ตอนที่ 62-1 รอยฟกช้ำ
เหตุการณ์ก่อนหน้านี้คือ ฮูหยินใหญ่ได้ขังจื่อหยานเอาไว้ และวางแผนที่จะขายนางออกไป
แต่ผู้ใดจะรู้ว่าจื่อหยานจะแอบหนีออกมา และใช้โอกาสนี้เข้าไปรบกวนหลี่หมินเฟิง
โดยการขู่ว่า หากเขาบังคับให้นางออกไปจากบ้านตระกูลหลี่ นางจะเปิดโปงความลับทุกอย่างต่อสาธารณชน จึงทำให้เกิดความปั่นป่วนขึ้น
ฮูหยินใหญ่ขมวดคิ้ว:
“งานเลี้ยงวันนี้มีแต่แขกผู้มีเกียรติทั้งนั้น! เกิดปัญหาเช่นนี้ได้อย่างไร!? ผู้ใดก็ได้มานำร่างของนางออกไปที…”
ทันใดนั้น คนรับใช้หลายคนได้ช่วยกันยกร่างของจื่อหยานออกไป
ขณะที่ไป๋จื่อจับแขนเสื้อของจื่อหยานเอาไว้แน่น ด้วยการดึงนั้นทำให้แขนเสื้อของจื่อหยานถึงกับขาดหลุดออกมา
ฮูหยินใหญ่ร้องตะโกนออกมาราวกับเสียงฟ้าดังคำรามว่า:
“รีบนำร่างของนางออกไปเร็วเข้า!!”
ทันใดนั้นไป๋จื่อก็โพล่งออกมา:
“ดูสิ!”
ทุกคนจ้องมองตามคำกล่าวของนาง เพื่อดูกระดูกไหปลาร้าและแขนที่ห้อยต่องแต่งของนาง
ที่บริเวณแขนทั้งสองข้างของนางนั้น เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำสีม่วงอมน้ำเงินมากมายหลายแห่ง
เพียงแค่มองครั้งเดียวก็สามารถกล่าวได้ว่า มีร่องรอยของการถูกทารุณกรรมอย่างโหดเหี้ยม
หลี่จางเล่อรีบเหลือบไปมอง และทันใดนั้นก็หันไปโดยรอบ ทำให้ต่างหูสีทองฝังทับทิมที่หูของนางนั้นสั่นสะท้าน:
“เหตุใดนางต้องทำเรื่องที่ไร้ยางอายเช่นนี้ด้วย!”
หญิงสาวกล่าวพร้อมกับสีหน้าที่แสดงถึงความใสซื่อบริสุทธิ์ราวกับหยก
องค์ชายห้าตรัสทันทีว่า:
“คุณหนูใหญ่ ภาพนี้ช่างน่าสยดสยองยิ่งนัก ท่านมิควรมองเพราะอาจจะทำให้ภาพติดตาได้!”
ฮูหยินสามกล่าวอย่างช้า ๆ ว่า:
“เนื่องจากสาวใช้ผู้นี้ได้ถูกมอบให้กับคุณชายใหญ่แล้ว ท่านจะทำเช่นใดกับนางก็ได้
อย่างไรก็ตาม การกระทำเช่นนี้นับว่ามากเกินไปจริง ๆ …”
ความหมายเบื้องหลังคำกล่าวของนางนั้นมีความชัดเจน
แม้ว่าจื่อหยานจะเป็นสาวใช้ แต่ก็มิควรได้รับการทารุณกรรมเช่นนี้
มิต้องกล่าวถึงรอยฟกช้ำนับมิถ้วนเหล่านี้
บุตรชายของครอบครัวที่มีชื่อเสียงควรจะมีความสุภาพกับผู้อื่นอยู่เสมอ แต่สิ่งที่ได้เห็นนั้น…
หลี่เว่ยหยางถอนหายใจยาวราวกับว่า นางมิสามารถอดทนได้อีกต่อไป:
“พี่ชายใหญ่ ข้ามิได้กล่าวโทษท่าน
แต่เป็นเพราะจื่อหยานเดินทางมาจากเมืองผิงเฉิงพร้อมกับข้า และนางเป็นสาวใช้ที่ดี และเคารพเชื่อฟังข้ามาโดยตลอด
แต่เมื่อไปอยู่กับท่านเพียงมิกี่วันนางก็ต้องตาย แล้วจะให้ข้าคิดอย่างไร?”
ฮูหยินใหญ่หรี่ตาของนางเล็กน้อยขณะที่คิ้วขมวดแน่นอย่างตึงเครียด พร้อมกับประกาศออกมาว่า:
“เฟิงเอ๋อวุ่นวายอยู่กับงาน จะเอาเวลาที่ไหนไปยุ่งกับสาวใช้ได้?
สาวใช้ของตระกูลหลี่จะต้องมีความซื่อสัตย์ แต่คงต้องมีเหตุให้นางเกิดความละอายใจบางอย่าง
จื่อหยานอยู่ในฐานะคนรับใช้กลับสร้างปัญหา ด้วยความกลัวว่าเราจะตำหนิ นางจึงฆ่าตัวตายเช่นนี้”
หลี่เว่ยหยางยิ้มและกล่าวว่า:
“โอ้..จริงหรือ?”
แน่นอนว่าหลี่หมินเฟิงเป็นผู้ที่รู้ดีที่สุดเกี่ยวกับสถานการณ์นี้
จื่อหยานเอาแต่รบเร้าเขา เพื่อให้เลี้ยงดูนางในฐานะนางบำเรอ
แต่เขายังมิได้แต่งงาน เขาจะเอาสาวใช้มาเป็นนางบำเรอได้อย่างไร?
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจ สั่งให้คนรับใช้ของเขาจัดการถ้านางหรือว่าขายน้ำออกไปก็ได้
ซึ่งเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงมิได้ ที่คนเหล่านั้นดำเนินการบางอย่างและจัดการกับจื่อหยานอย่างเงียบ ๆ
ประเด็นหลักคือ ศพควรถูกส่งออกจากบ้านไป แล้วมาโผล่ที่หน้าห้องโถงใหญ่ต่อหน้าทุกคนได้อย่างไรกัน!
เห็นได้ชัดว่า มีคนจงใจกลั่นแกล้ง!
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็กลับกลายเป็นสีแดง และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบออกมาว่า:
“เกี่ยวกับการตายของจื่อหยานนี้ ข้ามิรู้อันใดเลยจริง ๆ ”
ฮูหยินใหญ่ร้องตะโกนออกมาว่า:
“รีบนำร่างของนางออกไปเดี๋ยวนี้! ”
คนรับใช้เริ่มขยับร่างกาย อย่างไรก็ตามในขณะที่พวกเขากำลังจะนำร่างนั้รออกไป ก็มีเสียงเหมือนกันมีบางอย่างหลุดออกมาจากอ้อมแขน ของจื่อหยาน
