AC 154: งานเลี้ยงแห่งความตาย
เมื่อรุ่งสางที่ตั้งค่ายของ หน่วยกริฟฟินอากาศ ก็มีชีวิตชีวา กริฟฟินที่ลาดตระเวนมาถึงที่หมายและอัศวินกริฟฟินทุกคนก็ปีนขึ้นจากสัตว์เวทย์และเริ่มมุ่งหน้าไปยังเต็นท์เพื่อรับประทานอาหารเช้า ชนชั้นสูงทางทหารได้รับการปฏิบัติอย่างดีในทุกประเทศและแทบจะมีอาหารให้พวกเขาตราบเท่าที่พวกเขาต้องการ อย่างไรก็ตามตอนนี้อัศวินไม่ได้สนใจว่าพวกเขากินอาหารอะไร พวกเขาต้องการแค่บางสิ่งบางอย่างที่อบอุ่นและเบียร์ พวกเขาต้องการการนอนหลับ
บางที่อาจเป็นเพราะกลุ่มอย่างกลุ่มทางอากาศมีทั้งการโจมตีและการถอยที่รวดเร็วและไม่ค่อยถูกซุ่มโจมตีหรืออาจเป็นเพราะมีความวุ่นวายน้อยมากทุกคนในค่ายจึงดูผ่อนคลายหลังจากตระเวนราตรีกลับมาแล้วหน่วยลาดตระเวนกลางวันไม่ได้ออกเดินทางทันทีแต่พวกเขายังคงสนทนากับเพื่อน ๆ
นายพลมินเทลออกรอบค่าย แต่ไม่ได้พยายามที่จะลงโทษทหารคนใดก่อนที่จะกลับไปที่เต็นท์ของเขา เขาปฏิบัติต่อสถานการณ์เช่นเดียวกับคนของเขา ชีวิตคือชีวิตและสงครามเป็นเพียงวิถีชีวิตถ้าเขาไม่สนุกชีวิตก็คงน่าเบื่อเกินไป
หลังรับประทานอาหารกริฟฟินดูไม่สบายใจ ดวงตาสีทับทิมของพวกเขากลายเป็นแด งช้าลงและสีตาของพวกเขาก็เข้มขึ้นอย่างไรก็ตามไม่มีใครสังเกตเห็นปรากฏการณ์แปลกประหลาดนี้
อัศวินบางคนทานอาหารเสร็จและเดินเข้าไปในถ้ําของกริฟฟินส์พร้อมสําหรับการตรวจสอบการขี่ของพวกเขาทุกวัน อย่างไรก็ตามไม่ว่าพวกเขาจะกระซิบหรือตะโกนอย่างไรกริฟฟินก็จะไม่ทิ้งถ้ําของพวกมัน สัตว์เวทย์พิงกันถูกันและคําราม
กริฟฟินสิบสองฟุตเป็นคนแรกที่โจมตี มันฟาดคนขี่ด้วยจะงอยปากอันแหลมคม ผู้ขับขี่เป็นรองหัวหน้าฝูงบินและมีพลังมากพอที่จะเป็นอัศวินแพลตตินัมอาวุโส อย่างไรก็ตามเขาไม่คาดคิดว่าสัตว์ขี่ของเขาจะโจมตีเขาและไม่มีเวลาเพียงพอที่จะเรียกพลังการต่อสู้ของเขาภายใต้การกระแทกของจงอยปากของกริฟฟิน ชายคนนั้นก็ล้มลงกับพื้น บาดแผลขนาดใหญ่บนหน้าอกของเขาเริ่มมีเลือดไหลออกมา
อัศวินคนอื่น ๆ และผู้ดแลของกริฟฟินมองด้วยความตกใจ กริฟฟินเหล่านี้ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีไม่เหมือนกับกริฟฟินปาตัวใหม่ โดยปกติกริฟฟินเหล่านี้จะไม่โจมตีผู้ขับขี่ของพวกมัน
อย่างไรก็ตามกริฟฟินไม่ได้โจมตีต่อไป มันเคลื่อนตัวไปและผลักกริฟฟินตัวเล็กลงกับพื้นจากนั้นมันก็พุ่งเข้าใส่กริฟฟินตัวเล็กปีกของมันกระพือปีกและเกิดลมกระโชกแรง เหล่าอัศวินยังคงจับอยู่แต่ผู้ดูแลหลายคนล้มลงจากเท้าเพราะลมแรง
กริฟฟินตัวเล็กกว่าก็กระพือปีกเช่นกัน แต่แทนที่จะดิ้นรนดูเหมือนว่ามันกําลังร่วมมือกับกริฟฟินที่ตัวใหญ่กว่า
กริฟฟินตัวอื่น ๆ เคลื่อนไหว กริฟฟินทั้งหมดกระพือปีกและพยายามผลักกัน กริฟฟินฉลาดและรู้วิธีร่วมมือกับมนุษย์ แต่พวกมันก็ยังเป็นสัตว์เวทย์และมีความต้องการทางกายภาพ
ฝูงบินนี้เป็นกลุ่มต่อสู้และกริฟฟินส่วนใหญ่ที่เลือกเป็นเพศชาย ในบรรดากริฟฟินเจ็ดสิบมีตัวเมียเพียงหนึ่งโหล ดังนั้นกริฟฟินทุกคนไม่สามารถหาคู่ได้
