AC 159: เพื่อนจากที่ห่างไกล
“ ข้าเคยได้ยินเรื่องนี้หลายครั้ง แต่ข้าก็รู้สึกตื่นเต้นทุกครั้ง” ซูบินยิ้ม “โอ้ใช่แล้วอันเฟย์ คริสเตียนมีปฏิกิริยาอย่างไร เมื่อได้ยินว่าจักรพรรดิของเรายังมีชีวิตอยู่”
“ คริสเตียน? ทําไมเราถึงกล่าวถึงเขา” อันเฟย์ ถามด้วยความประหลาดใจ
“ เจ้าตอบข้าก่อนแล้ว ข้าจะบอกเจ้า” ซูบินกล่าว
“ อืม…” อันเฟย์กระพริบตาขณะที่เขาจําได้ “เห็นได้ชัดว่าเขามีความสุขกับมัน”
“ ไม่ตื่นเต้นมากหรือ” ซูบินถาม
“ ตื่นเต้นเล็กน้อย แต่ไม่ตื่นเต้นมากเกินไป” อันเฟย์ กล่าว
“ อันเฟย์ เจ้าจําได้ไหมว่าคริสเตียนมีปฏิกิริยาอย่างไร เมื่อเราได้ยินเรื่องการตายของจักรพรรดิที่บ้าน อาจารย์ของเราเป็นครั้งแรก” ซูบินถาม
“ ใช่แล้ว มันเป็นอย่างไร” อันเฟย์ ถาม
“ นอกจากนิยา คริสเตียนเป็นคนเดียวที่ร้องไห้ เขาดูเศร้ามาก นิยายังคงรู้สึกแย่กับเรื่ องนี้ในวันที่สอง แต่คริสเตียน ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกดีขึ้นมาก” ซูบินกล่าว
“ เจ้าสังเกตเห็นมามาก” อันเฟย์ยิ้ม
“ ข้าเพิ่งสังเกตเห็นมัน คืนนั้นข้ามีปัญหากับเวทมนตร์ ข้าไปขอความช่วยเหลือจากคริสเตียน แต่เขาไม่อยู่บ้านข้าถามบลาวีและเฟลเลอร์ด้วยซ้ําว่าพวกเขาเห็นว่าคริสเตียนไปไหน ก่อนอื่นข้าคิดว่าเขาต้องการอยู่คนเดียวเพื่อบรรเทาความโศกเศร้าของเขาต่อการตายของจักรพรรดิ แต่ข้าพบสิ่งผิดปกติในวันที่สอง” ซูบินชะงักเล็กน้อย “แม้ว่าเราจะกล่าวได้ว่าคริสเตียนพบวิธีวิเศษที่จะทําให้ตัวเองหายจากความเศร้าได้ แต่เขาก็ไม่ควรได้รับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนี้จากการเศร้าสุด ๆ ไปสู่ความสุขสุด ๆ ”
“ซูบิน เจ้ากําลังพยายามจะกล่าวอะไร” อันเฟย์ถาม
“ ข้าคิดว่าคริสเตียนต้องรู้ความจริงเกี่ยวกับการสิ้นพระชนม์ของจักรพรรดิไม่ทางใดก็ทางหนึ่งหรือมีคนบอกความจริงแก่เขา” ซูบินกล่าว
“ ทําไมเจ้าถึงรอนานมากที่จะบอกข้าเรื่องนี้” อันเฟย์ถาม
“ คริสเตียนและเจ้าเป็นเหมือนพี่น้องของเราและปกป้องเราเหมือนผู้ช่วยชีวิตของเรา เมื่อเรากําลังหลบหนี ข้าไม่อยากเห็นเจ้าสงสัยซึ่งกันและกัน ซึ่งอาจทําให้เราได้รับอันตรายมากมาย ตอนนี้ดูเหมือนเราจะปลอดภัยขึ้นมาก นั่นคือเหตุผลที่ข้าบอกเจ้าตอนนี้ อันเฟย์เจ้าจะไม่ให้ความลําบากแก่คริสเตียนใช่หรือไม่?” ซูบินกล่าว
“ จําเป็นไหม? เราผ่านอะไรมามากมายด้วยกัน ไม่มีอะไรที่จะส่งผลต่อความไว้วางใจที่เราสร้างร่วมกัน” อันเฟย์ยิ้ม
“ จะดีมากถ้าเจ้าคิดแบบนั้น” ซูบินถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ ทุกคนมีความลับของตัวเอง ข้าไม่อยากบังคับให้เขาบอกข้า เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมข้าคิดว่าคริสเตียนจะบอกเราด้วยตัวเขาเอง” อันเฟย์กล่าว
“ อันเฟย์ เจ้าบอกข้าว่าเจ้ามีความลับด้วยหรือเปล่า” ซูบินถาม
