AC 181: ละคร
มันเป็นเรื่องง่ายที่จะคิดเกี่ยวกับเนโครแมนเซอร์ที่มีชื่อเสียง เมื่อใดก็ตามที่มีการกล่าวถึงซอมบี้ ผู้คนที่อยู่ด้านในของฝูงชนก็วิ่งหนีไป อันเฟย์เห็นการต่อสู้เพียงไม่กี่จุดที่นั่น อาจเป็นเพราะเพื่อนและครอบครัวของพวกเขาถูกซอมบี้ฆ่าหรือพวกเขาไม่มีที่หลบซ่อนหากซอมบี้ไล่ตามพวกเขา การต่อสู้แต่ละครั้งมีทหารรับจ้างกว่าสิบคนที่ต่อสู้อย่างหนักกับซอมบี้หนึ่งหรือสองสามตัว เมื่อคนถูกผลักจนมุมพวกเขามักจะกลายเป็นบ้าอย่างมาก ในขณะนั้นเสียงคํารามของซอมบี้ถูกเอาชนะด้วยเสียงของทหารรับจ้าง หากปราศจากการปกป้องจากเวทมนตร์แห่งความมืดแสงแดดอันอบอุ่นได้สร้างความเสียหายให้กับซอมบี้มากมาย พวกมันแค่ดิ้นรนก่อนตาย อันเฟย์ตัดสินใจที่จะไม่เข้าร่วมการต่อสู้เนื่องจากเห็นได้ชัดว่าทหารรับจ้างกําลังจะชนะ
“อันเฟย์เจ้ามาทําอะไรที่นี่” คน ๆ หนึ่งเดินก้าวเข้ามาหาอันเฟย์ ..
“ออซี่เราได้พบกันอีกครั้ง” อันเฟย์ มีความประทับใจที่ดีต่อออซี่ เขาเป็นผู้บัญชาการของกลุ่มทหารรับจ้างเกราะสงคราม ออซี เป็นคนเดียวที่กล่าวถึงอันเฟย์ กล่าวอีกนัยหนึ่งเขาเป็นคนเดียวที่กล่าวเพื่อความยุติธรรม
“ทําไมถึงอยู่ที่นี่?” ออซี่ มองขึ้นและลงที่ อันเฟย์
“อันเฟย์ เจ้ากําลังยุ่งกับเราหรือเปล่า” ออซซิค มาจากไหนไม่รู้ เขาดูโกรธและมีผู้บัญชาการทหารรับจ้างเพียงไม่กี่คนติดตามเขา
“อย่าหยาบคาย ถ้าเราไม่ทําลายเวทมนตร์ของพวกมัน เจ้าก็จะกลายเป็นซอมบี้” ริสกะ กล่าวอย่างเย็นชา ออซซิค ตกใจชั่ววินาที ผู้บัญชาการทหารรับจ้างคนอื่น ๆ มองไปที่อีกฝ่ายและมีรอยยิ้มที่น่าอึดอัดบนใบหน้าของพวกเขา พวกเขาจะไม่กลายเป็นผู้บัญชาการ ถ้าพวกเขาโง่ พวกเขารู้สึกว่าพวกเขาอยู่ในโลกแห่งความมืดที่ไม่รู้จักพร้อมกับเวทมนตร์ที่ไม่รู้จัก พวกเขามองไม่เห็นอะไร แต่ยังคงสามารถได้ยินซึ่งกันและกัน ความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดทําให้พวกเขาอ่อนแอทั้งทางร่างกายและจิตใจ พวกเขารู้สึกเหมือนกําลังจะบ้า นักเวทย์พบว่าพวกเขาสามารถเรียกธาตุได้ช้าลงจนไม่เหลืออะไรเลยเมื่อพวกเขาร่ายเวทย์ พวกเขาได้ยินเสียงเพื่อนของพวกเขากรีดร้องและรู้สึกทําอะไรไม่ถูก ในที่สุดพวกเขาก็รอดจากความมืดเมื่อแสงแดดที่สวยงามมา ออซซิค และผู้บัญชาการทหารรับจ้างคนอื่น ๆ คิดว่าอาจเป็น อันเฟย์ ที่ช่วยพวกเขาไว้
“เราค้นพบกลุ่มเนโครแมนเซอร์ในเทือกเขาเหิงเต้า เราติดตามพวกเขามาตั้งแต่เมื่อวานนี้” อันเฟย์ อธิบาย
ทันใดนั้น ออซซิค ก็ดูแย่มาก “อันเฟย์เจ้ากล่าวว่าอะไร? กลุ่มเนโครแมนเซอร์?”
