อมกับเช็ดน้ำตา “ เจ้าไม่รู้ว่านางผ่านอะไรมาบ้าง คงยากที่ใครจะมีชีวิตต่อไปหลังจากนั้น”
“ ถ้านางต้องการมีชีวิตอยู่ นางสามารถใช้เวลาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับนางได้ ไม่มีใครจงใจที่จะเตือนนางถึงอดีตของนาง แม้ว่านางจะไม่ต้องการอยู่กับเรา แต่นางก็สามารถหาสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จักนางและอดีตของนางและอาศัยอยู่ที่นั่น ถ้านางหมดความตั้งใจที่จะมีชีวิตอยู่ ทำไมต้องบังคับให้นางอยู่กับเราต่อไป” นิยาหันหน้าหนี แม้ว่านางจะไม่ได้รู้จักกับไอซิสมานาน แต่นางก็รู้ว่าไอซิสได้ผ่านนรกมาแล้ว จุดจบที่ไม่ถูกกาลเทศะและโชคร้ายของนางได้สัมผัสกับทุกคนในปัจจุบัน
การตัดสินใจเช่นนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคลิกของ อันเฟย์ หากไอซิสต้องการมีชีวิตอยู่ เขาจะไม่ปฏิบัติต่อนางอย่างอื่น ถ้าไอซิสต้องการที่จะตายเขาก็จะไม่พยายามหยุดนางเช่นกัน หากมีใครบางคนที่เติบโตมาโดยปราศจากความมืดมนหรือความยากลำบากในปัจจุบันพวกเขาอาจพยายามกล่าวนิยากับไอซิสและหยุดนางไม่ให้ฆ่าตัวตาย อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ ไม่สามารถ เขามีความเครียดมากและไม่มีเวลาหรือแรงที่จะจัดการกับคนที่เขาแทบไม่รู้จัก เขาทำได้เพียงเฝ้าดูและปล่อยให้ไอซิสเลือกนางเอง
อันเฟย์เดินผ่านไปช้าๆ ไอซิสยังคงหายใจอย่างแผ่วเบา เขาบอกได้จากแววตาของนางว่านางมีอารมณ์ที่ขัดแย้งกัน อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าไม่มีความลังเลหรือเสียใจ
อันเฟย์แอบมองเข้าไปในเต็นท์ เจ้าหญิงยังคงหลับใหล นางใช้เวลาหลายวันในกรงและคืนนั้นนางได้เห็นการต่อสู้ ในท้ายที่สุดนางได้ลงโทษนักโทษเพื่อล้างแค้นให้กับตัวเองและเพื่อนของนาง นางต้องเหนื่อยทั้งกายและใจ นางไม่รู้ว่าเพื่อนของนางได้จบชีวิตลงแล้ว สำหรับนางมันอาจจะเป็นเรื่องดี การได้เห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้นางแตกสลาย
“ คริสเตียนฝังนาง” อันเฟย์สั่ง
“ ผู้หญิงที่น่าสงสาร” คริสเตียนกล่าวพร้อมกับส่ายหัวและถอนหายใจ
“ แย่หรือ” อันเฟย์ ถาม “ จำสาว ๆ ในเมืองลาแกนได้ไหม”
“ใช่.”
“ จำไว้. นี่คือโลกแห่งการอยู่รอดของคนที่เหมาะสมที่สุด อย่าแสดงความอ่อนแอของเจ้า มิฉะนั้นวันหนึ่งอาจถึงจุดจบของเจ้า”
ทุกคนเงียบพยายามเข้าใจคำกล่าวของอันเฟย์ หลังจากทุกอย่างเกิดขึ้น ทุกคนมีความเข้าใจในพลังและความอยู่รอดของตัวเอง โศกนาฏกรรมนี้เป็นข้อพิสูจน์เพิ่มเติมว่าพวกเขาจะต้องยังคงทรงพลัง
พวกเขายังมีชีวิตอยู่จนถึงจุดนั้นเพราะ อันเฟย์ และ ซูซานนา จะเป็นอย่างไรถ้าวันหนึ่งพวกเขาพบว่าตัวเองอยู่คนเดียว? ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นยังคงนอนอยู่บนพื้นและกำลังจะตายทุกคนต่างรู้สึกถึงความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะมีอำนาจ
“ เกิดอะไรขึ้นในเมืองลาแกน” ซูซานนา ถาม
“ ให้นิยาเล่าให้ฟัง”
