ตอนที่ 39: ของขวัญ
ในขณะนี้จื่อหยานได้เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข
และเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า ใบหน้าอันบอบบางของนางนั้นจึงกลายเป็นสีขาวซีดในทันที!
และได้ยินหลี่เว่ยหยางเอ่ยถามไป๋จื่อ โดยมิได้ใส่ใจการมาถึงของจื่อหยานว่า:
“เจ้าคิดว่า ข้าลงโทษนางรุนแรงเกินไปหรือไม่?”
ไป๋จือครุ่นคิดและกล่าวว่า:
“บ้านหลังนี้มีกฎ คุณหนูทำถูกต้องแล้ว”
หลี่เว่ยหยางยิ้มและกล่าวว่า:
“ข้าพาเจ้าทั้งสองคนมาบ้านตระกูลหลี่พร้อมกับข้า
หากเจ้าประพฤติตัวดีข้าก็ภูมิใจ แต่หากทำผิดพลาด ข้าจะเสียหน้าที่มีสาวใช้เช่นนี้อยู่เคียงข้าง
นอกจากการทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายแล้ว พวกเจ้ายังต้องจงรักภักดีด้วย
หากเจ้าทำสิ่งเหล่านี้มิได้ ข้าจะส่งตัวเจ้ากลับไปที่ผิงเฉิง”
ไป๋จื่อกล่าวตอบว่า
‘รับทราบ’
จากนั้นจื่อหยานจึงกล่าวเบา ๆ
“คุณหนู แน่นอนว่าบ่าวจงรักภักดีต่อท่าน”
หลี่เว่ยหยางถอนหายอย่างแผ่วเบาด้วยความโล่งใจ เพราะนางมิต้องการให้จื่อหยานคิดมากจนเกินไป
นางใช้เรื่องของแม่นมเมื่อครู่ในการเตือนสตินาง แต่ยังมิสามารถระบุผลได้
สามวันต่อมา ในตอนเช้าจื่อหยานกำลังจัดโต๊ะและเตรียมอาหารเช้า ขณะที่เว่ยหยางแอบสังเกตนางอย่างระมัดระวัง
จื่อหยานเกิดมาพร้อมกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มสดใส และมีรูปหน้าคล้ายดอกบัวพร้อมกับแก้มสีแดงระเรื่อ
วันนี้สาวใช้ผู้นี้สวมชุดปักสีแดงสด และนางมีไหล่ที่โค้งมน อีกทั้งยังมีเอวที่เรียวยาว ซึ่งเป็นเรือนร่างที่สะดุดตา
หากหลี่เหว่ยหยางเป็นเพียงเด็กสาวอายุสิบสามไร้เดียงสาธรรมดา ๆ ทั่วไปก็ดูเหมือนจะมิมีสิ่งใดที่ผิดปกติ
แต่อย่างไรก็ตามจิตวิญญาณของนางนั้น มีอายุมากกว่าสามสิบปีแล้ว
นางจะมิทราบได้อย่างไรว่า มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้นกับเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้านางผู้นี้
เว่ยหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยว่า
“ชุดนี้งดงามดี”
จื่อหยานทำเพียงแค่หัวเราะและกล่าวว่า:
“คุณหนูให้ผ้าไหมที่งดงามผืนนี้ให้กับบ่าวเอง ท่านจำมิได้หรือ?
บ่าวจึงต้องการใส่ให้คุณหนูดู”
เมื่อได้เห็นการแสดงออกของหลี่เว่ยหยาง นางจึงกล่าวเสริมว่า
“คุณหนูกล่าวว่า มันเหมาะกับบ่าว ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นจริงอย่างที่ท่านกล่าว”
ชุดนี้จื่อเหยียนตัดเย็บเพื่อรอเอาไว้สวมใส่ตอนวันขึ้นปีใหม่ แล้วเหตุใดนางจึงนำมันมาใส่ตอนนี้!
รูม่านตาของไป๋จือแคบลงเล็กน้อย และเกิดความรู้สึกหวาดกลัวที่จะได้เห็นการแสดงออกของหลี่เว่ยหยาง
คุณหนูสามมิใช่ผู้โง่เขลา ที่สามารถหลอกได้ง่าย ๆ
ในทางตรงกันข้าม แม้ว่านางจะอายุเพียงสิบสามปี แต่ก็มีความเฉลียวฉลาด และมีความรอบคอบอีกที้งยังมีความละเอียดอ่อน
การเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยของจื่อหยาน คุณหนูจึงสามารถสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน
แต่นางมิได้กล่าวอันใด เพราะต้องการให้โอกาสสาวใช้ผู้นี้
แต่เด็กสาวผู้นี้โง่เขลาเกินกว่าจะเห็นมัน!
ช้อนซุปของหลี่เว่ยหยางแตะชาม อย่างแผ่วเบา จากนั้นนางได้ยินเสียงกระซิบของจื่อหยาน:
“คุณหนู ตอนบ่ายเมื่อวานนี้ คุณชายใหญ่ได้สั่งให้คนส่งบอนไซปะการังแดงมาให้…”
หลี่เว่ยหยางเหลือบมองนาง:
“โอ้ เช่นนั้นหรือ!”
เว่ยหยางจงใจที่จะมิกล่าวอันใดมากไปกว่านี้
จื่อหยานเกิดความรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย แต่มิกล้าที่จะแสดงออกบนใบหน้าของตนเอง และกล่าวอย่างระมัดระวังว่า:
“นายน้อยมอบพัดหยกหอมให้กับคุณหนูใหญ่ นางจึงมอบเครื่องเขียนสี่ชุดของการศึกษาภาษาจีนให้กับคุณชาย
ส่วนคุณหนูสี่มอบชุดหนังสือโบราณ และนางได้รับกล่องเครื่องสำอางหยกสีเขียวเป็นของขวัญ
และคุณหนูห้า…นาง … “
“ใช่…ทุกคนให้ของขวัญเป็นการตอบแทน แต่มันเป็นเรื่องยากสำหรับข้า
พวกเขามีเงิน มีทองคำและหยก แต่ข้าช่างน่าสงสาร…”
หลี่เว่ยหยางแสดงท่าทีน้อยใจ
รายจ่ายประจำของหลี่เว่ยหยางถึงแม้จะมิได้มากมาย เหมือนดั่งคุณหนูใหญ่
แต่มันมิเหมือนกับผู้อื่นตรงที่ คุณหนูคนอื่นมีมารดาคอยให้เงินอุดหนุน
และถึงแม้ว่า นางจะมีเบี้ยเลี้ยงรายเดือน กับผลตอบแทนที่เป็นตัวเงินจากผู้อาวุโสหลี่
แต่นางยังต้องตอบแทนคนรับใช้ด้วย จึงมิสามารถใช้จ่ายเงินอย่างฟุ่มเฟือยได้
จื่อหยานเพียงต้องการหาโอกาสที่จะประจบคุณชายใหญ่
แต่มิเคยคิดเลยว่า คุณหนูของตนเองมิสามารถหาของขวัญที่ดีมอบให้กับพี่ชายได้