ในสังคมมนุษย์เมื่อทั้งสองเพศมีการกระจายอย่างไม่เท่าเทียมกันจะมีความสับสนวุ่นวายในการพยายามหาคู่ ในบรรดาสัตว์เวทย์นี้เป็นเรื่องธรรมดายิ่งกว่า หลังจากความโกลาหลครั้งแรกกริฟฟินที่ไม่พบคู่หูก็โกรธและเริ่มโจมตีกริฟฟินที่พบคู่หู แม้แต่หัวหน้ากลุ่มก็ไม่เว้น
อย่างไรก็ตามกายวิภาคของกริฟฟินคล้ายกับของสุนัข มันเป็นเรื่องง่ายสําหรับกริฟฟินตัวผู้ที่จะริเริ่มสิ่งต่างๆแต่การจบลงมันยาก โดยปกติกริฟฟินตัวใหญ่จะไม่มีปัญหาในการต่อสู้กับตัวที่เล็กกว่าสี่ตัวอย่างไรก็ตามตอนนี้มันติดขัดและไม่สามารถเคลื่อนที่ไปมาได้อย่างง่ายดายมันทําได้เพียงพยายามปิดกั้นการโจมตีด้วยจงอยปากของมันและเสียเปรียบหลังจากนั้นไม่กี่นาทีมันก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้วแต่มันยังคงต่อสู้ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้
ถ้ํากลายเป็นวงแหวนต่อสู้ลมจากปีกของกริฟฟินกําลังแรงขึ้นและเสียงร้องโหยหวนก็ดังขึ้นขนที่ร่วงหล่นจากสัตว์เวทย์เต้นไปมาในอากาศเหมือนเกล็ดหิมะ ทหารบอกไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นฝนและขนนกบดบังสายตาของพวกเขา
กริฟฟินดุร้ายโดยธรรมชาติ ในอดีตมีบันทึกว่ากองทัพสูญเสียเสบียงอาหารและต่อมาสูญเสียการควบคุมกริฟฟินของพวกเขา ซึ่งหันมากินม้าและแม้แต่คนขี่ม้าของพวกเขาเอง แม้ว่าความอดอยากจะเป็นสิ่งที่อันตรายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นได้ แต่การที่กริฟฟินเข้าสู่ภาวะร้อนในเวลาเดียวกันก็เกือบจะแย่เหมือนกัน
อัศวินคนหนึ่งปืนออกมาจากถ้ําปกคลุมไปด้วยเลือดและขนนก “ ไปหานายพล!” เขาตะโกนใส่ทหารด้วยเสียงแหบพร่า
“ นี่คือสิ่งที่เจ้าวางแผนไว้” ซูซานนา กล่าว นางจ้องไปที่ ตาท้องฟ้า ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
“ ซูซานนา เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าทําผิดพลาดที่นั่น” อันเฟย์ ยิ้มกว้าง “ จําภารกิจกับแมลงปีกแข็งเจ็ดปีกได้ไหม? นั่นคือภารกิจทั้งหมดที่ข้าบอกให้ วอนเมอร์ก ประกาศ”
“ ทําไมเขาไม่บอกข้าล่ะ” ซูซานนา ถามแม้ว่าจะไม่ชัดเจนว่านางกําลังตําหนิ อันเฟย์ หรือวอนเมอร์ก
“ ข้าบอกให้เขาเก็บเป็นความลับ” อันเฟย์กล่าว เขาคิดถึง วอนเมอร์ก เป็นอย่างมาก แม้ว่าพวกเขาจะต่อสู้เพื่อความเสน่หาของ ซูซานนา แต่ วอนเมอร์ก ก็ไม่ได้พยายามก่อวินาศกรรมอะไรเขารู้ว่าอะไรสําคัญกว่าและ อันเฟย์ รู้ว่าเขาสามารถไว้วางใจได้
“ ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าจะทําอะไรแบบนี้” แบล็คอีเลฟเว่นกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ
* ตอนนี้ข้าเพิ่งได้เรียนรู้ว่าการต่อสู้ในสงครามก็เหมือนกับการเผาผลาญเงิน” อันเฟย์กล่าวพร้อมกับส่ายหัว
“ ผลาญเงิน? อย่างไร? นั่นเป็นการเสียเงิน” แบล็คอีเลฟเว่น กล่าว ในโลกที่ไม่เคยมีเงินกระดาษมาก่อนมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเผาผลาญเงิน
อันเฟย์ พยักหน้า “ เงินที่ใช้ไปกับแมลง อุปกรณ์ปรุงยาและอุปกรณ์เบ็ดเตล็ดอื่น ๆ รวมกันแล้วทําให้ข้าต้องเสียเงินสามพันเหรียญทอง”
“ เราจะทําให้ มันขึ้นอยู่กับเจ้า” แบล็คอีเลฟเว่นกล่าว “ สามพันเหรียญไม่เลว เจ้ารู้หรือไม่ว่ากลุ่มทางอากาศมีค่าแค่ไหน?”