“ ได้สิ เจ้าไม่มีความลับหรือ” อันเฟย์ถาม
“ ข้า” ซูบินส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม เขาเปลี่ยนหัวข้อ “ อันเฟย์ ข้าพบพ่อค้าสองสามคนจากอาณาเขตกรัค ข้าถามพวกเขาว่าเคยได้ยินชื่อ ซูซานนา หรือไม่ และพวกเขาบอกว่าไม่เคยได้ยินชื่ออย่าง “ซูซานนา”
“ พวกเขาน่าจะเคยได้ยินนาง จอมดาบอาวุโสอายุต่ํากว่า 20 ปีควรสังเกตไม่ว่านางจะอยู่ที่ไหน เป็นไปได้ไหมว่า เจ้าไม่ได้ถามคําถามที่ถูกต้อง” อันเฟย์กล่าว
“ พวกเขาไม่รู้เกี่ยวกับ ซูซานนา แต่พวกเขารู้จัก ชาลลี พวกเขายังเอาอาวุธออกมาขู่ให้ข้าบอกว่าชาลลีอยู่ที่ไหน ข้าแทบจะหนีจากพวกเขาไม่ได้” ซูบินกล่าวช้าๆ “ ข้าจับหนึ่งในนั้นได้ในภายหลัง ข้าสอบปากคําเขาและพบว่าชาลลี อยู่ในรายชื่อ ที่ต้องการของอาณาเขตกรัค เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีรางวัลสําหรับการจับชาลลี”
“ ข้าจะรู้ได้อย่างไร” อันเฟย์ส่ายหัว
ซูบินดีดนิ้วออกมาสามนิ้ว
“สามร้อยเหรียญทอง?” อันเฟย์ถาม เห็นมุมปากของซูบินม้วนงอ เขาเพิ่มศูนย์หลังจากการเดาครั้งสุดท้ายของเขา “ สามพันเหรียญทอง?”
“ บิงโก” ซูบินกล่าว
“ ถ้าพวกเขาเต็มใจที่จะจับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ด้วยเงินสามพันเหรียญทอง พวกเขาต้องรู้อะไ บางอย่างเกี่ยวกับแผนที่ขุมทรัพย์” อันเฟย์ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่พื้นปูด้วยเหรียญทองเมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในห้องนั้น จากนั้นไม่มีพื้นที่เพียงพอในวงแหวนมิติของพวกเขาที่จะพกเหรียญทองเหล่านั้นพวกเขาจึงทิ้งเครื่องหมายเวทย์มนตร์ไว้ พวกเขายังทําเครื่องหมายไว้บนพิกัดเวทย์มนตร์ พวกเขาออกจากที่นั่นหลังจากที่พวกเขาฆ่าออร์ค
“ พวกเขาต้องรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับมัน เจ้ารู้หรือไม่ว่าใครคือพ่อแม่ของ ชาลลี” ซูบินถามเขาหยุดชั่วคราวแล้วกล่าวว่า “ อดีตแกรนด์ดยุคแห่งอาณาเขตกรัคดาริอัส”
” อดีต? แกรนด์ดยุค คนปัจจุบันคือใคร” อันเฟย์ ถาม
” ทราจัน อดีตนายกรัฐมนตรีของ อาณาเขตกรัค นําการลุกฮือประท้วงต่อต้านชีวิตที่หรูหราของ ดาริอัส และการทํางานทางการเมืองที่ไม่ประสบความสําเร็จ เขากลายเป็นแกรนด์ดยุคเมื่อสามปีก่อนในขณะที่ดาริอัสหายตัวไป ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน” ซูบินกล่าว
“ ซูซานนาก็เช่นกัน…” อันเฟย์กล่าว
“อันเฟย์” ขัดจังหวะ อันเฟย์ ซูซานนา ปรากฏตัวที่มุมถนน นางรีบวิ่งไปที่ อันเฟย์ ด้วยก้าวยาวๆ “ อันเฟย์ด่านเวทย์มนตร์ของเราส่งสัญญาณออกมา ริสกะ เห็นจักรวรรดิ ซานซา กําลังเดินขบวนมายัง โมร่ามาช ในตาท้องฟ้า มีอย่างน้อยหนึ่งพันคน เราจะทําอย่างไรดี?” ซูซานนาถาม
อันเฟย์ ตกใจเป็นวินาทีแล้วตะโกนว่า “ ส่งเสียงเตือน ทุกคนถอยไปที่อุโมงค์ใต้ดิน เร็วเข้า!”
