ตอนที่ 40-1แอบรัก
จื่อหยานทุ่มเทให้กับการเย็บปักทั้งในเวลากลางวันและกลางคืน
และในมิช้าก็สามารถเย็บปักกระเป๋าปักที่งดงาม เพื่อมอบเป็นของขวัญให้คุณชายใหญ่ได้สำเร็จ
และหลี่เว่ยหยางกำลังเฝ้าดูพฤติกรรมของนางอยู่อย่างเงียบ ๆ
แต่ก็ทำราวกับว่า นางมิทราบอันใดและจะมิกล่าวถึงเรื่องนี้ต่อหน้าผู้อื่น
หลังจากนั้นคุณหนูสามได้ใช้ข้ออ้างว่า กระเป๋าใบนั้นดูมีคุณค่าน้อยเกินไป
จึงมอบหยกเนื้อดีให้กับหลี่หมินเฟิงไปแทน
จื่อหยานมิได้ใส่ใจในสิ่งนั้น เพราะนางมัวแต่ตื่นเต้นและดีใจที่จะมีโอกาสได้เห็นหน้าคุณชายใหญ่ผู้สง่างาม
และในตอนนี้เทศกาลฤดูใบไม้ผลิใกล้จะมาถึงในมิช้า ดังนั้นทุกคนจึงมีอารมณ์ดี และสดใสมากขึ้น
สาวใช้และแม่นมทุกคนต่างก็ต้องทำงานหนักมากขึ้นเป็นพิเศษ
โดยหวังว่าจะได้รับรางวัลจากคุณชายใหญ่บ้าง
ในวันนี้แม่นมหลัว ผู้ซึ่งเป็นคนสนิทของท่านย่าใหญ่ได้มาหาเว่ยหยางด้วยตนเองในตอนเช้า:
“คุณหนูสาม, ท่านย่าใหญ่ได้สั่งให้พ่อบ้านเปิดคลังเก็บของ
เพื่อนำวัสดุที่ดีทั้งหมดที่เก็บเอาไว้ออกมาแจกจ่ายให้กับพวกคุณหนูนำไปตัดเย็ยเสื้อ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเว่ยหยางจึงยิ้มและกล่าวว่า:
“ผ้าไหมที่ข้าได้รับมาเมื่อคราวที่แล้วยังมิได้นำมาใช้สอยเลย”
แม่นมหลัวจึงหัวเราะขึ้น และกล่าวว่า:
“ที่ท่านได้ไปในตอนนั้น มันตัดเย็บได้เพียงแค่สี่ชุดเท่านั้น
ครั้งนี้ท่านย่าใหญ่จะให้คุณหนูทุกคนตัดเย็บเพิ่มอีกคนละสิบหกชุด
คุณหนูสามมิจำเป็นต้องปฏิเสธ รีบมาเลือกเร็วเข้า!”
จากนั้นนางจึงสั่งให้คนรับใช้นำกล่องเข้ามา ซึ่งด้านในกล่องเหล่านั้นเต็มไปด้วยผ้าไหมมากมายหลายหลากสี
แต่ความงามของพวกมันมิสามารถเทียบได้กับสิ่งที่หลี่หมินเฟิงนำกลับมา แต่ก็ยังคงเป็นผ้าไหมชั้นยอด
หลี่เว่ยหยางหัวเราะ:
“แม่นม ท่านเป็นผู้ที่มีรสนิยมดี ช่วยข้าเลือกทีว่า จะเอาชิ้นไหน? สีใดจึงเหมาะ?”
แม่นมหลัวจึงก้มศีรษะลง และรีบช่วยนางเลือกสีที่เหมาะสม จากนั้นจึงหัวเราะและกล่าวว่า:
“คุณหนูสามผิวขาว มิว่าผ้าสีใดก็เหมาะกับท่าน
อย่างไรก็ตามในช่วงปีใหม่มีงานเลี้ยงอาหารค่ำ ดังนั้นคุณหนูควรสวมใส่สีที่สว่างจะเหมาะกว่า
สำหรับเสื้อด้านใน ถุงเท้าและรองเท้าก็ควรจะเลือกใส่ให้เข้าชุดกัน”
หลี่เว่ยหยางตั้งใจฟังืขณะที่พยักหน้า และกล่าวว่า
“ขอบคุณมาก แม่นม”
หลังจากกล่าวจบแล้ว จึงหันหน้าไปและเห็นจื่อหยานยืนอยู่ข้างโต๊ะ
จากนั้นนางจึงสั่งให้จื่อหยานไปส่งแม่นมหลัวออกไป
หลังจากที่ทั้งสองจากไปแล้ว ไป๋จื่อได้เข้ามารายงานว่า:
“คุณหนู จื่อหยานแอบเปลี่ยนก้อนเงินของคุณหนูที่ได้เตรียมเอาไว้ให้กับแม่นมหลัว”
หลี่เว่ยหยางเลิกคิ้ว:
“โอ้! เปลี่ยนเป็นอันใดกัน?
ไป๋จื่อโค้งคำนับและกล่าวว่า:
“เหรียญจำนวนมาก”
แทนที่หลี่เว่ยหยางจะโกรธ แต่นางกลับยิ้ม:
“นางคงต้องการที่จะช่วยข้าประหยัดเงิน!”
แม่นมหลัวเป็นคนสนิทที่ไว้ใจได้มากที่สุดของท่านย่าใหญ่
ดังนั้นจึงมิควรทำให้นางเกิดความขุ่นเคืองใจ
เนื่องจากเป็นความจริงที่จื่อหยานแอบเปลี่ยนก้อนเงินที่หลี่เว่ยหยางเตรียมไว้
แล้วอันใดคือแรงจูงใจของนาง
โม่ฉูขมวดคิ้วและกล่าวว่า:
“คุณหนู หากเป็นเช่นนี้ แม่นมหลัวคงจะเข้าใจว่า ท่านขี้เหนียวเป็นแน่”
หรืออาจจะเป็นเพราะ จื่อหยาน
ตัองการทำให้แม่นมหลัวเห็นว่า คุณหนูสามเป็นผู้ที่น่าสงสาร
หลี่เว่ยหยางจึงเอ่ยถามว่า:
“ยังมีอันใดอีกหรือไม่?”
ไป๋จื่อหายใจเข้าลึก ๆ และกล่าวตามความเป็นจริง:
“จื่อหยานกล่าวว่า คุณหนูเหลือเงินอีกมิมาก เช่นนั้นเราควรช่วยท่านประหยัด
จึงสามารถมอบน้ำใจให้นางได้เท่านี้ หวังว่าแม่นมหลัวจะให้อภัยเรื่องนี้สักครั้ง”
หลี่เหว่ยหยางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเกิดเสียงหัวเราะที่มุมริมฝีปาก และกล่าวขึ้น:
“ตอนนี้ดูเหมือนว่า นางจะทุ่มเทความจงรักภักดีให้กับพี่ใหญ่อย่างเต็มที่แล้ว!”