“ และเวทมนตร์สองม้วน”
“ ตกลงขาเข้าใจแล้ว” แบล็คอีเลฟเว่นกล่าวพร้อมกับส่ายหัว “ ตราบใดที่เจ้าสามารถทําลายฝูงบินทางอากาศได้ เจ้าก็มีอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ”
“ อันเฟย์เราควรลงมือตอนนี้เลยไหม” ริสกะ ถาม
”ยัง” อันเฟย์กล่าวพลางหันไปมองที่ดวงตาแห่งท้องฟ้าของคริสเตียน
“ จะเป็นอย่างไรถ้ากริฟฟินกลับมาเป็นปกติก่อนที่เราจะทําอะไรได้”
“ มันไม่ง่ายอย่างนั้น” อันเฟย์ กล่าว “ ฮาแกนบอกข้าว่ายาเหล่านั้นเพียงพอสําหรับห้า หมื่นคนกริฟฟินต้องกินวันละครั้งเท่านั้นและกินหมูปาประมาณร้อยตัว พวกมันกินยาเพียงพอสําหรับคนหมื่นคนในครั้งเดียว ข้าสงสัยว่าพวกมันจะกลับมาเป็นปกติได้ทุกเมื่อในไม่ช้า”
มินเทลรีบออกจากกระโจมและมุ่งหน้าไปยังถ้ํากริฟฟินส์ ร่างกายของเขาสั่นไปหมดหลังจากเห็นถ้ําถูกบดบังด้วยฝุ่นและขนนก
เขาปล่อยให้ กุมาระ โกสะ ดูแลเสบียงเพราะเขากลัวว่าทหารรับจ้างจะพยายามหลอกล่อพวกเขา เขายังส่งคนส่วนใหญ่ของ กุมาระ โกสะ ไปกับเขาด้วย ยกเว้นอัศวินกริฟฟินและทหารเดินเท้าบางคนมีผู้ติดตาม ค่ายเหลือเพียงสองพันคนเท่านั้น หากพวกเขาถูกซุ่มโจมตีในตอนนี้พวกเขาแน่ใจว่าตาย
นี่ไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่สุด สําหรับอัศวินกริฟฟิน กริฟฟินเป็นสิ่งจําเป็น กริฟฟินหายากและอัตราการแพร่พันธุ์ก็ต่ํา หลังจากการกําเนิดที่ควบคุมได้หลายศตวรรษพวกเขาสามารถสร้างหน่วยทางอากาศได้เพียงหนึ่งหน่วย หากพวกเขาสูญเสียกริฟฟินทั้งหมดและคนของเขาทุกคนถูกบังคับให้เป็นทหารราบจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาและครอบครัวของเขา? ใครจะรับผิดชอบกับเรื่องนี้?
“บอกข้าว่าเกิดอะไรขึ้น?” มินเทลคว้าหนึ่งในอัศวินและตะโกน
“ พวกมันกําลังผสมพันธุ์ ครับท่าน!” อัศวินกล่าว
ก่อนที่เขาจะจบประโยคมีร่างสองร่างพุ่งทะลุกําแพงถ้ําและล้มลงกับพื้น กริฟฟินทั้งสองพันกันยุ่งเต็นท์รั้วเสาและสถานีดับเพลิงทั้งหมดกลายเป็นฝุ่นใต้ร่างของพวกเขา กริฟฟินทั้งสองได้รับบาดเจ็บสาหัส หนึ่งมีรูเลือดที่คอ เมื่อผ่านบาดแผลเราสามารถมองเห็นกระดูกได้ อีกตัวเสียหัวใจอวัยวะภายในหลุดออกจากตัว อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงต่อสู้และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“ นี่คือการผสมพันธุ์?!” มินเทลตะโกนอีกครั้ง ถ้าเป็นไปได้เขาจะกินอัศวินคนนั้นทั้งชีวิต