“ อันเฟย์เราจะทิ้งสิ่งเหล่านี้ไว้ที่นี่หรือไม่” ซูซานนา มองไปรอบ ๆ นางไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้
มีอาคารหลายหลังเกิดขึ้นในเมืองโมร่ามาช สองสามวันก่อน มนุษย์หมาป่า คนแคระและโนมส์ ในสงครามกองโจรใต้ดินถูกฆ่าหรือยอมจํานน อันเฟย์ เป็นคนดีกับคนที่ยอมจํานน เขาไม่ได้จับพวกเขาไปเป็นทาส พวกเขามีอิสระอย่างเต็มที่ในการตัดสินใจว่าต้องการออกไปหรืออยู่ต่อ พวกเขาสามารถทําเงินได้ดี หากตัดสินใจที่จะอยู่และทํางานให้กับ อันเฟย์ ด้วยนโยบายนี้ได้กําจัดการเหยียดผิวและให้ความเคารพแก่ชาวพื้นเมืองของโมร่ามาช สําหรับทุกชีวิตที่ชาญฉลาด การเอาชีวิตรอดเป็นสิ่งสําคัญอันดับต้น ๆ พวกเขาทําให้การประนีประนอมเป็นไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาเปลี่ยนจากการไม่เต็มใจที่จะร่วมมือเป็นการริเริ่มงานร่วมกัน ตอนนี้คนแคระและโนมส์เหล่านั้นทํางานอยู่ในห้องโถง โมร่ามาช การล่าถอย มันหมายความว่าสิ่งที่พวกเขาทํามาตลอดสิบกว่าวันที่ผ่านมา จะทําไปเพื่ออะไร
นี่ไม่ใช่ประเด็นหลักด้วยซ้ํา อุโมงค์ใต้ดินถูกสร้างขึ้นสําหรับคนแคระและโนมสดังนั้นพวกมัน จึงสูงแทบไม่พอสําหรับมนุษย์ เมื่อแบล็คอีเลฟเว่น ออกจาก เมืองภูเขาขาว เขาต้องการสร้างฐาน ที่นี่เขานําสมบัติติดตัวมาด้วย มีม้ามากกว่าสี่ร้อยตัวไม่ต้องกล่าวถึงอย่างอื่น เป็นไปไม่ได้ที่จะมีม้าอยู่ในอุโมงค์ใต้ดิน มีเสบียงมากมายเช่นกัน มีเพียงส่วนเล็ก ๆ เท่านั้นที่สามารถเคลื่อนย้ายไปยังอุโมงค์ใต้ดินได้ ส่วนใหญ่ยังคงถูกเก็บไว้ในเมืองสิ่งเหล่านี้จะกลายเป็นของโจรของศัตรู
อันเฟย์ คาดว่าจะได้รับการแก้แค้นจาก จักรวรรดิ ซานซา ด้วยการวิเคราะห์อย่างรอบคอบ เขาคิดว่าโอกาสที่จะเกิดขึ้นมีน้อย ไม่ว่าทําไม ทหารของจักรวรรดิ ซานซา ถึงมาโจมตี โมร่ามาช พวกเขาก็จะเปิดโอกาสให้ประเทศทหารรับจ้าง จัดกองกําลังบุกโจมตี ใครก็ตามที่มีสามัญสํานึกเกี่ยวกับการเมืองจะไม่ทําเรื่องโง่ ๆ เช่นนี้ แน่นอนว่าในกรณีนี้ อันเฟย์ ได้ขอให้คนแคระและโนมส์ เร่งโครงการอุโมงค์ใต้ดินของพวกเขา นี่เป็นโครงการขนาดใหญ่ พวกเขายังคงต้องใช้เวลาอีกหนึ่งหรือสองวันในการขนย้ายเสบียงลงใต้ดิน จักรวรรดิซานซา เพิ่งมาในช่วงเวลาที่เลวร้าย