“ใช่กลุ่มของพวกเขา ข้าไม่แน่ใจเกี่ยวกับจํานวนเฉพาะ” อันเฟย์กล่าวช้าๆ “มีเนโครแมนเซอร์อาวุโสอยู่ในกลุ่มนั้น เขาเป็นผู้นํา ข้าไม่ต้องการให้เขาเห็นข้า ดังนั้นข้าจึงสามารถมองได้จากระยะไกลเท่านั้น”
“เนโครแมนเซอร์อาวุโส?” ออซซิค ขึ้นเสียงของเขา เป็นเรื่องยากที่จะเห็นเนโครแมนเซอร์ พวกเขาไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นเนโครแมนเซอร์อาวุโส ออซซิค เริ่มสงสัยว่าเขาได้รับ “พร” จากเทพมอรอส หรือไม่ เขาได้พบกับความโชคร้ายทุกรูปแบบ
“เจ้ากล่าวถูก เจ้าไม่ใช่กลุ่มทหารรับจ้างกลุ่มแรกที่ถูกโจมตีโดยเนโครแมนเซอร์ เจ้าจะไม่ใช่คนสุดท้ายเช่นกัน” อันเฟย์ถอนหายใจ “มีกลุ่มทหารรับจ้างหลายกลุ่มโจมตีโดยพวกเขา”
“เจ้ารู้ได้อย่างไร?” ออซซิค ถาม
“มีซอมบี้มากกว่าหนึ่งพันตัว พวกมันมาจากใหน?” อันเฟย์ ถามคําถามเกี่ยวกับวาทศิลป์” เนโครแมนเซอร์ เจ้ากรรมเหล่านี้ออซซิค สาปแช่งและกัดฟัน เขาฆ่าทหารรับจ้างคนอื่นเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองหรือเหตุผลอื่น ๆ แต่สามารถไม่อยากเห็นคนอื่นฆ่าทหารรับจ้างในประเทศแห่งทหารรับจ้างจากด้านหนึ่งทหารรับจ้างก็รวมกัน จากอีกด้านหนึ่งมีความขัดแย้งและการต่อสู้ในหมู่ทหารรับจ้าง นี่อาจเป็นฉากที่หายากสําหรับ ประเทศแห่งทหารรับจ้าง
การต่อสู้กับซอมบี้ใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว ซอมบี้ที่ได้รับแสงแดดโดยตรงไม่มีแรงที่จะต่อสู้กลับ พวกมันถูกสังหารบนพื้นทีละตัว โดยทหารรับจ้าง ทหารรับจ้างบางคนกังวลว่าการสังหารพวกเขาบนพื้นดินนั้นไม่เพียงพอที่จะฆ่าพวกเขา พวกเขามีน้ํามันดิบ พวกเขานั่นซอมบี้เป็นชิ้น ๆ จนพวกเขาคิดว่าซอมบี้ไม่มีทางรอด
ในที่สุดทหารรับจ้างกว่าสิบคนที่เข้าร่วมการต่อสู้ครั้งแรกก็รู้สึกโล่งใจ พวกเขารู้สึกราวกับว่าพวกเขาได้เอาชนะสัตว์เวทย์ระดับสูงที่ชั่วร้าย พวกเขายึดหลังตรงและเดินไปที่ ออซซิค ด้วยใบหน้าภาคภูมิใจ พวกเขาไม่รู้ว่าทหารรับจ้างคนอื่นมองพวกเขาอย่างไรจนกระทั้ง ออซซิค ก้าวถอยหลังเพื่อหลบพวกเขา พวกเขาตกใจและตัวแข็งในที่ของพวกเขา
การต่อสู้สิ้นสุดลง แต่บาดแผลบนร่างกายของพวกเขายังคงอยู่ที่นั่น ทหารรับจ้างคนหนึ่งถูกกัดที่ใบหน้าแก้มซ้ายของเขามีเลือดไหลจนยากที่จะบอกกระดูกที่เปลือยเปล่าออกจากเนื้อ เลือดไหลลงใบหน้าและลําคอของเขาและทําให้ไหล่ของเขาเป็นสีแดงเลือดครั้งหนึ่ง บาดแผลที่เกิดจากรอยขีดข่วนของซอมบี้บนหน้าอกของทหารรับจ้างอีกคนนั้นล็กมากจนกระดูกของเขาเผยอออก ทหารรับจ้างสองคนหูขาด พวกเขายืนเคียงข้างกันซึ่งทําให้พวกเขาดูตลก อย่างน้อยครึ่งหนึ่งของทหารรับจ้างอื่น ๆ อีกหลายสิบคนได้รับบาดเจ็บในระดับหนึ่ง ทหารรับจ้างคนอื่น ๆ ดูเหมือนจะมีสถานการณ์คล้าย ๆ กันกับพวกเขา พวกเขาส่วนใหญ่ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับซอมบี้ ออซซิค รู้สึกไม่สบายในลําคอและเขาก็กลืนลงไป เขาดูซับซ้อน เขาดูเหมือนกําลังตัดสินใจอย่างยากลําบาก
ทหารรับจ้างที่ยืนอยู่ที่นั่นดูเหมือนจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทหารรับจ้างบางคนมองหาบาดแผลบนร่างกายของพวกเขาทันทีในขณะที่คนอื่น ๆ ดูสิ้นหวังเพราะพวกเขารู้ว่าพวกเขามีบาดแผล พวกเขาเคยผ่านความลําบากมาด้วยกัน พวกเขาอาจไม่ได้กลัวความตาย แต่พวกเขากลัวเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่พวกเขากลายเป็นซอมบี้
“อย่าตื่นตกใจ, ข้ารู้จักนักบวชแห่งแสง เขาสามารถกําจัดลมหายใจแห่งความตายออกไปจากเจ้าได้” ทันใดนั้น ออซซิค ก็กล่าวเสียงดัง “ทุกคนที่ได้รับบาดเจ็บจากซอมบี้จําเป็นต้องก้าวออกไปยืนตรงนี้ ให้ข้าจัดการให้พวกเจ้า”
คํากล่าวอ้างของ ออซซิค สนับสนุนทหารรับจ้างที่สิ้นหวังเหล่านั้น พวกเขาดูโล่งใจและรวมตัวกันอย่างรวดเร็วตามที่ ออซซิค สั่ง
“ออซซิค นักบวชแห่งแสงอยู่ที่ไหน” ชายหนุ่มร่างผอมถามเสียงดัง
“ในเมืองไวท์วอเตอร์” ออซซิค กล่าว
“นักบวชแห่งแสงจะมาที่เมืองไวท์วอเตอร์ได้อย่างไร” ชายหนุ่มร่างผอมถาม
“นั่นไม่ใช่ธุรกิจของเจ้า มันเป็นความลับของข้า” ออซซิค ตะโกนด้วยความโกรธ
“ตกลงมันเป็นธุรกิจของเจ้า ข้าแค่มีคําถามจะถาม เราจะไปถึงเมืองไวท์วอเตอร์ได้เร็วแค่ไหน?” ชายหนุ่มชื่อ เยอร์ ถามด้วยน้ําเสียงที่หยิ่งผยองและไม่เชื่อฟัง
ออซซิค ไม่รู้ว่าจะตอบคําถามนั้นอย่างไร เขาค่อยๆลดศีรษะลง
“ลมหายใจแห่งความตายจะออกมาเมื่อความมืดมีชัย พวกเขาทั้งหมดจะกลายเป็นซอมบี้ หากเจ้าไม่ได้เป็นหน่วยเก็บถาวร พวกเขาไม่สามารถไปถึงเมืองไวท์วอเตอร์ได้ก่อนดวงอาทิตย์ขึ้น” ข้าสงสัยเหมือนกันว่าเจ้ารู้จักนักบวชแห่งแสงหรือไม่ใช่เจ้าหมายถึงอะไร ออซซิค ตะโกน” ข้ากําลังบอกว่าเจ้ากําลังโกหก”เยอร์ กล่าว
ออซซิค ไม่มีอะไรจะกล่าวในการตอบสนอง ร่างกายของเขาเริ่มสันเล็กน้อย” จริงๆแล้วทุกคนรู้เรื่องนี้ แต่พวกเขาไม่อยากยอมรับ”เยอร์กล่าวพลางมองไปรอบ ๆ” แม้ว่านักบวชแห่งแสงจะปรากฏตัวที่นอย่างกะทันหัน เขาอาจไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะกล่าวออกมาดัง ๆ ทั้งหมดนี้ แต่ข้าต้องทํา พวกเขาเป็นเพื่อนและพี่น้องของเรามาก่อน แต่พวกเขาจะตายในไม่ช้า ถูกแล้วพวกเขาจะโจมตีเรา “ทหารรับจ้างตะโกน คําปราศรัยของเยอร์ได้รับชัยชนะจากทหารรับจ้างบางคน
ทหารรับจ้างที่ได้รับบาดเจ็บจากไปอย่างเงียบ ๆ พวกเขาหันไปมอง ออซซิค รอคําสัญญาจากหัวหน้าสหภาพว่าจะรักษาคํากล่าวของเขา ออซซิค ก็หมอบลงทันที เขาดึงผมอย่างแรงด้วยท่าทางเจ็บปวด ปฏิกิริยาของเขาทําให้ทหารรับจ้างที่ได้รับบาดเจ็บและไม่ได้รับบาดเจ็บทุกคนเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