“เรามีเวลาไม่มาก ถอนตัวเดี๋ยวนี้” อันเฟย์กล่าวอย่างเย็นชา พวกเขามีเสบียงมากมา ยกับพวกเขาความแตกต่างในอาชีพทําให้ อันเฟย์ รู้สึกว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของโลก เขาไม่สนใจสงครามมากนัก ความระมัดระวังตามธรรมชาติของเขา ทําให้เขาหลีกเลี่ยงสิ่งที่เกี่ยวข้องกับสงคราม หากสิ่งของสูญหายพวกเขาสามารถนํากลับมาได้ในอนาคตหากผู้คนในกองทหารของเขาจากไป พวกเขาจะไม่มีวันกลับมาจากความตาย
“ตกลง…” ซูซานนา บดฟันของนาง นางรีบวิ่งกลับไปที่ทุ่งนาว่างเปล่า
“ อันเฟย์ข้าเอาของทั้งหมดไว้ที่ไหน” ซูบินรู้สึกกังวล
“ซูบินเอาของของเจ้าไปที่ท้ายเมือง เจ้าไปบอกคริสเตียนให้นําม้าและเกวียนไปที่นั่นด้วย เขาควรรู้ว่าต้องทําอะไร” อันเฟย์สั่ง
“ เราจะไปสร้างความโกลาหลที่นั่นไม่ใช่หรือ?” ซูบินถาม
“ เราได้สร้างมันขึ้นมาแล้ว มันจะเริ่มขึ้นเมื่อเราใส่ผลึกเวทย์มนตร์เข้าไป” อันเฟย์ กล่า วช้าๆ “เราไม่มีวิธีอื่น ข้าอยากจะทําลายทุกอย่างมากกว่าให้พวกเขาได้รับเสบียง”
“ข้าเข้าใจ” ซูบินยิ้มอย่างขมขื่น เขาปล่อยเวทมนตร์ลอยบินขึ้นไปบนฟ้า
อันเฟย์ ถอนหายใจเล็กน้อยและวิ่งไปที่ โมร่ามาชบลาวี ซึ่งปีนขึ้นไปบนต้นไม้เก่าแก่ กําลังเฝ้ามองจากตาท้องฟ้า อย่างประหม่า ในความเป็นจริงเขาไม่จําเป็นต้องเฝ้าดูจาก ตาท้องฟ้า อีกต่อไปเนื่องจากทหารม้าของจักรวรรดิ ซานซา ได้ผ่านเนินเขารูปตัว S และไปถึงจุดสิ้นสุดของถนนลูกรัง
“เกิดอะไรขึ้น?” อันเฟย์ กระโดดขึ้นไปบนหน้าด่าน
“พวกเขาอยู่ที่นี่.” บลาวีชี้ไปข้างหน้าพวกเขาด้วยคางของเขา ขณะที่เขายิ้มอย่างขมขึ้น
ฝนก็พัด ทหารม้าครึ่งหนึ่งถูกปกคลุมไปด้วยเมฆฝน บางทีพวกเขาอาจจะรู้ว่ามีความแตกต่างกันอย่างมากในพลังระหว่างพวกเขาหรือพวกเขาไม่รู้ว่า โมร่ามาช สามารถทำอะไรกับพวกเขาได้ ทหารของจักรวรรดิซานซา ดูบ้าบิน โดยไม่มีการสอบสวนใด ๆ พวกเขาก็รีบไปที่โมร่ามาช
อันเฟย์ เหลือบมองไปที่ ตาท้องฟ้า เห็นได้ชัดว่าทหารเหมาะกับ กุมาระ โกสะ บลาวี ติดตาม เขาหลังจากที่เขาจับกุมาระ โกสะ ใน ตาท้องฟ้า จากธงที่แตกต่างกันในส่วนต่างๆเขาสามารถบอกได้ว่า กุมาระ โกสะ อยู่ในส่วนแรก
“ เจ้าไปก่อน” อันเฟย์สั่งขณะที่เขาหยิบธนูออกมา ดูทหารของจักรวรรดิซานซาอย่างระมัดระวัง
อันเฟย์ รู้ดีว่านายพลมักสวมชุดที่ทหารประจําการคนอื่นสวมในศตวรรษที่สิบเก้า เป็นการป้องกันการโจมตีจากการซุ่มโจมตีสงครามในโลกเวทมนตร์นั้นแตกต่างกันมาก อันเฟย์ จําชุดเกราะของ กุมาระ โกสะ ได้เมื่อส่วนแรกของทหารม้ามีความยาวไม่ถึง 700 ฟุต เขาหายใจเข้าลึก ๆ และหยิบลูกธนูกระดูกแมนติคอร์ที่ฮาแกนสร้างขึ้นมาเพื่อเขา เขาค่อยๆดึงธนูกลับ