อันเฟย์ ยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา เขาไม่ได้ติดต่อกับ ออซซิค มากนัก แต่เขารู้ว่า ออซซิค มีแผนการมากมาย อันเฟย์ ไม่เชื่อว่า ออซซิค ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และต้องแสดงการต่อสู้ของเขาอย่างเห็นได้ชัด เห็นได้ชัดว่า ออซซิค รู้ว่าเขาต้องใช้กลยุทธ์ใดในเวลาที่เหมาะสม เขาต้องการเอาชนะความเห็นอกเห็นใจของทหารรับจ้างที่ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นเขาและชายหนุ่มคนนั้น เยอร์ จึงมีการแสดงนี้
ทหารรับจ้างสูงวัยอายุประมาณห้าสิบปีไอเพื่อดึงดูดความสนใจของทุกคน เขากล่าวด้วยน้ําเสียงที่หยาบกระด้าง” ข้าแก่ตัวลงและไม่กลัวความตาย แต่ข้าไม่อยากเป็นซอมบี้ที่ไม่มีวิญญาณในตัวข้า“ทหารรับจ้างชราคนนั้นคุกเข่าลงกับพื้นโดยหลับตา เขาอธิษฐานอย่างเงียบ ๆ
ทหารรับจ้างที่ได้รับบาดเจ็บคนอื่น ๆ เดินตามเขาไปและคุกเข่าลงบนพื้น ทุกคนสามารถได้ยินคําอธิษฐานของพวกเขา บรรยากาศเศร้าบรรยายเป็นคํากล่าวได้ยาก ทหารหญิงรับจ้างในที่เกิดเหตุร้องไห้อย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าของผู้ชายเริ่มตึงเครียดและกําหมัดแน่น ดูเหมือนพวกเขาพร้อมที่จะพุ่งชนใครบางคน ทหารรับจ้างที่ได้ รับบาดเจ็บคุกเข่าลง ซึ่งหมายความว่าพวกเขาได้ตัดสินใจแล้ว มันคงเป็นฉากที่น่าเศร้าหากพวกเขาไม่ยอมประนีประนอมใด ๆ ไม่ว่าพวกเขาจะเลือกที่จะพยายามโน้มน้าวให้ทหารรับจ้างที่ไม่รู้เห็นเพื่อขอให้พวกเขาช่วยชีวิต พวกเขาหรือเลือกที่จะตายเองสถานการณ์ก็จะมีผลลัพธ์ที่น่าสยดสยอง แต่ทางเลือกหลังนั้นดีกว่าตัวเลือกเดิมเล็กน้อย” ถ้าเจ้ายังคิดว่าเราเป็นเพื่อนของเจ้าโปรดช่วยเราด้วย“ทหารรับจ้างชรากล่าวขณะลืมตา
“ข้าขอโทษ.” เยอร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะดึงดาบออกมา เขารีบเดินไปหาทหารรับจ้างชรา เขายกแขนขึ้นและแทงดาบเข้าที่หน้าอกของทหารรับจ้างชราคนนั้น” ไม่!“ออซซิค ตะโกนด้วยน้ําเสียงเจ็บปวด เขารีบวิ่งไปข้างหน้า แต่ก็สะดุดล้มลงบนพื้น เห็นได้ชัดว่าเขาดูเหมือนกําลังเจ็บปวดจนแทบขาดใจ ออซี่และผู้บัญชาการทหารรับจ้างคนอื่น ๆ ตกใจกับสิ่งที่พวกเขาเห็น พวกเขาล้อมรอบออซซิค” ไม่ต้องกังวล ขอข้าดูหน่อย” อันเฟย์ เดินขึ้นไปที่ ออซซิค เขาคว้าข้อมือของ ออซซิค และเขย่าเล็กน้อย เขากดปราณฉี บน ออซซิค เขาไม่ได้พยายามช่วย ออซซิค ด้วยทักษะศิลปะการป้องกันตัวที่ส่งต่อมาในครอบครัวของเขา ทักษะศิลปะการต่อสู้เหล่านั้นสามารถฉีกเส้นเอ็นและหักกระดูกได้อย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งสร้างความเจ็บปวดอย่างมากให้กับฝ่ายตรงข้าม ทหารรับจ้างจํานวนมากเต็มใจที่จะตายเพื่อช่วยชีวิตทหารรับจ้างที่ไม่มีใครรู้ในขณะที่ ออซซิค ยังคงแสดงให้ทุกคนได้เห็น ออซซิค ทําให้ อันเฟย์ รู้สึกไม่สบาย เขาจึงตัดสินใจสอนบทเรียนให้ ออซซิค ความเจ็บปวดจาก เฟินจิน เคากู ไม่สามารถทนทานได้สําหรับคนส่วนใหญ่ ออซซิค กรีดร้องและลุกขึ้นนั่งเหมือนฤดูใบไม้ผลิ เขามองไปที่ อันเฟย์ ด้วยความตื่นตระหนก
